Our Mission Series, The Coming of Jesus is the Good News of Joy and Hope/Chapter 2: THE “internality” OF THE KINGDOM OF GOD: God in the hearts of men of good will, God's dwelling place on earth

This Chapter is introductory Chapter to Chapter Eight's and Chapter 11's Expanded Treatment of the working of Grace.

Our Mission Series, The Coming of Jesus is the Good News of Joy and Hope/Chapter 2: THE “internality” OF THE KINGDOM OF GOD: God in the hearts of men of good will, God's dwelling place on earth

We begin by off the bat positing the two sides of real life and real truth

1) The goodness in living this Life of grace, and

2) The reality of sin-tainted living which accepts sins and evil to which man lives side by side while already given the opportunities to live by the fullness of grace.

The Living by GRACE, the Essentials of Grace By dying, or by the atonement action of every Christian sufferer, the people of God, the Body of Christ gets to express its really most positive element of the Gospel paradox. When suffering under this context of sacrificial atonement we're not really losing something or just breaking our heart. In so far as the act is for God it is a positive thing. In the words of John the Baptist as "... we decrease" God is "... increasing...” in us. And nothing whatsoever in life could 'out-best' this manner of gain. Besides, those, in whom God has increased so much, eventually testify the successful self denial or emptying of themselves; and are finally rewarded with the most genuine human fulfillment of blissful unity with God. As Saint Augustine disclosed, our hearts have "remained restless... until they rest in Thee (in God)!" This stage of practical living in grace is the high point of the fullness of grace. This is that level so beautifully summarized in the Lord's Beatitudes. This is that level when individuals have achieved the virtue of purity where as promised they see God in everything around them, not metaphorically but really kingdom-wise. This is that level when individuals who have become truly meek shall have very clear visions of how so much of the new earth they shall be given bounty of. This is that level when individuals who have really been through incessant tearful life misfortunes shall be overwhelmed by nothing else but overpowering spiritual consolations. (If there were indeed such things as becoming "high" on drugs,)... this is as it were the real "high" experiencing of God. This is that level when individuals who have persevered seeking for knowledge, understanding, and wisdom shall experience mystic visions of God's justice and goodness. When those that have lived martyrdom of life's oppression and persecutions shall forget all their life's tortures and torments as they assuredly contemplate how far more elevating and secure an equivalent "face-to-face" contemplation of God and God's Kingdom it will be even right here on earth. These are scenarios of pious individuals finally rewarded for their believing and following of God as pilgrims on earth. They are scenarios where they have been allowed by God heavenly privileges of great spiritual heights. The Church teaches of instances and occasions of inexplicable marvels gifted to many "Saints" of God. More specific examples of these are: "talking-in-tongues" (hearing them sound out foreign languages as they preach), "slaying-by-the-Spirit" (physical collapsing over a complete taking over by the Spirit, good Spirit, along with consequent disappearance of some ailments), "bi-location" (pious individuals being seen in two or more places at almost the same time), "locution" (speaking past or future events or information’s related to the Saint), "apparitions" (like the countless appearances of the Blessed Virgin Mary all over the world throughout these last centuries), and actual physical levitation in space while in deep prayer. (Father Pio was seen rising to elevation while in prayers a few times.) Saint Stephen actually saw ".... heaven open and the Son of Man standing at the right side of God" during his ecstatic dying and uniting with the Saints of Heaven. The Blessed Mother is assumed to the Heaven, body and soul. Jesus Himself demonstrated some terrestrial but supernatural human feats like "walking in water", "penetrating through closed doors", "multiplying loaves of bread and fishes", and healing of many sick even dead people. He even promised the ability to move mountains if our faith bears such degree of approval by God, i.e. (degree of holiness). After the apostles received the Holy Spirit, they all spoke-in-tongues, and henceforth while preaching were healing many sick individuals, and performing miracles. Like it has been given to the Saints such privilege of performing miracle because they have become really united with the holy God. This is the ultimate criterion by which the Church officially confers the title of a "Saint of God" upon a pious believer and follower of Christ: proof positive that the saint performed a miraculous healing of someone very ill. On top of all these, the most glorious human experience on earth of the splendor of the Divine were the three Apostles' witnessing of the "transfigured Jesus", along with Moses, and Elias appearing in a state of glory". They saw the three men in the most unimaginable state of heavenly blessedness. But all of these not as visualizations by the human eyes or senses, or mental faculties but as human participating with the divine life of God via the abundant living in the grace of God!

On the contrary, it is a dangerous path when we overly play up the philosophical argument and emphasis on the "intrinsic being" or essence of things when dealing with "natures" of things or matters. The so-called "per-se" approach or substantial treating of subject matter cannot be saturated at all cost. Because in ultimate analysis, God alone is "THE ESSENCE PER SE", the only being which explains His own being in HIM. God alone is the answer to everything; God alone makes things happen for each one of us, even in our day to day living.

The truth is because of the fall of the first human beings, of Adam and Eve; and because of the reality of "original sin" all supposed natures of beings have become "flawed", including the so-called human nature. So when we invoke the natural purpose of some natural acts to validate its being well, we are being blind to the corrupted functioning of certain natural acts.

As matter of theological fact because of "THE FALL”, and therefore of the "FLAWED" human nature and human existence, man had become in need of a "repaired" or renovated human self/human life. And so by God's eternal providential act of love Jesus transformed anew our humanity brought forth by His redeeming act. It is only through this renovated humanity that man could trust his supposed "human nature" as far as making sense out of our total behaving or our very living.

From the point of view of human and social world activism, each and every success oriented human Endeavour, by way of example, aims at material prospering or at achieving social distinction; and these are what we would categorize to be the so-called human agenda and accomplishments galore. In concrete, from the same perspective, man likes to dwell, for example, on legitimate human and social fun and pleasures. And apparently as long as man does not cross beyond the borders of sins, social well-being, (and for as long as man does not do anything intrinsically dishonoring and displeasing to God), such horizontal concerns or objectives are supposedly not bad?

But are these humanly, sociologically, and materially formal demarcating and delineating of what might be a list of feasible do's within God's commandments the realistic and wise approach to living a truly abundant human living?

Relate this disposition to the "fundamental option" of living the "new life"! Will the above approach lead and work out for us an assured path towards living of the new life? Let us be advised here of the Lord's warning, "Unless you are born again of water and the Spirit, you cannot enter Heaven!" I.e. unless we are changed for God and unto God, we are without the ticket to God’s heaven. For we are not to forget that unless our old human life is changed into the new humanity of Jesus, our human living will not mean much, and will not attain for us our true human fulfillment and happiness. Sadly, thus, our living will just is a type of living that is stuck to their mere mundane characteristics, and without any chance of permanence and authenticity, which the Lord has promised to those who convert their natural life to the life of Divine grace. For without the gift of grace all the supposed deeds of honesty, honorableness, and heroism carry nothing more than very ephemeral values. Once the physical body dies, such men's deeds of honesty, honor, and heroism are only as good as the people's memories of one or a few generations, which is unlike the divine reward of grace that is eternal.

It affords us to hear the Spirit's blessing our measuring up to the Lord's Beatitude. "Blessed are you who are poor", the Lord would say, "... in your heart you already possess the Kingdom of God!" this is a paraphrasing of the first Beatitude, and, as matter of fact, of all the eight beatitudes. In other words, those whose degree of faith and discipleship for God has reached the level of the Beatitudes and who have more than a head-start in the road to sacrificial purification and sanctification are well along the way of perfection this side of Heaven. They are most likely already experiencing many moments of Heaven-like bliss of peace and unity with the Divine. In contrast, those who are way so attached to their riches have their wealth blocking any speedy growing and developing in the Divine life of grace, which is the earthly prelude to Heaven. It was no wonder the Lord described the entering to Heaven by the rich so constricted as to be equivalent to a camel's predicament of passing through the needle's eye. It is impossible; but, by the power of God, if the heart has decided to turn to God in all honesty nothing is impossible to God, even for the rich!

Now on this Part 3 of the chapter, living the Life of Grace, we are to unmistakably characterize what exact sort of acts or behaving, or spiritual lifestyle mark the living of the life of grace.

