Chapter 15: Faith Accessing of the Kingdom of God through Christ's Sacraments
(Balik Sa Panginoon: Turn Our Ways Back to the Lord)
Balik Sa Panginoon (Back with God)
Luke 4:16-21
Jesus went back to Nazareth, where he had been brought up, and as usual he went to the meeting place on the Sabbath. When he stood up to read from the Scriptures, he was given the book of Isaiah the prophet. He opened it and read,
"The Lord's Spirit has come to me, because he has chosen me to tell the good news to the poor. The Lord has sent me to announce freedom for prisoners, to give sight to the blind, to free everyone who suffers, and to say, THIS IS THE YEAR THE LORD HAS CHOSEN."
Jesus closed the book, then handed it back to the man in charge and sat down. Everyone in the meeting place looked straight at Jesus. Then Jesus said to them, "What you have just heard me read has come true today."
SACRAMENTAL GRACES
What are the Sacraments? What are the sacramentals?
How are sacraments key to man's entering and becoming part of the Kingdom of God?
A Prologue on the Sacraments
The essence of pious earthly covenant fulfillment in all of humanity and creation consists in all of nature submitting its purposes and expressions as responses of full accord with the divine majestic acts over God's people and creatures, and the suitable "productivity/pro-activity" responses demanded by God of and from natural beings.
With the above statement we aim to loosely but comprehensively define "sacrament" in the widest context of the relationship between God and all his creations, specifically his earthly creature: man. Thus, primordially, sacrament is the meaningful sign of God's Covenant of Love with man; and respectively man's most appropriate covenant response of total obedience to & agreement with his Lord and God in his diverse ways of turning back to God within the complete story of God's caring for man. On the part of God how did God show his divine majestic predilection for his people, initially for his pre-elected children of Israel, and later, universally for all his created mankind? After all, it was not by accident that God made man to his image; and made him reflect back his supreme being. In his omnipotence, omniscience, and absolute gratuitousness God has made men with human attributes and ways that enable them to appropriately copy and link them back to him, their Divine Maker. As essentially connoting both supernatural and natural dimensions, sacra mentality, thus, signifies and posits a recurrent word "an instrumentality" in the signs used for and within God's plan of salvation. It prevalently manifests this phenomenon even from the beginning in all of God's work of creation.
By common sense thinking, let us just realize, for a start, the supremely rich analogy between our earthly "fathers", and the heavenly Father. In all eternity, God has given the human families their earthly fathers. This is another illustration how God created man according to the divine image. For human fathers typify the one heavenly Father. All our earthly "fathers" aim for the provision and the protection of their beloved children. In the face of some sort of threats to their children, these "fathers" seem to exude some hidden fortitude and strength to gather and display in defense of their broods; no matter how insignificant their degree of effectiveness. Whether at least with raised voices, bluffing intimidation, or actual physical engagement, some fathers would not be without some kind of attempt to show forth their instinctive, albeit, put on "face-saving" on behalf of their perhaps aggrieved children. And as regards their basic sustenance needs most fathers/or mothers would not spare human respect or unreasonable fears if warranted of them in order to make even just modicum wages so that their dependents wont starve or go hungry.
In like manner, but in a much more grandiose fashion the heavenly Father in all eternity has planned and has been working so each and every need of all his people, including all other living things of the universe, be covered and satisfied. Jesus Himself said even the little sparrows are not to miss their daily feeding as already provided for by the heavenly Father. Thus, Jesus made certain God will expect and await our calling on Him for all our daily bread if we only are to ask of Him. Ditto over our safety and security; nothing is to happen in all of creation that, as it were, could escape the omnipotence and omniscience of the Heavenly Father where is needed His divine attention and action. It is indeed not coincidental; but is divinely schemed and deigned that God the Father has created for us human fathers, and has by his divine providence inspired human beings to aptly call them "fathers". It is, therefore, sacra mentally so that God has made families call them as fathers to become a "sign" of, or to "sign-ify" God's divine providence and fatherhood.
Another natural 'sacramentality' between the divine and the human is the type of linkage we could ascribe between the beauty in the world and the "splendor of the divine". Whether by some picturesque nature scenery, or a comely face of a beautiful woman, or the sweet innocent youthfulness of children, we are wont to be overwhelmed by beauty. In the world of mess-ups and all sorts of disorders and disorientation, man relishes the pure pleasure from the beauties in nature. Attraction to beauty, like an ultimate panacea, epitomizes man's desires, both lawful and unlawful, for pleasure, wealth, and power. The truth, however, as uncovered for us by Saint Augustine, is that no natural or human good could ever truly satisfy man. All sorts of "gluttonous-like" pleasurable pandering of the senses, and even faculties, if and when satiated to the extreme, inevitably throws the individual into the feeling of either angst, disdain, boredom, or endless anxieties. Rather, as some men have "discovered", in all human beings its human heart is going "... to be restless till it rests... " in God". Hebrews 2:9 states, "...The Lord indeed knows how to rescue devout men from trail, and how to continue the punishment of the wicked up to the Day of Judgment." Thus, while already man is warned of an ever hounding punishment if he persists in making gods of things he desires, (and we shall elaborate on this later), on the other hand, the genuine truth, if humbly and openly allowed to show itself to us, is that only the Divine Splendor is capable of absolutely capturing and satisfying total human quests and wants with most authentic and un-equaled happiness. Characteristically and spiritually this is what is called the "peaceful heart"; or "the peace of the soul". This experience is akin to that degree of contemplative that man experiences upon eventually encountering God personally.
Throughout his lifetime, man will probably attempt to traverse all probable and viable paths that promise some type of happiness or meaningfulness, whether ethereal, mental, physical, chemical, or otherwise. Oftentimes during his lifetime man typically ventures on anything and everything that attracts his fancy. Productively or unproductively, he spins himself into cycles of human dreams. Along the way he finds much fun, and garners quite a few trophies. But, he also bumps into many roadblocks, and accompanying disappointments. Often, with his experimenting and enterprising, are exacted from him his total energy and time; oftentimes, too, the whole exercise is a toil; and in not a few times, a burnt-out ending. But somewhere in his meandering maze-journey he also ends up somehow wondering about stuff of religion, and of God. He would, then, find himself chased by some inexplicably persisting presence, who is also a seemingly "great assist" on his unhappy stiff circumstances. Under such circumstance it is fitting to be prompted with what, in Timothy, Paul writes with respect to God's will, namely that we turn to him, "...Train yourself for a life of piety for while physical training is to some extent valuable, the discipline of religion is estimably more so with its promise of life here and hereafter." 1 Tim 4:7-8 thus, though largely preoccupied; and while in the midst of his mundane ambiance, this positively chasing presence pleasantly melts some men/women into submitting, and surrendering to the reverential promptings. Gratuitously, they wind up with some great "reconnect" experience with the "Something" unknown and mystical, or supernatural. And so St. Paul's advice was, to make sure not to "... grow lazy but imitate them, who through faith and patience are inheriting the PROMISES". (These promises we shall further make Scriptural references below.) At this juncture we posit how the individual would eventually, be unable to escape being inexplicably beholden and in awe of a manifesting all-enveloping divine presence and providence. As St. Paul writes, "God the Father of our Lord Jesus Christ has bestowed on us in Christ every spiritual blessing in the heavens. God chose us in him, before the world began, to be holy and blameless in his sight, to be full of love..." Eph. 1:3-4 some type of existential theology bespeaks of this experience as that pious recollecting about the infinite Power. Our faith, however, refers to this experience, instead, as that grace-threshold opening up of man into the inescapable holy linkage with his God. And this is what brings us up into appropriately pointing to divine-human "inter-sacramentality". How fittingly Michelangelo painted that image of the Divine Father touching fingers with the outreaching man. From the books on spirituality, this, however, is that accord only between God and a man's most pure heart, (made possible only by the grace of God). For the evangelist writes, "Whoever possesses the Son possesses life; whoever does not possess the Son does not possess life." 1 John 5:19 Thus, only the 'Saints' can attest to this kind of experience. These are those individuals who by the grace of God earnestly seek for and submit to God with consummate will, efforts, and self-sacrifice without measure even unto death. John, the Apostle's witness is that, "We know too that the Son of God has come and has given us DISCERNMENT to recognize the One, who is true. And we are in the one who is true for we are in his Son Jesus Christ." 1 John 5:20 In other words, this theological awakening is characteristically the work of grace indeed. Here is God, in his absolute and most loving providence and mercy, as ever concerned, watchful, leading on, and permanently awaiting man to open up and reach out. Natural virtues of honesty, sincerity, and true diligence alone cannot pitch man up to the exalted Divine. "Hence," Saint Paul says, "... all depends on faith; everything in grace." Romans 4:16 Probably at the most he could only be honestly sad and woeful; but he could not save himself on his own from his misery and helplessness. Thus, St. John establishes the truth that, "No one has even seen God. Yet if we love one another God dwells in us and his love is brought to perfection in us. The way we know we remain in him and he in us is that he has given us of his Spirit. We have seen for ourselves and we can testify that the Father has sent the Son as Savior of the world. When anyone acknowledges that Jesus is the Son of God dwells in him and him in God. We have come to know and to believe in the love God has for us. God is love; and he who abides in love abides in God and God in him." 1 John 4:12-16
It certainly is not automatic for all men to undergo a supposed eventual religious experience. And when they do, there is no timetable when a man is supposed to experience it. But we do postulate God has for each man his scheduled "visitation", or moment of spiritual awakening; whether man takes notice of it or not. God's mercy will not just desert any man, as it were, without giving him a chance to know and love him. It would be un-divine of God to leave his special creation man in oblivion. Thus, in 1 John 5:19 is written, “We know that we belong to God; while the whole world is under the evil one." We have come to belong on account that, "Whatever promises God has made have been fulfilled in him (Jesus Christ). Therefore it is through him that we address an Amen to God when we worship together. 2 Cor 1:20 This is the promise made explicit in Heb. 9:15, "This is why he is the mediator of a new Covenant since because his death has taken place for deliverance from transgressions (sins) committed under the first Covenant, those who were called may receive the promised eternal inheritance.."
In the same manner, through the ages, men and women, who are avowedly or professedly atheistic or without belief in God, do not necessarily speak about some camaraderie or pact with God's nemesis, the bad Spirit. Hence, in like manner there is no predictive describing of man's cavorting with the world of the "spirits" (bad angels). In the first place, unlike God's Holy Spirit, the bad spirit is not about to inspire and move man into a welcome fellowship with him. But by revelation we can infer this Prince of the World will just be too eager to gather captives, or subjects, or his kind of following. "Stay sober and alert. Your enemy the devil is prowling like a roaring lion looking for someone to devour." 1 Peter 5:8 Thus, expect the Evil One to entice some men and women initially to marvel in curiosity about what he is all about. Chances are, as busy-bodies of the world, and in the pretexts of pursuing life ventures, and as people get to be stuck in the midst of the maze and twist life pro-offers, that is precisely the moment man is most vulnerable to entertain similar "visitation" experience akin to the previous religious experience we have alluded to. Thus, along with the ways of debauchery, which St. Peter described, some of these individuals would also exhibit being externally under the influence of the evil spirits as they might display abnormal and violent behavior even unto themselves. We describe and call these phenomenal occurrences as evil possession of preternatural character; hence as also some happening way above man to handle. The following story about Jesus' encountering of the Gerasene man controlled by the demons illustrates this. "..When he came to land he was met by a man from the town who was possessed by demons. For a long time he had not worn any clothes; he did not live in a house but among the tombstones." Lk. 8:27 People who have entangled their lives with the easy life "come-on", who, thus, have unwittingly invited demons into their lives might wonder how they might have induced the experience in so far as they contend they had not conjured anything or any being as it were preternaturally. Whatever experimenting and occult activities they supposedly intended to experience all via natural ways and faculties. Until they get hooked and then become captives by these powerful demonic beings. St. Paul conceded to their powers by describing the confrontation with them, thus, as a "...battle ... not against human forces but against the principalities and powers, the rulers of this world of darkness, the evil spirits in regions above...” Eph. 6:12
Surely, not a few would pooh-pooh any seeming sensationalizing of the reporting of the above experience. At the most, they would categorize the phenomenon occurrences as something science has not yet fully explored, and explained. These would be the same people who are critical and skeptical listening to the previous positive religious/supra-natural phenomenon experience attested to by believing folks. They postulate this to be something science has not, and should not really be bothered about making scientific statements on. They would easily invoke a NON-SEQUITUR attribute to these types of personal events, i.e. something that does not follow logical reasoning. And in the context of academics and rational thinking, they are quite right in their reduction ad absurdum as regards scientifically explaining these events.
Without, thus, pushing for some logical account of the two opposite supra-natural experiences; nevertheless, we could somehow talk about some metaphysical referencing to the events. Mostly by revelations, the Words of God, the faith speaks precisely of the Highest Being reaching out and establishing relation through generations with the created beings called human beings. In the same token, our same source, the Bible makes plenty references to the evil spirits operating in the world. Even among believers the Devil is ever lurking particularly among the neophytes and untried, and infants in the knowledge of the faith. Jesus narrated by way of his parable, thus, "...A farmer went out to sow some seed. In the sowing some fell on the foot path where it was walked on and the birds of the air ate it up...” Luke 8:5 In continuation, and as part of the explanation on his parable, Jesus said, "...Those on the foot path are people who hear but the devil comes and takes the word out of their hearts lest they believe and be saved." Luke 8:12.
Moreover, it was said in Scriptures how as Joshua, while in his filthy clothing was being addressed by an Angel of God there was alongside him Satan.
Also in Revelation we have been forewarned that, "... the Devil will indeed cast some of you into prison to put you to the test. You will be tried over a period of 10 days..." Rev. 2:10
But with respect to those that as it were recklessly opening themselves up to the presence and entrance by the Devil, however, spiritual writers, without putting on air of being judgmental could cite postulates how or why individuals are likely to get themselves trapped in and by their lifestyles, particularly if they demonstrated in their regular routines these embraced and rationalized excesses of behavior. "He knows especially how to treat those who live for the flesh in their desire for whatever corrupts, and who despise authority. These bold and arrogant men have no qualms whatever about reviling celestial beings. These men pour abuse on things of which they are ignorant. They act like creatures of instinct, brute animals born to be caught and destroyed suffering the reward of their wickedness. Thinking daytime revelry a delight, they are a stain and defilement as they share your feasts in a spirit of seduction. Constantly on the lookout for a woman, theirs is a never-ending search for sin. They lure the weaker types. Their hearts are trained in greed. An accursed lot are they! They have abandoned the straight road..." 2 Peter 2:10-15 Because of an avowedly worldly and licentious lifestyle some individuals, who are thus given up to the deeds like the above described by St. Peter, would experience transpiring inside them a personal occurrence, which overpowers them both inside and outside of themselves. Often they trump up as justification of career their concomitant lifestyle of ease, and unscrupulous excuses for expediencies and convenience, e.g. easy legal infractions, and wanton pursuit of the worldly ways as all "politically" acceptable. In effect, the habits had emboldened them into such "devil-like" fearlessness and carefree exploiting of all kinds of pleasure and gain, all mostly illicit and sinful. Then when at the end of the rope; and are already perilously entangled into criminal complications they "curse around", (something the Devil uses by which to oblige them as contracting them to him), as well as "call up spirits" for a way out by whosoever force or power. This, by revelation teaching, is to walk dangerously the edge of self destruction and tragedy. Man's daring to stretch himself beyond his limits and beyond the scope of the laws, both physical and moral, is courting disaster and eventual recriminations. Characteristically, such preternatural ventures involve harm and violence upon some necessary victims, even the perpetrator's self. And whether we are dealing directly with the occult, or some arbitrary & speculative conjuring of a higher power of some sort we are by the process throwing ourselves to the control and enslavement of the conjured up higher power. In effect, we are seeking for us, as it was, Devil possession. Again, by Scriptures, Devils exist prowling out there for their prey, which are just too 'happy' at capturing easy conquests.
(Obviously, this aspect of our discussion here is not for purposes of describing our topic of the divine-human linkage. This is rather what we might call "human-devil linking". This is a natural-preternatural linking, which we do not wish to include in our concept and belief about "sacra mentality".)
But as we continue our exploring of this aspect of sacramentality, there is one way, at the very root level of every man, which he/she could characterize as a divine-human reconnect "encounter", and which each man is wont to discover quite "accessibly". This consists in his "prayerful inclination to the unknown". E.g. as practiced among Native American Indians, or in many Asian religions, whether Indo-Malayan, Japanese, or Chinese. And praying by man of whatever race, even religion, never fails to call the attention and pleasure of the Almighty. Especially pleasing to God are people humbly on their knees solicitous of heavenly favors, and humbly on their knees sad and sorrowful pleading for forgiveness of their sins. Again our prime example here was the thief at the Cross hung together with our Lord Jesus. He confessed of his sinfulness, and sorrowful for them; and so he smartly asked for help from this reverential innocent Man of God hung beside him, to whom he heard was attributed Kingship over a Kingdom beyond saying, "Lord, remember me when you enter into your Kingdom!". And immediately he received Christ's assured granted favor upon hearing the response from the Lord, "Today, you shall be with me in Paradise!” Men and women of prayer are gifted with that ardent longing and yearning for someone whom they acknowledge could address their undeniable helplessness and inadequacy in their concrete existence in life. Often such individuals of prayer are individuals of poor estate and little renown, who know better to turn to someone greater, the Divine Being who albeit is unknown to them as in most religions, but who by their faith and tradition has provided them time and time again grounds for hope and relief in their moments of extreme need. Indeed, the Lord declared, "Blessed are the poor for theirs is the Kingdom of God". Matthew 5:3 "Blessed is the pure in spirit for they shall see God." Matthew 5:8
Another way that leads to that sure "reconnect" with the Divine is by way of mercy and charity for the needy and the poor among us. Many a Saint have disclosed of stories on-record of the Lord's apparitions, where the Lord miraculously assumed the look and the presence, or personality of the beggar, the sick person, or the miserably looking street "outcast", whom these "sainted" believer of Christ helped out in assistance. This just corroborates Jesus' declaring it is really him or for him we take care of whenever we attend to and care for someone in need.
And the third thru-way for that "reconnects" with the above is by way of folks' sacrificiality. This is that mentality of consistently volunteering to offer up either some prayers or "suffering"/mortification for someone's personal intention, whether relief from some ailment, petition for some favors, or a break-through over some conflicts or great misfortune. This sacrificial outlook and habit very much reflects Christ's priestly character and identity. How Christ-like, indeed, are individuals who are accustomed to sacrifice for others. Thus, how could they be ineffective about their aiming to "reconnect" with God?
We could, thus, continue on and on exploring and discovering the vast aspects of preordained human or natural typifying of the divine via some humble proportionality exhibiting by nature of the unlimited divine goodwill and all- encompassing designs.
The Seven Sacraments of the Church
This time now, let us treat of sacramentality in its most proper context: as Divine Initiative, as Christ's heavenly instituting of the sacraments. Specifically we are to treat here of the seven sacraments of the Church as instituted accordingly by Christ. And we are going to treat of them only in their essential sacramental character, i.e. as signs between God and man. We are not to elaborately discuss the sacraments in their formal and actual functions as channels of graces; as we already have done so in the other chapters.
The Sacrament Par Excellence is the Eucharist. (As regards the Eucharist, even if only in a manner of talking, we have been provided this Christ-concocted device, vis a vis his using, and familiar-lily adopting the species of bread and wine taking on, during the "transubstantiation act", his own Body and Blood, with which he instrumentally feeds us, himself, during the sacrificial banquet. This device prevented us from being accused of cannibalism by Jesus' critics, way from the very beginning). In the Eucharist, the Divine Father reaches out to embrace us back his children, men and women, through sending his Son to become one of us as our sacrificial human ransom for our sins, as well as our, mankind's, sacrificial divine gift back to the Father. In other words, the sacrifice is sacramentally God's human reaching out to his creatures, as well as sacramentally mankind's atoning gift to the Father, and the salvific restoring of sin-freed mankind to God. In the sacraments, thus, God signifies his renewed embrace of mankind by sending his Son. On the other hand, by Jesus' uniting and incorporating believing men and women with himself in his Calvary sacrifice to the Father, mankind is able to reach back to the transcendent God through the human-divine Jesus. We are going to elaborate further on the Eucharist later. But our last word here, before we move further on is that the Eucharist, like all the other Seven Sacraments, has its matter and form as a specific sacrament. And with the Eucharist the material elements are the species of bread and wine to symbolize the sacrificial victim, and the Priest, who symbolizes and acts in the person of Christ as the sacrifice. The form is the "transubstantiation words-formula" exactly uttered by the Lord Jesus as re-enacted by the Priest, e.g. THIS IS MY BODY WHICH WILL BE GIVEN UP FOR YOU..... And ... THIS IS THE CUP OF MY BLOOD WHICH WILL BE SHED FOR THE F0RGIVENESS OF MAN'S SINS.... DO THIS IN REMEMBRANCE OF ME". Unless the above matter and form elements are in place, there could not take place the sacramental Eucharist. As the celebrating of Christ's sacrifice, the sacramental Eucharist has to be the same act of Christ's offering of himself represented in proxy by the Priest, and the same words of oblation he uttered during the Paschal supper.
Another sacrament is Baptism. It is the sacrament by which God, in the person of the Holy Spirit, marks and welcomes back God's children lost by the original sin of our first parents; and takes them back out of the slavery to sin and out of the Devil's evil clutches by enfolding them back under the Trinity's Lordship and care. In response, men and women who, living up to their confessed fidelity to the Divine Trinity, express to God with the use of the signs of the water their repentance for sins, and with the signs of the oil their acceptance of the Holy Spirit's new life in grace. With baptism, the matter consists of the water and the Priest/minister dispensing the water. And the form consists of the formula invoking the Trinity: "I baptize you in the name of the Father, and of the Son, and of the Holy Spirit", along with the act of water pouring and blessing upon the child/person being baptized. Again if water is not available, and the words-formula does not correctly state I baptize you and the mention of the three Persons of the Divine Trinity, then no baptism takes place. In other words, if the Priest/minister just states: "I baptize you in the name of the Lord Jesus Christ"; the baptism is invalid. Why is water necessary? Because Christ stated clearly that in order to be born again into his life of grace in the Spirit, he must be baptized in water and in the Spirit. We are repeating the Scriptural verse we have already quoted and discussed previously in the chapter on Grace corroborating the above essential importance of both the Spirit and water in the sacrament of Baptism. John 3:5 states, "... I solemnly assure you, no one can enter into God's Kingdom without being begotten of water and Spirit." For without the invoking of the Spirit, obviously the supernatural cleansing needed by the mere natural man cannot take place. The Spirit overpowers man's limitation to cleanse himself of sinfulness, which is a supernatural offense and guilt against God. The Spirit gives the NEW supra-human LIFE. The old flesh life that which belongs here down below, is replaced with the new Life in the Spirit of Christ. The earthly is supplanted with something heavenly, from above. This is indeed the more than lofty, or actually the beyond-this-world aspect and element in baptism. God comes down to dwell in the cleansed new man. But water is necessary too. Because water signifies the role-part of the man, namely man's repentance for his sins against God and his firm resolve not to willingly have to do with sins again. Water is the symbol of washing. And so for man to enable the entering in of the Spirit, he must signify his desire and resolve to do away with the dirt of sinfulness. Man must present his free choice to turn away from evil, and to embrace the good, i.e. God Without his free act of will to renounce evil and the devil, and to accept Christ and his precepts, there is no baptism. God is a respecter of man's freedom. God himself requires man's active participation of free acceptance of God.
The next sacrament is the sacrament of Confession. Much like Baptism in its essence, God invariably welcomes back his children lost by their actual sins through Christ's actual forgiving and absolving them of their sins in the person of the priests. And being in persona Christi, person of Christ, the priests dispense the power of the Holy Spirit, whom Christ breathed upon his Apostles/ministers/priests, and efficaciously cleanse the sin infected Christians, and gratuitously give back Christ's life of grace to the confessing repentant sinners. "Whose sins you shall forgive, they shall be forgiven them; whose sins you shall retain, they shall be retained." John 20:23
Here the matter consists of a really ordained Catholic Priest pronouncing absolution upon a specific penitent. And the form consists of the words-formula of absolution spoken by a Priest: "... by the power vested in me by the Church, I absolve you of your sins in the name of the Father, and of the Son, and of the Holy Spirit".
In the Sacrament of the Holy Orders, the Bishop, again in actual persona Christi, in the person of Christ, lays hands upon the head of the Priest as he transmits Christ's Holy Spirit empowering the Priest as again an "Alter Christus", another Christ, who is ordained to care over Christ's flock, teach them, and celebrate for them Christ's very sacrifice of Calvary to the Father for man's sins. When Christ anointed his disciples, he laid his hands upon them and breathed on them the Holy Spirit. This is what takes place when the Bishop, representing Peter, the Vicar of Christ, lays hands upon the would-be-new Priest. Here the matter pertains to a legitimate Catholic bishop, who is to ordain a legitimate Catholic male candidate for the Priesthood. The form consists in the Bishop's laying of his hands upon the head of the candidate as he utters the words of ordination.
We are going to explain later the sacraments of Marriage, and Holy Orders from the point of view of Living One's State of Life. For the time being we are going to cover the Sacraments of Confirmation and the Sacrament of the Sick in a general fashion. The sacrament of the sick is the sacrament which aims for the healing of the body where natural means have been short in application both in time and space accessibility as well as in its potentiality to cure according to the state of its scientific knowing. By no means is the sacrament of the sick not a substitute to concrete and existing medical inventions; nonetheless Extreme Unction, its other name, serves to cure spiritual maladies with the hopefulness it works as well to effect physical recovery. Jesus demonstrated plenty of examples of the power of the Sacrament of the Sick. And Jesus unmistakably commended his disciples, and therefore even our present day ordained ministers to attend to the sick among us, and has given them the power to be able to effect healing. The ministers' work of spiritual healing is very much unlike some hospitals' files of discharged and cured or un-cured patients. There at the hospitals, in black and white, lay out monitored the doctors' record of patients' turn-in and turn-out complete with the patients' history. Rather, our situation vis a vis spiritual healing reflect casual testimonies of healing at no predetermined schedule and time; but according to God's good time for the patients or the believers. But this does not by any means relegate the healing that took place as some sort of second class cure. Rather, it does not count out the even greater possibility of cure and the quality of recovery compared to the applied medical treatment by doctors or applied medicines. The fact is, we have not been short of testimonies of cases, even terminal cases, who had been given up by their doctors or who have given up on their medicines; but later turned out very much outliving their diagnosed sicknesses including their supposed final life terms. With the Sacrament of the Sick the Priest invoking the name of the Trinity, the Father, the Son and the Holy Spirit apply sacred oil, blessed during Easter Vigil by the Bishop, upon the sick person particularly on the patient's sick area as the Priest prays over the person. The oil symbolizes the divine power of the Holy Spirit which by the grace of God effects the healing desired and permitted by God upon the individual. Essentially, however, the dispensing of the Sacrament of the Sick upon a sick individual is premised on the need of the individual initially and primarily for a spiritual healing, particularly sorrow and contrition for his sins, even as he/she is bogged down by some particular individual sinfulness. Our Church belief is that this might be the grace-opportune moment for the individual by which to encounter God more closely if he/she hasn't had the opportunity in his/her life previously. And whereas the dispensing of the sacrament is usually occasioned by the calling of the Priest due to some physical helplessness or inadvertent situation of personal need; nevertheless such might the moment for the individual at meeting or experiencing the urgency of a divine encounter albeit ultimate or not. The secular society we live in snobs the cure through Extreme Unction on the sick. Yet believers are witnesses to many healing that have occurred after receiving of the Sacrament of the Sick.
In the Sacrament of the Sick the matter is the holy oil blessed by a bishop during Easter Vigil which as applied by a Priest upon the sick. The form are the words of healing, the laying of hands by the Priest, and the application of the holy oil on the sick.
As regards the Sacrament of Confirmation, whereas we have pushed it for last treatment or discussion; nonetheless it retains its prime importance for reception by the faithful. Under the Catholic tradition it usually is ministered altogether with the Sacrament of Baptism and the Sacrament of the Eucharist. This is because all three are often administered to the growing youths or children who have received their baptism way early on when they were infants. And as it were the giving of the next two sacraments, Confirmation and the Eucharist, only appropriately belong to the children, who are supposedly growing up not only in body and in years, but as well in Spirit. And nothing is ever more precarious for children but that they grow up with their proper mind-set and ship-shaped heart all the early while their body is experiencing and adjusting to adolescent changes. Our Lord himself, according to Scriptures, grew up appropriately in this manner: both in body and in Spirit. And from a psychological dimension, this is only most healthy. Wouldn't it be traumatic, and even perchance for some tragic, that some children got initiated and hardened by extremely vulgar and indecent stuff of the world without their hearts and minds being strengthened prior-ly about the discernment and resisting of such unwholesome and corrupting stuff?
The matter here is the Bishop laying his hands upon believers being confirmed. And the form is the Bishop's act of laying of hands upon the faithful and the invoking of the Holy Spirit, who is the one actually confirming the believers-persons being confirmed.
As regards, Matrimony or the Sacrament of Marriage, the matter involved are the couple engaged in making the marital vows along with the witness Priest or minister, testifying to the marriage between the couple as they are being married by God himself, whose divine blessings the couple seek to mark the irrevocable union for their lifetime
Living Our Sacramental Individual States of Life.
For the greater many of the believing faithful, it is incumbent upon them to take advantage of the sacrament most advantageously appropriate and helpful to their maximum living of the life of grace, namely the sacrament of marriage. The sacrament of marriage instituted the oldest by God when he created the human beings man and woman; and when he made the woman precisely out of the man, whom he made first. Right from the get-go the Omniscient and Omnipotent God established in his creation the very first copy-cat of the Trinitarian Truth of the God-head. In the Trinity, the paradigm image of loving relationship here describes the paternal love of the Father, and the Filial love by the Son, as absolutely executed by and manifested in the Holy Spirit. The essence of unity or oneness. This unity is reflected by the paradigm loving relationship between a man and a woman as it most appropriately denotes the characteristic of a marriage relationship of becoming one. God himself stated the purpose of their union: to unite in marriage so they become one flesh and one spirit. This oneness characteristic is the epitome of God's attribute of LOVE, which is supposed to characterize the relationship between married couples. Conversely, however, we may not and should not appertain to the God-head the man-woman interdependence between coupling marital partners. This is proper for human love; as by God's design the man needs the partnership of his woman, while the woman, having been taken out of man's bones, necessarily complements her husband's needs. Alone a man or a woman is an island; lonely, desolate, and helpless. But a man and a woman, together in love is appropriately fulfilling for each other. This is where the copy-cat image of unity between coupled human creatures is supposed to falter. For this element of dependence of one upon the other, as in human couple, is not logically definitive of an Almighty God-head. As it were, one or the other member of the Trinity cannot by contradiction depend upon another being for its being and action. For then he is no longer God, no longer an absolute being. It does not make sense to imagine a God that needed another being in order to complete his being "God". In all eternity, and in all his being God is and always perfection Par Excellence. No beginning, not transitory in being, and, thus, no interdependence or a couple to belong to. God is presto: Father beforehand, already most sufficient, already the author of all subsistence, and already most full of love. He bestows it upon his Son, which love is reflexively, as it were, returned to him by the Son, without either one person needing it from the other. By concept, a father as a father has the inherent quality of primacy. He, and he alone fathers; no one else does. On the other hand, again only as an attempt at conceptualizing and by no means amply defining the matter, even if the Father, secundum quid - as a manner of human/rational perception, takes precedence over the Son; nonetheless, secundum se- by God's essence of Being, the Son is the only defining person of the Father. In the Divine Trinity, thus, what the Father is is what the Son is, God-head-wise; and the Son is of the Father. But that the act of love is not exclusive of either the Father or the Son; but is one Act of the God-head in the Person of the Holy Spirit. Of course, this is just some conceptualizing into the Trinity. But the key thought here is the element of unity or oneness of the Divine as reflected in and by a loving couple in marriage.
As a unique quality of any particular Sacrament of Marriage between a couple, Jesus in the Gospel echoes the Genesis concept of one body one spirit characteristic as existing in marriage. He confirms the unity aspect of marriage so much so that he declares what God has united let no man separate it. In other words, a couple that has married in real good faith under the witness of God can never be parted or divorced by any power on earth. For it is violating God's authority that confirmed the union between married couple. The Church, however, emanating from Christ-given total authority of Peter, and thus, of the authority of the Pope, has the pastoral ministerial power to uncover, and declare upon investigation where there was in the first place no marriage that took place validly between a man and a woman a public statement of nullity or annulment of marriage. But where marriage is a free and loving transaction between a man and a woman as administered within the Church and formally attested to by witnesses the couple's marriage becomes an opportunity of testimony of mutual fidelity to each other, to the Church/community, and to God. The Church in her pastoral concern seeks and guards the lasting relationship of marriages. The Church commends upon the couples evident labors of loving sacrifices for each other via daily putting up with each one's human differences, and via diligent and devoted embracing of family tasks and obligations, including child-bearing and child-rearing. When the above are worked at and prayed for by all couples they become horizontally strong forces of Church edification and community building among the people. The same thing becomes the common strand which vertically is the one holding up the growing and the building-up of the initially earthly Kingdom of God. Couples, individually need not look elsewhere whereby to fulfill their niche and fulfillment in life. A faithful family life for each one member of the couple's nucleus family serve as their spiritual report card upon the husband's or the wife's moment of final reckoning with the Maker. In effect, notwithstanding the call for the couple to look after each one's spiritual individual goals, their committed accomplishing of their duties and obligations as husband and wife, and as father and mother already predominantly works out and secures for them individually the God ordained call of personal holiness and divine glorification. For as long as the couple reflect in a spiritual way the Nazareth couple's first family in their prayerful and loving togetherness, the couple are fulfilling Christ's promise of presence in their midst according as they are two or three gathered or ever gathering together in his name. For Pope John Paul II said such a couple or family becomes the basic unit of the Church or of Christ's Kingdom. And when their kind of family multiplies; thus multiplies and expands the Kingdom of Christ at its elemental and lowest level. That personal sanctification and God's glorification becomes so accessible to people in the secular world is, thus, a wondrous illustration of the sacramentality of the Church.
Another sacrament that is truly edifyingly sacramental is the Holy Orders. In the first place, Priests occupy their primary role in the Eucharistic sacrificing of the Body of Christ to the Father for the salvation of the people of God. We already said that the Priest is the ALTER CHRISTUS in the Sacrifice of the Mass. The Priest acting in PERSONA CHRISTI is the sacrifice's victim and sacrificer in that un-bloody sacrifice of Calvary at the altar. The Priest, as Christ himself turns the species of bread and wine into Christ's body and blood, when the Priest says Christ's very words: "This is my body which shall be given up for you.....; this is my blood which shall be shed....." Jesus ordered his apostles to continually celebrate this holy paschal mystery as the way to remember him. Jesus in effect ordered the Apostles and the Apostles successors, the Priests, to literally re-enact, and make present his Last Supper act according as he has wished himself and his sacrifice to be so remembered. Precisely that Jesus himself assured the eternal continuity of his Paschal Mystery of Passover and Sacrifice throughout time and space till the End-Time through our human Priests is sacramental of the highest order.
In a secondary sense, because the Priest is an Alter Christus, i.e. someone who shows himself in Persona Christi; or rather because the Priest declares Christ's words of self-sacrifice of his life virtually every Priest commits his own life, body and soul as his own co-oblation victim with Christ for the people of God. Secundum se, (as the actual voice of Christ offering Christ's sacrifice), the each Priest saying the Mass become themselves instrumental victim with Christ to the Father for the Church. Honorably and courageously, the Priest must be willing to back up those words of instrumental life oblation with Christ. Thus, whether in terms of actual testimonial martyrdom during a moment of persecution, or in terms of vicareal demands for personal physical/emotional/mental and social suffering, each Priest must be willing and ready. Or the words he says at Mass will not ring true for him, being the necessary instrument of Christ's celebrating of his sacrifice of the Cross.
Then in a tertiary sense, because the faithful/the believers share in the Priestly character of Christ and his Priests during the celebratory act of sacrificing their "victim-offering" together with the Priest, who is in the Person of Christ, to the Father. In much the same signification as the Priest's instrumental 'celebrating' the sacrifice in Persona Christi, the faithful as parts/members of Christ essentially incorporate their own body, blood, and soul: lives together with the victim: Christ as one oblation to the Father for Christ's work of salvation. Therefore, just like the Priests, when participating in Christ's celebration of the Mass, Sacrifice of the Cross, the faithful must be able to back up their co-offering of themselves with Christ through the Priest with a willing and ready giving up of themselves during occasions of test. I.e. the believers must prove their oneness with Christ a victim offering when persecuted in the name of Christ. Thus, in this dimension of the faithful being like the Priest, we get to appreciate the sacred and worthy sacrificial character of both the Priest and the priestly people of Christ. NB.
We have done related treatment on the SACRAMENTS in our other Mission Chapters, namely:
Chapter 4, the Call to the Kingdom, to Holiness,
Chapter 8, RE: The Life of Grace,
Chapter 6, RE: The Mystical Body of Christ,
In these other chapters we cited and explained Scriptural verses that make references to Christ's institution of the sacraments, particularly in Chapter 10.
Sacramental Phases of Salvation Mysteries
So far we have been illustrating the sacramental character in the context of the divine mysteries of God's salvation of mankind. In a generic manner, now, we are to reckon with our faith in the light of the sacramental way whereby God through time and history has reached out to all of his creations, and particularly in his acts of Covenant with men and women within the theistic Jewish and Christian tradition and history. To use Fr. Benedict Grossel's vocabulary phrase: humility of God, it has been indeed per the humility of God that he has many times come down to the level of his creations in order to realize his divine designs of love and providence. And in doing so, God has repeatedly made use of visible signs and instruments in order to express and make sense of his schemes and will for his creatures, specifically man, whom he made after his own image. In Genesis, in order to uncover the darkness of the water and atmosphere, God sends the Holy Spirit in act hovering over them. In initially claiming a people for himself, he personally and directly made his advances to and for the Jewish people; and called them his chosen ones'. He did not just plant inside their hearts and minds his special predilection for them; he actually and individually talked to them, led them, and formed them into a nation precisely to render homage to him as his own subjects. He singled out among others, Noah, Abraham, Jacob, David, and Moses to rule his chosen people. And he literally championed their historic wars and battles against the Jewish enemies. God wasn't just a Pure Spirit-Omnipotent to the Jews. He was their fatherly and kingly God and Lord who had their interest as a people, and nation, and as individuals chosen by him because of his special Divine concern and care for them. Historically by God's promise to Abraham, the Jews were the first to receive of God's fatherly providential love as God's first elect. In Genesis, however, God has promised or foretold Adam and Eve all of their descendants, not just Abraham's children, of his universal predilection for all of mankind to be borne by man's very first for bearer, Adam and Eve. More importantly, God foretold how in his divine vengeance the Son of another woman shall have the dominant and victorious power to crush the head of the serpent, namely the Devil and his evil. For in so far as the Devil tripped the first woman, Eve; likewise this Son of another woman shall be victorious over the first woman & man tripper, the Devil. Thus, Jesus Christ, the Son of Mary, who --by the same Divine Revelation, was God made flesh, came and by his life, death, and resurrection avenged victory for Mary -- the daughter of the first woman & man, and for "all her children", the new men and women, (all same children of Adam and Eve, the first parents), redeemed by the new resurrected life of Jesus. And these new men and women in Christ include, thus, all of humanity from the time of Adam and Eve down to the last human species to live before the End Times, Jews and non-Jews alike.
Thus, most relevantly, within the Story of Salvation, while inclusively using the Jews as beginning types or foreshadowing of characters and images leading to his sending of his Son-Savior to and for the world, step by step through the process of God's Incarnation, through the announcement of a Messiah, through the immediate heralding by St. John the Baptist, and through Christ's bringing forth of the Gospel and consequent pioneering establishment of his eternal Kingdom initially on earth God has dealt and treated with the people in the visible, tangible terms to his dear lowly subjects: the human individuals. And like Jesus, his own Son, did, God made his messenger-angels deliver his messages to men under human form or appearances.
But it is most notable that as Jesus himself was all the time ministering to the people in the preaching and establishing of his Kingdom, the Church, he always used some medium or object by which to complete his particular ministering of healing, feeding, ordaining his disciples, and teaching. He healed the sick with his blessed saliva. He intended to feed us with his life giving body and blood by previously illustrating it with his miracle of the multiplication of the loaves. He empowers his disciples while laying his hands on their heads. And he taught using all kinds of parabolic images and symbols. E.g. the parable of the mustard seed, the parable of the leaven, the parable of the buried treasure, the parable of the pearl, and the parable of the net. All the above images and signs appropriately symbolize Jesus' words, and deeds, or his very life, person, and his Kingdom.
Now for our own faith understanding of the Mysteries of Christ's Salvation of mankind, let us appreciate the myriad sacramental phases of our faith in Christ, our Savior and God.
Sacramental Laws of God.
Further sacramentality or divine-human linkage could be found, and witnessed between human justice and divine justice. All over the world and in all generations of mankind people have set up rules, regulations, and laws to stop crimes of the society, and abuses from other people. These human laws make sure some kind of punishment has been in placed both to make amends and to deter future infractions of their laws. Yet these attempts at earthly justice retribution by the court system or any semblance of upholding of rustic authority for basic protection and defense of the aggrieved are nothing but copycats of the daily and moment to moment eternal plan of retribution being enforced by the heavens upon all creatures of the earth, specifically upon humans. Thus notwithstanding the supposed law evasions or loopholes games with the laws by rampant law trespassers, both outwardly and inwardly these law breakers one way or another end up paying up for their direct or indirect violations of the laws or corrupt dealing with the laws. And even if outwardly a good many of them supposed "criminals" dodged the long arm of lawful authorities, inwardly or by their lifestyles such lawbreakers end up confused and disoriented about their lives, while some of them live lives in hiding, or forever in exile. How come? Because they cannot escape the relentless convicting and hounding by the Spirit of Truth, i.e. convicting and hounding by their consciences, or by the voice of God within them. Ultimately, for the worse of these offenders against society and against God, their lives typically end in brokenness and tragedies, and disgraceful deaths. Thus, men and women of different generations throughout all of history consistently behaved like they were free from all ethics and morals; and acted like there is no authority whatsoever they were accounted to. Then with most of them it was too late to reckon and escape an "unseen hand" eventually closing in on them and sealing their fate. What constraints they seemingly got away from and ignored they eventually experience hounding and confronting them. Habitual and lifetime frauds and deceits ultimately winded up unable to make sense and unable to make with the law. We are touching here on this aspect of the sacramentality displayed and realized between God's laws and allegedly non-existent natural laws with respect to the necessary accompanying and interplay between God's justice and human or natural justice.
"The wages of sin is death." Christ said he did not come to abolish the law but to fulfill it. The sacramentality of our faith reminds us of the truth of this statement of Jesus. In the Old Testament books of Proverbs and the Psalms repeatedly are verbalized how God exacts, and is pleased by individuals who fear and follow all divine statutes or laws. God also said that even from the beginning of times he makes sure men know of his commandments by his planting within the heart and soul of every man the very law of God. St Paul writes in Rom 2:14-16, "... When the Gentiles, who do not have the law, keep it as by instinct, they serve as a law for themselves although they (really) were without the law. They show that the demands of the law are written in their hearts. Their conscience bears witness together with that law, and their thoughts will accuse or defend them on the day when in accordance with the gospel I preach God will pass judgment on the secrets of men through Christ Jesus." As a matter of fact this is the condition Jesus has declared that before one's world shall come to pass for anyone -- that his world shall not pass until the last iota of the law is fulfilled. This must explain the purgatorial phenomenon for each faithful who has not quite finished his/her run for the faith while yet alive on earth. Also in so far as Jesus said nothing unclean shall enter the Kingdom of Heaven only connotes this legal complying by every faithful that has passed away. We, thus, infer the unseen law and justice often shows itself seen and very real. And what is according to Divine justice and law often manifests and translates itself into some natural and human justice and law. Hence the divine-human or supernatural-natural linkage with respect to moral laws; and therefore the sacramental-it between what is "heavenly" and the "mundane".
Sacramental Spirit of God within Us.
With the becoming flesh of THE Word in Christ's Incarnation and work of Salvation, Jesus declared to the Jews, specifically the Pharisees and the Judaist Priests the metaphorical allegory on the new wine vis a vis the old wine skins. He said nobody pours a new wine in old wine skins. As Jesus introduced himself, and the new Kingdom he was announcing to the world, and while also addressing the Pharisees and their Priests, he implied to them he could not just content himself to and with the teachings and practices of the Pharisees. We remember how early on when Jesus was a baby and a youth how he assiduously was devout and obedient in the practice of the Jewish faith. He said as a youngster his primary business while at the Synagogue in Jerusalem was to attend to the business of God the Father. And he demonstrated his zealousness at protecting God's Temple by whipping out of the Temple vendors and money changers inside the Temple. Back then also, even as a 12 year old he impressed upon the Temple Priests his diligence and advanced understanding of the Jewish doctrines of faith. In other words, Jesus amply witnessed to his fidelity to the Jewish faith. Yet, as the God-come-down-from-heaven, he gave a Gospel message that was so much more true and good, way above the total system of the mere Mosaic and Abrahamic Jewish beliefs and faith. His is the message of himself, the Son of God made man as sent by the God the Father to save not only the Jews but all of mankind; even if he initially called the Jews number one in-line among the human race to receive of his special call. Under our sections, Mission 7 on Holiness, and Mission 4 & Mission 6 on the Kingdom, and Mission 8 & 12 on Grace, and in most of the rest of the Mission pages we have discussed some details how Christ's Kingdom on its own is to be uniquely understood in anti-thesis and contrast to human natural desires and inclinations, as well as to man's conventional types of kingdoms or movements or governments, or cultural values or principles held in allegiance to by human beings. Moreover, Christ's Kingdom or teachings are also to be seen as being in contrast even to some types of theistic beliefs, including pure Judaism, or Judaism per its strict nationalistic and politics signification. And as Jesus implied to the Pharisees his Gospel cannot be limited, for instance, to mere ritualistic and external accenting in the Jewish faith. Christ is necessarily teaching his Gospel as an absolutely novel or new message. His message comes as the direct will of God the Father; and is transmitted directly in person by himself, the God-made-man. The essence of his message is the Fatherly LOVE, to which love, in comparison, there is no greater love, wherein the Father sent his only begotten Son to die on the cross for the salvation of mankind. On earth, there might have been some monarchs or kings who had sent their best lieutenants or generals or emissaries as their representatives to transact most delicate kingly business, or kingly mission. But no King dares sacrifice a very heir to his throne at great risk on his behalf, especially if he is the only son. In other words, the belief and the practice in the Christian faith are a uniquely radical and often no secular way of believing and living. It is radical for the Father's call for a total personal change, specifically inner change of heart and mind. And it is mostly un-secular on account of the believers' essential fidelity to the highest divine authority to whom is often opposed secular authorities in the world. In the light of our present discussion, the most unique and sacramental about the Gospel of Christ is the "within time and space process" of divine and eternal reaching-out "to man" for love of mankind. Most magnificently the Father sacrificed his Son Jesus for others; likewise, most awesomely the faithful through Christ sacrifice themselves for the others, which include individuals' temporal and material sojourning on earth spent in participatory redemptive and therefore saintly converted living in Christ, which entails the sacramental character of the sacrificing. They do this via the Christ-united sacrificial suffering and atoning of each member-faithful for the procuring of "indulgential" graces mutually benefiting all the needy souls/member-faithful in the Body of Christ, or in the Church, or in Christ's Kingdom. In other words, for the faith in the name of Christ and by the power of the Spirit there works in action non-stop the phenomenon and reality of the Communion of Saints. John 16:5-16, AI did not speak of this with you from the beginning because I was with you. Now that I go back to him who sent me, not one of you asks me, >Where are you going? = Because I have had all this to say to you, you are overcome with grief. Yet I tell you the sober truth: It is much better for you that I go. If I fail to go, the Paraclete will never come to you, whereas if I go, I will send him to you. When he comes, he will prove the world wrong about sin, about justice, about condemnation. About sin - in that they refuse to believe in me; about justice - from the fact that I go to the Father and you can see me no more; about condemnation - for the prince of this world has been condemned.= I have much more to tell you, but you cannot bear it now. When he comes, however, being the Spirit of truth he will guide you to all truth. He will not speak on his won, but will speak only what he hears and will announce to the things to come. In doing this he will give glory to me, because he will have received from me. Within a short time you will lose sight of me, but soon again after that you shall see me again.@ This promise of the sending of the Spirit to the Apostles taking place after Christ=s death, resurrection, and ascension to heaven, materialized in Acts 2:1-12 .., And when the day of Pentecost came it found them gathered in one place. Suddenly from up in the sky there came a noise like a strong, driving wind which was heard all through the house where they were seated. Tongues as of fire appeared which parted and came to rest on each of them. All were filled with Holy Spirit. They began to express themselves in foreign tongues and make bold proclamation as the Spirit prompted them.
Staying in Jerusalem at the time were devout Jews of every nation under heaven. These heard the sound, and assembled in a large crowd. They were much confused because each one heard these men speaking each of these foreigners own language. The whole occurrence astonished them. They asked in utter amazement, >Are not all of these men who are speaking Galileans? How is it that each of us hears them in his native tongue: We are Parthians, Medes, and Elamites. We live in Mesopotamia, Judea and Cappadocia, Pontus, the province of Asia, Phrygia and Pamphylia, Egypt, and the regions of Libya, around Cyrene. There are even visitors from Rome B all Jews, or those who have come over to Judaism; Cretans and Arabs too. Yet each of us hears them speaking in his own tongue about the marvels God has accomplished. = They were dumbfounded, and could make nothing at all of what had happened. @
Sacramental Church Liturgies.
Again the most involving sacrament we participate in among the sacraments is the sacrament of the Eucharist. For by the Eucharist God directly feed the communicants at Mass or at Christ's sacrifice of the Mass with the Body and Blood of Jesus Christ by which, according to Jesus himself, the recipients of the Eucharist receive the spiritually life-giving body and blood of Christ. With the reception of the Eucharist the believing recipient receives within himself/herself the eternal life of Christ and with Christ. It was his promise and word that the only way we shall live forever with him is if or when we receive his life into our lives. But that he enables to make this happen through the Eucharistic banquet is the precise sacramental character and power of the Eucharist. Thus, we are not cannibalizing Jesus; we are consuming directly into our person his eternal living power or the eternal en-livening character of our soul. God the purest of Spirits took it upon his own, in the person of Jesus, to gift us with his divine life in a manner most concrete and physical to us, earthly human creatures. Hence, the reality of the Eucharist in the life of Christians or Catholics is already, thanks be to God, fulfilling truly as our summit Sacrament even if we are only here initially yet on our earthly journey. On the other hand, precisely, even from the mere human level, it is an insult and an affront to the Almighty God that men ignore and do away with this gift of the Eucharist. (This is going beyond the sacramental topic, nevertheless, from them who do away with the Eucharist, or who completely shun away from the Christian faith will not be taken away their human soul's immortality. As God's special creature created after his image, the human soul per its spiritual substance, i.e. as a spirit like the angels, gets to outlast the human body; and after physical death stays immortal. But the sheer immortality their souls possess does not afford them the pathway to eternal living, or to an after-death meaningful and rewarding existence. The soul after death, that is without Christ or his life of grace, is without a ratio d’être {a reason for living}. Hence such a soul at the minimum is a soul forever in limbo, in suspended mode. Actually, however, a soul that refused to believe and accept Christ's life of grace during his/her life on earth before death is a soul that is sadly without Christ's promise of happiness and glory of the Christian after-life reward or fulfillment. In effect it will be an existence in the state condemnation. By the Christian faith, such a state is the state of being cast out into an unending existence of punishment; in other words, the fate of being in hell. And it is not an unacknowledged or un-talked about fate for human spirits. For after all, it is the equivalent fate for the bad angels, the angels from heaven that rebelled against God. Faith teaches us that during and by the Last Judgment of Christ the bad angels too shall be cast into hell. Condemned souls, thus, go to a destination that is not at all just speculatively contrived; but by revelations is a state or a place where the damned shall go: e.g. condemned souls along with condemned demons and the Devil.) And this has become their fate precisely because they did not get to see, experience, nor taste of the physically made present and accessible God-made-man, whom they rejected both in Person and as a Sacrament.