Whenever we act not primarily for and according to just our human nature but act primarily in a manner that is more than just according to the natural, i.e. when we act according to what is virtuous or what is clearly according to the will of God, then our acts or behaving are a living by grace. Ultimately, our guide to understanding what is living by grace is based on the following reality: By nature because of original sin or flawed humanity man has lost the capacity to pursue and realize on his own the pure good, the unselfish good. Saint Paul made reference to the scriptures' statement that"... no man is found just..." We paraphrase the above by saying that man can do nothing that is of any good except by the grace of the Lord Jesus Christ. Jesus said, "Apart from me you can do nothing!" But He also adds that "For those who believe nothing is impossible!" Saint Paul also said it is precisely when we are weak that we are strong in Jesus Christ. He said Christ's grace is sufficient for us to overcome our weakness. Thus when we are faced with challenges where we find our actions or attempts to achieve the good thing seemingly blocked or impossible that is when we shall find the magic of Christ's grace to break us through our divinely blessed goals or objectives. It is only being truthful to accept the fact that all human actions by anybody and from anybody are bound to be shaped and colored by selfish human motivations. It would be hypocrisy and sheer sanctimoniousness to claim otherwise. Man just cannot truly do any good. For this reason all attempts of absolute individual conquest or social/world liberation in so far as the application of the solution is nothing more than human solutions have no guaranty of success. No man but Jesus alone is good. No man but only Jesus is capable of setting things right in the world and in all of creations. That is why we say faith alone and not works can save us. It is only through our faith in Christ that we can do anything of good. Our mere human works are nothing. But our pursuing and doing the good in the name of and by the name of Jesus can achieve the good. This is the reality of grace through faith in Jesus Christ.

We have described the achieved degree of holiness by the Saints through reference to their manifesting very special privileged fruits of faith and compliance with the will of God. We made mention of extraordinary physical happening attributed to them like levitation in prayers, locution of past and future events, and bi-location power of being seen in two or more places at around the same time reference. And we stated that their life of grace is confirmed precisely by the Church's designating them "Saints" of God, and by ascribing to them occurrence of miracles that only God could have made them perform.

For ordinary believers and followers, or for ordinary true Christians, however, the above barometers or indicators of blessedness, (which the Father has deigned specially for these blessed of God), do not have to be a necessity in the ordinary Christian believers/followers' manifesting of spirit life fruitfulness to ascertain they are in accord with the will of God, or to assuredly indicate they are in the state of and under the power of grace. The Lord Jesus makes reference, rather, to plain manifestations of fruits of holiness, which verify that we are obeying God or not. "By their fruits you shall know them, (them who are His followers/disciples)." And what are these fruits? Essentially it is the expression of love, specifically love for others. "By this shall all men know that you are my disciples if you love one another?" In concrete terms, we express this lifestyle of love if we do not sin against our neighbor, if we do not use the opposite sex or sex merely for pleasure, if we do not get envious about our neighbors' properties, if we do not hurt our neighbor, whether physically or by gossip, if we do not kill each other. The ability not to behave in the above fashions in relation to our neighbors necessarily means we are behaving by the power of grace. Saint John says, "If we claim to be in the light and hate someone, we are still in the dark. But if we love others we are in the light, and we don't cause problems for them." 1John 2:9-10 Saint John also says, "If we say that we share in life with God and keep on living in the dark we are lying and are not living by the truth." 1John 1:6 Evidently we are not living the life of grace if we persist in our sinfulness whether they be personal sins or sins involving our neighbors, if we continue to commit sins licentiously or without the fear of the Lord, or if we stay so lax about exposing ourselves to occasions of sins. On the other hand, Saint John says if we are honest and determined about our confession of our faith in Christ we will be resolved against committing sins at all cost. It is when we express a real deep commitment to be faithful to our faith when grace is at work. Saint Peter tells us that, "We have everything we need to live a life that pleases God. It was all given to us by God's own power when we learned that he had invited us to share in his wonderful goodness. God made great and marvelous promises so that his nature would become part of us. Then we could escape our evil desires and the corrupt influences of this world." 2Peter 1:3-4 Very much like the statement from Saint Paul, Saint Peter's words here are assurances that God has provided the means to choose and persevere to refuse sins, and to embrace holiness. Saint Peter speaks of our privilege to share in part of the divine nature which empowers us to live in God's holy wonderfulness. This holy divine wonderfulness is ours indeed, each time we practice such virtues of mercy, compassion, and forgiveness; each time we practice the virtue of obedience to authorities; each time we practice the virtue of helping the needy at all cost; each time we practice the virtue of literally living our life for others, like what is done by those properly motivated patriotic soldiers, firemen, policemen, doctors and nurses, school teachers and mentors, and honest-to-goodness leaders and politicians of our country, as well as like our many truly sacrificing fathers and mothers. The fact is we could include here everyone we exemplified in the chapter on God's Blessings to Mankind, namely each person that honestly performs service or assistance to his neighbor. But we emphasize the truth that we are able to perform the duties and tasks only because of the gift of grace. Another way to put this is that since we have the avail of the power of grace there is no reason why we cannot persevere in fidelity to the life of holiness with God. We may not succeed all the time at exercising such examples of virtues but any time we seek the power of grace in the pursuit of virtues we can rest assured God will avail us of that grace we need and ask for by which to accomplish the will of God in our day-to-day situation of living. It is in this sense that we profess our Christian living or the living of grace: that we are gifted with the ability to attest to the world it is possible to do good precisely because we turn to God for help, namely to the grace of the Lord Jesus Christ dispensed to us by the Holy Spirit. (And as we explained under the chapter the Reign of the Spirit, the recourse to the Holy Spirit is accessed mainly through Church channels specifically the sacraments, and prayerful-ness, and the tuning to the word of God, e.g. scriptures and spiritual book reading and learning, as well as by every spiritual act of mercy or charity to our neighbor.) And this is only the real order of the new living in so far as we have become the adopted children of God.

In whatsoever shape grace visits us, whether or not we're branded the unfortunate of this world or the moneyed, the nobility or the well-positioned personages in the society; or whether or not we're the leveraged influencers/leaders of peoples' causes, or the paralyzed well- meaning pro-activists in the world, is immaterial to God or to our individual human fulfillment as born-again human beings. To put this way, whether we succeed or fail in an Endeavour, again does not truly matter. Ultimately, as God alone is the judge of all human acts, human actions whether edifying and touching to people or even scandalously unnerving and hurting to others could bear some metaphysical and moral good in them for as long as the doers had not the intent of sin, and might have had in earnest only the purest of intention to do good.

The defining characteristic of what is or what is not an act of grace by individuals is that constant act of conforming to the will of God; either by constant refusing to, or giving in to evil. Its every single act of yes when our conscience urges us to say "Yes"; and every single act of no when our conscience is healthily bothering us to keep saying "No".

No matter if it makes us happy or unhappy, no matter if it puts us in command of or under service to someone. It is typically exhilarating to recite and emote lavished praises and thanks to God when receiving mind-boggling material abundance. And people typically sulk, blame, and get embittered with God when ravished by torrential rainfall of bad luck and calamities. We easily find our loved ones honorable during their moments of public adulation; and easily experience feeling so cold to them during their testing & trying times in life. It’s a pleasure to work when things around us are pleasant. It’s an ordeal to keep a job when each of our moves seems to be watched.