The Eucharist is the centerpiece in the Mass, the same non-bloody Calvary sacrifice of Christ. We say the Eucharistic celebration is the celebration of the same Last Supper, when Jesus pre-enacted what 3 hours later he underwent at Calvary: his self immolation to the Father as a ransom for the sins of men. This act of self-sacrifice of his life to the Father for men is the essential act we celebrate at the Mass, by the person of the Priest and in corporate priestly participation by the people in worship. This paschal sacrificial act of Christ is what the parts of the Mass from Offertory Part to Communion Part celebrate in words and in acts. In the Offertory Christ offers to the Father the sacrifice of himself as he takes our individual sacrifices along with his. He actually offers it up during the moment of transubstantiation when by the power of the Holy Spirit upon the Priest's utterance of the words of Jesus, Christ gives up his body and blood, along with our's ,(i.e. the genuine personal suffering and acts of charity and mercy of devout and faithful Christians co-celebrating with Christ in the Mass). Christ's immolating act of sacrifice of himself and of his mystical body, (i.e. the co-celebrating Church faithful) finishes its climax upon Communion time, when Christ is given back to us by the Father as a result of his death and resurrection; thereby delivering to the faithful the fruits of Christ’s ransoming act, and enabling the faithful to receive and enjoy his new-life generating grace upon the Faithfull’s faith-filled consumption of Christ's body and blood. Indeed this moment is preceded directly by the Priest's elevating of Christ's Body and Blood with the words: "Behold, the Lamb of God, who takes away the sins of the world!" And appropriately the faithful responds before receiving the Lord's Body and Blood with the words: "Lord, I am not worthy to receive you; but say the word, and I shall be healed/made worthy to receive you."
Christ's ultimate moment of his redemption of mankind did not take place right away. He waited some 3000 years before he finally came down from heaven, and was made flesh through the Virgin birth by Mary of Nazareth. This interim period of years was a period of God's "signaling" his sending of a Savior of men, in the person of his only Son, the Lord Jesus Christ. He intimated his will to take back into his embrace the fallen mankind beginning from the Genesis prediction of a Son of a Woman crushing the head of the serpent, namely Jesus the Son of Mary destroying the Devil, the main originator of evil who tempted our first parents, and who has been continually tempting men and women of all ages to sinfulness. But since Adam and Eve, and all generations of men and women born of them had consented to the serpent's temptation, they had since then become in need of a Savior to free them from the bondage of sins. God had wanted man back to his union. And he spoke "words signaling" his desire to bring man back to himself. He has been absolutely for bearing and patient with man's generations of defiance of his call to a Covenant with him; even as he punished them along the way. This was repeatedly illustrated by the events surrounding Noah and the Great Flood, Lot and the Destruction of Sodom and Gomorrah with sculpture and salt, Abraham's being promised in his old age countless descendants & blessings upon nations by way of his descendants, Joseph's & his family's good fortune in the foreign land, Egypt, Moses' liberation and exodus of the Jews from Egyptian slavery, David's anointment as King of Israel, and his majestic Kingship over Israel, the Jewish exile in Babylon, etc.. God had given Moses the Ten Commandments, inspired David the Psalms, and let some writer’s author with the inspiration of the Holy Spirit further divine revelations of his words in the Books of Proverbs, Ecclesiastes, and Wisdom. Finally, right before the public ministry of his Son, who was to announce the Good News of Salvation from God, he sent John the Baptist to herald in joint participation by angels from heaven the Coming of Jesus, the Savior of the world. Then with Christ's coming down from the Father, Jesus delivered the Gospel of salvation to the Jews and to all people of the world.
All of the above revelation and historical context comprise the revealed words of God, or the contents of the great book, the Bible. Now introducing the Eucharist part of the Mass, the mass begins with the Liturgy of the Word, or the celebration of the word of God. Thus, in the part called Readings are recalled to the people of worship words from the Old Testament recounting the above events of God's call of Covenant to his people; as well as parts of the New Testament featuring Christ's early Church, and Letters from the Apostles, particularly from St Paul. Then in the part called the Proclamation of the Gospel is recalled the very words of Christ's Good News of salvation for both the Jews and the rest of the people on earth. In the Mass, thus, are celebrated God’s continuing spoken words since the events of Genesis down through the last day of Jesus on earth, and through the beginnings of the Church/Kingdom he founded before returning to the Father in heaven. The Mass makes the God of the past, and the God of the present, as well as the God of the End-times & Glory altogether alive and active for his faithful and people. This wondrous and awesome experiencing by the faithful-in-worship of God's ever present words and act of salvation in his Son Jesus Christ through the Mass again epitomizes the Church's gift of the sacrament of Calvary, and salvation story. Luke 22:14-20, A When the hour arrived, he took his place at table, and the apostles with him. He said to them >I have greatly desired to eat this Passover with you before I suffer. I tell you I will not eat again until it is fulfilled in the Kingdom of God. = Then taking a cup he offered a blessing in thanks and said: >Take this and divide it among you; I tell you, from now on I will not drink of the fruit of the vine until the coming of the reign of God. = Then, taking bread and giving thanks, he broke it and gave it to them, saying: >this is my body to be given for you. Do this as you remember me. He did the same with the cup after eating, saying as he did so: >this cup is the new covenant in my blood, which will be shed for you.
Sacramental Body of Christ, the Transcendental and Immanent God-with-us.
Finally, by the sacramentality of our faith the Church brings us to that most mystical aspect of our faith in Christ. Through the phenomenal reality of the Body of Christ, namely all the faithful believers, we are to be awed by this dignity given to us members of that Body of Christ called the Church; also called the Kingdom of Christ. It is on account of this truth of incorporation with Christ by all the faithful, both in heaven and on earth, that we are called to be and made holy via the process and entity which is the "Communion of Saints". The Saints' share with us their grace holiness that glorifies them as Saints. This is the same grace that characterizes the life of grace, which is lived by faithful believers on earth. With this life of grace the faithful are in the state of a looking-forward to the even greater fullness of grace they hope to later enjoy in heaven with all the Saints and Angels. Let us marvel, thus, that firstly, Christ in his resurrection and ascension to heaven unites gloriously as he sits at the right hand of the Father. Secondly, the Saints, with their indelible mark of baptism, show their heavenly fullness of grace for being united with Christ, and for sharing in the glory of Christ. Thirdly, like we state above, by virtue of our fraternal affiliation with all the Saints in heaven via the Communion of the Saints we get to partake of the glory already possessed by the Saints. These consist in our moments of saintliness which we experience and enjoy every each time of piety, and devoted & blessed, attentive Liturgical worship of God. Ditto during efficacious or fruitful loving and caring for our neighbors, especially for those in need by which we faithfully obey God's injunction that we love one another. After all Jesus said this is how we shall be known as his disciples, i.e. when we show our love for him in our loving one another. Altogether the above inter-relating through Christ and with Christ with one another by the faithful in heaven and on earth bears on us this awesome reality of the divinity within us. 1 John 4:7-8, Beloved, let us love one another because love is of God; everyone who loves is begotten of God and has knowledge of God. The man without love has known nothing of God, for God is love. The same reality bespeaks of God's Immanence right here within and among us faithful of this side of the universe because we are faithful. John 15:22-23, Judas (not Judas Iscariot) said to him, >Lord, why is it that you will reveal yourself to us and not to the world? = Jesus answered: Anyone who loves me will be true to my word, and my Father will love him; we will come to him and make our dwelling place with him.@
And we are not to forget that partners in this holy "communion" in the Church's "Communion of Saints" are the souls in Purgatory. For purposes of clarity, we are going to elaborate again how they ask, need, and avail of the 'indulgential' graces/merited graces within the depository of graces within and among the members of the Body of Christ. We also do not belittle the type of beneficence these "suffering souls" of Purgatory afford the mutually benefiting "militant members" in the Body of Christ, namely us, faithful believers, still in journey on earth.
In other words, with the faithful on earth, and the faithful in Purgatory not done with their journeying and purification, respectively, the heavens remain for both yet a sought-for-destiny. Thus is awaiting both the final dispensation by the Spirit through the Church of the needed graces to enjoy that incomprehensible and beholdened 'yet-unreachable' final fulfillment of glory. For as the distance between the earth and the heavens is an impassable distance for all humans, thus is the unworthiness that yet separates the un-cleansed and un-purified souls from union with the Transcendent Creator and absolutely loving Being. Yet like the distant stars that permanently lighten the darkness of the universe, this Transcendent God forever beckons on to believing souls towards their final welcome to that glorious union with him in the heavens.
This marvelous 'sacramentality', however, with respect to the dead does not benefit everyone. Lamentably excluded are those that unfortunately were in the state of mortal separation from God when they died. We hopefully assume our folks to be in the state of grace when they passed away. If fortunately, at least, were administered the dying the last sacraments right around before death; it would be the least indicator these souls expired their physical life prayerfully, and peacefully by instrumentality of the administered sacramental grace. We thus pray for the grace of a sacramental dying, i.e. fortunately dying receiving the last sacraments. But whereas this is not likely with all deaths, it is always the wiser and more pleasing death preparation to God that we habitually by grace stay close to God. After all Jesus said, "... Be on guard therefore, the Son of Man will come when you least expect him." Lk. 12:40
But to belabor once again what we already referred to above the dead did not accomplish fidelity or union with God by themselves alone. Originating from Christ's ultimate redemptive merit, all the "Saints & saints" of heaven and the Church aid our dead relatives in their fidelity and persevering union with God. This is what we believe to be the reality of the "Communion of Saints". The saints of the past, i.e. those pioneer believers/followers of God, and of Christ received initially of the graces of Christ's salvation act. They used these graces to reach their own salvation in Christ. Together they were helped out by the inexhaustible graces from Christ's work of redemption. In effect, they passed on these graces to the later generations of faithful believers/followers including our dead relatives. Christ ransomed all mankind from their indebtedness in sins. And Christian believers/followers who have become saints after becoming transformed by the graces of Christ themselves extend these same graces to all the needy new believers/followers. So that, as Saint Paul said, what was "lacking" in Christ's work of salvation is continually added on and on through generations and generations of human conversions of more and more believers/followers. ("Lacking" thus here means what is a continuation, or eternal extension of the passing on of grace.)
We stated this passing on of generation of graces take place not only between the heavenly living and the earthly dead. It takes place universally and eternally between and among all members of the Church: namely inclusively among the Church Triumphant of heaven, the Church Suffering souls of Purgatory, and the Church militant members on earth who are still on their journey of faith. This is the total scope of the reality of the Communion of Saints with God.
Individual believers are therefore never alone in their struggle and striving for salvation in Christ. Each believer is moving forward along with all Christian soldiers, whether from the heavens, the purgatory, or from earth. What an awesome reaching out and linking, by the God almighty to finite souls from Purgatory and the earth. What a marvelous manifestation, thus, of divine-human 'sacramentality'.
But what is sacramental in all these is the fact that God in all his absolute magnificence reaches to us through his incarnate Son, and embraces us into his mystical divine essence by the reality of the gift of the life of grace we already presently, and while yet on earth receive and enjoy in the salvation through Christ, his Son.
As regards these men and women that passed away, we claim they are now living an afterlife despite their physical death. We believe and claim they are alive; and do live in a new way? If and as we hoped for our folks passed away, by the grace of God, in a state of union with God; they did not die an absolute death. For by their contrition for their sins, and their use of the sacraments, prayers and 'sacramentals'; then they had not severed themselves from God, who is Life himself. God, in the person of Jesus, says, "I am the resurrection and the life; he who believes in me shall live, and never die." This is the assurance of life even after physical death.
Unfortunately for others that died the absolute death after physical death their death signifies both the permanent stoppage of physical breathing and the permanent loss of the union with God for their un-repented and thus un-forgiven sinfulness. Unrepentant sinners met real death in so far as they had lost both a physical life, and the spiritual life per its irrevocable separation from God, who as the very essence and source of life, could have prevented their absolute death at the moment of their death. Ultimately, their condemnation means eternal separation from God. Whereas the only positive Eschatological Reality is the permanent UNITY with God; the fate of the condemned has no positive signification. Etymologically not being united with God is equivalent to a metaphysical absence of the essence of reality. In other words, not having the unity with God is to be left out, or to have nothing. And that is exactly their fate: having nothing to make any sense of their existence. No pleasure, no satisfaction, no execution to any end, no coordination & order of whatever, no agreement, no peace. I.e. hell, exactly: chaos, disorder, disagreement, hatred & violence, misery and unending sadness. And if they are eternally condemned, will they have had "some resurrection" of their corrupted bodies? Surely not, for resurrection belongs only to the "just"/rewarded souls. Yet because they have received "souls"; what they get is an immortal-forever lasting disgust, torment and misgiving: "unquenchable burning fire", or eternal suffering of their souls.
These unfortunate souls did not believe in Christ's sacraments, e.g. baptismal new-birth, by which are channeled the graces of God. They did not have the faith in Christ. As a consequence, they failed to take advantage of the God-pro-offered 'sacramentality' with God. It is no wonder our above mentioned divine-human 'sacramentality' did not serve them right.
Sacramental Mary: Christ's Main Channel of His Graces
Between the heavens and earth, between the Father and all his people, between the Savior Jesus and his saved people, between the vertical unlimited providence of blessings and the horizontal impoverished need of the world is one woman full of grace, Mary, the Virgin Mother of God, the God bestowed Mother of mankind.
The Church gave her, after the title of Mother of God, and Queen of Heaven, the unique next highest title: the Mediatrix of All Graces.
Whereas we have referred to the Church as the Source and Beneficiary of God's graces in Christ, we only do so in a functionary sense. I.e., in so far as the Church is the living system of distribution outlets within the Body of Christ. We have discussed this chiefly vis a vis the Church's sacraments per se, and vis a vis the Church as a living continually growing/extending Body of Christ through time and generations, and through the reality of the entity and process we call the Communion of Saints.
But there is no way Christ could have come to us, and hence, no way his graces he brings could get to us except through his prime bearer & mother, the Blessed Virgin Woman.
Mary thus is the "sign in heaven, a woman clothed with the sun... and on her head a crown of twelve stars...” And as the most distinct sign becomes the most visible and most interconnecting medium between man and the heavens, which makes her the grand sacrament, and chief sacrament, next to the Eucharist Itself, the Divine Fruit of her womb, Jesus.
"A virgin shall conceive and bear a Son, and he shall be called Son of the Most High." That a humble woman gives birth to the Son of God makes such a woman a sacramental vessel of the Almighty, and a sacramental hope for other humans to have access to her Divine Fruit & Ransom.
"... and you yourself shall be pierced with a sword -- so that the thoughts of many hearts may be revealed." Luke 2:35 Again that the piercing with a sword of a woman's heart should open up the unveiling of many human secrets makes such a woman a sign of inevitable heavenly judgments on some men/women. ".. For he has done great things for me; and holy is his name...and his mercy is from generation to generation to them that fear him" Luke 1:49-50 Mary is telling us how God has used her as sign of God's magnificence and Divine holiness. With what God has done for her, he is eternally willing and loving to render to other men and women to be made holy by God's holiness by way of their faith in Jesus. I.e. God's gratuitous gift of graces to those who believe. This is also Mary's 'prophetic' word of God's mercy upon people who have fear of the Lord, which is an affirmation of another Scriptural verse, "...the fear of the Lord is the beginning of all wisdom".
Mary's other statements from her Magnificat are predictive of the mercy, care, and fidelity of God for and to his faithful believers, as well as of the meting out of God's Divine justice for his suffering people, and retribution against people so full of this world, and who oppress God's people. He has put down the mighty from their seat; and has exalted the humble. (by our supposedly inside scoop third source information through someone fresh from assignment in Iraq), Sadam Hussein's recent allegedly private admission of his heinous guilt and culpability over the massacres of millions of Iraqis should prove of God's Spirit that should powerfully convict him of his great sins against his people he was supposed to serve, and against God, whose Divine authority over nations Saddam violated. (Public events, however, so far exhibit for us a still very much unrepentant and immorally defiant Sadam.) But the fact is he is a toppled down formerly well entrenched military and political power, now just counting his days of short-lived freedom yet from sure heavy retributions coming his way, repentant or not. We have, in the other Mission Chapters, previously cited examples of fallen leaders on account of their evil rules. On the contrary, that God has chosen the little people of the world to position of authority is also demonstrated taking place in many world scenes. Recall here our example, in Mother Angelica, who with little education and with only $200 built the now vast radio-TV-internet network of the EWTN. But the world itself can tell us of such examples of individuals of little renown brought to power and to high authority for some inexplicable circumstances. An example from the Philippines could be, Mrs. Corazon Aquino, the poor and simple housewife of slain national political leader former Senator Benigno Aquino. But there are plenty of other examples.
He has filled the hungry with good things; and the rich he has sent away empty. Like the radical happenings and changes similar to the above, again we are witnesses to the turning of tables between some who were once patron and masters become impoverished, and the ones that turned well-off to the surprise of many.
He has, thus, shown might with his arm; and has confounded the proud in the conceit of their heart. Events characterized by the two parallelisms above no doubt would and did confound the proud 'has been' of the world. But much more appropriately referred to hereby be the supposed clever and knowledgeable legends of the world who despite their supposed mental acumen displayed to the world their lost control, demeanor, and mind by their abrupt taking of their own lives in their own hand. E.g. Hitler's suicide.
Mary, thus, a simple village girl that she was astonishes the whole world with these words of wisdom emanating from her blessed heart and soul. What is sacramental about this is the wonder from her littleness, which she acknowledged, to proclaim and declare very self evident truths of the heavens and above. That she should exhibit greatness out of her littleness is, like a true sacrament of the Church, establishing that Divine-human link God has permitted her to manifest.
Finally, going back to our quotation in Chapter 12, of Jesus' words, "Woman, behold your son; son, behold your Mother!" Jesus, God, was designating Mary with that life-giving attribute in relation to John, representing the entire human race. There on the Cross Christ told Mary of her power to "mother" mankind, like she has mothered himself. And whereas what Mary has Mothered was her Son, who is Life itself; thus upon Jesus' designating, Mary got to mother the whole human race gifting them, who will accept her as Mother, with the same Life her Son lives, the life of grace. Mary became the Mother of God, (and potentially the bearer of subsequent Jesus' Graces,) at the moment of the Annunciation, when God through the Angel Gabriel made her conceive by the Holy Spirit of Jesus. Her Son only made explicit Mary's salvation role at this foot of the Cross; precisely at the moment he was redeeming mankind. Thus, it was only appropriate that Jesus attuned her Mother of her co-redemptrix role: her instrumental/sacramental role being his very own Mother. Thus as we have shown here how Mary by Jesus' words has become the bearer of divine life for all her new children; we thus are similarly showing here why precisely Mary is also designated the Mediatrix of All Graces. The divine life of Christ is the essence of the life of grace. This is the same life, the new men and women receive on baptism, and sustained through the other sacraments in faith.
Mary, therefore, in so far as she is the chief channel of divine life, and thus of divine grace is the sacrament most efficacious of all the sacraments, except the Eucharist. Whereas Christ, the same Eucharist, generates the divine life and divine grace; Mary occupies the function as the main conduit of that divine life/divine grace through the rest of the channels of graces, both sacraments and sacramentals.
And in so far as Mary is seen here as the most appropriately called channel of grace makes her the typical sacrament of all sacraments.
Epilogue. Final Sacramental Transitional Foreshadowing Fulfillment at the End-Time.
After the Lord Jesus has come again in judgment time, then the sacramental and faith living testimony of the believers of Christ shall finally be transformed into the actual and revealed union with the Godhead through the ultimate union with the returned Savior, with our Lord Jesus Christ.
Rev. 22:12-17, Then someone said to me: >Do not seal up the prophetic words of this book, for the appointed time is near! Let the wicked continue in their wicked ways, the depraved in their depravity! The virtuous must live on in their virtue and the holy ones in their holiness!
Remember, I am coming soon! I bring with me the reward that will be given to each man as his conduct deserves. I am the Alpha and the Omega, the First and the Last, the Beginning and the End! Happy are they who wash their robes so as to have free access to the tree of life and enter the city through its gates! Outside are the dogs and sorcerers, the fornicators and murderers, the idol-worshipers and all who love falsehood.
It is I Jesus who have sent my angel to give you this testimony about the churches. I am the Root and Offspring of David, the Morning Star shining bright.
The Spirit and the Bride say, >Come! = Let him who hears answer, >Come! = Let him who is thirsty come forward; let all who desire it accept the gift of life-giving water.@
Then as regards the going and changing of the former earth, (Rev. 21:1-8), and then I saw new heavens and a new earth. The former heavens and the former earth had passed away, and the sea was no longer. I also saw a New Jerusalem, the holy city, coming down out of heaven from God, beautiful as a bride prepared to meet her husband. I heard a loud voice from the throne cry out: >this is God's dwelling among men. He shall dwell with them and they shall be his people and he shall be their God who is always with them. He shall wipe every tear from their eyes, and there shall be no more death or mourning, crying out or pain, for the former world has passed away. =
The One who sat on the throne said to me, >See, I make all things new! = Then he said, >Write these matters down, for the words are trustworthy and true! = He went on to say: >these words are already fulfilled! I am the Alpha and the Omega, the Beginning and the End. To anyone who thirsts I will give to drink without cost from the spring of life-giving water. He who wins the victory shall inherit these gifts; I will be his God and he shall be my son. As for the cowards and traitors to the faith, the depraved and murderers, the fornicators and sorcerers, the idol-worshipers and deceivers of every sort - their lot is the fiery pool of burning sculpture, the second death!@
Then as regards the New Jerusalem, (Rev. 21:9-27 to 22:1-5), One of the seven angels who held the seven bowls filled with the seven last plagues came and said to me, >Come, I will show you the woman who is the bride of the Lamb. = He carried me away in spirit to the top of a very high mountain and showed me the holy city Jerusalem coming down out of heaven from God. It gleamed with the splendor of God. The city had the radiance of a precious jewel that sparkled like a diamond. Its wall, massive and high, had twelve gates at which twelve angels were stationed. Twelve names were written on the gates, the names of the twelve tribes of Israel. There were three gates facing east, three norths, three souths, and three wests. The wall of the city had twelve courses of stones as its foundation, on which were written the names of the twelve apostles of the Lamb.
The one who spoke to me held a rod of gold for measuring the city, its gates, and its wall. The city is perfectly square, its length and its width being the same. He measured the city with the rod and found it twelve thousand furlongs in length, in width, and in height. Its wall measured a hundred and forty-four cubits in height by the unit of measurement the angel used. The wall was constructed of jasper; the city was of pure gold, crystal-clear. The foundation of the city wall was ornate with precious stones of every sort: the first course of stones was jasper, the second sapphire, the third chalcedony, the fourth emerald, the fifth sardonyx, the sixth carnelian, the seventh chrysalides, the eight beryl, the ninth topaz, the tenth chrysoprase, the eleventh hyacinth, and the twelfth amethyst. The twelve gates were twelve pearls, each made of a single pearl; and the streets of the city were of pure gold, transparent as glass.
I saw no temple in the city. The Lord, God the Almighty, is its temple - he and the lamb. The city had no need of sun or moon, for the glory of God gave it light, and its lamp was the Lamb. The nations shall walk by its light; to it the kings of the earth shall bring their treasures. During the day its gates shall never be shut, and there shall be no night. The treasures and wealth of the nations shall be brought there, but nothing profane shall enter it, or anyone who is a liar or has done a detestable act. Only those shall enter whose names are inscribed in the book of the living kept by the lamb.
(Chapter 22:1-5)... The angel then showed me the river of life-giving water, clear as crystal, which issued from the throne of God and of the lamb and flowed down the middle of the streets. On either side of the river grew the trees of life which produce fruit twelve times a year, once each month; their leaves serve as medicine for the nations. Nothing deserving a curse shall be found there. The throne of God and of the Lamb shall be there, and his servants shall serve him faithfully. They shall see him face to face and bear his name on their foreheads. The night shall be no more. They will need no light from lamps or the sun, for the Lord God shall give them light, and they shall reign forever.@
Kabanata 15: Pag-access sa Pananampalataya ng Kaharian ng Diyos Sa pamamagitan ng mga Sakramento ni Cristo, (GRUPO SA SAKAL)
Ano ang mga Sakramento? Ano ang mga sakramento? Paano mahalaga ang mga sakramento sa pagpasok at pagiging bahagi ng Kaharian ng Diyos?
Isang Prologue On the Sacraments
Inaako ng at tunay na sang-ayon sa Diyos ng Tipan ang katuparan ng Kaniyang pangako sa at kalooban para sa lahat ng sangkatauhan at Kaniyang nilikha na mangyaring ang lahat ng kalikasan ay ipailalim ang tahas nitong mga layunin at pagpapahayag bilang tugon ng buong pag-ayon sa banal o makalangit na gawa para sa bayan at nga nilalang ng Diyos, at gayundin bilang ka-angkop-angkop na mga tugong gawi na sadyang hinihingi ng Diyos na manggaling sa Kaniyang mga likas na nilalang.
Dito sa ating ibinigay na pahayag ating layon ang isang di-kahigpitan pero buong-buong pagtukoy ng "sakramento" sang-ayon sa pinakamalawak na konteksto ng ugnayan sa pagitan ng Diyos at ng lahat ng kanyang mga nilikha, lalo na sa kanyang nilalang na tao sa lupa. Kaya, una, ang sakramento ay ang makahulugang tanda ng Tipan ng Pag-ibig ng Diyos sa tao; at ayon sa naaangkop na tugon ng tao sa tipan ng buong pagsunod at pakikipagkasundo sa kanyang Panginoon at Diyos na nagtatanghal ng Kanyang magkakaibang mga paraan kung papaano makabalik sa Diyos na nagsasaad ng kumpletong kuwento ng pag-alaga ng Diyos sa tao. Ipinakita ng Diyos bilang Diyos ang kanyang banal at karangal-dangal na pag-ibig para sa tao: unang-una sa kanyang unang piniling mga anak ng Israel, at kalaunan, sa Kaniyang nilikhang sangkatauhan sa buong mundo? At Kaniyang pinapangyari na hindi isang aksidente lamang ang ginawi ng Diyos na gawin ang tao sa kanyang imahe; at ang gawin siyang isang pagsalamin bilang tao sa Kataas-taasang Diyos. Sa kabila ng kamangmangan, kawalang kaalaman, at kawalan ng kakayahang ng sariling-kilos, ginawa ng Diyos ang mga tao na magkaroon ng mga katangian at pamamaraan maski na bilang tao na makapagbibigay-daan sa kanila upang magaya at maiugnay ng tao ang mga ito pabalik sa kakanyahan ng Diyos, ang Banal na Tagagawa ng tao at buong mga nilalang. Kaalinsabay ng ating mahalagang sobrenatural at natural na pag-uugnay na panukat bilang sakramento, sa gayon, ay ating maipapahiwatig at mailalapit ang ang isang pagpapakahulugang paulit-ulit ng salitang pagigin nitong buong-buong instrumentong palatandaan ating magagamit sang-ayon sa kaloobang plano ng Diyos sa kaligtasan ng tao. Ito’y isang karaniwang pagpapakita nito ng isang hindi pangkaraniwang bagay na pamula pa ng pasimula tungkol sa lahat ng nilikhang gawa ng Diyos.
Sa pamamagitan ng pangkaraniwang pag-iisip, kilalanin natin, bilang panimula, ang napaka-angkat na paghahalintulad natin ng ating "makalupang" mga ama sa ating Katastaasang Ama sa langit. Sa buong kawalang-hanggan, niloob ng Diyos na ang mga pamilya ng tao ay magkaroon ng kanilang mga ama-ama dito sa lupa. Ito nga ay isa sa naglalarawan kung paanong nilikha ng Diyos ang tao halintulad sa Imaheng Banal: ang pagka-Ama ng Diyos Ama kung saan ang mga ama ng tao ay sumasalamin ng Isang Makalangit na Ama. Layunin ng lahat nating mga "ama" dito sa lupa ang mapaglaanan at mapangalagaan ang bawat isa nilang minamahal na mga anak. Kapagka nalagay sila sa harap ng ibat-ibang uri ng pagbabanta sa buhay at kapakanan ng kanilang mga anak, ang ating mga "ama" sa lupa ay kagyat naglalabas ng tila mga nakatago nilang lakas maipakita at maipagtanggol ng kanilang mga inanak. Hindi mahalaga kung gaanong kakayahan o gaanong tagumpay na magagawa nila tungo nga sa kanilang pagtatangol ng nanganganib na anak. Kayat kahit man lang sa pamamagitan ng pagtataas ng boses ng pagkagalit, o sa pagharang sa nanghihimasok na banta, o aktwal at pisikal nna pakikipagtunggali nila upang maipakita nila ang kanilang buong kakayanan laban sa sinumang nagtatangka sa kanilang mga mga inanak, kahit na upang maipamukha nilang handa silang makipaglaban para sa mga nag-aalalang anak. At tungkol naman sa pangunahing pang-araw-araw at mga di-maipagpapaubayang tiyak na pangangailangan pangpamilya, karamihan sa mga ama / at mga ina ang hindi magpabayang padala sa mga hindi mahalagang mga pagpapakundangan sa tao o sa hindi makatwirang takot din sa tao na mga mumunting dahilan para hindi sila makagampang kumita ng kahit gaano upang maipagadya silang buong mga inanak sa laban sa pagkagutom.
Sa tulad na pamamaraan, at tunay na higit na kaakit-akit na pamamaraan ng Ama sa langit na sa buong kawalang-hanggan ay binalak at pinapangyari Niya na ang bawat isang pangangailangan ng kanyang mga tao, at gayun din ng lahat ng iba pang mga nabubuhay Niyang nilikha sa sansinukob, ang mabigyan Niya sila kapwa ng sapat na pansin at kasiyahan. Sinabi mismo ni Hesus na kahit na para sakanilang mga maliit na maya ay hindi palalampasin ng Diyos na hindi sila nabigyan ng kanilang pang-araw-araw na kakainin na inilaan para sa kanila ng Ama sa langit. Kung kaya’t tiniyak ni Hesus na inaasahan at hinihintay ng Diyos ang ating pagtawag sa Kanya para sa lahat ng ating pang-araw-araw na kakanin kung hihilingin natin ito sa Kaniya. Bukod pa sa ating kaligtasan at seguridad; walang mangyayaring anuman sa Kaniyang mga nilikha na, tulad nitong mga nabanggit na mangyayaring makatakas sa katalinuhan at kaalaman ng Ama sa Langit kung saan kinakailangan ang Kanyang banal na atensyon at kilos. Hindi bilang aksidenteng pangyayari Ito; bagkus ay itinakdang gawa ng banal na Diyos, na naging layun para sa Kaniyang mga likhang mga tao, kung ano’t bilang kanyang banal na patunay ay inatasan Niya ang katangi-tanging maka-taong pagtawag at pagturing sa ating "mga ama". Samakatuwid, bilang halintulad ng sakramento ang turing ng Diyos na tawagin silang mga ama sa bawa’t pamilya upang maging mga "tanda", o banal na patunay ng pagiging Ama ng Diyos Ama.
Ang isa pang likas na 'sakristal' sa pagitan ng banal at tao ay ang uri ng ugnayan na maaari nating ipahiwatig sa pagitan ng kagandahan sa mundo at ng "kamahalan ng banal". Kung sa pamamagitan ng ilang kaakit-akit na mga tanawin ng kalikasan, o isang magandang mukha ng isang magandang babae, o ang matamis na walang-sala na kabataan ng mga bata, sanay na tayo ay mapuspos ng kagandahan. Sa mundo ng mga gulo at lahat ng uri ng mga karamdaman at disorientations, pinapagana ng tao ang dalisay na kasiyahan mula sa mga ganda sa kalikasan. Ang pag-akit sa kagandahan, tulad ng isang tunay na panacea, nagpapakita ng mga hangarin ng tao, kapwa ayon sa batas at labag sa batas, para sa kasiyahan, kayamanan, at kapangyarihan. Ang katotohanan, gayunpaman, tulad ng walang takip para sa atin ni Saint Augustine, ay walang natural o pangtaong kabutihan na maaaring tunay na magbigay kasiyahan sa tao. Ang lahat ng mga uri ng "gluttonous-like" nakalulugod na pandering ng mga pandama ng tao, at bawat faculty na pilit pagkukunan ng sakdaL na kasiyahan ay itutungo ang tao sa matinding di maiiwasang pagkakasadlak ng indibidwal sa mga pakiramdam ng alinman sa kaba, pagkasuklam, pagkabagot, o walang katapusang pagkabalisa. Sa halip, tulad ng "natuklasan" ng ilang tao na para sa lahat ng tao ang puso ng tao ay patuloy na hindi ".. mapapakali hanggang sa nakakapahinga ito .." sa Diyos ". Ang Hebreo 2: 9 ay nagsasabi," .. Tunay na alam ng Panginoon kung paano iligtas ang mga taong mapagmataas mula sa landas, at kung paano ipagpapatuloy ang parusa sa masama hanggang sa araw ng paghuhukom. "Kaya, samantalang ang tao ay binalaan ng isang patuloy na kaparusahan kung magpapatuloy siyang gawing mga diyos ng mga bagay na sobrang ninanais niya. Sa kabilang banda, ang tunay na katotohanan, kung mapagpakumbaba at bukas-loob na payagan nating alamin ng ating sarili, na ang Banal na Hatinggalang lamang ang may kakayahang ganap na panggagalingan at katatagpuan ng kasiya-siyang kabuuan ng marapat na pakikipagsapalaran ng tao at na makapabibigay ng pinakanaising higit at tunay na walang kapantay na kaligayahan . Karaniwang katangiang ispiritwal nito ang tinatawag na "mapayapang puso"; o "kapayapaan ng kaluluwa". Ang karanasang ito ay katulad sa antas ng pagmumuni-muni na mararanasan ng tao sa kalaunan na ipagkaloob sa kaniya ang makatagpo niyang personal ang Diyos.
Sa buong buhay ng tao malamang na subukan niya na matawid ang lahat ng mga posibleng pamumuhay na mga landasin na nangangako ng iba-ibang uri ng kaligayahan o kahulugang kaisipan, maging ethereal, pisikal, kemikal, o kung anu pa man. Kadalasan sa panahon ng kanyang buhay-tao ay karaniwang bibigay-diing pansin ang anumang bagay at lahat ng bagay na sa kanya’y magarbong umaakit. Produktibo o hindi produktibo, isisiksik niya ang kanyang sarili sa mga siklo o paulit-ulit na ng mga pangarapin ng tao. Kasama na dito ang mga pamamaraan upang naranasan niya ang labis na kasiyahan, at ang magkamit ng ilang mga tropeyo. Ngunit, sa kaniyang malalayong pagdaraanan makakatikim din siya ng hindi kakaunting kaakibat na mga pagkabigo. Kadalasan, sa kanyang pag-eksperimento at pakikipagsapalaran ay kakailanganin niya at tigib na paggagamitan niya ng kanyang kabuuang lakas at oras; madalas, ang buong ehersisyo ay isang paghihirap; at hindi iilang ilang beses na hahantung siyang sobrang pagod na pagod at bagabag na bagabag. Ngunit sa isang lugar sa kanyang nakakabagbag-damdaming kalito-litong paglalakbay ay makakapaghantung din sa kaniya na bagaman ay katatakang pamamaraan ng relihiyon, o ng Diyos mismo. Kung gayon, masusumpungan niya ang kanyang sarili na tinatawag ng isang hindi maipaliwanag na patuloy na mga pagkakataon, na tila isang inalaang"malaking tulong" sa kanyang mahigpit na kalalagayan. Sa ilalim ng nasabing kalagayan marapat na maanyayahan tayo tughayan ang mga salitang sinulat ni Pablo kay Timoteo tungkol sa pagbibigay galang sa kalooban ng Diyos, ibig sabihin, sa ating paglingon natin sa kanya, ".. Pilitin ang iyong sarili para sa isang buhay na banal para sa habang ang pisikal na pagsasanay ay may mahalagang halaga. ang disiplina ng relihiyon ay higit na higit pa sa pangako nito sa buhay dito at sa susunod. " 1 Tim 4: 7-8 Samakatuwid, kahit na higit-higit na abala; at habang nasa gitna ng nasa kapaligiran niyang kamunduhan, ang positibong bulong o tawag na ito ay nakatutuwa at masiglang nakakabagabag sa ilang tao na magsumite, at sumuko sa banal na mga pag-uudyok. Mapalad na pinapalakas nila ang isang mahusay na "muling pagkakaugnay" sa karanasang "Isang bagay" na hindi kadaka-dakang puedeng alamin dahil itoy MISTIKAL, o SOBRENATURAL At kaya ang payo ni San Pablo ay, tiyaking hindi ito "..hayaang katamaran; ngunit gawing tularan silang sa pamamagitan ng pananampalataya at pagtitiis ay nagmamana ng mga PANGAKO". (Ang mga pangakong ito ay dapat nating gawing karagdagang mga PAGDIDILI sa Kasulatan sa ibaba.) Sa pagkakataong ito ay ikabubuti natin kung ang tao sa kalaunan ay hindi takasan at hayaang palabas na makita, at buong takot na malasin ang bawat pagpapa-alam sa atin ng lahat ng sumasaklaw sa pag-iral ng Diyos at pagtatamo natin sa Kaniya. Tulad ng isinulat ni San Pablo, "Ang Diyos na Ama ng ating Panginoong Jesucristo ay ipinagkaloob sa atin kay Cristo ang bawat espirituwal na pagpapala sa langit. Pinili tayo ng Diyos sa kanya, bago pa man magsimula ang mundo, maging banal at walang kapintasan sa kanyang paningin, upang maging puno ng pag-ibig ... "Ef. 1: 3-4 Ang ilang mga uri ng umiiral na teolohiya na mga paghahayag ng karanasang ito ng pag-alala sa Diyos na nagtataglay ng walang hangganang Kapangyarihan. Ang ating pananampalataya, gayunpaman, ay tumutukoy sa karanasang ito. Sa halip, bilang pagtanggap sa-tuwang nabuksan ang tao tungo sa di-maiiwasang banal na ugnayan sa kanyang Diyos. At ito ang naghahatid sa atin nang naaangkop na pagturo sa isang banal na "namamagitang sakramento". Kung paanong nai-angkop ni Michaelangelo ang imaheng iyon ng Banal na Ama na nakikipag-ugnay sa daliri ng taong . Mula sa mga aklat tungkol sa pagka-ispiritwalidad, ito, subalit, ay ang kasunduan lamang sa pagitan ng Diyos at ng dalisay na puso ng isang tao, (nagagawa lamang sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos). Sapagkat isinusulat ng ebanghelista, "Ang sinumang nagtataglay ng Anak ay nagtataglay ng buhay; sinumang hindi nagtataglay ng Anak ay hindi nagtataglay ng buhay." 1 Juan 5:19 Sa gayon, ang mga 'Banal' lamang ang makapagpapatunay sa ganitong uri ng karanasan. Ito ang mga indibidwal na sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos na taimtim na naghahanap at sumuko sa Diyos nang may labis na kalooban, pagsisikap, at sakripisyo sa sarili nang walang sukat kahit hanggang sa kamatayan. Si Juan, ang saksi ng Apostol ay na, "Alam din natin na ang Anak ng Diyos ay dumating at binigyan tayo ng DISCERNMENT upang makilala ang Isa, na totoo. At tayo ay nasa isa na totoo para sa ating Anak na si Jesucristo. . " 1 Juan 5:20 Sa madaling salita, ang paggising sa teolohikal na ito ay katangian ng gawa ng biyaya. Narito ang Diyos, sa kanyang lubos at pinaka-mapagmahal na patunay at awa, tulad ng nag-aalala, mapagbantay, nangunguna, at permanenteng naghihintay sa tao na magbukas at maabot. Ang mga likas na birtud ng katapatan, katapatan, at tunay na kasipagan lamang ay hindi makakapagtaguyod sa tao hanggang sa nakataas na Banal. "Samakatuwid," sabi ni Saint Paul, ".. lahat ay nakasalalay sa pananalig; lahat sa biyaya. "Roma 4:16 Marahil sa karamihan ay maaari lamang siyang maging malungkot at malungkot; ngunit hindi niya mai-save ang kanyang sarili sa kanyang sarili mula sa kanyang pagdurusa at walang magawa. Kaya, itinatag ni San Juan ang katotohanan na," Walang sinuman ang may kahit nakita ang Diyos. Ngunit kung mahal natin ang isa't isa ay nananahan ang Diyos sa atin at ang kanyang pag-ibig ay dinala sa pagiging perpekto sa atin. Ang paraan na alam nating mananatili tayo sa kanya at siya ay nasa atin ay ibinigay niya sa atin ang kanyang Espiritu. Nakita natin para sa ating sarili at maaari nating patunayan na ipinadala ng Ama ang Anak bilang Tagapagligtas ng mundo. Kapag kinikilala ng sinuman na si Jesus ay Anak ng Diyos ang Diyos ay nananahan sa kanya at siya ay nasa Diyos. Nalaman natin at naniniwala sa pagmamahal ng Diyos para sa atin. Ang Diyos ay pag-ibig; at ang nananatili sa pag-ibig ay nananatili sa Diyos at ang Diyos sa kanya. ”1 Juan 4: 12-16
Tiyak na ito ay hindi awtomatiko para sa lahat ng mga tao na sumailalim sa isang dapat na wakas na karanasan sa relihiyon. At kapag ginawa nila, walang oras kung kailan dapat maranasan ng isang tao. Ngunit binibigkas namin ang mayroon ang Diyos para sa bawat tao ng kanyang nakatakdang "pagbisita", o sandali ng paggising sa espirituwal; mapapansin man ng tao o hindi. Ang awa ng Diyos ay hindi lamang iiwan ang sinumang tao, tulad nito, nang hindi binigyan siya ng pagkakataong makilala at mahalin siya. Ito ay hindi banal ng Diyos na iwanan ang kanyang natatanging tao na likha. Sa gayon, sa 1 Juan 5:19 ay nasusulat, "Alam namin na kami ay kabilang sa Diyos; samantalang ang buong mundo ay nasa ilalim ng masama." Kami ay naging kabilang sa account na, "Anumang ipinangako ng Diyos ay natupad sa kanya (Jesus Christ). Samakatuwid sa pamamagitan nito ay tinutukoy natin ang isang Amen sa Diyos kapag sumasamba tayo nang sama-sama. 2 Cor 1:20 Ito ang ipinangako na ipinaliwanag sa Heb. 9:15, "Ito ang dahilan kung bakit siya ang tagapamagitan ng isang bagong Tipan dahil dahil ang kanyang kamatayan ay naganap para sa paglaya mula sa mga pagsalangsang (mga kasalanan) na nagawa sa ilalim ng unang Tipan, ang mga tinawag ay maaaring makatanggap ng ipinangako na walang hanggan mana .. "
Sa parehong paraan, sa pamamagitan ng mga edad, ang mga kalalakihan at kababaihan, na avowedly o professedly atheistic o walang paniniwala sa Diyos, ay hindi kinakailangang magsalita tungkol sa ilang mga camaraderie o pakikisama sa mga nemesis ng Diyos, ang masamang Espiritu. Samakatuwid, sa katulad na paraan ay walang mapaghulaang naglalarawan ng pakikipag-ugnayan ng tao sa mundo ng mga "espiritu" (masamang mga anghel). Una rito, hindi katulad ng Banal na Espiritu ng Diyos, ang masamang espiritu ay hindi tungkol sa magbigay ng inspirasyon at ilipat ang tao sa isang maligayang pagsasama sa kanya. Ngunit sa pamamagitan ng paghahayag maaari nating ipahiwatig ang Prinsipe ng Mundo na ito ay magiging labis na sabik na magtipon ng mga bihag, o mga paksa, o ng kanyang uri ng pagsunod. "Manatiling matalino at alerto. Ang iyong kalaban na diyablo ay kumikilos tulad ng isang umuungal na leon na naghahanap ng isang taong lalamin." 1 Pedro 5: 8 Sa gayon, asahan ang Masamang Isa na ma-engganyo ang ilang mga kalalakihan at kababaihan sa una na mamangha sa pag-usisa tungkol sa kung ano ang tungkol sa kung ano siya. Ang mga posibilidad ay, bilang abalang-katawan ng mundo, at sa mga saligan ng paghabol sa mga pakikipagsapalaran sa buhay, at habang ang mga tao ay natigil sa gitna ng maze at twist na buhay na pro-alok, iyon ay tiyak na sandali na ang tao ay pinaka mahina sa aliwin ang katulad na karanasan sa "pagbisita" na katulad sa nakaraang karanasan sa relihiyon na ating tinukoy. Sa gayon, kasama ang mga paraan ng debauchery, na inilarawan ni San Pedro, ang ilan sa mga indibidwal na ito ay magpapakita rin ng pagiging panlabas sa ilalim ng impluwensya ng mga masasamang espiritu dahil maaari silang magpakita ng mga hindi normal at marahas na pag-uugali kahit sa kanilang sarili. Inilalarawan namin at tinawag ang mga kamangha-manghang mga pangyayaring ito bilang masamang pag-aari ng pagkukunwari; kaya tulad din ng ilang mga nangyayari na paraan sa itaas ng tao upang mahawakan. Ang sumusunod na kuwento tungkol sa pagkatagpo ni Jesus sa taong Gerasene na kontrolado ng mga demonyo ay naglalarawan nito. ".. Nang siya ay makarating sa lupain ay sinalubong siya ng isang tao mula sa bayan na tinaglay ng mga demonyo. Para sa mahabang panahon ay hindi siya nagsuot ng anumang mga damit; hindi siya nakatira sa isang bahay ngunit kabilang sa mga libingan." Lk. 8:27 Ang mga tao na nag-agawan ng kanilang buhay sa madaling buhay na "dumating-ons", na, kung gayon, ay hindi sinasadya na inanyayahan ang mga demonyo sa kanilang buhay ay maaaring magtaka kung paano nila naiimpluwensyahan ang karanasan sa ngayon habang hindi nila pinagtatalunan sila ay hindi nagkakasundo. o anumang pagkatao na ito ay parang pagkukulang. Anuman ang pag-eksperimento at okultikong aktibidad na kanilang inilaan na maging lahat sa pamamagitan ng mga likas na paraan at kasanayan. Hanggang sa makakuha sila ng baluktot at pagkatapos ay maging mga bihag ng mga malakas na demonikong nilalang. Pinagtibay ni San Pablo ang kanilang mga kapangyarihan sa pamamagitan ng paglalarawan ng paghaharap sa kanila, sa gayon, bilang isang "..battle .. hindi laban sa mga puwersa ng tao kundi laban sa mga pamunuan at kapangyarihan, ang mga pinuno ng mundong ito ng kadiliman, ang mga masasamang espiritu sa mga rehiyon sa itaas. . "Ef. 6:12
Tiyak, hindi kakaunti ang mag-pooh-pooh na tila nakakaramdam ng pag-uulat ng pag-uulat ng karanasan sa itaas. Karamihan sa mga ito, ikinategorya nila ang mga pangyayaring naganap dahil ang isang bagay na hindi pa ganap na ginalugad ng agham, at ipinaliwanag. Ito ay ang parehong mga tao na kritikal at may pag-aalinlangan sa pakikinig sa nakaraang positibong relihiyoso / supra-natural na kababalaghan na napatunayan sa pamamagitan ng paniniwala ng mga tao. Ini-post nila ito na maging isang bagay na hindi kinaham ng agham, at hindi dapat talaga mabalisa tungkol sa paggawa ng mga pahayag na pang-agham. Sila ay madaling mag-imbita ng isang NON-SEQUITUR na katangian sa mga ganitong uri ng mga personal na kaganapan, ibig sabihin. isang bagay na hindi sumusunod sa lohikal na pangangatwiran. At sa konteksto ng mga akademiko at pangangatwiran na pag-iisip, tama sila sa kanilang pagbabawas ng ad absurdum tungkol sa pang-agham na nagpapaliwanag sa mga kaganapang ito.
Kung wala, sa gayon, nagtutulak para sa ilang lohikal na account ng dalawang kabaligtaran na supra-natural na mga karanasan; gayunpaman, maaari nating pag-usapan ang ilang metaphysical referencing sa mga kaganapan. Kadalasan sa pamamagitan ng mga paghahayag, ang mga Salita ng Diyos, ang pananampalataya ay nagsasalita nang tumpak tungkol sa Kataas-taasang Pag-abot ng pakikipag-ugnay at pagtatag ng ugnayan sa pamamagitan ng mga henerasyon sa mga nilikha na tinatawag na tao. Sa parehong token, ang parehong pinagmulan, ang Bibliya ay gumagawa ng maraming mga sanggunian sa mga masasamang espiritu na nagpapatakbo sa mundo. Kahit na sa mga naniniwala na ang Diyablo ay laging nakikipag-usap lalo na sa mga neophyte at walang asawa, at mga sanggol sa kaalaman ng pananampalataya. Isinalaysay ni Jesus sa pamamagitan ng kanyang talinghaga, sa gayon, ".. Isang magsasaka ay lumabas upang maghasik ng ilang mga binhi. Sa paghahasik ay nahulog ang ilan sa foothpath kung saan ito nilakad at ang mga ibon sa himpapawid ay kumakain nito .." Lucas 8: 5 Sa pagpapatuloy, at bilang bahagi ng paliwanag sa kanyang talinghaga, sinabi ni Jesus, "..Ang nasa harapan ng mga tao ay naririnig ng mga tao ngunit ang demonyo ay dumarating at kinuha ang salita sa kanilang mga puso baka sila ay maniwala at maliligtas." Lucas 8:12.
Bukod dito, sinabi sa Banal na Kasulatan kung paano tulad ni Joshua, habang sa kanyang maruming damit ay tinutugunan ng isang anghel ng Diyos ay nasa tabi niya si Satanas.