On the other hand, as in Genesis, it pleases God when ordinary things fall into their natural places. It was pleasing to God when beings were supposedly made: i.e., that animals were made as animals, plants were made as plants, lands and hills were made according to their type of terrain, springs, rivers, and oceans were made as bodies or pools of H2O, and the sky was made as with its clouds and sun/stars; and pleasing to Him as well when man was made as a man, namely, the only being this side of creation, that was made like the image of God , and of His spirits as a free thinking and wanting being like God and His Angels, indeed. And so particularly during the old order of creation before the fall, it pleases God when we His creatures finish or perform doing each of their regular ends. And notwithstanding the corrupted state of affairs in the universe, even the hardest of atheists among the astronauts and astronomers should be in awe at the myriad complexities of the design of the universe and the manifold constellations so huge, and apparently so vast their totality and unity truly beyond these scientists' imagination to define in time nor confine within space! Indeed what God had made was "good" like Genesis stated. Yet this same awesome celestial nature could appear and actually show it monstrously dangerous and devastating. Its weather behavior, if explained at the very least level, unleashes power and magnitude way above humans even just to react to. Are its ocean tides and land erosions and leveling propelled from the very core of the earth? Exactly what cause tornadoes and earthquakes? And how about those "meteorites" that are hurled intra-space crashing upon other bodies and planets of the sky, like the earth? These surely manifest to us as the incomprehensible hand dealt us by the Almighty? Yet analytically incomprehensible as they are along with all other aspects of the universe they just follow their course according as their author has designed them in the beginning. But with the fall of mankind the order of things changed; (rather, a disorder in the universe took place!) To reiterate this negative phenomenon of nature, inside and outside, man, putting aside the world of the beasts, at least with respect to the human species its main faculty of heart and mind had become tainted and had been flawed! Man's normal orientation of the mind and the will had been disoriented or at least weakened as far as wanting to do well is concerned. And so from then on human beings had become displeasing to God; or their individual behaving had always run afoul with His commandments. Christ was sent by the Heavenly Father; and he became the God-man who worked the re-converting of "the sinned heart" back to a "divinely reconciled heart". This is where came in the new reality of grace: that special heavenly or Spiritual commodity delivered by Christ to each and every welcoming human heart effecting the above referred- to phenomenon of deep spiritual change inside man. It is grace by which a converted man, or woman, (a true believer), can act and live as a true human being pleasing to the Creator. Positive or negative happenings take place in accord with the collaboration & working of grace upon natural events, whether internal or external to man. But we cannot wear "rose-colored glasses" and call ugly beautiful; much less call the bad good! Yet we can rely upon the magic and power of grace to let it transform our human acts or life happenings into events ultimately glorifying to God and spiritually beneficial to us! Hence, the submitting of our acts not to our mere human good sense but to the grace of God! Not on account of themselves per se are individual lives to be seen and examined as regards their meaningfulness or real value! Anything comes to be good in the eyes of God, or comes to be an occurrence of grace if it is an affirmation of what God has deigned in His wisdom and eternity to any person at any particular circumstance of his/her life no matter how lowly in stature, or elevated in standing before the eyes of people. We are to posit here all kinds of human realities without excluding those which do not manifest apparent, albeit hide very covertly genuine human meaningfulness and value. E.g. Charlie and Sammy are giant species of teenagers, both very pleasant and hardworking except don't expect from them entertaining conversation. They happen to be mute. Jessie and Paul is a pair of youths who do not tire at playing with and telling each other jokes. But don't expect them to be telling you joke as you jog around the field. Jessie and Paul cannot walk. Juan and Antoine will beat you to the line; they are always on time. And they will not pass up opportunities for action. They are never without energy and enthusiasm for their kind of athleticism even if they are forced to do it on wheelchairs. Mark and Janie love to sing; they are prepared to pander to any volunteering audience with the endurance of their vocal chords with their own rendition of songs after songs. Just accommodate them air their physically impaired versions of musical sounds.

As regards these physically challenged individuals, their being less functional about many regular human abilities does not make their interpersonal relating with others any less human. And they are not as well any less pleasing to the One Maker of man. Actions, thoughts, and feelings identify them being no different. And when you come down to their sincerity to just live their lives or be let be makes them a little above their normal peers. In fact, ironically and wondrously this is how their striving for normal life is every bit an act of grace. (But God forbid that the so-called 'normal people' of the main stream world get to corrupt these very vulnerable individuals with these people's worldly ways!)

In a very similar setting, other individuals not necessarily handicapped of abilities found themselves ever chasing their nick of the woods not to mention their dreamed rainbow. These are the majority of people who neither had full control of their circumstances, which very much like the handicapped persons, have been either held up or pushed aside because of geographical, race, cultural, or socio-economic situations. Examples of these are they that did not finish school, those that are confined by geography of water or distant villages, those who get discriminated for color or race, those whose families are broken up because of divorces, family separation, disabilities, or deaths in the families, those whose lives have been disrupted by calamities, accidents, or family setbacks, those unsettled by underemployment or unemployment, or the majority of dwellers whose social environment and real estate residential classification happen to be below the affluently advantaged residential communities who are easy beneficiaries of much more advantaged accessibility to services of modern living. Easily imaginable are dramatizations of the effects of these disadvantages to these instances of social inequities. But despite the cliché life is not fair, to these demographic communities of people life moves on notwithstanding the hold-up or their getting pushed aside. How? It has to be by the grace of God! It’s a miracle by grace how these people roll through their bumps! On the other hand, it’s a disgrace and apathetic when portions of these communities only seem to slide further down to the destruction of their lives: the fate of a lifestyle of drugs, the predicaments of entanglements into violence even suicide and homicide, or unfortunate convictions and incarceration. And for some of these individuals despite their "very good fortune" of wealth or position in society! Couldn't it be anything less than abandonment of grace? Yet still it is through grace that they could salvage any residue of dignified living and not lose the bottom line life of peace inside.

In the final analysis, it matters not if at such defining moments of life we find our living a success or a failure! The rich and the beautiful could be found to be facetiously content because of the momentary ease of their lives. The people of leadership and influence could demonstrate the emotions of the security of the present but wonder about the future. Those in maze of entangled lives and situations experience being perplexed about how to disentangle them from the complex web they have trapped themselves into. In the end, whether exhilarated by temporary wealth and honors of this world, or despondent over onerous burdens of tragedy and disgrace of their situational life stage is neither the climax nor the end of things. Amazing grace is not bound except in death. For as long as both the heart and mind hang on to the true inner prompting of the Spirit these human scenarios could travel either opposite way. The so-called blessed could drown into excessive fun and leisure they could not find a space inside them for the Giver of blessings. Whereas the so-called unfortunates of this world could for the last time turn to the right judge and advocate of their desperate conditions and be graced with the stipulated inner peace of the Spirit. In effect both positives and negatives in human lives can equally be positive. In contrast, what is seemingly most positive can be a very negative. But only by the grace of God!

Ikalawang Kabanata: Ang Buhay Sa Biyaya (Life by GRACE), Tunay na Halaga ng Kaligtasan