Gayundin sa Apocalipsis namin na paunang nabanggit na, ".. talagang gagawin ng Diablo ang ilan sa iyo sa bilangguan upang masubukan ka. Masusubukan ka sa loob ng 10 araw ..." Pahayag 2:10
Ngunit may paggalang sa mga na dahil ito ay walang putol na pagbubukas sa kanilang sarili hanggang sa harapan at pagpasok ng Diyablo, gayunpaman, ang mga ispiritwal na manunulat, nang hindi inilalagay ang kahinahunan ay maaaring magbanggit ng mga postulate kung paano o bakit ang mga indibidwal ay malamang na makulong sa kanilang sarili. sa pamamagitan ng kanilang pamumuhay, lalo na kung ipinakita nila sa kanilang regular na gawain ang mga yakap na ito at may katwiran na labis na pag-uugali. "Alam niya lalo na kung paano pakitunguhan ang mga taong nabubuhay para sa laman sa kanilang pagnanasa sa anumang mga kasamaan, at humahamak sa awtoridad. Ang mga taong matapang at mayabang na ito ay walang karapat-dapat sa anumang pagwawasto sa mga nilalang na may langit. . Gumagawa sila tulad ng mga nilalang ng likas na ugali, malupit na hayop na ipinanganak na mahuli at nawasak na nagdurusa ng gantimpala ng kanilang kasamaan.Ang pag-iisip sa araw ay sumasaya ng isang kasiyahan, sila ay isang mantsa at kahinaan habang binabahagi nila ang iyong mga pista sa diwa ng pang-aakit. para sa isang babae, ang kanilang ay isang walang katapusang paghahanap para sa kasalanan.Nag-iikot sila sa mga mahina na uri. Ang kanilang mga puso ay sinanay sa kasakiman. Ang isang sinumpa ay marami! Iniwan nila ang tuwid na daan ... "2 Pedro 2: 10-15 Dahil sa isang mapangahas na makamundong at mapangahas na pamumuhay ng ilang mga indibidwal, na sa gayon ay naibigay sa mga gawa tulad ng nasa itaas na inilarawan ni San Pedro, ay makakaranas ng paglilipas sa loob nila ng isang personal na pangyayari, na kung saan ay higit na mapanghawakan ang mga ito sa loob at labas e sa kanilang sarili. Kadalasan sila ay tumatakbo bilang katwiran ng karera ng kanilang magkakasunod na pamumuhay ng kadalian, at walang pasubali na mga dahilan para sa mga kaginhawahan at kaginhawaan, hal. madaling ligal na mga paglabag, at hangarin ang pagtugis ng mga makamundong paraan na katanggap-tanggap sa lahat ng "pampulitika". Bilang epekto, ang mga gawi ay pinukaw ang mga ito sa tulad ng "mala-demonyo" na walang takot at walang malasakit na pagsamantala sa lahat ng uri ng kasiyahan at pakinabang, lahat ng karamihan ay walang pasensya at makasalanan. Pagkatapos kapag sa dulo ng lubid; at naapektuhan na sa mga kriminal na komplikasyon na "sinumpa nila", (isang bagay na ginagamit ng Diyablo kung saan pinipilit ang mga ito bilang pagkontrata sa kanya), pati na rin ang "tumawag ng mga espiritu" para sa isang paraan sa pamamagitan ng kanino puwersa o kapangyarihan. Ito, sa pamamagitan ng pagtuturo ng paghahayag, ay ang paglakad nang peligro sa gilid ng pagkasira sa sarili at trahedya. Ang mapangahas na tao upang mapalawak ang kanyang sarili na lampas sa kanyang mga limitasyon at lampas sa saklaw ng mga batas, kapwa pisikal at moral, ay ligawan ang sakuna at pangwakas na pagtanggap. Karaniwan, ang gayong preternatural na pakikipagsapalaran ay nagsasangkot ng pinsala at karahasan sa ilang mga kinakailangang biktima, maging sa sarili ng naganap. At kung nakikipag-ugnay kami nang direkta sa mga okulto, o ilang di-makatwiran at haka-haka na pag-uugali ng isang mas mataas na kapangyarihan ng ilang uri tayo ay sa pamamagitan ng proseso na ihagis ang ating sarili sa kontrol at pagkalipin ng pinagsama-samang up ng mas mataas na kapangyarihan. Sa kabila nito, hinahanap tayo para sa atin, tulad ng, pag-aari ng Diablo. Muli, sa pamamagitan ng mga Banal na Kasulatan, ang mga Devils ay umiikot doon para sa kanilang mga biktima, na sobrang 'masaya' sa pagkuha ng madaling pagsakop.
(Malinaw, ang aspetong ito ng aming talakayan dito ay hindi para sa mga layunin ng paglalarawan ng aming paksa ng pagkakaugnay ng banal na tao. Ito ay sa halip kung ano ang maaari nating tawaging "pag-uugnay ng tao-demonyo." Ito ay isang natural-preternatural na pag-uugnay, na hindi natin ginagawa nais na isama sa aming konsepto at paniniwala tungkol sa "sakramento".)
Ngunit habang ipinagpapatuloy natin ang aming paggalugad sa aspetong ito ng pagiging sakramento, mayroong isang paraan, sa pinakadulo na antas ng bawat tao, na maaari niyang makilala bilang isang "banal" na makatagpo ng banal na tao na "tao", at kung saan ang bawat tao ay ugali upang matuklasan medyo "madaling magamit". Ito ay binubuo sa kanyang "pagdarasal na pagkahilig sa hindi alam". hal. tulad ng isinagawa sa mga katutubong American Indians, o sa maraming mga relihiyon sa Asya, Indo-Malayan, Japanese, o Chinese. At ang pagdarasal ng tao ng anumang lahi, maging ang relihiyon, ay hindi kailanman nabigo na tawagan ang atensyon at kasiyahan ng Makapangyarihan sa lahat. Espesyal na nakalulugod sa Diyos ay ang mga tao ay mapagpakumbabang nakaluhod sa kanilang mga tuhod, at mapagpakumbabang nakaluhod at nakalulungkot na humihingi ng kapatawaran sa kanilang mga kasalanan. Muli ang ating pangunahing halimbawa dito ay ang magnanakaw sa Krus na naka-hang na kasama ng ating Panginoong Jesus. Inamin niya ang kanyang pagiging makasalanan, at malungkot para sa kanila; at kaya matalino siyang humingi ng tulong mula sa magalang na inosenteng Tao ng Diyos na nakabitin sa tabi niya, na narinig niya na kinauukulan ng pagiging Hari ng isang Kaharian na hindi sinasabing, "Panginoon, alalahanin mo ako kapag pumasok ka sa iyong Kaharian!". At kaagad na nakuha niya ang tugon ng katiyakan na binigyan ng pabor sa pagdinig mula sa Panginoon, "Ngayon, sasamahan mo ako sa Paraiso!". Ang mga kalalakihan at kababaihan ng pagdarasal ay binibigyan ng masigasig na pananabik at pagnanasa para sa Isang tao na kinikilala nila na maaaring matugunan ang kanilang hindi maikakaila na walang magawa at kawalan ng kakayahan sa kanilang konkretong pagkakaroon sa buhay. Kadalasan ang mga indibidwal na panalangin ay ang mga indibidwal ng mahirap na ari-arian at maliit na kabantog, na nakakaalam ng mas mahusay na lumingon sa isang mas malaki, ang Banal na Pagkatao na kahit na hindi alam sa kanila tulad ng sa karamihan ng mga relihiyon, ngunit na sa pamamagitan ng kanilang pananampalataya at tradisyon ay nagbigay sa kanila ng oras at oras muli na mga batayan para sa pag-asa at ginhawa sa kanilang mga sandali ng matinding pangangailangan. Sa katunayan, ipinahayag ng Panginoon, "Mapalad ang mahihirap para sa kanila ay ang Kaharian ng Diyos". Mateo 5: 3 "Mapalad ang mga malinis sa espiritu sapagkat makikita nila ang Diyos." Mateo 5: 8
Ang isa pang paraan na humahantong sa siguradong "muling pagkakaugnay" sa Banal ay sa pamamagitan ng awa at kawanggawa para sa nangangailangan at mahihirap sa atin. Marami sa isang Banal ang nagsiwalat ng mga kwento na nasa tala ng mga pagpapakita ng Panginoon, kung saan buong milagrong ipinagpalagay ng Panginoon ang hitsura at pagkakaroon, o pagkatao ng pulubi, may sakit, o ang miserably na naghahanap ng kalye na "outcast", na ang mga "sinulat" na ito ang mananampalataya kay Cristo ay tumulong sa tulong. Ito ay nagpapatunay lamang sa pagdedeklara ni Jesus na ito ay siya talaga o para sa kanya na alagaan natin tuwing dumadalaw tayo at nangangalaga sa isang nangangailangan.
At ang pangatlong thru-way para sa "muling pagkakaugnay" sa itaas ay sa pamamagitan ng pagsakripisyo ng mga tao. Ito ay ang kaisipan ng palagiang nagboboluntaryo upang mag-alay ng alinman sa ilang mga panalangin o "paghihirap" / pag-aalis ng utang para sa personal na hangarin ng isang tao, maging lunas mula sa ilang karamdaman, petisyon para sa ilang mga pabor, o isang break-through sa ilang mga salungatan o mahusay na kasawian. Ang sakripisyo na pananaw at ugali na ito ay lubos na sumasalamin sa pagiging pari at pagkakakilanlan ni Kristo. Kung gaano kagaya ni Kristo, sa katunayan, ang mga indibidwal na sanay na magsakripisyo para sa iba. Sa gayon, paano sila magiging epektibo sa kanilang pakay na "muling kumonekta" sa Diyos.
Sa gayon, maaari nating magpatuloy sa paggalugad at pagtuklas sa malawak na mga aspeto ng paunang-ordenang tao o natural na pagsasalamin ng banal sa pamamagitan ng ilang mapagpakumbabang proporsyonal na ipinapakita sa pamamagitan ng likas na walang hanggan na kabutihang-loob at lahat ng mga disenyo.
Ang Pitong Sakramento ng Simbahan
Sa oras na ito ngayon, ituring natin ang pagiging sakramento sa pinaka tamang wastong konteksto: bilang Banal na Inisyatibo, bilang makalangit na institusyon ni Kristo ng mga sakramento. Partikular na dapat nating tratuhin dito ang pitong sakramento ng Simbahan na itinatag nang naaayon ni Kristo. At gagawin lamang natin ang pagtrato sa kanila sa kanilang mahahalagang katangian ng sakrament, ibig sabihin. bilang mga tanda sa pagitan ng Diyos at ng tao. Hindi namin lubusang talakayin ang mga sakramento sa kanilang pormal at aktwal na pag-andar bilang mga kanal ng graces; tulad ng nagawa na natin ito sa iba pang mga kabanata.
Ang Sacrament Par Excellence ay ang Eukaristiya. (Kung tungkol sa Eukaristiya, kahit na sa isang paraan lamang ng pakikipag-usap, binigyan tayo ng kagamitang ito na pinagsama ni Cristo, tingnan ang kanyang paggamit, at pamilyar na pag-ampon ng mga species ng tinapay at alak na kumukuha sa, sa panahon ng "transubstantiation act", kanyang sariling Katawan at Dugo, na kung saan siya ay instrumento na pinapakain sa amin, sa kanyang sarili, sa panahon ng sakripisyo ng sakripisyo. Pinigilan ito ng aparatong ito na akusahan ng cannibalism ng mga kritiko ni Jesus, mula pa sa simula. Sa Eukaristiya, inaabot ng Banal na Ama upang yakapin tayo pabalik sa kanyang mga anak, kalalakihan at kababaihan, sa pamamagitan ng pagpapadala ng kanyang Anak upang maging isa sa atin bilang sakripisyo nating pantubos para sa ating mga kasalanan, pati na rin ang ating, sangkatauhan, sakripisyo ng banal na regalo pabalik sa ang tatay. Sa madaling salita, ang sakripisyo ay sagrado ng tao ng Diyos na umaabot sa kanyang mga nilalang, pati na rin sa sakristal na pagbabayad-sala ng sangkatauhan sa Ama, at ang maligtas na pagpapanumbalik ng sangkad na kalayaan ng kasalanan sa Diyos. Sa mga sakramento, kung gayon, tinukoy ng Diyos ang kanyang nabagong yakap ng sangkatauhan sa pamamagitan ng pagpapadala ng kanyang Anak. Sa kabilang banda, sa pamamagitan ng pag-iisa at pagsasama ni Jesus sa mga naniniwalang lalaki at babae sa kanyang sarili sa kanyang pagsasakripisyo sa Kalbaryo sa Ama, ang sangkatauhan ay makakabalik sa walang-hanggang Diyos sa pamamagitan ng banal na Diyos na si Jesus. Kami ay magpapaliwanag nang higit pa sa Eukaristiya mamaya. Ngunit ang aming huling salita dito, bago pa tayo magpatuloy ay ang Eukaristiya, tulad ng lahat ng iba pang Pitong Sakramento, ay mayroong bagay at nabuo bilang isang tiyak na sakramento. At kasama ng Eukaristiya ang mga materyal na elemento ay ang mga species ng tinapay at alak na sumisimbolo sa sakripisyo na biktima, at ang Pari, na sumisimbolo at kumikilos sa persona ni Cristo bilang hain. Ang form ay ang "transubstantiation words-formula" na eksaktong binigkas ng Panginoong Jesus bilang muling ipinatupad ng Pari, hal. ITO ANG AKING KATAWAN NA MAAARI AY MABUTI UP SA IYO ..... at ... ITO ANG KAPANGYARIHAN NG AKING KAWANAN NA KAYANG PAKITA SA PAMAMARAAN NG MGA KASALANAN NG TAO .... GAWIN ITO SA PAGKATUTO NG AKO ". ang nasa itaas na bagay at mga elemento ng porma ay nasa lugar, hindi maaaring maganap ang sakrament Eukaristiya.Kaya ang pagdiriwang ng sakripisyo ni Cristo, ang sakramentong Eukaristiya ay dapat na magkatulad na gawa ng alay ni Cristo sa kanyang sarili na kinakatawan sa proxy ng Pari, at pareho mga salita ng handog na binibigkas niya noong hapunan ng Paschal.
Ang isa pang sakramento ay ang Binyag. Ito ang sakramento na kung saan ang Diyos, sa tao ng Banal na Espiritu, ay minarkahan at tinatanggap ang mga anak ng Diyos na nawala sa pamamagitan ng orihinal na kasalanan ng ating mga unang magulang; at ibabalik sila sa labas ng pagkaalipin sa kasalanan at sa mga masasamang gapos ng Diyablo sa pamamagitan ng pagpapalakas sa kanila pabalik sa ilalim ng Trinity's Lordship at pangangalaga. Bilang tugon, ang mga kalalakihan at kababaihan na, na nabubuhay hanggang sa kanilang nakumpirma na katapatan sa Banal na Trinidad, ay nagpahayag sa Diyos sa paggamit ng mga palatandaan ng tubig na kanilang pagsisisi para sa mga kasalanan, at sa mga palatandaan ng langis ang kanilang pagtanggap sa bagong Banal na Espiritu buhay sa biyaya. Sa binyag, ang bagay ay binubuo ng tubig at ang Pari / ministro na naghahatid ng tubig. At ang form ay binubuo ng pormula na humihikayat sa Trinidad: "Binibinyagan kita sa pangalan ng Ama, at ng Anak, at ng Banal na Espiritu", kasama ang pagkilos ng pagbuhos ng tubig at pagpapala sa bata / taong nabinyagan . Muli kung ang tubig ay hindi magagamit, at ang mga salitang-pormula ay hindi sinasabi nang tama ay binibinyagan kita at ang pagbanggit ng tatlong Persona ng Banal na Trinidad, kung gayon walang naganap na bautismo. Sa madaling salita, kung sasabihin lamang ng Pari / ministro: "Binibinyagan kita sa pangalan ng Panginoong Jesucristo"; ang bautismo ay hindi wasto. Bakit kailangan ang tubig? Sapagkat malinaw na sinabi ni Kristo na upang maipanganak muli sa kanyang buhay na biyaya sa Espiritu, dapat siyang mabautismuhan sa tubig at sa Espiritu. Inuulit namin ang talatang ayon sa Banal na Kasulatan na nabanggit na at tinalakay na namin dati sa kabanata tungkol sa Grace na nagtatakda ng itaas na mahahalagang kahalagahan ng Espiritu at tubig sa sakramento ng Binyag. Sinasabi ng Juan 3: 5, ".. Tiyak kong tiniyak sa iyo, walang makakapasok sa Kaharian ng Diyos nang hindi isinilang ng tubig at Espiritu." Para sa walang pag-iimbita ng Espiritu, malinaw na ang supernatural na paglilinis na kinakailangan ng tanging natural na tao ay hindi maaaring maganap. Lubusan ng Espiritu ang limitasyon ng tao upang linisin ang kanyang sarili sa pagkakasala, na isang supernatural na pagkakasala at pagkakasala laban sa Diyos. Nagbibigay ang Espiritu ng BAGONG supra-tao na BUHAY. Ang dating buhay na laman, na kabilang dito sa ibaba, ay pinalitan ng bagong Buhay sa Espiritu ni Cristo. Ang lupa ay inilalaan ng isang bagay na makalangit, mula sa itaas. Ito ay talagang higit pa sa mataas, o sa katunayan ang higit pa sa mundo at aspeto sa binyag. Bumaba ang Diyos upang manirahan sa nalinis na bagong tao. Ngunit ang tubig ay kinakailangan din. Sapagkat ang tubig ay nagpapahiwatig ng papel na bahagi ng tao, lalo na ang pagsisisi ng tao para sa kanyang mga kasalanan laban sa Diyos, at ang kanyang matatag na pagpapasiya na huwag muling gawin ang mga kasalanan. Ang tubig ay simbolo ng paghuhugas. At para sa tao na paganahin ang pagpasok ng Espiritu, dapat niyang ipahiwatig ang kanyang nais at magpasya na mawala sa dumi ng pagkakasala. Dapat ipakita ng tao ang kanyang malayang pagpili upang tumalikod sa kasamaan, at yakapin ang mabuti, ibig sabihin. Ang Diyos Kung wala ang kanyang malayang gawa ng kalooban upang talikuran ang kasamaan at ang diyablo, at upang tanggapin si Kristo at ang kanyang mga utos, walang bautismo. Ang Diyos ay isang respeto ng kalayaan ng tao. Ang Diyos mismo ay nangangailangan ng aktibong pakikilahok ng tao ng malayang pagtanggap sa Diyos.
Ang susunod na sakramento ay ang sakramento ng Pagkumpisal. Katulad ng Bautismo sa kakanyahan nito, walang tigil na tinatanggap ng Diyos ang mga anak na nawala sa pamamagitan ng kanilang tunay na kasalanan sa pamamagitan ng aktwal na pagpapatawad ni Kristo at pagpapatawad sa kanilang mga kasalanan sa tao ng mga pari. At sa pagiging persona Christi, persona ni Cristo, ipinagkaloob ng mga pari ang kapangyarihan ng Banal na Espiritu, na hininga ni Kristo sa kanyang mga Apostol / ministro / pari, at mabisang nililinis ang mga nahawaang Kristiyanismo, at buong-pusong ibinabalik ang buhay ni Cristo ng biyaya sa pagtatapat mga nagsisisi na makasalanan. "Kaninong mga kasalanan na iyong patatawarin, sila ay mapatawad sa kanila; na ang mga kasalanan na iyong maiingatan, ay mananatili." Juan 20:23
Narito ang bagay ay binubuo ng isang talagang naorden na Pari ng Katoliko na nagpapahayag ng pagpapatawad sa isang tiyak na nagsisisi. At ang form ay binubuo ng mga salitang-pormula ng pagpapatawad na sinasalita ng isang Pari: ".. sa pamamagitan ng kapangyarihan na ipinagkaloob sa akin ng Simbahan, pinatawad kita sa iyong mga kasalanan sa pangalan ng Ama, at ng Anak, at ng Banal na Espiritu".
Sa Sakramento ng mga Banal na Utos, ang Obispo, muli sa aktwal na persona Christi, sa persona ni Cristo, ay nagpapatong ng mga kamay sa ulo ng Pari habang ipinapadala niya ang Banal na Espiritu ni Cristo na nagbibigay kapangyarihan sa Pari bilang isang "Alter Christus", isa pang Cristo , na inorden upang pangalagaan ang kawan ni Kristo, turuan sila, at ipagdiwang para sa kanila ang napaka sakripisyo ni Kristo ng Kalbaryo sa Ama para sa mga kasalanan ng tao. Nang ihirang ni Cristo ang kanyang mga alagad, ipinatong niya ang kanyang mga kamay sa kanila at binigyan sila ng Banal na Espiritu. Ito ang magaganap kapag ang Obispo, na kumakatawan kay Peter, ang Vicar ni Cristo, ay nakikipag-kamay sa magiging bagong Pari. Narito ang bagay ay nauukol sa isang lehitimong obispo ng Katoliko, na mag-orden ng isang lehitimong Katolikong lalaki na kandidato para sa Pagkapari. Ang form ay binubuo sa pagpapatong ng Obispo ng kanyang mga kamay sa ulo ng kandidato habang binibigkas niya ang mga salita ng pag-orden.
Susubukan naming ipaliwanag sa ibang pagkakataon ang mga sakramento ng Pag-aasawa, at mga Banal na Orden mula sa pananaw ng Estado ng Buhay ng Isang Isa. Para sa oras na tatalakayin natin ang mga Sakramento ng Pagkumpirma at ang Sakramento ng Maysakit sa isang pangkalahatang pamamaraan. Ang sakramento ng mga may sakit ay ang sakramento na naglalayon sa pagpapagaling ng katawan kung saan ang natural na paraan ay maikli sa aplikasyon kapwa sa pag-access sa oras at puwang pati na rin sa potensyal nitong pagalingin ayon sa estado ng kaalamang siyentipiko. Hindi nangangahulugang ang sakramento ng may sakit ay hindi kapalit sa kongkreto at umiiral na mga medikal na imbensyon; sa kabila ng Extreme Unction, ang iba pang pangalan, ay nagsisilbi upang pagalingin ang mga espiritwal na sakit na may pag-asa na gumagana din upang mabuo ang pisikal na pagbawi. Nagpakita si Jesus ng maraming halimbawa ng kapangyarihan ng Sakramento ng Masakit. At si Hesus ay hindi sinasadyang pinuri ang kanyang mga disipulo, at kung gayon maging ang ating kasalukuyang mga inorden na ministro upang dumalo sa mga maysakit, at binigyan sila ng kapangyarihang makapagpapagaling sa pagpapagaling. Ang gawain ng mga ministro ng espirituwal na pagpapagaling ay hindi katulad ng mga file ng ilang mga ospital na pinakawalan at gumaling o hindi nakamot na mga pasyente. Doon sa mga ospital, sa itim at puti, inayos ang talaan ng mga doktor ng pag-turn-in at pag-turn-out na kumpleto sa kasaysayan ng mga pasyente. Sa halip, ang ating sitwasyon ay nakikita ang isang espirituwal na pagpapagaling na sumasalamin sa mga kaswal na patotoo ng pagpapagaling nang walang paunang natukoy na iskedyul at oras; ngunit ayon sa magandang oras ng Diyos para sa mga pasyente o sa mga mananampalataya. Ngunit hindi ito nangangahulugang pag-iwas sa kagalingan na naganap bilang ilang pagalingin sa pangalawang klase. Sa halip, hindi nito binibilang ang mas malaking posibilidad ng lunas at kalidad ng paggaling kumpara sa inilalapat na medikal na paggamot ng mga doktor o mga gamot na inilalapat. Ang totoo, hindi tayo naging maikli sa mga patotoo ng mga kaso, maging ang mga kaso ng terminal, na naiwan ng kanilang mga doktor o sumuko sa kanilang mga gamot; ngunit kalaunan ay napalabas na labis na nagpapasaya sa kanilang mga nasasakit na sakit kasama na ang kanilang pinakahuling termino sa buhay. Sa Sakramento ng Sakit ang Pari na tumatawag sa pangalan ng Trinidad, ang Ama, Anak at Banal na Espiritu ay nag-aaplay ng sagradong langis, na pinagpala sa panahon ng Pasko Vigil ng Obispo, sa maysakit na tao partikular sa lugar ng maysakit ng pasyente habang ang Pari ay nananalangin sa ibabaw ng tao. Ang langis ay sumisimbolo sa banal na kapangyarihan ng Banal na Espiritu na sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos ay nakakaapekto sa kagalingan na nais at pinahihintulutan ng Diyos sa indibidwal. Mahalaga, gayunpaman, ang pagbibigay ng Sakramento ng Masakit sa isang may sakit ay nauna sa pangangailangan ng indibidwal sa una at pangunahin para sa isang espiritwal na pagpapagaling, lalo na ang kalungkutan at paghihinayang para sa kanyang mga kasalanan, kahit na siya ay nahuhulog
nabuwal ng ilang partikular na indibidwal na pagkakasala. Ang paniniwala ng ating Simbahan ay maaaring ito ay ang sandali ng biyaya para sa indibidwal na kung saan masasagupin niya ang Diyos nang mas malapit kung siya ay hindi nagkaroon ng pagkakataon sa kanyang buhay dati. At samantalang ang dispensasyon ng sakramento ay karaniwang paminsan-minsan sa pamamagitan ng pagtawag ng Pari dahil sa ilang pisikal na kawalan ng kakayahan o hindi sinasadyang sitwasyon ng personal na pangangailangan; gayunpaman, ito ang maaaring sandali para sa indibidwal sa pagpupulong o nakakaranas ng pagkadali ng isang banal na engkwentro kahit na huli o hindi. Ang lihim na lipunan na nakatira sa snobbs ang lunas sa pamamagitan ng Extreme Unction sa mga may sakit. Gayunpaman ang mga naniniwala ay mga saksi sa maraming mga pagpapagaling na nangyari pagkatapos matanggap ang Sakramento ng Masakit.
Sa Sakramento ng Maysakit ang bagay ay ang banal na langis na pinagpala ng isang obispo sa panahon ng Easter Vigil na tulad ng inilapat ng isang Pari sa maysakit. Ang form ay ang mga salita ng pagpapagaling, ang pagtula ng mga kamay ng Pari, at ang aplikasyon ng banal na langis sa maysakit.
Kung tungkol sa Sakramento ng Pagkumpirma, samantalang itinulak namin ito para sa huling paggamot o talakayan; gayunpaman, pinapanatili nito ang pangunahing kahalagahan para sa pagtanggap ng mga tapat. Sa ilalim ng tradisyon ng Katoliko ay karaniwang ministro ito nang buo sa Sakramento ng Binyag at Sakramento ng Eukaristiya. Ito ay dahil ang lahat ng tatlo ay madalas na pinangangasiwaan sa lumalagong kabataan o mga bata na nakatanggap ng paraan ng kanilang binyag nang maaga pa sila. At tulad ng pagbibigay ng susunod na dalawang sakramento, Pagkumpirma at Eukaristiya, naaangkop lamang sa mga bata, na inaasahang lumalaki hindi lamang sa katawan at sa mga taon, kundi pati na rin sa Espiritu. At wala nang higit pang katangi-tangi para sa mga bata ngunit lumaki sila ng kanilang wastong pag-iisip-set at hugis-puso na hugis-puso nang maaga habang ang kanilang katawan ay nakakaranas at nag-aayos sa mga pagbabago sa kabataan. Ang ating Panginoon mismo, ayon sa mga Banal na Kasulatan, ay lumaki nang naaangkop sa ganitong paraan: kapwa sa katawan at sa Espiritu. At mula sa isang sikolohikal na sukat, ito ay pinaka-malusog lamang. Hindi ba ito magiging traumatiko, at kahit na para sa ilang mga kalunus-lunos, na ang ilang mga bata ay sinimulan at pinatigas ng labis na bulgar at bastos na mga bagay ng mundo nang walang kanilang mga puso at isipan na napalakas nang una tungkol sa pag-unawa at paglaban sa gayong hindi mabuti at masamang bagay?
Ang bagay dito ay ipinapatong ng Obispo ang kanyang mga kamay sa mga naniniwala na napatunayan. At ang porma ay ang aksyon ng Obispo ng pagpandong ng mga kamay sa mga tapat at panghihimasok ng Banal na Espiritu, na siyang tunay na nagpapatunay sa mga taong naniniwala na nakumpirma.
Kung tungkol sa, Matrimony o ang Sakramento ng Pag-aasawa, ang bagay na kasangkot ay ang mag-asawa ay nakikipagtulungan sa paggawa ng mga panata sa kasal kasama ang testigo na Pari o ministro, na nagpapatotoo sa kasal sa pagitan ng mag-asawa habang sila ay ikakasal ng Diyos mismo, na ang banal na mga pagpapala ay hinahangad ng mag-asawa na markahan ang kawalang-hanggan ng kanilang unyon sa kanilang buhay.
Nabubuhay ang Aming Mga Sakop na Buhay ng Sakramento ng Buhay.
Para sa higit na marami sa mga naniniwala na tapat, nararapat sa kanila na samantalahin ang sakramento na pinaka-angkop na naaangkop at kapaki-pakinabang sa kanilang maximum na pamumuhay sa buhay ng biyaya, lalo na ang sakramento ng kasal. Ang sakramento ng kasal ay itinatag ng pinakaluma ng Diyos nang nilikha niya ang tao na lalaki at babae; at nang ginawa niya ang babae na tiyak sa lalaki, na una niyang ginawa. Mula mismo sa pag-alis ng Omniscient at Omnipotent na Diyos na itinatag sa kanyang nilikha ang pinakaunang kopya-pusa ng Trinidad na Katotohanan ng Diyos na pinuno. Sa Trinidad, ang imahe ng paradigma ng mapagmahal na ugnayan dito ay naglalarawan ng pag-ibig ng magulang ng Ama, at ang pag-ibig ng Filial ng Anak, bilang ganap na naisakatuparan ng at ipinahayag sa Banal na Espiritu. Ang kakanyahan ng pagkakaisa o pagkakaisa. Ang pagkakaisa na ito ay makikita ng mapagmahal na ugnayan ng paradigma sa pagitan ng isang lalaki at isang babae dahil ito ay pinaka-angkop na nagpapahiwatig ng isang katangian ng isang relasyon sa kasal. Ang Diyos mismo ang nagsabi ng layunin ng kanilang pag-iisa: upang magkaisa sa kasal upang sila ay maging isang laman at isang espiritu. Ang katangian na ito ng pagkakaisa ay ang epitomy ng katangian ng Diyos ng PAG-IBIG, na kung saan ay dapat na makilala ang relasyon sa pagitan ng mga mag-asawa. Sa kabaligtaran, gayunpaman, hindi natin dapat at hindi dapat alamin sa pinuno ng Diyos ang pagkakaugnay ng lalaki-babae sa pagitan ng isang magkakasamang kasosyo sa kasal. Ito ay angkop para sa pag-ibig ng tao; ayon sa disenyo ng Diyos ang lalaki ay nangangailangan ng pakikipagtulungan ng kanyang babae, samantalang ang babae, na kinuha mula sa mga buto ng lalaki, ay kinakailangang umakma sa mga pangangailangan ng asawa. Nag-iisa ang isang lalaki o babae ay isang isla; malungkot, nag-iisa, at walang magawa. Ngunit ang isang lalaki at isang babae, na magkasama sa pag-ibig ay naaangkop na natutupad para sa bawat isa. Ito ay kung saan ang imahe ng kopya-pusa ng pagkakaisa sa pagitan ng mga pinagsama na mga nilalang na tao ay dapat na humina. Para sa elementong ito ng pag-asa sa isa't isa, tulad ng sa mag-asawa ng tao, ay hindi lohikal na kahulugan ng isang Makapangyarihang Diyos na pinuno. Tulad ng dati, isa o sa iba pang miyembro ng Trinidad ay hindi maaaring sa pamamagitan ng pagkakasalungatan ay nakasalalay sa isa pang pagkatao para sa pagkatao at pagkilos nito. Sapagkat pagkatapos ay hindi na siya Diyos, hindi na isang ganap na pagkatao. Hindi makatuwiran na isipin ang isang Diyos na nangangailangan ng isa pang pagkatao upang makumpleto ang kanyang "Diyos-ness". Sa lahat ng kawalang-hanggan, at sa lahat ng kanyang pagkatao ay Diyos at palaging pagiging perpekto Par Excellence. Walang simula, walang transitoriness sa pagiging, at, sa gayon, walang pagsasama o ng isang mag-asawa na pag-aari. Ang Diyos ay presto: Nauna ang Ama, na sapat na, mayroon nang may-akda ng lahat ng pag-iral, at higit na puno ng pag-ibig. Ipinagkaloob niya ito sa kanyang Anak, na ang pag-ibig ay reflexively, tulad noon, ibinalik sa kanya ng Anak, nang walang isang tao na nangangailangan nito mula sa isa pa. Sa pamamagitan ng konsepto, ang isang ama bilang isang ama ay may likas na kalidad ng primarya. Siya, at siya lamang ang mga ama; walang ibang gumawa. Sa kabilang banda, muli lamang bilang isang pagtatangka sa pag-konsepto at hindi nangangahulugang lubos na pagtukoy sa bagay na ito, kahit na kung ang Ama, secundum quid - bilang isang paraan ng pang-unawa ng tao / may katuwiran, ay inuuna ang Anak; gayunpaman, ang secundum na ayon sa diwa ng Diyos na Pagiging, ang Anak ay ang tanging tumutukoy na tao ng Ama. Sa Banal na Trinidad, kung gayon, kung ano ang Ama, ay kung ano ang Anak, matalino ang Diyos; at ang Anak ay mula sa Ama. Ngunit na ang gawa ng pag-ibig ay hindi eksklusibo ng alinman sa Ama o sa Anak; ngunit isang Batas ng pinuno ng Diyos sa Persona ng Banal na Espiritu. Siyempre, ito ay ilan lamang sa pag-konsepto sa Trinidad. Ngunit ang pangunahing pag-iisip dito ay ang elemento ng pagkakaisa o pagkakaisa ng Banal na makikita sa pamamagitan ng isang mapagmahal na mag-asawa sa pag-aasawa.
Bilang isang natatanging kalidad ng anumang partikular na Sakramento ng Pag-aasawa sa pagitan ng isang mag-asawa, si Jesus sa Ebanghelyo ay sumasalamin sa konsepto ng Genesis ng isang katawan na isang katangian ng espiritu tulad ng umiiral sa kasal. Kinukumpirma niya ang aspeto ng pagkakaisa ng pag-aasawa nang sa gayon ay ipinahayag niya kung ano ang pinagsama ng Diyos hayaan walang sinumang maghihiwalay dito. Sa madaling salita, ang mag-asawang nag-asawa ng totoong mabuting pananampalataya sa ilalim ng patotoo ng Diyos ay hindi maaaring mahati o diborsiyado ng anumang kapangyarihan sa mundo. Sapagkat ito ay paglabag sa awtoridad ng Diyos na nakasaksi sa unyon sa pagitan ng mag-asawa. Ang Iglesia, gayunpaman, na nagmula sa ibinigay na kay Cristo ng kabuuang awtoridad ni Peter, at sa gayon, ng awtoridad ng Santo Papa, ay may kapangyarihan ng pastoral ministerial na alisan ng takip, at ipinahayag sa pagsisiyasat kung saan nagkaroon ng unang lugar na walang pag-aasawa na naganap nang wasto sa pagitan ng isang lalaki at isang babae ng isang pahayag sa publiko ng walang bisa o annulment ng kasal. Ngunit kung saan ang pag-aasawa ay libre at mapagmahal na transaksyon sa pagitan ng isang lalaki at isang babae na pinangangasiwaan sa loob ng Simbahan at pormal na pinatunayan ng mga saksi na ang kasal ng mag-asawa ay naging isang pagkakataon ng patotoo ng magkatapat na katapatan sa bawat isa, sa Simbahan / pamayanan, at sa Diyos . Ang Simbahan sa kanyang pastoral na pag-aalala ay naghahanap at nagbabantay sa panghuling relasyon ng kasal. Ipinagpapahayag ng Simbahan sa mga mag-asawa ang mga gawaing mapagmahal sa bawat isa sa pamamagitan ng pang-araw-araw na pagtitiis sa mga pagkakaiba-iba ng bawat isa, at sa pamamagitan ng masigasig at mapagmahal na pagyakap sa mga gawain at obligasyon ng pamilya, kabilang ang pag-aanak at pag-aalaga ng anak. Kapag ang nasa itaas ay pinagtatrabahuhan at ipinagdarasal ng lahat ng mag-asawa ay naging malalakas na puwersa ng pag-unlad ng Simbahan at pagbuo ng komunidad sa mga tao. Ang parehong bagay ay nagiging pangkaraniwang strand na patayo ay ang nagtataguyod ng lumalagong at pagbuo ng una sa makalupang Kaharian ng Diyos. Ang mga mag-asawa, isa-isa ay hindi dapat tumingin sa ibang lugar kung saan gampanan ang kanilang mga angkop na lugar at katuparan sa buhay. Ang isang matapat na buhay ng pamilya para sa bawat isang miyembro ng pangunahing pamilya ng mag-asawa ay nagsisilbing kanilang espirituwal na ulat sa kard sa huling asawa ng asawa o ng asawa. Sa katunayan, sa kabila ng panawagan ng mag-asawa na pangalagaan ang espirituwal na mga indibidwal na layunin ng bawat isa, kanilang nakatuon na maisakatuparan ang kanilang mga tungkulin at obligasyon bilang mag-asawa, at bilang tatay at ina na pre-nangingibabaw na gumagana at nagtitiyak para sa kanila nang isa-isa na inorden ng Diyos tawag sa personal na kabanalan at banal na luwalhati. Para sa hangga't ang mag-asawa ay sumasalamin sa isang espiritwal na paraan ng unang pamilya ng mag-asawang Nasaret sa kanilang dalangin at mapagmahal na sama-sama, tinutupad ng mag-asawa ang pangako ni Kristo sa pagkakaroon sa kanilang gitna ayon sa dalawa o tatlong nagtipon o kailanman nagtitipon sa kanyang pangalan. Para kay Pope John Paul II sinabi na ang mag-asawa o pamilya ay naging pangunahing yunit ng Simbahan o ng Kaharian ni Cristo. At kapag dumarami ang kanilang uri ng pamilya; sa gayon ay pinaparami at pinalawak ang Kaharian ni Cristo sa elemental at pinakamababang antas nito. Ang personal na pagpapakabanal at ang pagluwalhati ng Diyos ay napakalapit ng mga tao sa sekular na mundo ay, sa gayon, isang nakakamanghang paglalarawan ng pagiging sakramento ng Simbahan.
Ang isa pang sakramento na tunay na nakapagpapatibay ng sakrament ay ang mga Banal na Utos. Una rito, sinakop ng mga Pari ang kanilang pangunahing papel sa pagsasakripisyo ng Eukaristiya ng Katawan ni Cristo sa Ama para sa kaligtasan ng bayan ng Diyos. Nasabi na namin na ang Pari ay ALTER KRISTO sa Sakripisyo ng Misa.Ang Pari na kumikilos sa PERSONA CHRISTI ay ang biktima ng sakripisyo, at nagsasakripisyo sa di-madugong pagsasakripisyo ng Kalbaryo sa dambana. Ang Pari, tulad ni Cristo mismo ang nagpalit ng mga species ng tinapay at alak sa katawan at dugo ni Kristo, nang sabihin ng Pari ang mismong mga salita ni Kristo: "Ito ang aking katawan na ibibigay para sa iyo .....; ito ang aking dugo na ay malaglag ..... "Inutusan ni Jesus ang kanyang mga apostol na patuloy na ipagdiwang ang banal na misteryong pasko na ito bilang paraan upang maalala siya. Sa bisa ay ipinag-utos ni Jesus ang mga tagasunod ng mga Apostol at ang mga Apostol, ang mga Pari, na literal na muling umepekto, at ipakita ang kanyang Huling Hapunan na kumilos ayon sa nais niya ang kanyang sarili at ang kanyang hain na alalahanin. Tiyak na tiniyak mismo ni Hesus ang walang hanggang pagpapatuloy ng kanyang Paschal Misteryo ng Paskuwa at Sakripisyo sa buong oras at puwang hanggang sa Wakas na Oras sa pamamagitan ng ating mga Pari na tao ay sakramento ng pinakamataas na pagkakasunud-sunod.
Sa pangalawang kahulugan, dahil ang Pari ay isang Alter Christus, ibig sabihin. isang taong nagpapakita ng kanyang sarili sa Persona Christi; o sa halip dahil ipinahayag ng Pari ang mga salita ni Kristo ng pagsasakripisyo sa sarili ng kanyang buhay halos bawat Pari ay nagsasagawa ng kanyang sariling buhay, katawan at kaluluwa bilang kanyang sariling biktima na kasama ni Cristo para sa bayan ng Diyos. Ang Secundum se, (bilang aktwal na tinig ni Kristo na nag-aalok ng sakripisyo ni Kristo), ang bawat Pari na nagsasabing ang Misa ay naging kanilang tagubiling biktima sa kay Cristo sa Ama para sa Simbahan. Nang may kagalang-galang at buong tapang, ang Pari ay dapat na handang i-back up ang mga salitang iyon ng mahalagang tulong sa buhay kay Cristo. Kaya, kung sa mga tuntunin ng aktwal na patunay na pagkamartir sa loob ng isang sandali na pag-uusig, o sa mga tuntunin ng mga kahilingan sa pagbabayad para sa personal na pisikal / emosyonal / mental at panlipunang pagdurusa, ang bawat Pari ay dapat maging handa at handa. O ang mga salita na sinasabi niya sa Mass ay hindi magiging totoo para sa kanyang sarili, bilang kinakailangang instrumento ng pagdiriwang ni Kristo sa kanyang pagsasakripisyo sa Krus.
Pagkatapos sa isang pang-unibersidad na kahulugan, dahil ang tapat / ang mga mananampalataya ay nakikibahagi sa Pariang katangian ni Cristo at ng kanyang mga Pari sa panahon ng pagdiriwang na gawa ng pagsasakripisyo ng kanilang "biktima na alay" kasama ni Kristo at ang Pari sa Ama. Sa halos lahat ng parehong pag-signign bilang instrumento ng Pari 'na nagdiriwang' ng sakripisyo sa pesona Christi, ang tapat bilang mga bahagi / miyembro ni Cristo ay mahalagang isama ang kanilang sariling katawan, dugo, at kaluluwa: nabubuhay kasama ang biktima: Si Cristo bilang isang alay sa Ama para sa gawa ni Cristo ng kaligtasan. Samakatuwid, tulad ng mga Pari, kapag nakikilahok sa pagdiriwang ni Kristo sa Misa, Sakripisyo ng Krus, ang tapat ay dapat na mai-back up ang kanilang pag-alay ng kanilang sarili kay Kristo sa pamamagitan ng Pari na may handang at handa na isuko ang kanilang mga sarili sa panahon mga okasyon ng pagsubok. Ie. dapat patunayan ng mga naniniwala ang kanilang pagkakaisa kay Cristo na biktima ng alay kapag inusig sa pangalan ni Cristo. Sa gayon, sa sukat na ito ng Pagkasaserdote ng mga matapat, nais nating pahalagahan ang sagrado at karapat-dapat na sakripisyo na kapwa ng Pari at ng mga saserdoteng tao-Katawan ni Cristo. NB.
Gumawa tayo ng mga kaugnay na pagtrato sa mga SACRAMENTS sa ating iba pang mga Chapters ng Mission, lalo na:
Kabanata 7, Ang Tawag Sa Kaharian, .. sa kabanalan,
Kabanata 8, RE: Ang Buhay ng Grasya,
Kabanata 10, RE: Ang Mystical Body ni Kristo,
Kabanata 12, RE: Pamumuhay na Kristiyano at biyaya.
Sa iba pang mga kabanata na aming binanggit at ipinaliwanag ang mga talata sa Kasulatan na gumagawa ng mga sanggunian sa institusyon ni Kristo ng mga sakramento, lalo na sa Kabanata 10.
Mga Saklaw ng Sakramento ng Mga misteryo ng Kaligtasan
Sa ngayon kami ay naglalarawan ng karakter na sakramento sa konteksto ng mga banal na misteryo ng kaligtasan ng Diyos ng sangkatauhan. Sa pangkaraniwang paraan, ngayon, dapat nating isaalang-alang ang ating pananampalataya sa ilaw ng paraan ng sakrament kung saan ang Diyos sa pamamagitan ng oras at kasaysayan ay umabot sa lahat ng kanyang mga likha, at lalo na sa kanyang mga gawa ng Pakikipagtipan sa mga kalalakihan at kababaihan sa loob ng teoryang Tradisyon at kasaysayan ng Hudyo at Kristiyano. Upang magamit si Fr. Ang bokabularyo ng bokabularyo ni Benedict Grossel: pagpapakumbaba ng Diyos, sa katunayan sa bawat pagpapakumbaba ng Diyos na maraming beses siyang bumababa sa antas ng kanyang mga nilikha upang mapagtanto ang kanyang banal na disenyo ng pag-ibig at katatagan. At sa paggawa nito, paulit-ulit na ginamit ng Diyos ang mga nakikitang mga palatandaan at instrumento upang maipahayag at magkaroon ng kamalayan ng kanyang mga pakana at kalooban para sa kanyang mga nilalang, partikular na tao, na kanyang ginawa ayon sa kanyang sariling imahe. Sa Genesis, upang alamin ang kadiliman ng tubig at kapaligiran, ipinadala ng Diyos ang Banal na Espiritu na kumikilos sa kanila. Sa una ay nag-aangkin ng isang tao para sa kanyang sarili, siya mismo at direkta ay sumulong sa at para sa mga Hudyo; at tinawag silang mga pinili niya '. Hindi lamang niya itinanim sa loob ng kanilang mga puso at isipan ang kanyang espesyal na predilection para sa kanila; siya talaga at isa-isa ay nakipag-usap sa kanila, pinamunuan sila, at nabuo sila sa isang bansa nang tumpak upang igagalang siya bilang kanyang sariling mga paksa. Kinanta niya ang iba pa, sina Noe, Abraham, Jacob, David, at Moises upang mamuno sa kanyang napiling bayan. At literal siyang nagwagi sa kanilang makasaysayang mga digmaan at laban laban sa mga kalaban ng mga Hudyo. Ang Diyos ay hindi lamang isang Pure Pure-Omnipotent sa mga Hudyo. Siya ang kanilang pagiging ama at mahinahong Diyos at Panginoon na may interes sa kanila bilang isang tao, at bansa, at bilang mga indibidwal na pinili niya dahil sa kanyang natatanging pagkabahala sa Banal at pag-aalaga sa kanila. Makasaysayang sa pamamagitan ng pangako ng Diyos kay Abraham, ang mga Hudyo ang unang nakatanggap ng pagmamahal ng Diyos na ama bilang unang hinirang ng Diyos. Sa Genesis, gayunpaman, ipinangako o inihula ng Diyos kina Adan at Eva ang lahat ng kanilang mga inapo, hindi lamang mga anak ni Abraham, ng kanyang unibersal na predilection para sa lahat ng sangkatauhan na maipanganak ng unang panganay na tao, sina Adan at Eva. Mas mahalaga, inihula ng Diyos kung paano sa kanyang banal na paghihiganti ang Anak ng ibang babae ay magkakaroon ng nangingibabaw at matagumpay na kapangyarihan upang durugin ang ulo ng ahas, lalo na ang Diyablo at ang kanyang kasamaan. Sapagkat sa ngayon hanggang sa sinakyan ng Diyablo ang unang babae, si Eva; gayon din ang Anak na ito ng ibang babae, ay magiging matagumpay sa unang babae at lalaki na tripperador, ang Diablo. Sa gayon, si Jesucristo, ang Anak ni Maria, na - sa parehong Banal na Pahayag, ay ang Diyos ay gumawa ng laman, ay dumating at sa pamamagitan ng kanyang buhay, kamatayan, at pagkabuhay na muli ay naghihiganti ng tagumpay para kay Maria - ang anak na babae ng unang babae at lalaki, at para sa "lahat ng kanyang mga anak", ang mga bagong kalalakihan at kababaihan, (lahat ng parehong mga anak nina Adan at Eba, ang unang mga magulang), ay tinubos ng bagong nabuhay na muling buhay ni Jesus. At ang mga bagong lalaki at babae na ito kay Cristo ay kasama, samakatuwid, ang lahat ng sangkatauhan mula sa panahon nina Adan at Eva hanggang sa huling mga species ng tao upang mabuhay bago ang Katapusan na Panahon, magkakapareho ang mga Hudyo at hindi mga Hudyo.
Sa gayon, pinaka-naaangkop, sa loob ng Kuwento ng Kaligtasan, habang kasama ang paggamit ng mga Hudyo bilang mga panimulang uri o pagtatapat ng mga character at larawan na humahantong sa kanyang pagpapadala ng kanyang Anak-Tagapagligtas patungo sa at para sa mundo, hakbang-hakbang sa proseso ng pagkakatawang-tao ng Diyos, sa pamamagitan ng pag-anunsyo ng isang Mesiyas, sa pamamagitan ng agarang pag-aralan ni San Juan Bautista, at sa pamamagitan ni Kristo na ilabas ang Ebanghelyo at bunga ng pagtatatag ng kanyang walang hanggang Kaharian sa una sa lupa ay nakipag-ugnay at tinatrato ang Diyos sa mga tao sa nakikita, nasasalat mga termino sa kanyang mahal na mababang asignatura: ang mga indibidwal na tao. At tulad ng kanyang sariling Anak na si Jesus; ginawa niya ang kanyang messenger-angel na naghahatid ng kanyang mga mensahe sa mga kalalakihan sa mga anyo ng tao.
Ngunit kapansin-pansin na bilang si Hesus mismo ay sa lahat ng oras na naglilingkod sa mga tao sa pangangaral at pagtatatag ng kanyang Kaharian, ang Simbahan, palaging gumamit siya ng isang daluyan o bagay sa pamamagitan ng pagkumpleto ng kanyang partikular na paglilingkod sa pagpapagaling, pagpapakain, pag-orden ng kanyang mga alagad, at nagtuturo. Pinagaling niya ang maysakit sa kanyang mapalad na laway. Inilaan niyang pakainin tayo ng kanyang buhay na nagbibigay ng katawan at dugo sa pamamagitan ng dati nitong paglalarawan nito sa kanyang himala ng pagdami ng mga tinapay. Binibigyan niya ng kapangyarihan ang kanyang mga alagad habang pinapatong ang kanilang mga kamay sa kanilang mga ulo. At nagturo siya gamit ang lahat ng uri ng mga larawan at simbolo ng parabolic. Hal. ang talinghaga ng buto ng mustasa, ang talinghaga ng lebadura, ang talinghaga ng inilibing kayamanan, ang parabula ng perlas, at ang parabula ng lambat. Ang lahat ng mga larawan at palatandaan sa itaas ay naaangkop na sumasagisag sa mga salita, at gawa ni Jesus, o kanyang mismong buhay, tao, at kanyang Kaharian.
Ngayon para sa ating sariling pananampalataya sa pag-unawa sa mga Mahiwaga ng Kaligtasan ni Kristo ng sangkatauhan, pahalagahan natin ang napakaraming mga sagradong yugto ng ating pananampalataya kay Cristo, ating Tagapagligtas at Diyos.
Mga Batas sa Sakramento ng Diyos.
Ang karagdagang sakramento o pagkakaugnay-banal na ugnayan ng tao ay matatagpuan, at masaksihan sa pagitan ng hustisya ng tao at hustisya ng Diyos. Sa buong mundo, at sa lahat ng henerasyon ng sangkatauhan ang mga tao ay nagtatag ng mga patakaran, regulasyon, at mga batas upang itigil ang mga krimen ng lipunan, at mga pang-aabuso sa ibang tao. Ang mga batas na ito ng tao ay siguraduhin na ang isang uri ng parusa ay inilagay kapwa upang gumawa ng mga pagbabago at upang maiwasan ang mga paglabag sa hinaharap ng kanilang mga batas. Gayunpaman ang mga pagtatangka sa mundong paghihiganti sa hustisya sa pamamagitan ng sistema ng korte o anumang pagkakasakop ng kapangyarihang pang-rustic para sa pangunahing proteksyon at pagtatanggol ng mga nabubulok ay walang iba kundi ang mga kopya ng pang-araw-araw at sandali sa sandaling walang hanggang plano ng pagbabayad na ipinatutupad ng langit sa lahat ng nilalang ng mundo, partikular sa mga tao. Sa gayon sa kabila ng mga dapat na pag-iwas sa batas o paglalaro ng mga batas sa pamamagitan ng mga batas ng mga lumalabag na batas sa batas, kapwa sa panlabas at sa panloob na mga batas na ito ay nagwawasak sa isang paraan o sa iba pang pagtatapos ng pagbabayad para sa kanilang direkta o hindi direktang paglabag sa mga batas o tiwaling pagharap sa mga batas. At kahit na sa labas ay isang mahusay na marami sa kanila ang dapat na "mga kriminal" na dodged ang mahabang braso ng mga awtoridad na naaayon sa batas, sa loob o sa pamamagitan ng kanilang pamumuhay tulad ng mga mambabatas na nagtatapos ay nalilito at nalulula tungkol sa kanilang buhay, habang ang ilan sa kanila ay nabubuhay sa pagtatago, o magpakailanman sa pagpapatapon. Paano darating? Sapagkat hindi nila maiiwasan ang nakakumbinsi at walang humpay na pagbubugbog ng Espiritu ng Katotohanan, sa pamamagitan ng kanilang konsensya, o sa pamamagitan ng tinig ng Diyos sa loob nila. Sa huli, para sa mas masahol sa mga nagkakasala laban sa lipunan at laban sa Diyos, ang kanilang buhay ay karaniwang nagtatapos sa pagkawasak at trahedya, at kahihiyan na pagkamatay. Sa gayon, ang mga kalalakihan at kababaihan ng iba't ibang henerasyon sa buong kasaysayan ay patuloy na kumikilos tulad na sila ay malaya sa lahat ng etika at moral; at kumilos tulad ng walang awtoridad anuman ang kanilang accounted. Pagkatapos sa karamihan sa kanila huli na ang pagbilang at pagtakas sa isang "hindi nakikitang kamay" sa kalaunan ay nagsara sa kanila at tinatakan ang kanilang kapalaran. Ano ang mga hadlang na tila sila ay lumayo mula sa at hindi pinansin ay sa kalaunan ay nakakaranas sila ng pag-hounding at harapin sila. Ang nakagawian at pang-habang-buhay na mga pandaraya at panlilinlang sa huli ay naka-wind up na hindi magkaroon ng kahulugan at hindi makagawa ng batas. Nakikipag-ugnay kami dito sa aspetong ito ng pagiging sakramento na ipinakita at natanto sa pagitan ng mga batas ng Diyos at di-umano’y mga umiiral na likas na batas na may paggalang sa kinakailangang kasamang at pakikisalamuha sa pagitan ng hustisya ng Diyos at ng tao o natural na katarungan.