Sa pamamagitan ng pakikipagkaisa kay Kristong pagkamatay, o sa pamamagitan ng pagbabayad-salang gawa ni Kristo na kasama din nga ang bawat Kristiyanong pagdurusa, ang bayan ng Diyos, ang Katawan ni Cristo ay nagpapahayag ng tunay na pinaka positibong elemento ng talinhaga ng Ebanghelyo. Ang pagdurusa sa ilalim ng kontekstong ito ng pagsasakripisyo ay hindi isang pagpapawala ng tao; hindi ito magsisira ng ating puso o ng ating katauhan. Sapagkat ang ganitong pagtanggap bilang bahagi ng buhay na para sa Diyos ay isang positibong bagay. Sa mga salita ni Juan Bautista sa ".. pagbabawas natin ng ating sarili "… “nadaragdagan ang Diyos” sa atin. At ang ganitong paraan ng pakinabang ay hindi maaaring 'mahigitan ng anuman sa buhay. Bukod dito, silang kung sino ay nadagdagan nang labis ng Diyos, sa kalaunan ay papatotohanang matagumpay sa malayang pagtanggi sa sarili o sa pagbabasyo ng kanilang sarili alang-alang sa Diyos; at sa wakas ay magagantimpalaan ng pinaka tunay na katuparan ng tao ng lubos na kaligayahan sa Diyos. Tulad ng isiniwalat ni Saint Augustine, ang ating mga puso ay "nanatiling hindi mapapakali .. magpahanngang hindi pa sila nasa sa Iyo (sa Diyos) nakakapagpahinga)!" Ang yugtong ito ng praktikal na pamumuhay sa biyaya ay ang mataas na kalalagayan ng pagiging puno ng biyaya. Ito ang antas ng napakagandang buod sa “Beatitudes”/Mga Pinagpala ng Panginoon. Ito ang antas kung saan nakamit ng mga indibidwal ang birtud ng kadalisayan kung saan bilang ipinangako na nakikita nila ang Diyos sa lahat ng bagay sa kanilang paligid, hindi bilang talinghaga kundi sang-ayon sa katunayan ng isang kaharian. Ito ang antas na kung saan ang mga indibidwal ay nagkakaroon na ng tunay na maamong kaanyuan ay makatatanggap ng malinaw na mga pangitain na sa kanila’y maibibigay na malaking bahagi ng bagong lupa. Ito ang antas nilang mga totohanang dumaan sa walang tigil na malulungkot na kasawian sa buhay kung papanong sila’y masasalikupan ng labis-labis na lakas ng mga kalugud na espiritwal. (Kung mayroon nga bagang pagdanas ng pag-aangat ng katawan na malayo at mataas mula sa anumang ikinababahala nito sa pamamagitan ng “drug” .. ito ay maihahalintulad diyan sa karanasang pagtataas ng ating katawan at kaluluwa kapag nakikipagisa tayo sa Diyos. Ito ang antas na kapag ang mga indibidwal na patuloy na naghahanap ng kaalaman, pag-unawa, at karunungan ay makakaranas ng bisyon mistiko ng naganap na hustisya at kabutihan ng Diyos. Sila yang mga nabuhay na martir sa mga pang-aapi at pag-uusig sa buhay na makakalimutan ang lahat ng mga pagpapahirap o paghihirap sa kanilang buhay dahilan sa tiyak na sa kanilang ibibigay na kaisipat diwa na tunay na katumbas ng mistulang pagharap at pagyakap sa kanila ng Kamahal-mahalan at Kaibig-ibig na Diyos, at kung saan ay mismong naruon sila sa Kaharian ng Diyos, maging pamula ngayon at dito mismo sa lupa. Ito ang mga sitwasyon ng mga taong banal na sa wakas ay ginagantimpalaan sa kanilang paniniwala at pagsunod sa Diyos bilang mga banal na peregrino ng mundo. Ang mga ito ay mga sitwasyon kung saan nga pinagkakalooban sila ng Diyos na makalangit ng mga pribilehiyo ng pinakamataas na karanasan ng kanilang kaluluwa, maging silang narito pa sa lupa. Itinuturo ng Simbahan ang mga pagkakataon at okasyon ng hindi maipaliwanag na mga kababalaghan na ipinagkaloob sa maraming "Banal" ng Diyos. Tiyak na mga halimbawa nito ay: "speaking in tongues/pagsasalita sa ibang dila" (pakikinig sa kanila na nagwiwika ng mga lengwaheng banyaga habang nangangaral sila), "killing-by-the-Spiritpagkabuwal dahil sa Espiritu" (pisikal na pagbagsak ng katawan habang nasa ilalim ng Espiritu, mabuting Espiritu) na may kaugnay na paghilom ng anumang karamdaman), "bi-lokasyon" (mga taong banal na nakikita sa dalawa o higit pang mga lugar sa halos parehong oras), "lokusyon" (pagsasalita ng nakaraan o hinaharap na mga kaganapan o impormasyong nauugnay sa Santo), "mga pagkakita "(tulad ng hindi mabilang na paglitaw ng Mapalad na Birheng Maria sa buong mundo sa mga huling siglo), at aktwal na pisikal na pagka-angat ng katawan paitaas habang nasa malalim na panalangin. (Ilang beses na nakita si Padre Pio na tumataas hanggang sa taas habang nagdarasal.) Tunay na nakita ni Saint Stephen ".... bumukas ang langit at nakita ang Anak ng Tao na nakatayo sa kanan ng Diyos" nang oras ng siya’y mamatay sa pagbato ng mga umuusig sa kanya. Ang Mapalad na Ina, Santa Maria, ay iniakyat at iniluklok sa Langit, katawan at kaluluwa. Si Jesus mismo ay nagpakita ng ilang mahimalang mga aksyon na sobrenatural dito sa lupa tulad ng "paglalakad sa tubig", "pagtagos sa mga saradong pintuan", "pagpaparami ng mga tinapay at isda", at pagpapagaling ng maraming may sakit, at lalo’t higit ang pagbuhay ng mga patay na tao. Ipinangako pa niya ang kakayahang ilipat ang mga bundok kung ang ating pananampalataya ay nagtataglay ng ganoong antas ng pag-kiling sa atin ng Diyos, ie. (antas ng kabanalan). Matapos matanggap ng mga apostol ang Banal na Espiritu, lahat sila ay “nangagsalita sa ibang dila” habang nangangaral at nakapagpagaling maraming may sakit, at nagsasagawa ng iba pang mga himala. Ito’y halimbawa at patunay kung papanong ibinibigay sa mga Banal ang gayong pribilehiyo na gumawa ng himala sa sandaling sila ay tunay na nagiging kaisa ng Diyos. Ito ang panghuling batayan kung saan opisyal na kinukumpirma ng Simbahan ang titulo ng isang "Banal ng Diyos" sa isang pinatunayang mananampalataya at tagasunod ni Cristo: patunay na positibo na ang santo bilang dahilan sa paghingi sa kaniya ng tulong ay nangyaring mahimalang gumaling ang may sakit na kaniya’y tumawag ng pagdasal sa Panginoon. Isang napakamaluwalhating karanasan ng tao sa mundo ng kaluwalhatian ng Banal ay ang pagpapatotoo ng tatlong Apostol tungkol sa "nagbagong anyon ni Jesus" habang kapiling sa tabi Niya sina Moises at Elias na nagpakita sa isang estado ng kaluwalhatian. "Nakita nila silang tatlong lalaki sa isang hindi ganap na mailarawang anyo ng kalalagayang parang nasa nakapagpapalang Kalangitan. Ngunit lahat ng ito ay hindi bilang mga paggunita ng mga mata, pandama, o pag-iisip ng tao ngunit bilang pakikilahok ng tao sa banal na buhay ng Diyos sa pamamagitan ng masaganang pamumuhay sa biyaya ng Diyos!

Sa katotohanan, dahil sa pagkahulog ng unang tao, nina Adan at Eba, at dahil sa katotohanan ng parusa sa kanilang "orihinal na kasalanan" lahat ng dati’y marapat sa kanilang likas na pagkalikha ay naging "baluktot" na may epekto sa buong nilalang na likas sa tao. Kaya kapag nagnanais tayo ng mga layuning gawain tungo sa mabuti, tayo ay bulag sa mga tiwaling paggana ng ating likas na gawa.

Tungkol nga sa katotohanang ito, TINGNAN natin, samakatuwid, itong nabaluktot na likas ng tao at pag-iral ng tao at matatanto natin bilang tao ang ating pangangailangang "ayusin" o mabago ang ating buhay ng pagkatao. Sa pamamagitan ng walang hanggang gawa ng pag-ibig ng Diyos si Jesus ay pinagbago muli ang ating sangkatauhan na Kaniyang isinagawa sa pamamagitan ng Kanyang pagtubos. Lamang bilang binagong sangkatauhan mapagkakatiwalaan ng tao ang kanyang marapat na dating "kalikasan ng siya’y nilalang".

Mula sa pananaw ng aktibismo sa mundo at panlipunan, ang bawat matagumpay na pagkakatuon sa pagsisikap ng tao, sa pamamagitan, halimbawa, ng layuning umunlad o makagawi ng pagkakaiba-iba ng lipunan; at ating maiuugnay ito sa tinatawag na ibat-ibang pagkakaatupagan ng tao at mga gawa nilang puspusang pinagbubuti. Sa kongkreto, mula sa magkaparehong pananaw, ang tao ay nagnanais ng pamumuhay na magbubunga ng lehitimong mga kasiyahan sa tao at sa lipunan. At tila hangga't ang tao ay hindi tumatawid sa kabila ng mga hangganan ng mga kasalanan, kagalingan ng lipunan, (at habang ang tao ay hindi gumagawa ng anumang bagay na walang pasubali na nagpapahiya at hindi kasiya-siya sa Diyos), ang gayong mga pahalang na pag-aalala o layunin ay hindi sinasadya?

Ngunit ang mga makatao, sosyolohikal, at materyal na pormal na pag-demarcate at pagdidiyet sa kung ano ang maaaring isang listahan ng magagawa sa loob ng mga utos ng Diyos ang makatotohanang at matalinong diskarte sa pamumuhay ng isang tunay na masaganang pamumuhay ng tao?