"Ang kabayaran ng kasalanan ay kamatayan." Sinabi ni Kristo, hindi siya dumating upang puksain ang batas ngunit upang tuparin ito. Ang sakramento ng ating pananampalataya ay nagpapaalala sa atin ng katotohanan ng pahayag na ito ni Jesus. Sa mga aklat ng Lumang Tipan ng Mga Kawikaan, at ang Mga Awit ay paulit-ulit na binibigkas kung paano gumagana ang Diyos, at nalulugod sa mga taong natatakot at sumusunod sa lahat ng mga banal na batas o batas. Sinabi din ng Diyos na kahit simula pa ng mga oras ay tinitiyak niyang alam ng mga tao ang kanyang mga utos sa pamamagitan ng kanyang pagtatanim sa loob ng puso at kaluluwa ng bawat tao ang mismong kautusan ng Diyos. Sinusulat ni St Paul sa Rom 2: 14-16, ".. Kapag ang mga Hentil, na walang batas ay pinapanatili ito tulad ng likas na ugali, ang mga taong ito kahit na walang batas ay nagsisilbing isang batas para sa kanilang sarili. Ipinakita nila na ang mga hinihingi ng batas nakasulat sa kanilang mga puso. Ang kanilang budhi ay nagpapatotoo kasama ang batas na iyon, at ang kanilang mga iniisip ay akusahan o ipagtatanggol sa kanila sa araw na alinsunod sa ebanghelyo na ipinangangaral ko ang Diyos ay magpapasiya sa mga lihim ng mga tao sa pamamagitan ni Cristo Jesus. " Sa katunayan, ito ang kundisyon na ipinahayag ni Jesus na bago pa mangyari ang mundo para sa sinoman - na ang kanyang mundo ay hindi ipapasa hanggang sa huling panahon ng batas. Ito ay dapat ipaliwanag ang purgatorial na kababalaghan para sa bawat tapat na hindi pa nakatapos ng kanyang pagtakbo sa pananampalataya habang buhay pa rin sa mundo. Gayundin sa sinabi ni Jesus na walang marumi ang makakapasok sa Kaharian ng Langit na nag-uugnay lamang sa ligal na pagsunod na ito ng bawat tapat na lumipas. Sa gayon, sa atin, mas mababa sa hindi nakikitang batas at hustisya na madalas na nagpapakita mismo na nakikita at tunay. At kung ano ang ayon sa Banal na hustisya at batas na madalas na nagpapakita at isinalin ang sarili sa ilang natural at tao na hustisya at batas. Samakatuwid ang banal-tao o supernatural-natural na ugnayan na may paggalang sa mga batas sa moralidad; at samakatuwid ang sakramento sa pagitan ng kung ano ang "makalangit" at ang "mundane".
Espirituwal na Diyos sa loob Natin.
Sa pagkakaroon ng laman ng Salita sa pagkakatawang-tao ni Kristo at gawain ng Kaligtasan, ipinahayag ni Jesus sa mga Hudyo, partikular na ang mga Pariseo at ang mga Pari ng Hudyo ang talinghagang talinghaga sa bagong alak at sa mga dating wineskin. Sinabi niya na walang nagbubuhos ng isang bagong alak sa mga lumang wineskin. Tulad ng ipinakilala ni Jesus ang kanyang sarili, at ang bagong Kaharian na inihahahayag niya sa mundo, at habang tinatalakay din ang mga Pariseo at ang kanilang mga Pari, ipinahiwatig niya sa kanila na hindi lamang niya masisiyahan ang kanyang sarili sa at sa mga turo at kasanayan ng mga Fariseo. Natatandaan namin kung paano maaga noong si Jesus ay isang sanggol at isang kabataan kung paano niya lubos na naging tapat at masunurin sa pagsasagawa ng paniniwala ng mga Judio. Sinabi niya bilang isang bata ng kanyang pangunahing negosyo habang sa Sinagoga sa Jerusalem ay dapat dumalo sa negosyo ng Diyos Ama. At ipinakita niya ang kanyang pagiging masigasig sa pagprotekta sa Templo ng Diyos sa pamamagitan ng paghagupit sa mga nagtitinda sa Templo at mga nagpalit ng salapi sa loob ng Templo. Sa gayon din, kahit isang 12 taong gulang ay humanga siya sa mga Pari ng Templo ng kanyang kasipagan at advanced na pag-unawa sa mga doktrina ng mga Judio. Sa madaling salita, lubusang nasaksihan ni Jesus ang kanyang katapatan sa paniniwala ng mga Judio. Gayunman, bilang Diyos-bumaba-mula-langit, nagbigay siya ng isang mensahe ng Ebanghelyo na higit na totoo at mabuti, na higit sa kabuuan ng kabuuang sistema ng mga paniniwala at paniniwala lamang na Mosaiko at Abraham. Ang kanyang ay ang mensahe ng kanyang sarili, ang Anak ng Diyos ay gumawa ng tao bilang ipinadala ng Diyos Ama upang iligtas hindi lamang ang mga Hudyo kundi ang lahat ng sangkatauhan; kahit na noong una ay tinawag niya ang mga Hudyo na numero unong linya sa gitna ng lahi ng tao upang makatanggap ng kanyang espesyal na tawag. Sa ilalim ng aming mga seksyon, ang Mission 7 sa Kabalaan, at Mission 4 & Mission 6 sa Kaharian, at Mission 8 & 12 sa Grace, at sa halos lahat ng natitirang mga pahina ng Mission ay tinalakay natin ang ilang mga detalye kung paano ang Kaharian ni Cristo sa sarili nito maging natatanging nauunawaan sa anti-tesis at kaibahan sa mga likas na hangarin at hilig ng tao, pati na rin sa maginoo na mga uri ng mga kaharian o paggalaw o pamahalaan, o mga pagpapahalaga sa kultura o prinsipyo na gaganapin sa katapatan ng mga tao. Bukod dito, ang Kaharian o mga turo ni Cristo ay makikita rin na magkakaiba kahit na sa ilang mga uri ng mga teoryang paniniwala, kasama na ang purong Hudaismo, o Hudaismo sa bawat mahigpit na nasyonalismo at politiko na paglagda. At tulad ng ipinahiwatig ni Hesus sa mga Pariseo ang kanyang Ebanghelyo ay hindi maaaring limitahan, halimbawa, sa ritwal lamang at panlabas na pagpapakilala sa pananampalataya ng mga Hudyo. Si Kristo ay kinakailangang nagtuturo sa kanyang Ebanghelyo bilang isang ganap na nobela o bagong mensahe. Ang kanyang mensahe ay darating bilang tuwirang kalooban ng Diyos na Ama; at ipinapadala nang direkta sa kanyang sarili, ang Diyos na gawa ng tao. Ang kakanyahan ng kanyang mensahe ay ang Ama ng Pag-ibig, kung saan ang pag-ibig, sa paghahambing, walang mas higit na pag-ibig, kung saan ipinadala ng Ama ang kanyang bugtong na Anak upang mamatay sa krus para sa kaligtasan ng sangkatauhan. Sa mundo, maaaring may ilang mga hari o hari na nagpadala ng kanilang pinakamahusay na mga tenyente o heneral o mga emisyonaryo bilang kanilang mga kinatawan upang makitungo sa pinaka-maselan na mahinahong negosyo, o maharlik na misyon. Ngunit walang King na maglakas ng sakripisyo ng isang tagapagmana sa kanyang trono na may malaking panganib sa kanyang ngalan, lalo na kung siya lamang ang anak na lalaki. Sa madaling salita, ang paniniwala at kasanayan sa pananampalataya ng kristiyano ay isang natatanging radikal at madalas na hindi ligal na paraan ng paniniwala at pamumuhay. Ito ay radikal para sa panawagan ng Ama para sa isang kabuuang personal na pagbabago, partikular na panloob na pagbabago ng puso at isip. At higit sa lahat ito ay hindi ligtas dahil sa napakahalagang katapatan ng mga mananampalataya sa pinakamataas na banal na awtoridad na kung saan ay madalas na sumasalungat sa mga sekular na awtoridad sa mundo. Kaugnay ng kasalukuyang talakayan, ang pinaka natatangi at sakramento tungkol sa Ebanghelyo ni Cristo ay ang "sa loob ng oras at proseso ng espasyo" ng banal at walang hanggang pag-abot "sa tao" para sa pag-ibig ng sangkatauhan. Karamihan sa kadakilaan ay isinakripisyo ng Ama ang kanyang Anak na si Jesus para sa iba; Gayundin, ang pinaka-katakut-takot na tapat sa pamamagitan ni Kristo ay nagsakripisyo sa kanilang sarili para sa iba, na kinabibilangan ng temporal at materyal na paninirahan sa mundo sa ginugol na nakikibahagi sa muling pagsamba at samakatuwid ay banal na nakabig ng pamumuhay kay Cristo, na sumasali sa sakramentong katangian ng sakripisyo. Ginagawa nila ito sa pamamagitan ng pinagsama-samang paghihirap ni Cristo at pagbabayad-sala ng bawat miyembro-matapat para sa pagkuha ng "walang utang na loob" ay nagbibigay ng kapwa kapaki-pakinabang na kapakinabangan ng lahat ng nangangailangan ng kaluluwa / miyembro-tapat sa Katawan ni Cristo, o sa Simbahan, o sa Kaharian ni Cristo . Sa madaling salita, para sa pananampalataya sa pangalan ni Kristo at sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Espiritu mayroong gumagana sa pagkilos na hindi pinipigilan ang kababalaghan at katotohanan ng Komunyon ng mga Banal. Juan 16: 5-16, hindi nagsasalita ang AI tungkol sa iyo mula pa sa simula dahil kasama ko kayo. Ngayon ay bumalik ako sa lhim na nagpadala sa akin, wala sa isa sa inyo ang nagtanong sa akin,> Saan ka pupunta? = Dahil sa lahat ng sinabi ko sa iyo, ikaw ay nagtagumpay sa kalungkutan. Gayunpaman sinasabi ko sa iyo ang matino na katotohanan: Mas mabuti para sa iyo na ako ay pupunta. Kung nabigo akong pumunta, ang Paraclete ay hindi lalapit sa iyo, samantalang kung Pumunta ako, ipapadala ko siya sa iyo. Pagdating niya, patunayan niya ang mundo na mali tungkol sa kasalanan, tungkol sa hustisya, tungkol sa paghatol. Tungkol sa kasalanan - sa kanila ay tumanggi na maniwala sa akin; tungkol sa hustisya - mula sa katotohanan na pumunta ako sa Ama at hindi na ninyo ako makikita; tungkol sa pagkondena - sapagkat ang prinsipe ng mundong ito ay hinatulan. = Marami pa akong sasabihin sa iyo, ngunit hindi mo ito madadala ngayon. Kung siya ay darating, gayunpaman, bilang Espiritu ng katotohanan ay gagabayan ka niya sa lahat ng katotohanan. Hindi siya sasasalita tungkol sa kanyang nagwagi, ngunit sasabihin lamang niya ang naririnig niya at ibabalita sa mga darating na bagay. Sa paggawa nito ay bibigyan niya ako ng kaluwalhatian, sapagkat tatanggap siya mula sa akin. Sa loob ng maikling panahon mawawala ka sa akin, ngunit sa lalong madaling panahon muli pagkatapos mong makita ka sa akin. sa Mga Gawa 2: 1-12 .., nang dumating ang araw ng Pentekostes ay natagpuan silang nagtitipon sa isang lugar. Bigla mula sa itaas ng langit may dumating na isang ingay tulad ng isang malakas, hangin na nagmamaneho na narinig sa buong bahay kung saan sila nakaupo. Ang mga wika na tulad ng apoy ay lumitaw kung saan naghiwalay at nagpahinga sa bawat isa sa kanila. Ang lahat ay napuno ng Banal na Espiritu. Sinimulan nilang ipahayag ang kanilang mga sarili sa mga banyagang wika at gumawa ng matapang na pagpapahayag habang sinenyasan sila ng Espiritu.
Ang pananatili sa Jerusalem sa panahong iyon ay mga tapat na Hudyo sa bawat bansa sa ilalim ng langit. Narinig ito ng tunog, at nagtipon sa isang malaking karamihan. Labis silang nalito dahil narinig ng bawat isa ang mga lalaking ito na nagsasalita ng sariling wika. Ang buong pangyayari ay nagtaka sa kanila. Tinanong nila nang lubos ang pagkamangha,> Hindi ba lahat ng mga lalaking ito ay nagsasalita ng mga taga-Galilea? Paano naririnig ng bawat isa sa atin sa kanyang sariling wika: Kami ay Parthians, Medes, at Elamites. Nakatira kami sa Mesopotamia, Judea at Cappadocia, Pontus, lalawigan ng Asya, Phrygia at Pamphylia, Egypt, at ang mga rehiyon ng Libya, sa paligid ng Cyrene. Mayroong mga bisita mula sa Roma B lahat ng mga Hudyo, o yaong mga napunta sa Hudaismo; Mga Cretan at Arabo rin. Gayunpaman naririnig ng bawat isa sa atin na nagsasalita sa kanyang sariling wika tungkol sa mga kababalaghang nagawa ng Diyos. = Sila ay napanganga, at walang magagawa sa anuman ang nangyari. @
Mga Liturhiya ng Simbahan na Ating Naipagdiriwang katulad o katumbas ng Sakramento.
Muli ang pinaka-kinasasangkutan ng sakramento na nakikilahok natin sa mga sakramento ay ang sakramento ng Eukaristiya. Sapagkat sa pamamagitan ng Eukaristiya ng Diyos na direktang pinapakain ang mga komunikante sa Misa o sa sakripisyo ni Kristo ng Misa kasama ang Katawan at Dugo ni Jesucristo kung saan, ayon kay Jesus mismo, ang mga tatanggap ng Eukaristiya ay tumatanggap ng espiritwal na nagbibigay-buhay na buhay at dugo ni Cristo . Sa pagtanggap ng Eukaristiya ang tatanggap ng naniniwala ay natatanggap sa loob ng kanyang sarili ang buhay na walang hanggan ni Cristo at kasama ni Cristo. Ito ay ang kanyang pangako at salita na ang tanging paraan na mabubuhay tayo magpakailanman ay kung o kapag natanggap natin ang kanyang buhay sa ating buhay. Ngunit na pinapayagan niya itong mangyari sa pamamagitan ng pagdiriwang ng Eukaristiya ay ang tumpak na katangian ng sakramento at kapangyarihan ng Eukaristiya. Sa gayon, hindi natin nakikilala si Jesus; direkta nating nauukol sa ating tao ang kanyang walang hanggang buhay na kapangyarihan o ang walang hanggang buhay na katangian ng ating kaluluwa. Ang Diyos na pinakapadalisay ng mga Espirito ay kinuha ito sa kanyang sarili, sa pagkatao ni Jesus, upang ibigay sa atin ang kanyang banal na buhay sa isang paraan na pinaka-kongkreto at pisikal sa atin, mga nilalang tao sa lupa. Samakatuwid, ang reyalidad ng Eukaristiya sa buhay ng mga Kristiyano o Katoliko ay mayroon na, salamat sa Diyos, na natutupad sa atin ang sakrament kahit na sa una pa lamang tayo dito sa ating paglalakbay sa lupa. Sa kabilang banda, tiyak, kahit na mula sa antas lamang ng tao, ito ay isang insulto at isang kaharap sa Makapangyarihang Diyos na binabalewala at tinatanggal ng mga tao ang regalong ito ng Eukaristiya. (Ito ay lalampas sa paksang sakramento, gayunpaman, mula sa mga nag-aalis sa Eukaristiya, o na lubos na tumalikod sa pananampalatayang Kristiyano ay hindi aalisin ang kawalang-kamatayan ng kanilang kaluluwa ng tao. Bilang natatanging nilalang ng Diyos na nilikha pagkatapos ng kanyang imahe, ang tao ang kaluluwa sa bawat espiritwal na sangkap nito, ibig sabihin, bilang isang espiritu na tulad ng mga anghel, ay mapapawi ang katawan ng tao, at pagkatapos ng pisikal na kamatayan ay mananatiling walang kamatayan. Ngunit ang di-pagkamatay na di-pagkamatay ng kanilang mga kaluluwa ay hindi nagbibigay sa kanila ng landas sa buhay na walang hanggan, o hanggang sa pagkatapos -Ang makabuluhang at kapakipakinabang na pag-iral.Ang kaluluwa pagkatapos ng kamatayan, na wala si Cristo o ang kanyang buhay na biyaya, ay walang ratio d'eter {isang dahilan para mabuhay}. Samakatuwid ang gayong kaluluwa sa pinakamaliit ay isang kaluluwa magpakailanman sa limbo, sa sinuspinde na mode.Ngayon, gayunpaman, ang isang kaluluwa na tumanggi na paniwalaan at tanggapin ang buhay ng biyaya ni Cristo sa panahon ng kanyang buhay sa mundo bago ang kamatayan ay isang kaluluwa na malungkot nang walang pangako si Kristo ng kaligayahan at kaluwalhatian ng gantimpala pagkatapos ng buhay na christian o matapat pagpuno. Sa bisa ay magiging isang pag-iral sa pagkondena ng estado. Sa pamamagitan ng pananalig ng Kristiyanismo, ang gayong estado ay ang estado ng pagpapalayas sa isang walang katapusang pagkakaroon ng parusa. Sa madaling salita, ang kapalaran na itinapon sa impiyerno. At ito ay hindi isang hindi kinikilala o hindi pinag-uusapan tungkol sa kapalaran para sa mga espiritu ng tao. Para sa lahat, ito ay ang katumbas na kapalaran para sa masasamang anghel, ang mga anghel mula sa langit na naghimagsik laban sa Diyos. Itinuturo sa atin ng Pananampalataya na habang at sa Huling Paghuhukom ni Cristo ang mga masasamang anghel ay itatapon din sa impyerno. Kung kaya't, ang napagsumpaang mga kaluluwa, ay pupunta sa isang patutunguhan na hindi sa lahat ay sadyang naiiba; ngunit sa pamamagitan ng mga paghahayag ay isang estado o isang lugar kung saan pupunta ang sinumpa: hal. kinondena ang mga kaluluwa kasama ang hinatulan na mga demonyo at ang Diablo.) At ito ay naging tiyak na kapalaran nila dahil hindi nila nakita, naranasan, o natikman ang pisikal na ginawa at ma-access ang taong gawa ng Diyos, na kanilang tinanggihan parehong personal at sakristal .
Ang Eukaristiya ay ang sentro ng Misa, ang parehong hindi madugong Calvary na sakripisyo ni Cristo. Sinasabi namin na ang pagdiriwang ng Eukaristiya ay ang pagdiriwang ng parehong Huling Hapunan, nang paunang nagawa ni Jesus kung ano ang 3 oras na sumunod siya sa Kalbaryo: ang kanyang pag-iingat sa sarili sa Ama bilang isang pantubos para sa mga kasalanan ng mga tao. Ang gawaing ito ng pagsasakripisyo sa sarili ng kanyang buhay sa Ama para sa mga kalalakihan ay ang mahalagang gawaing ipinagdiriwang natin sa Misa, sa pamamagitan ng pagkatao ng Pari at sa pakikilahok ng pakikilahok ng mga tao sa pagsamba. Ang paschal na pagsasakripisyong ito ni Cristo ay kung ano ang ipinagdiriwang ng mga bahagi ng Mass mula sa Bahagi ng Offertory hanggang Parting Komunyon sa mga salita at sa mga gawa. Sa Offertory Christ ay nag-aalok sa Ama ang sakripisyo ng kanyang sarili habang kinukuha niya ang ating mga indibidwal na sakripisyo kasama ang kanyang. Talagang inaalok niya ito sa sandali ng transubstantiation kapag sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Banal na Espiritu sa pagsasabi ng Pari ng mga salita ni Jesus, binigyan ni Cristo ang kanyang katawan at dugo, kasama ang ating, (ibig sabihin, ang tunay na personal na pagdurusa at mga gawa ng pag-ibig sa kapwa at awa ng mga tapat at tapat na Kristiyanong pinagdiriwang kasama si Kristo sa Misa). Ang pagwawalang-kilos ni Cristo ng pagsakripisyo ng kanyang sarili at ng kanyang mystical body, (ibig sabihin, ang co-celebration ng Simbahan na matapat) ay nagtatapos sa rurok nito sa oras ng Komunyon, kung kailan ibabalik sa atin ng Ama ang Ama bilang resulta ng kanyang kamatayan at pagkabuhay na mag-uli; sa gayo’y naghahatid sa mga tapat sa mga bunga ng gawa ni Kristo na naglalabas, at nagbibigay-daan sa matatapat na makatanggap at masiyahan sa kanyang bagong-buhay na pagbuo ng biyaya sa puspos ng pananampalataya na puno ng dugo at dugo ni Cristo. Tunay na ang sandaling ito ay nauna nang sinundan ng pag-angat ng Pari ng Katawan at Dugo ni Cristo na may mga salitang: "Narito, ang Kordero ng Diyos, na nag-aalis ng mga kasalanan ng sanlibutan!" At nararapat na tumugon ang matapat bago tumanggap ng Katawan at Dugo ng Panginoon gamit ang mga salitang: "Panginoon, hindi ako karapat-dapat na tanggapin ka; ngunit sabihin ang salita, at ako ay gagaling / ginawang karapat-dapat na tanggapin ka."
Ang pangwakas na sandali ni Kristo sa kanyang pagtubos sa sangkatauhan ay hindi naganap kaagad. Naghintay siya ng mga 3000 taon bago siya tuluyang bumaba mula sa langit, at naging laman sa pamamagitan ng Birhen na ipinanganak ni Maria na taga-Nazaret. Ang pansamantalang panahon na ito ay panahon ng "pagbibigay ng senyas" ng Diyos sa kanyang pagpapadala ng isang Tagapagligtas ng mga tao, sa pagkatao ng kanyang bugtong na Anak, ang Panginoong Jesucristo. Ipinagtapat niya ang kanyang kalooban na ibalik sa kanyang yakap ang nahulog na sangkatauhan simula sa hula ng Genesis ng isang Anak ng isang Babae na nagdurog sa ulo ng ahas, na si Jesus na Anak ni Maria na sinisira ang Diyablo, ang pangunahing pinanggalingan ng kasamaan na tinutukso ang aming una mga magulang, at na patuloy na tinutukso ang mga kalalakihan at kababaihan sa lahat ng edad hanggang sa pagkakasala. Ngunit mula kina Adan at Eba, at lahat ng henerasyon ng mga kalalakihan at kababaihan na ipinanganak sa kanila ay pumayag sa tukso ng ahas, mula noon ay nangangailangan sila ng isang Tagapagligtas upang palayain sila mula sa pagkaalipin ng mga kasalanan. Nais ng Diyos na bumalik ang tao sa kanyang pagkakaisa. At nagsalita siya ng "mga salitang nagsenyas" ng kanyang pagnanais na ibalik ang tao sa kanyang sarili. Siya ay talagang walang pasensya at mapagpasensya sa mga henerasyon ng tao na sumuway sa kanyang panawagan sa isang Pakikipagtipan sa kanya; kahit na pinarusahan niya sila sa daan. Ito ay paulit-ulit na inilalarawan ng mga kaganapan na nakapaligid kay Noe at ang Dakilang Baha, Lot at ang Pagkawasak ng Sodoma at Gomorrah na may asupre at asin, na ipinangako kay Abraham sa kanyang katandaan na hindi mabilang na mga inapo at pagpapala sa mga bansa sa pamamagitan ng kanyang mga inapo, si Jose at ang kanyang pamilya magandang kapalaran sa dayuhang lupain, Egypt, pagpapalaya at paglabas ni Moises ng mga Hudyo mula sa pagka-alipin ng mga Egiptohanon, pagkapangalaga ni David bilang Hari ng Israel, at ang kanyang kahanga-hangang Kaharian sa Israel, ang pagkatapon ng mga Judio sa Babilonya, atbp .. Binigyan ng Diyos si Moises ng Sampung Mga utos, binigyang inspirasyon kay David ang Mga Awit, at hayaan ang ilang mga manunulat na may-akda na may inspirasyon ng Banal na Espiritu na karagdagang mga banal na paghahayag ng kanyang mga salita sa Mga Aklat ng Mga Kawikaan, Manunulat, at Karunungan. Sa wakas, bago ang pampublikong ministeryo ng kanyang Anak, na upang ipahayag ang Mabuting Balita ng Kaligtasan mula sa Diyos, ipinadala niya si Juan Bautista upang magsabi ng pagsali sa pamamagitan ng mga anghel mula sa langit na Pagdating ni Jesus, ang Tagapagligtas ng mundo. Pagkatapos sa pagbaba ni Kristo mula sa Ama, inihatid ni Jesus ang Ebanghelyo ng kaligtasan sa mga Judio at sa lahat ng mga tao sa mundo.