Iugnay ang ganitong disposisyon sa "pangunahing pagpipilian" ng pamumuhay ng "bagong buhay"! Ang pamamaraang nasa itaas ba ay aakayin at gagawa para sa atin ng isang panatag na landas tungo sa pamumuhay ng bagong buhay? Tayo ay payuhan dito tungkol sa babala ng Panginoon, "Maliban kung ikaw ay ipanganak muli ng tubig at ng Espiritu, hindi ka makakapasok sa Langit!" Ie. Maliban kung tayo ay nagbago para sa Diyos at sa Diyos, wala sa atin ang tiket sa langit, sa Diyos. Sapagkat hindi natin malilimutan na maliban kung ang ating dating buhay na tao ay nabago sa bagong sangkatauhan ni Jesus, ang ating buhay na tao ay hindi nangangahulugang marami, at hindi makakamit para sa atin ang tunay na katuparan ng tao at kaligayahan. Nakalulungkot, kung gayon, ang ating pamumuhay ay magiging isang uri lamang ng pamumuhay na nakasalalay sa kanilang mga likas na katangian, at nang walang anumang pagkakataong manatili at pagiging tunay, na ipinangako ng Panginoon sa mga nagko-convert ng kanilang likas na buhay sa buhay ng Banal na biyaya. Sapagka't kung wala ang kaloob na biyaya ng lahat ng mga dapat na gawa ng katapatan, karangalan, mga kabayanihan ay walang dinadala sa higit pa sa mga halagang ephemeral. Kapag namatay ang pisikal na katawan, ang gayong mga gawa ng kalalakihan ng katapatan, karangalan, at kabayanihan ay kasing ganda ng alaala ng mga tao sa isa o ilang henerasyon. Hindi tulad ng banal na gantimpala ng biyaya na walang hanggan. Binibigyan tayo nito na pakinggan ang pagpapala ng Espiritu ng ating pagsukat hanggang sa Pasasalamat ng Panginoon. "Mapalad ka na mahirap", sasabihin ng Panginoon, ".. sa iyong puso ay mayroon ka nang Kaharian ng Diyos!" Isang paraphrasing ito ng Pasasalamat, at isa ngang pagpapakatotohanan sa lahat na sa ganitong pagpapawala natin ng ating puso’t kaisipan para sa Diyos ay tunay na walang pagkatalo; sa isang kabila ay totoong kakamtin natin ng buong kapunuan ang pakikipag-isa sa atin ng Diyos pagdating natin sa Kaniyang Kalangitan dahil tinanggap ng Diyos an gating buhay bilang kasama ng mga pinakamataas na pag-aalay sa Kalangitan. Sa madaling salita, ang mga na ang antas ng pananampalataya at pagiging alagad para sa Diyos ay umabot sa antas ng mga Beatitudes at may higit sa isang headstart sa kalsada upang magsakripisyo ng paglilinis at pagpapakabanal, ay maayos sa daan ng pagiging perpekto sa panig ng Langit na ito. Marahil ay nakakaranas na sila ng maraming sandali ng kapayapaan na tulad ng Langit at pagkakaisa sa Banal. Sa kaibahan, ang mga taong naka-kalakip sa kanilang mga kayamanan ay may kanilang kayamanan na humaharang sa anumang mabilis na paglaki at pagbuo sa Banal na buhay ng biyaya, na siyang paunang yaman sa Langit. Hindi kataka-taka na inilarawan ng Panginoon ang pagpasok sa Langit ng mayayaman na napakahulugan na katumbas ng kahalagahan ng isang kamelyo na dumaan sa mata ng karayom. Halos imposible; (bagaman sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Diyos kung ang puso ay nagpasya na lumingon sa Diyos sa buong katapatan walang imposible sa Diyos kahit na sa mayayaman!)

Ngayon sa Bahagi 3 ng kabanatang ito, Nabubuhay ang Buhay ng Grasya, dapat nating kilalanin kung anong eksaktong uri ng mga kilos o pag-uugali, o espirituwal na pamumuhay na minarkahan ang pamumuhay ng buhay ng biyaya.

Sa tuwing kumikilos tayo nang hindi para sa at ayon sa ating katangiang pantao lamang ngunit kumilos lalo na sa paraang higit pa sa naaayon sa natural, ibig sabihin. kapag kumilos tayo alinsunod sa kung ano ang banal o kung ano ang malinaw alinsunod sa kalooban ng Diyos, kung gayon ang ating mga kilos o pag-uugali ay buhay ng biyaya. Sa huli, ang aming gabay sa pag-unawa sa kung ano ang nabubuhay sa biyaya ay batay sa sumusunod na katotohanan: Sa pamamagitan ng kalikasan dahil sa orihinal na kasalanan o kamalian ng tao ay nawalan ng kakayahan na ituloy at mapagtanto sa kanyang sarili ang dalisay na mabuti, ang hindi masamang mabuti. Si Saint Paul ay gumawa ng pag-uugnay nito sa pahayag ng mga banal na kasulatan na ".. walang sinumang natatagpuan natural na banal..." Inilarawan namin ang nasa itaas sa pamamagitan ng pagsasabi na ang tao ay walang magagawang anumang kabutihan maliban sa biyaya ng Panginoong Jesucristo. Sinabi ni Jesus, "Maliban sa Akin ay wala kang magagawa!" Ngunit idinagdag din niya na "Para sa mga naniniwala na walang imposible!" Sinabi rin ni Saint Paul na tiyak na kapag tayo ay mahina na tayo ay malakas kay Jesucristo. Sinabi niya na ang biyaya ni Cristo ay sapat para sa amin upang madaig ang ating kahinaan. Kaya kung nahaharap tayo sa mga hamon kung saan nasusumpungan natin ang ating mga kilos o pagtatangka upang makamit ang mabuting bagay na tila hinarangan o imposible iyon ay kapag makikita natin ang mahika ng biyaya ni Cristo upang masira tayo sa pamamagitan ng ating banal na pagpapala o layunin. Totoong makatotohanan lamang na tanggapin ang katotohanan na ang lahat ng mga pagkilos ng tao ng sinumang tao at mula sa sinumang tao ay nakasalalay sa hugis at kulay ng makasariling motibasyon ng tao. Ito ay pagkukunwari at manipis na kabanalan na mag-angkin kung hindi man. Ang tao lamang ay hindi tunay na makakagawa ng anumang kabutihan. Sa kadahilanang ito ang lahat ng mga pagtatangka ng ganap na indibidwal na pagsakop o paglaya sa lipunan / mundo hanggang sa ang aplikasyon ng solusyon ay walang higit pa kaysa sa mga solusyon ng tao ay walang garantiya ng tagumpay. Walang tao kundi si Jesus lamang ang mabuti. Walang tao kundi si Jesus lamang ang may kakayahang maitakda ang mga bagay sa mundo at sa lahat ng mga nilikha. Iyon ang dahilan kung bakit sinasabi nating ang pananampalataya lamang at hindi ang mga gawa ay makakapagligtas sa atin. Sa pamamagitan lamang ng ating pananalig kay Cristo na makakagawa tayo ng anumang kabutihan. Ang aming mga gawa lamang ng tao ay wala. Ngunit ang ating paghabol at paggawa ng mabuti sa pangalan ng at ng pangalan ni Jesus ay makakamit ang mabuti. Ito ang katotohanan ng biyaya sa pamamagitan ng pananampalataya kay Jesucristo.

Inilarawan namin ang nakamit na antas ng kabanalan ng mga Banal sa pamamagitan ng pagtukoy sa kanilang pagpapakita ng napaka espesyal na pribilehiyo na bunga ng pananampalataya at pagsunod sa kalooban ng Diyos. Nabanggit namin ang mga pambihirang pisikal na nangyayari na maiugnay sa kanila tulad ng pagdarasal sa mga panalangin, lokomento ng mga kaganapan sa nakaraan at hinaharap, at kapangyarihan ng bi-lokasyon na nakikita sa dalawa o higit pang mga lugar sa paligid ng parehong sanggunian sa oras. At sinabi namin na ang kanilang buhay ng biyaya ay napatunayan nang wasto sa pamamagitan ng pagtukoy sa kanila ng Iglesya na "mga Banal" ng Diyos, at sa dahilang sa kanilang pamamagitan nakapangyari ang isang himala na tanging sa pagpapala ng Diyos lamang ito maaaring mangyari.

Para sa mga ordinaryong mananampalataya at tagasunod, o para sa mga ordinaryong tunay na Kristiyanismo, gayunpaman, ang mga nasa itaas na barometro o mga tagapagpahiwatig ng pagpapala, (na itinuro ng Ama na espesyal para sa mga pinagpalang ito ng Diyos), ay hindi kailangang maging isang pangangailangan sa mga ordinaryong Kristiyanong mananampalataya / tagasunod. 'pagpapakita ng mabunga ng buhay na espiritu upang matiyak na sila ay naaayon sa kalooban ng Diyos, o upang matiyak na nagpapahiwatig na sila ay nasa estado ng at sa ilalim ng kapangyarihan ng biyaya. Ang Panginoong Jesus ay tumutukoy, sa halip, sa mga simpleng pagpapakita ng mga bunga ng kabanalan, na nagpapatunay na sinusunod natin ang Diyos o hindi. "Sa pamamagitan ng kanilang mga bunga ay makikilala mo sila ((silang mga tagasunod / alagad)." At ano ang mga prutas na ito? Mahalagang ito ay ang pagpapahayag ng pag-ibig, partikular na pag-ibig para sa iba. "Sa pamamagitan nito ay malalaman ng lahat ng mga tao na kayo ikaw ay aking mga alagad kung umiibig kayo sa isa't isa!" Sa mga konkretong termino, ipinapahayag namin ang pamumuhay na ito ng pag-ibig kung hindi tayo nagkasala laban sa ating kapwa, kung hindi natin ginagamit ang kabaligtaran o kasarian para lamang sa kasiyahan, kung hindi tayo naiinggit sa mga katangian ng ating kapwa, kung hindi tayo nasasaktan ang ating kapwa, pisikal man o sa pamamagitan ng tsismis, kung hindi natin papatayin ang bawat isa. Ang kakayahang hindi kumilos sa itaas na mga fashions na may kaugnayan sa ating kapwa ay nangangahulugang nangangahulugang kumikilos tayo sa pamamagitan ng kapangyarihan ng biyaya. Sinabi ni Saint John, "Kung inaangkin nating nasa ilaw at galit sa isang tao, nasa kadiliman pa rin tayo. Ngunit kung mahal natin ang iba ay nasa ilaw tayo, at hindi tayo nagdudulot ng mga problema para sa kanila." 1Juan 2: 9-10 Sinasabi din ni San Juan, "Kung sasabihin natin na nakikibahagi tayo sa buhay sa Diyos at patuloy na namumuhay sa kadiliman ay namamalagi tayo at hindi nabubuhay sa katotohanan." 1Juan 1: 6 Maliwanag na hindi tayo nabubuhay sa buhay ng biyaya kung magpapatuloy tayo sa ating pagkakasala maging sila ay personal na mga kasalanan o kasalanan na kinasasangkutan ng ating kapwa, kung patuloy tayong gumawa ng mga kasalanan nang ligal o walang takot sa Panginoon, o kung mananatili tayo sa ganito tungkol sa paglantad sa ating sarili sa mga okasyon ng mga kasalanan. Sa kabilang banda, sinabi ni Saint John kung tayo ay matapat at determinado tungkol sa ating pagtatapat ng ating pananampalataya kay Cristo ay malulutas tayo laban sa paggawa ng mga kasalanan sa lahat ng gastos. Ito ay kapag nagpapahayag tayo ng isang tunay na malalim na pangako na maging tapat sa ating pananampalataya kapag ang biyaya ay gumagana. Sinasabi sa atin ni Saint Peter na, "Mayroon tayong lahat na kailangan upang mabuhay ng isang kasiya-siyang kasiyahan sa Diyos. Lahat ito ay ibinigay sa atin ng sariling kapangyarihan ng Diyos nang malaman namin na inanyayahan niya tayo na makibahagi sa kanyang kamangha-manghang kabutihan. nangangako upang ang kanyang likas na katangian ay magiging bahagi ng sa amin. Kung gayon maiiwasan natin ang ating masamang hangarin at ang masamang impluwensya ng mundong ito. " 2Peter 1: 3-4 Katulad ng pahayag mula sa Saint Paul, ang mga salita ni Saint Peter ay nagsisiguro na ang Diyos ay nagbigay ng paraan upang pumili at tiyaga na tanggihan ang mga kasalanan, at yakapin ang kabanalan. Sinasabi ni Saint Peter ang ating pribilehiyo na makibahagi sa bahagi ng banal na kalikasan na nagbibigay lakas sa atin na mamuhay sa banal na kagandahang-loob ng Diyos. Ang banal na kahanga-hangang kagandahang-loob na ito ay sa atin, sa tuwing magsasagawa tayo ng gayong mga kabutihan ng awa, pakikiramay, at kapatawaran; sa bawat oras na isinasagawa natin ang birtud ng pagsunod sa mga awtoridad; sa bawat oras na isinasagawa natin ang birtud ng pagtulong sa nangangailangan sa lahat ng gastos; sa bawat oras na isinasagawa natin ang birtud ng literal na pamumuhay ng ating buhay para sa iba, tulad ng ginagawa ng mga wastong motivated na patriotikong sundalo, mga bumbero, pulis, doktor at nars, guro ng paaralan at mentor, at mga tapat na pinuno at mga pulitiko sa ating bansa. , pati na rin tulad ng aming maraming tunay na pagsasakripisyo sa mga ama at ina. Ang katotohanan ay maari nating isama dito ang bawat isa na ipinakita natin sa kabanata tungkol sa Mga Pagpapala ng Diyos sa Tao, na ang bawat tao na matapat na nagsasagawa ng serbisyo o tulong sa kanyang kapwa. Ngunit binibigyang diin namin ang katotohanan na nagagawa natin ang mga tungkulin at gawain dahil lamang sa regalo ng biyaya. Ang isa pang paraan upang mailagay ito ay dahil sa pagkakaroon natin ng kapangyarihan ng biyaya walang dahilan kung bakit hindi natin matiyaga ang katapatan sa buhay ng kabanalan sa Diyos. Maaaring hindi tayo magtagumpay sa lahat ng oras sa pagsasagawa ng gayong mga halimbawa ng mga birtud ngunit sa anumang oras na hinahangad natin ang kapangyarihan ng biyaya sa pagtugis ng mga birtud na mapagkakatiwalaan natin na bibigyan tayo ng Diyos ng biyayang iyon na kailangan natin at humingi ng kung saan upang magawa ang kalooban ng Diyos sa ating pang-araw-araw na sitwasyon ng pamumuhay. Sa ganitong katotohanang ipinagpapahayag natin ang ating Kristiyanong pamumuhay o ang pamumuhay ng biyaya: na binigyan tayo ng may kakayahang mapatunayan sa mundo posible na gumawa ng mabuti nang tiyak dahil lumapit tayo sa Diyos para sa tulong, lalo na sa biyaya ng Ipinagkaloob sa atin ng Panginoong Jesucristo sa pamamagitan ng Banal na Espiritu. (At tulad ng ipinaliwanag namin sa ilalim ng kabanata ang Paghahari ng Espiritu, ang pagdaan sa Banal na Espiritu ay ma-access sa pamamagitan ng mga kanal ng Simbahan partikular ang mga sakramento, at pagdarasal, at pakikinig sa salita ng Diyos, hal. ang pag-aaral, pati na rin sa bawat espirituwal na gawa ng awa o kawanggawa sa ating kapwa.) At ito lamang ang tunay na pagkakasunud-sunod ng bagong pamumuhay sa ngayon hangga't tayo ay naging mga anak ng Diyos.

Sa anong hugis ng biyaya ang dumarating sa atin, maging tayo silang natatatakang mga kapus-palad sa mundong ito o silang maperang mga tao, o ang mga maharlika, o nasa mahusay na posisyon ng lipunan, gayundin kung tayo man o hindi silang mga may impluwensyang impluwensyo na namumuno sa pagsusulong ng mga pinahahalagahang mga isyu ng bayan, o sa isan kabila ay sila ngang mga paralisado ng mundo, ay walang halaga sa Diyos o sa ating indibidwal na katuparan. Alalaon baga, kung tayo ay isa sa kanilang naging tagumpay sa Mundo, o isang talo sa buhay, sa huli, ay hindi tunay na mahalaga. Sapagkat, sa bandang huli nga, sa oras ng tunay na paghuhukom ng Diyos lamang mapapatunayan kung alin ang talagang mabuti o walang halaga sa lahat ng mga gawa ng tao, at kung sino ang totoong ipakikilalang tatanggap ng tunay na maluwalhating kalalagayan o mahahatulan ng hustisya ng Diyos sa kanilang kaparusahan at walang katapusang kapahamakan.

Ang pagtukoy ng katangian ng kung ano o kung ano ang hindi isang gawa ng biyaya ng mga indibidwal ay ang patuloy na pagkilos na umaayon sa kalooban ng Diyos; alinman sa pamamagitan ng patuloy na pagtanggi sa, o pagbibigay sa kasamaan. Ang bawat solong kilos ng oo kapag hinihimok tayo ng ating budhi na sabihin ang "Oo"; at bawat solong kilos ng hindi kapag ang aming budhi ay malusog na nakakagambala sa atin upang patuloy na sabihin ang "Hindi". Hindi mahalaga kung ito ay nagpapasaya sa atin o hindi nasisiyahan, kahit na kung ito ay nag-uutos sa atin o sa ilalim ng paglilingkod sa isang tao. Karaniwan itong nakakaaliw sa pagbigkas at pag-emote ng magagandang papuri at pasasalamat sa Diyos sa pagtanggap ng masaganang materyal na pag-iisip. At ang mga tao ay karaniwang nangungutya, sinisisi, at nagagalit sa Diyos kapag nawasak ng malakas na pag-ulan ng masamang kapalaran at kalamidad. Madali nating mahanap ang aming mga mahal sa buhay na kagalang-galang sa kanilang sandali ng pampublikong adhikain; at madaling makaranas ng pakiramdam na sobrang lamig sa kanila sa kanilang pagsubok at pagsubok ng mga oras sa buhay. Ito ay isang kasiyahan upang gumana kapag ang mga bagay sa paligid sa amin ay kaaya-aya. Ito ay isang hirap na panatilihin ang isang trabaho kapag ang bawat isa sa aming mga galaw ay tila napapanood.

Sa kabilang banda, tulad ng sa Genesis, nakalulugod ang Diyos kapag ang mga ordinaryong bagay ay nahuhulog sa kanilang mga likas na lugar. Tulad ng kung kailan dapat nating gawin kapag ginawa tayo: ibig sabihin, ang mga hayop ay ginawa bilang mga hayop, ang mga halaman ay ginawa bilang mga halaman, mga lupain at mga burol ay ginawa ayon sa kanilang uri ng lupain, bukal, ilog, at karagatan ay ginawa bilang mga katawan o pool ng H2O, at ang langit ay ginawa tulad ng mga ulap at araw / bituin nito; at ganoon din ang ginawa ng tao bilang isang tao: ang nag-iisang nilalang, ang panig na ito ng paglikha, na ginawa tulad ng imahe ng Diyos at ng Kanyang mga espiritu. isang malayang pag-iisip at nais na maging. At lalo na sa panahon ng dating pagkakasunud-sunod ng paglikha bago ang pagkahulog, nalulugod ang Diyos kapag natapos natin o gumanap ang bawat isa sa kanilang mga regular na pagtatapos. At sa kabila ng napinsalang estado ng mga gawain sa sansinukob, kahit na ang pinakamahirap ng mga ateyista sa mga astronaut at astronomo ay dapat na matakot sa napakaraming mga pagkakumplikado ng disenyo ng uniberso at sa maraming mga konstelasyon na napakalaki, at tila napakalawak ng kanilang kabuuan at pagkakaisa tunay na lampas sa imahinasyong ito ng mga siyentipiko upang tukuyin sa oras o nakakulong sa loob ng espasyo! Sa katunayan ang ginawa ng Diyos ay "mabuti" tulad ng sinabi ng Genesis. Ngunit ang parehong kahanga-hangang kalikasan ng langit na ito ay maaaring lumitaw at talagang ipakita ang sarili nitong napakapanganib at mapangwasak. Ang pag-uugali ng panahon nito, kung ipinapaliwanag sa pinakakaunting antas, ay hindi nagpapalabas ng kapangyarihan at kalakihan na paraan kaysa sa mga tao kahit na upang kumilos lamang. Ang mga karagatan ng dagat at mga erosyon ng lupa at pag-level up ba mula sa pinakadulo ng mundo? Eksakto kung ano ang sanhi ng mga buhawi at lindol? At paano ang tungkol sa mga "meteorite" na itinapon sa puwang ng pag-crash sa ibang mga katawan at planeta ng kalangitan, tulad ng lupa? Ang mga ito ay tiyak na ipinapakita sa amin bilang ang hindi maintindihan na kamay na hinarap sa atin ng Makapangyarihan sa lahat? Ngunit hindi naiintindihan ng analytically dahil kasama nila ang lahat ng iba pang mga aspeto ng uniberso sinusunod lamang nila ang kanilang kurso ayon sa pagdisenyo ng kanilang may-akda sa simula. Ngunit sa pagbagsak ng sangkatauhan ang pagbabago ng mga bagay; (sa halip, ang isang karamdaman sa sansinukob ay naganap!) Upang muling isasaalang-alang ang negatibong hindi pangkaraniwang bagay na ito ng kalikasan, sa loob at labas, ang tao, na isinasantabi ang mundo ng mga hayop, kahit na may paggalang sa mga species ng tao ang pangunahing faculty ng puso at isip ay nagkaroon maging masungit at na-flaw! Ang normal na oryentasyon ng tao at pag-ibig ay nasiraan ng loob o hindi bababa sa mahina hanggang sa nais na gumawa ng mabuti ay nababahala. At sa gayon mula pa sa mga tao ay naging hindi kasiya-siya sa Diyos; o ang kanilang indibidwal na pag-uugali ay palaging tumatakbo sa Kanyang mga utos. Si Cristo ay ipinadala ng Ama sa Langit; at siya ay naging Diyos-tao na nagtatrabaho sa muling pag-convert ng "kasalanan ng puso" pabalik sa isang "diyos na nagkakasundo na puso". Dito nagmula ang bagong katotohanan ng biyaya: ang espesyal na kalangitan o Espirituwal na kalakal na inihatid ni Kristo sa bawat isa at bawat pag-welcome sa puso ng tao na nagpapatupad sa nabanggit na tungkol sa malalim na espirituwal na pagbabago sa loob ng tao. Ito ay biyaya na kung saan ang isang nakabalik na lalaki, o babae, (isang tunay na mananampalataya), ay maaaring kumilos at mabuhay bilang isang tunay na tao na nakalulugod sa Lumikha. Ang mga positibo o negatibong nangyari ay naganap alinsunod sa pakikipagtulungan at paggawa ng biyaya sa mga likas na kaganapan, panloob man o panlabas sa tao. Ngunit hindi tayo maaaring magsuot ng "kulay rosas na baso" at tumawag ng pangit na maganda, mas kaunti ang tawag sa masamang kabutihan! Gayunman maaari tayong umasa sa mahika at kapangyarihan ng biyaya upang hayaan itong baguhin ang ating mga pagkilos ng tao o ang mga pangyayari sa buhay sa mga kaganapan na luwalhati sa Diyos at espirituwal na kapaki-pakinabang sa atin! Samakatuwid, ang pagsusumite ng ating mga gawa hindi sa ating tao lamang mabuting kahulugan ngunit sa biyaya ng Diyos! Hindi sa account ng kanilang sarili bawat isa ay ang mga indibidwal na buhay na makikita at masuri tungkol sa kanilang kahulugan o tunay na halaga! Ang anumang bagay ay maaaring maging mabuti sa paningin ng Diyos, o darating na isang pangyayari ng biyaya kung ito ay isang pagpapatunay sa kung ano ang itinakda ng Diyos sa Kanyang karunungan at kawalang-hanggan sa sinumang tao sa anumang partikular na pangyayari sa kanyang buhay kahit gaano pa kahaba sa tangkad, o nakataas sa nakatayo sa harap ng mga mata ng mga tao. Dapat tayong mag-positibo dito lahat ng mga uri ng realidad ng tao nang hindi kasama ang mga hindi malinaw na nakikita, kahit na itago ang napaka covertly tunay na pagiging makabuluhan at halaga ng tao. Hal. Sina Charlie at Sammy ay mga higanteng species ng mga tinedyer, kapwa kaaya-aya at masipag maliban kung hindi inaasahan mula sa kanila ang nakakaaliw na pag-uusap. Nangyayari silang maging pipi. Si Jessie at Paul ay isang pares ng mga kabataan na hindi napapagod sa paglalaro at pagsasabi sa bawat isa. Ngunit huwag asahan na sasabihin nila sa iyo ang mga biro habang nag-jog ka sa paligid ng bukid. Hindi makalakad sina Jessie at Paul. Sasaktan ka nina Juan at Antone sa linya; palagi silang nasa oras. At hindi sila magpapasa ng mga pagkakataon para sa aksyon. Hindi sila kailanman walang lakas at sigasig para sa kanilang uri ng atletiko kahit na napipilit silang gawin ito sa mga wheelchair. Si Mark at Janie ay mahilig kumanta; handa silang mag-pander sa anumang nagboboluntaryo na madla na may pagtitiis ng kanilang mga vocal chord na may sariling pag-rendition ng mga kanta pagkatapos ng mga kanta. Ipagkaloob lamang sa kanila ang kanilang pisikal na mga bersyon ng mga tunog na pangmusika.

Kung tungkol sa mga indibidwal na hinamon sa pisikal na mga indibidwal na hindi gaanong pag-andar tungkol sa maraming mga regular na kakayahan ng tao ay hindi gumagawa ng kanilang interpersonal na may kaugnayan sa iba na mas mababa sa tao. At hindi rin sila gaanong nakalulugod sa Isang Lumikha ng tao. Ang mga kilos, kaisipan, at damdamin ay nagpapakilala sa kanila na hindi naiiba. At kapag sumuko ka sa kanilang katapatan upang mabuhay lamang ang kanilang buhay o hayaan mong gawin silang mas kaunti sa kanilang normal na mga kapantay. Sa katunayan, ironically at kamangha-mangha ito ay kung paano ang kanilang pagsusumikap para sa normal na buhay ay bawat gawa ng biyaya.

Sa isang katulad na setting, ang ibang mga indibidwal na hindi kinakailangang may kapansanan sa mga kakayahan ay natagpuan ang kanilang mga sarili na hinabol ang kanilang nick ng mga kahoy na hindi babanggitin ang kanilang pinangarap na bahaghari. Ito ang karamihan sa mga tao na hindi lubos na makontrol ang kanilang mga kalagayan, na katulad ng mga taong may kapansanan, ay gaganapin o itulak dahil sa mga heograpikal, lahi, kultura, o mga sitwasyon sa sosyo-ekonomiko. Ang mga halimbawa nito ay ang mga hindi natapos sa pag-aaral, yaong mga nakakulong sa heograpiya ng tubig o malalayong nayon, mga taong nai-discriminate para sa kulay o lahi, ang mga pamilya na nasira dahil sa diborsyo, paghihiwalay ng pamilya, may kapansanan, o pagkamatay sa ang mga pamilya, ang mga taong nabubuhay sa pamamagitan ng mga kalamidad, aksidente, o mga pag-aaksaya ng pamilya, ang mga hindi mapigilan ng kawalan ng trabaho o kawalan ng trabaho, o ang mayorya ng mga naninirahan na ang sosyal na kapaligiran at pag-uuri ng tirahan ng real estate ay nangyayari sa ibaba ng madalas na nakinabang na mga pamayanan ng tirahan na madali ang mga benepisyaryo ng higit na nakinabang na mga posibilidad sa mga serbisyo ng modernong pamumuhay. Madaling mailalarawan ang mga dramatiko ng mga epekto ng mga kawalan na ito sa mga pagkakataong hindi pagkakapantay-pantay sa lipunan. Ngunit sa kabila ng buhay na cliche ay hindi patas, sa mga pamayanang demograpikong ito ng mga tao ang gumagalaw sa kapansin-pansin kahit na ang hold-up o ang kanilang pagtulak sa tabi. Paano? Kailangang ito ay sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos! Ito ay isang himala sa pamamagitan ng biyaya kung paano ang mga taong ito ay gumulong sa kanilang mga paga! Sa kabilang banda, ang isang kahihiyan at walang katuturan kapag ang mga bahagi ng mga pamayanan na ito ay tila dumudulas pa sa pagkawasak ng kanilang mga buhay: ang kapalaran ng isang pamumuhay ng droga, ang mga prediksyon ng mga pag-aalsa sa karahasan kahit na pagpapakamatay at pagpatay sa tao, o hindi kanais-nais na mga paniniwala. at pagkulong. At para sa ilan sa mga indibidwal na ito sa kabila ng kanilang "napakahusay na kapalaran" ng kayamanan o posisyon sa lipunan! Hindi ba ito mas mababa sa pag-abandona sa biyaya? Gayunpaman pa rin sa pamamagitan ng biyaya na maaari silang maligtas ng anumang nalalabi ng marangal na pamumuhay at hindi mawawala ang ilalim na linya ng buhay ng kapayapaan sa loob.

Sa pangwakas na pagsusuri, hindi mahalaga kung sa nasabing pagtukoy ng mga sandali ng buhay ay matatagpuan natin ang ating pamumuhay ng isang emosyonal na karanasan o hindi! Ang mayaman at maganda ay maaaring matagpuan na madaling makuntento dahil sa madaling sandali ng kanilang buhay. Ang mga tao ng pamumuno at impluwensya ay maaaring magpakita ang damdamin ng seguridad ng kasalukuyan ngunit nagtataka tungkol sa hinaharap. Ang mga nasa maze ng mga kaingayan sa buhay at mga sitwasyong karanasan ng pagkalito tungkol sa kung paano ihiwalay ang kanilang mga sarili mula sa kumplikadong web na nagkukulong sa kanila. Sa huli, sa pagitan nilang itinuring na mga malalakas ng lipuanan dahilan sa kanilang pansamantalang kayamanan at karangalan sa mundong ito, at nilang itinuring na mga walang pag-asa sa labis nilang pasaning trahedya at disgrasya sa buhay ay pakaalamin natin kung ano o alin nga baga ang kahihinatnang tunay na kasukdulan o ang magiging katapusang kalalagayang ng alinman sa binabanggit o pinaghahambing natin dito?

Sapagkat sa katotohanan ang kamangha-manghang biyaya ay lalong magiging kapanapanaig sa oras ng kamatayan, hindi lamang maging dito at ngayon sa Mundo. Sapagkat hangga't ang puso at isip ay nakasalalay sa tunay na panloob na pag-uudyok ng Espiritu ang mga sitwasyong ng buhay ay maaaring magbalikwas ang direksyon at takbo na kung kailan ay walang gaanong pagpigil na magagawa ang tao. Ang tinatawag na mapalad ay maaaring malunod sa labis na kasiyahan at paglilibang na hindi nila makahanap ng isang puwang sa loob ng mga ito para sa Tagabigay ng mga pagpapala. Sapagkat ang tinaguriang mga kapus-palad sa mundong ito ay sa huling pagkakataon ay lumiko sa tamang hukom at tagapagtaguyod ng kanilang desperadong mga kondisyon at mapanghawakan sa itinakdang panloob na kapayapaan ng Espiritu. Sa bisa ng parehong positibo at negatibo sa buhay ng tao ay maaaring pantay na maging positibo. Sa kaibahan, kung ano ang tila pinaka-positibo ay maaaring maging isang napaka-negatibo. Ngunit sa pamamagitan lamang ng biyaya ng Diyos!