Ang lahat ng nabanggit na paghahayag at konteksto sa kasaysayan ay binubuo ng ipinahayag na mga salita ng Diyos, o ang mga nilalaman ng dakilang aklat, ang Bibliya. Ngayon ipinakilala ang bahagi ng Eukaristiya ng Misa, ang misa ay nagsisimula sa Liturhiya ng Salita, o pagdiriwang ng salita ng Diyos. Sa gayon, sa bahagi na tinawag na Mga Pagbasa ay naalala sa mga tao ng mga salita ng pagsamba mula sa Lumang Tipan na isinalaysay ang mga pangyayari sa itaas ng tawag ng Diyos ng Pakikipagtipan sa kanyang mga tao; pati na rin ang mga bahagi ng Bagong Tipan na nagtatampok ng unang Iglesia ni Cristo, at Mga Sulat mula sa mga Apostol, lalo na mula kay St Paul. Kung gayon sa bahagi na tinawag na Proklamasyon ng Ebanghelyo ay naalala ang mismong mga salita ng Magandang Balita ni Cristo ng kaligtasan para sa mga Judio at sa iba pang mga tao sa mundo. Sa Mass, kung gayon, ipinagdiriwang ang patuloy na sinasalita ng Diyos mula sa mga kaganapan ng Genesis hanggang sa huling araw ni Jesus sa mundo, at sa pamamagitan ng pagsisimula ng Simbahan / Kaharian na itinatag niya bago bumalik sa Ama sa langit. Ginagawa ng Misa ang Diyos ng nakaraan, at ang Diyos ng kasalukuyan, pati na rin ang Diyos ng Katapusan na mga oras at kaluwalhatian nang buong buhay at aktibo para sa kanyang tapat at bayan. Ang kamangha-manghang at kamangha-manghang karanasan na ito sa pamamagitan ng tapat-sa-pagsamba sa mga kasalukuyang salita ng Diyos at gawa ng kaligtasan sa kanyang Anak na si Jesucristo sa pamamagitan ng Misa ay muling nagpapakita ng regalo ng Simbahan ng sakramento ng Kalbaryo, at kwento ng kaligtasan. Lucas 22: 14-20, A Pagdating ng oras, siya ay umupo sa hapag, at ang mga apostol ay kasama niya. Sinabi niya sa kanila> Nais kong lubos na kumain ng Paskuwa kasama mo bago ako magdusa. Sinasabi ko sa iyo na hindi na ako kakain muli hanggang sa maganap ito sa Kaharian ng Diyos. = Pagkatapos kumuha ng isang tasa ay naghandog siya ng isang pagpapala bilang pasasalamat at sinabi:> Kunin mo ito at hatiin mo ito; Sinasabi ko sa iyo, mula ngayon ay hindi ako uminom ng bunga ng puno ng ubas hanggang sa pagdating ng paghahari ng Diyos. = Pagkatapos, kumuha ng tinapay at magpasalamat, sinira niya ito at ibinigay sa kanila, na sinasabi:> Ito ang aking katawan na ibibigay para sa iyo. Gawin ito habang naaalala mo ako. Ganoon din ang ginawa niya sa tasa pagkatapos kumain, sinabi na ginawa niya:> Ang tasa na ito ay ang bagong tipan sa aking dugo, na ibubuhos para sa iyo. @
Katawang Sacramental ni Cristo, ang Transcendental at Immanenteng Diyls sa Atin
Sa wakas, sa pamamagitan ng pagiging sakramento ng ating pananampalataya ay dinadala tayo ng Simbahan sa pinaka mystical na aspeto ng ating pananampalataya kay Cristo. Sa pamamagitan ng kamangha-manghang katotohanan ng Katawan ni Cristo, lalo na ang lahat ng mga tapat na mananampalataya, dapat nating gisingin ang dangal na ito na ibinigay sa atin ng mga miyembro ng Katawan ni Cristo na tinawag na Simbahan; tinawag din ang Kaharian ni Cristo. Dahil sa katotohanang ito ng pagsasama kay Cristo ng lahat ng mga tapat, kapwa sa langit at sa lupa, na tinawag tayong maging banal sa pamamagitan ng proseso at nilalang na kung saan ay ang "Komunyon ng mga Banal". Ibinahagi sa atin ng mga Banal ang kanilang kabanalan ng biyaya na niluluwalhati sila bilang mga Banal. Ito ang parehong biyaya na nagpapakilala sa buhay ng biyaya, na nabubuhay ng mga tapat na mananampalataya sa mundo. Sa buhay na ito ng biyaya ang mga matapat ay nasa estado ng isang inaasahan ang higit na higit na ganap na biyaya na inaasahan nilang masisiyahan sa kalaunan kasama ang lahat ng mga Banal at Anghel. Sa gayon, magtaka tayo, na una, si Kristo sa kanyang muling pagkabuhay at pag-akyat sa langit ay nagkakaisa sa kaluwalhatian habang siya ay nakaupo sa kanang kamay ng Ama. Pangalawa, ang mga Banal, kasama ang kanilang hindi maiisip na marka ng binyag, ay nagpapakita ng kanilang langit ng kapunuan ng biyaya para sa pagkakaisa kay Cristo, at para sa pagbabahagi sa kaluwalhatian ni Cristo. Pangatlo, tulad ng sinabi natin sa itaas, sa pamamagitan ng kabutihan ng ating pakikipag-ugnay sa kapatiran sa lahat ng mga Banal sa langit sa pamamagitan ng Komunyon ng mga Banal na nakukuha natin ang kaluwalhatian na mayroon na ng mga Banal. Ang mga ito ay nasa ating mga sandali ng kabanalan na tinatamasa natin at nararanasan sa bawat oras ng pagiging banal, katapatan, at pagpapala sa maingat na pagsamba sa Liturgical ng Diyos. Si Ditto sa panahon ng mabunga o mabisang mapagmahal at pag-aalaga sa ating kapwa, lalo na sa nangangailangan, sa matapat na pagsunod sa utos ng Diyos na mahal natin ang isa't isa. Matapos ang lahat ng sinabi ni Jesus na ito ay kung paano tayo makikilala bilang kanyang mga alagad, ie. kapag ipinakita natin ang pagmamahal natin sa kanya sa ating mapagmahal sa isa't isa. Sa kabuuan ang pang-ugnay sa itaas sa pamamagitan ni Kristo at kay Kristo ng matapat sa langit at lupa sa isa't isa ay nagdadala sa amin ng kamangha-manghang katotohanan ng pagkadiyos sa loob natin. 1 Juan 4: 7-8, Abeloved, ibigin natin ang isa't isa dahil ang pag-ibig ay sa Diyos; bawat taong nagmamahal ay ipinanganak ng Diyos at may kaalaman sa Diyos. Ang taong walang pag-ibig ay walang nalalaman ng Diyos, sapagkat ang Diyos ay pag-ibig. @ Ang parehong reyalidad ay lumalakad ng Kaniyang Diyos na narito mismo sa loob at kasama natin na tapat sa panig na ito ng uniberso dahil tayo ay tapat. Juan 15: 22-23, sinabi ni AJudas (hindi si Judas Iscariote),> Panginoon, bakit mo ibubunyag ang iyong sarili sa amin at hindi sa sanlibutan? = Sumagot si Jesus: Sinumang umiibig sa akin ay magiging totoo sa aking salita , at mamahalin siya ng aking Ama; lalapit kami sa kanya at gagawa kami ng aming tirahan. @
At hindi natin dapat kalimutan na ang mga kasosyo sa banal na "pagsasama" na ito sa "Komunyon ng mga Banal" ng Simbahan ay ang mga kaluluwa sa Purgatoryo. Para sa mga layunin ng kalinawan, susuriin muli natin kung paano nila hinihiling, kailangan, at makamit ang mga 'indulgential' na mga gawad / karapat-dapat na gawad sa loob ng pag-iingat ng mga biyaya sa loob at sa mga miyembro ng Katawan ni Cristo. Hindi rin namin pinapaliit ang uri ng kapaki-pakinabang na mga "paghihirap na kaluluwa" ng Purgatory ay nagkakaroon ng kapwa kapaki-pakinabang na "mga militanteng miyembro" sa Katawan ni Cristo, lalo na sa amin, mga tapat na mananampalataya, na nasa paglalakbay pa rin sa mundo.
Sa madaling salita, kasama ng mga tapat sa mundo, at ang mga tapat sa Purgatoryo ay hindi nagawa sa kanilang paglalakbay at paglilinis, ayon sa pagkakabanggit, ang langit ay mananatili para sa kapwa pa hinahangad. Sa gayon ay naghihintay ang kapwa panghuling dispensasyon ng Espiritu sa pamamagitan ng Simbahan ng kinakailangang biyaya upang tamasahin ang hindi maiintindihan at nakita na 'di pa maabot na' pangwakas na katuparan ng kaluwalhatian. Sapagkat bilang ang distansya sa pagitan ng lupa at ng langit ay isang hindi maikakait na distansya para sa lahat ng tao, sa gayon ang kawalang-kilos na naghihiwalay pa rin sa mga di-wasto at hindi malinis na mga kaluluwa mula sa pagkakaisa sa Transcendent na Lumikha at ganap na mapagmahal na Pagiging. Ngunit tulad ng malalayong mga bituin na permanenteng nagpapagaan ng kadiliman ng sansinukob, ang Transcendent na Diyos na ito magpakailanman ay nagtutulak sa mga naniniwalang kaluluwa tungo sa kanilang pangwakas na pagsalubong sa maluwalhating pagsasama sa kanya sa kalangitan.
Gayunman, ang kamangha-manghang sakristal na ito, gayunpaman, tungkol sa mga patay ay hindi nakikinabang sa lahat. Ang malungkot na ibinukod ay ang mga sa kasamaang palad ay nasa kalagayan ng pagkahiwalay mula sa Diyos nang sila ay namatay. Inaasahan namin na ang aming mga tao ay nasa estado ng biyaya kapag sila ay namatay. Kung sa kabutihang palad, hindi bababa sa, pinamamahalaan ang namamatay sa huling sakramento bago ang kamatayan; ito ang pinakamaliit na tagapagpahiwatig na ang mga kaluluwang ito ay nag-expire ng kanilang pisikal na buhay na may dalangin, at mapayapa sa pamamagitan ng pagiging instrumento ng pinangangasiwaan na biyaya. Sa gayon ay ipinagdarasal namin ang biyaya ng isang sakrament na namamatay, ibig sabihin, sa kabutihang palad na natanggap ang huling mga sakramento. Ngunit samantalang ito ay hindi malamang sa lahat ng mga pagkamatay, ito ay palaging mas matalino at mas nakalulugod na paghahanda ng kamatayan sa Diyos na kami ay karaniwang sa pamamagitan ng biyaya manatiling malapit sa Diyos. Matapos ang lahat ng sinabi ni Jesus, ".. Maging ingat ka, darating ang Anak ng Tao kapag ikahindi bababa sa inaasahan sa kanya. "Lk. 12:40
Ngunit sa muling pagtibayin kung ano ang tinukoy na sa itaas ng mga patay ay hindi nagawa ang katapatan o unyon sa Diyos lamang sa kanilang sarili. Ang nagmula sa pinakahuling pagbabangon ni Cristo, lahat ng "Banal at mga banal" ng langit at Simbahan ay tumutulong sa ating mga patay na kamag-anak sa kanilang katapatan at tiyaga na pagsasama sa Diyos. Ito ang pinaniniwalaan nating katotohanan ng "Komunyon ng mga Banal". Ang mga banal ng nakaraan, ibig sabihin, ang mga tagapanguna na tagapanguna / tagasunod ng Diyos, at ni Cristo ay natanggap sa una ng mga biyaya ng gawa ng kaligtasan ni Kristo. Ginamit nila ang mga biyayang ito upang maabot ang kanilang sariling kaligtasan kay Cristo. Sama-sama sila ay tinulungan ng mga hindi masasayang biyaya mula sa gawa ni Kristo ng pagtubos. Bilang epekto, ipinasa nila ang mga biyayang ito sa mga susunod na henerasyon ng mga tapat na mananampalataya / tagasunod kabilang ang aming mga kamag-anak na patay. Tinubos ni Kristo ang lahat ng sangkatauhan mula sa kanilang pagkautang sa mga kasalanan. At ang mga Kristiyanong mananampalataya / tagasunod na naging mga banal pagkatapos na mabago ng mga biyaya ni Cristo mismo ay nagpapalawak ng parehong biyayang ito sa lahat ng nangangailangan ng mga bagong mananampalataya / tagasunod. Kaya nga, tulad ng sinabi ni Saint Paul, kung ano ang "kulang" sa gawain ni Cristo ng kaligtasan ay patuloy na idinagdag at paulit-ulit na mga naniniwala / tagasunod sa mga henerasyon at henerasyon ng mga pagbabagong-loob ng tao. ("Kakulangan" sa gayon dito ay nangangahulugan kung ano ang pagpapatuloy, o walang hanggang pagpapalawig ng pagpasa sa biyaya.)
Inilahad namin na ang pagpasa ng mga henerasyon ng mga biyaya ay naganap hindi lamang sa pagitan ng makalangit na buhay at ng mga patay sa lupa. Nangyayari ito sa pangkalahatan at walang hanggan sa pagitan at sa lahat ng mga miyembro ng Simbahan: lalo na kasama ng mga Tagumpay ng Simbahan ng langit, ang Simbahan Nagdurusa ng mga kaluluwa ng Purgatoryo, at ang mga militanteng miyembro ng Simbahan sa mundo na nasa kanilang paglalakbay ng pananampalataya. Ito ang kabuuang saklaw ng katotohanan ng Komunyon ng mga Banal sa Diyos.
Ang mga indibidwal na mananampalataya ay samakatuwid ay hindi nag-iisa sa kanilang pakikibaka at nagsusumikap para sa kaligtasan kay Cristo. Ang bawat mananampalataya ay sumusulong kasama ang lahat ng mga sundalong Kristiyano, mula sa langit, purgatoryo, o mula sa lupa. Isang kahanga-hangang pag-abot at pag-uugnay, ng Diyos na makapangyarihan sa wakas ng mga kaluluwa mula sa Purgatoryo at sa mundo. Isang kahanga-hangang pagpapakita, kung gayon, ng pagka-sakramento-banal na tao.
Ngunit kung ano ang sakrament sa lahat ng ito ay ang katotohanan na ang Diyos sa lahat ng kanyang ganap na kadakilaan ay umabot sa atin sa pamamagitan ng kanyang pagkakatawang Anak, at niyakap tayo sa kanyang mystical banal na diwa sa pamamagitan ng katotohanan ng kaloob ng buhay ng biyaya na mayroon na tayo, at habang gayon pa man sa mundo ay tumatanggap at nagtatamasa sa kaligtasan sa pamamagitan ni Kristo, ang kanyang Anak.
Kung tungkol sa mga kalalakihan at kababaihan na namatay na, inaangkin namin na sila ay nabubuhay na ng isang buhay pagkatapos ng kanilang pisikal na pagkamatay. Naniniwala kami at inaangkin na sila ay buhay; at nabubuhay ba sa isang bagong paraan? Kung at tulad ng inaasahan namin na ang aming mga tao ay nawala, sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos, sa isang estado ng pagkakaisa sa Diyos; hindi sila namatay ng isang ganap na kamatayan. Sapagkat sa pamamagitan ng kanilang pagsisisi sa kanilang mga kasalanan, at ang kanilang paggamit ng mga sakramento, mga panalangin at mga sakramento; at hindi nila pinaghiwalay ang kanilang sarili sa Diyos, na siyang Buhay mismo. Ang Diyos, sa katauhan ni Jesus, ay nagsabi, "Ako ang muling pagkabuhay at ang buhay; ang sumasampalataya sa akin ay mabubuhay, at hindi mamamatay." Ito ang katiyakan ng buhay kahit na pagkatapos ng pisikal na kamatayan.
Sa kasamaang palad para sa iba na namatay ang ganap na kamatayan pagkatapos ng pisikal na kamatayan ang kanilang kamatayan ay nagpapahiwatig ng pareho ng permanenteng paghinto ng pisikal na paghinga at ang permanenteng pagkawala ng unyon sa Diyos para sa kanilang hindi nasisisi at sa gayon ay hindi nagpapatawad. Ang mga hindi nagsisisi na makasalanan ay nakatagpo ng totoong kamatayan hanggang sa nawalan sila ng isang pisikal na buhay, at ang espirituwal na buhay sa bawat hindi maiiwasang paghihiwalay mula sa Diyos, na bilang tunay na kakanyahan at mapagkukunan ng buhay, ay maaaring maiwasan ang kanilang ganap na kamatayan sa sandaling kanilang kamatayan . Sa huli, ang kanilang pagkondena ay nangangahulugang walang hanggan na paghihiwalay sa Diyos. Samantalang ang tanging positibong Eschatological Reality ay ang permanenteng UNITY with God; ang kapalaran ng nahatulan ay walang positibong pag-sign. Ang ehemmolohikal na hindi pagkakaisa sa Diyos ay katumbas ng isang metaphysical na kawalan ng kakanyahan ng katotohanan. Sa madaling salita, ang pagkakaroon ng pagkakaisa sa Diyos ay maiiwan, o magkaroon ng wala. At iyon mismo ang kanilang kapalaran: wala ng anumang bagay upang magkaroon ng anumang kahulugan ng kanilang pag-iral. Walang kasiyahan, walang kasiyahan, walang pagpapatupad sa anumang katapusan, walang koordinasyon at pagkakasunud-sunod ng anuman, walang kasunduan, walang kapayapaan. Ie. impiyerno, eksakto: kaguluhan, kaguluhan, hindi pagkakasundo, poot at karahasan, pagdurusa at walang katapusang kalungkutan. At kung sila ay parurusahan nang walang hanggan, magkakaroon ba sila ng "ilang muling pagkabuhay" ng kanilang mga masasamang katawan? Tiyak na hindi, para sa muling pagkabuhay ay kabilang lamang sa mga "makatarungan" / gantimpala ang mga kaluluwa. Ngunit dahil nakatanggap sila ng "mga kaluluwa"; ang nakukuha nila ay isang walang kamatayang-walang hanggan na walang hanggan, pagdurusa at pagkamalungkot: "hindi mapapawi ang nagniningas na apoy", o walang haAng mga kapus-palad na kaluluwang ito ay hindi naniniwala sa mga sakramento ni Cristo, hal. pagbibinyag bagong-kapanganakan, na kung saan ay na-stream ng mga biyaya ng Diyos. Wala silang pananalig kay Cristo. Bilang kinahinatnan, nabigo silang samantalahin ang iniaalok ng Diyos na sakramento sa Diyos. Hindi kataka-taka na ang aming nabanggit sa itaas na banal-tao na pagiging sakramento ay hindi naglilingkod sa kanila nang tama.
Maria, ang Mistulang Sacramento: Pangunahing Daluyan ng Graces ni Kristo
Sa pagitan ng kalangitan at lupa, sa pagitan ng Ama at ng lahat ng kanyang mga tao, sa pagitan ng Tagapagligtas na si Jesus at ng kanyang mga taong nailigtas, sa pagitan ng patayong walang limitasyong patunay ng mga pagpapala at ang pahalang na kawalang-pangangailangan ng mundo ay isang babaeng puno ng biyaya, si Maria, ang Birheng Ina ng Diyos, ipinagkaloob ng Diyos ang Ina ng sangkatauhan.
Binigyan siya ng Simbahan, pagkatapos ng titulong Ina ng Diyos, at Reyna ng Langit, ang natatanging susunod na pinakamataas na titulo: ang Mediatrix ng All Graces.
Sapagkat tinukoy natin ang Iglesya bilang Pinagmulan at Makikinabang ng mga biyaya ng Diyos kay Cristo, ginagawa lamang natin ito sa isang pang-unawa. Ibig sabihin, sa ngayon ang Simbahan ay ang buhay na sistema ng mga pamamahagi ng pamamahagi kung saan ang Katawan ni Cristo. Napag-usapan natin ito ng pangunahin, isang sakramento ng Simbahan bawat se, at vis vis sa Iglesya bilang isang buhay na patuloy na lumalaki / nagpapalawak ng Katawan ni Cristo sa pamamagitan ng panahon at henerasyon, at sa katotohanan ng entidad at proseso na tinawag natin ang Komunyon ng mga Banal .
Ngunit walang paraan na maaaring dumating si Kristo sa amin, at sa gayon, ang anumang biyaya na kanyang dinadala ay makakakuha sa amin maliban sa pamamagitan ng kanyang punong tagapagdala at ina, ang Mahal na Birhen na Babae.
Si Maria sa gayon ay ang "sign in langit, isang babaeng nakasuot ng araw ... at sa kanyang ulo ay isang korona ng labindalawang bituin .." At bilang ang pinaka natatanging tanda ay nagiging pinaka nakikita at pinaka magkakaugnay na daluyan sa pagitan ng lalaki at ng langit, na ginagawang kanya ang pangunahing sakramento, at pangunahing sakramento, sa tabi ng Eukaristiya Mismo, ang Banal na Prutas ng kanyang sinapupunan, si Jesus.
"Ang isang birhen ay maglihi at manganganak ng isang Anak, at siya ay tatawagin na Anak ng Kataastaasan." Na ang isang mapagpakumbabang babae ay ipinanganak ang Anak ng Diyos na ginagawang tulad ng isang sakrament na sakripisyo ng Makapangyarihan sa lahat, at isang pag-asa na sakrament para sa ibang mga tao na magkaroon ng access sa kanyang Banal na Prutas at Ransom.
"... at ikaw mismo ay tatagin ng isang tabak - upang maipahayag ang mga saloobin ng maraming mga puso." Lucas 2:35 Muli na ang pagbubutas gamit ang isang tabak ng puso ng isang babae ay dapat magbukas ng pagbubukas ng maraming mga lihim ng tao ay ginagawang isang tanda ng hindi maiiwasang paghuhukom sa ilang mga kalalakihan / kababaihan. ".. sapagkat siya ay gumawa ng magagandang bagay para sa akin; at banal ang kanyang pangalan..at ang kanyang awa ay mula sa salinlahi't salinlahi sa mga natatakot sa kanya" Lucas 1: 49-50 Sinasabi sa amin ni Maria kung paano siya ginamit ng Diyos bilang tanda ng kadakilaan ng Diyos at Banal na kabanalan. Sa ginawa ng Diyos para sa kanya, siya ay handang magpakailanman at mapagmahal na ibigay sa ibang kalalakihan at kababaihan na mapabanal ng banal ng Diyos sa pamamagitan ng kanilang pananampalataya kay Jesus., Ibig sabihin. Ang regalo ng Diyos ay nagbibigay ng biyaya sa mga naniniwala. Ito rin ang 'makahulang' salita ni Maria ng awa ng Diyos sa mga taong may takot sa Panginoon, na kung saan ay isang pagpapatunay ng isa pang talatang Makasulatang, ".. ang pagkatakot sa Panginoon ang pasimula ng lahat ng karunungan".
Ang iba pang mga pahayag ni Maria mula sa kanyang Magnificat ay mahuhulaan sa awa, pag-aalaga, at katapatan ng Diyos para at sa kanyang mga tapat na mananampalataya, pati na rin ang pagsalabas ng Banal na hustisya ng Diyos para sa kanyang mga nagdurusa, at pagbabayad laban sa mga taong napuno ng mundong ito. , at na nang-aapi sa bayan ng Diyos. Pinabagsak niya ang mga makapangyarihan sa kanilang upuan; at pinataas ang mapagpakumbaba. (sa ating sinasabing nasa loob ng scoop third information information sa pamamagitan ng isang tao na bago mula sa pagtatalaga sa Iraq), kamakailan na sinasabing pribadong pag-amin ni Sadam Hussein ng pribadong pag-amin ng kanyang nakagagalit na pagkakasala at salpukan sa masaker ng milyun-milyong Iraqis ay dapat patunayan ang Espiritu ng Diyos na dapat na makapangyarihang makumbinsi sa kanyang dakilang mga kasalanan laban sa kanyang mga tao na dapat niyang paglingkuran, at laban sa Diyos, na nilabag ng Banal na awtoridad sa mga bansa si Saddam. (Ang mga pampublikong kaganapan, gayunpaman, hanggang ngayon ay nagpapakita para sa amin ng napakaraming di-nagsisisi at walang imik na masuway na Sadam.) Ngunit ang katotohanan ay siya ay napabagsak na dati nang mahusay na kapangyarihan ng militar at pampulitika, na ngayon ay binibilang lamang ang kanyang mga araw ng maikling buhay na kalayaan pa mula sa siguradong mabibigat na pagbabalik na darating sa kanyang paraan, nagsisisi o hindi. Mayroon kaming, sa iba pang mga Chapters ng Misyon, na dating nabanggit mga halimbawa ng mga nahulog na pinuno dahil sa kanilang masamang mga patakaran. Sa kabilang banda, na pinili ng Diyos ang maliit na tao sa mundo upang posisyon ng awtoridad ay ipinakita din na nagaganap sa maraming mga eksena sa mundo. Ang aming halimbawa, muli, ng Ina Angelica, na may kaunting edukasyon, at may $ 200 lamang. itinayo ang malawak na network ng radyo-tv-internet ng EWTN. Ngunit ang mundo mismo ay maaaring sabihin sa amin ang mga halimbawa ng mga indibidwal na maliit na kabantog na dinala sa kapangyarihan at sa mataas na awtoridad para sa ilang hindi maipaliwanag na mga kalagayan. Ang isang halimbawa mula sa Pilipinas ay maaaring, si Gng. Corazon Aquino, ang mahirap at simpleng m maraming iba pang mga halimbawa.
Pinuno niya ang gutom ng magagandang bagay; at ang mayayaman ay pinalayas niyang walang laman. Tulad ng mga radikal na pangyayari at mga pagbabago na katulad ng sa itaas, muli tayo ay mga saksi sa pagpihit ng mga talahanayan sa pagitan ng ilang mga dating patron at masters ay naging mahirap, at ang mga naging maayos sa sorpresa ng marami.
Sa gayon, mayroon siyang ipinakitang lakas sa kanyang braso; at nalito ang mapagmataas sa pagkukunwari ng kanilang puso. Ang mga kaganapan na nailalarawan sa dalawang paralelismo sa itaas ay walang pag-aalinlangan at pinalito ang mapagmataas 'ay mga beens' ng mundo. Ngunit higit na naaangkop na tinutukoy dito ay ang dapat na matalino at may kaalaman na mga alamat ng mundo na sa kabila ng kanilang sinasabing acumen ng kaisipan na ipinakita sa mundo ang kanilang pagkawala ng kontrol, pag-uugali, at pag-iisip sa kanilang biglaang pagkuha ng kanilang sariling buhay sa pamamagitan ng kanilang sariling kamay. Hal. Ang pagpapakamatay ni Hitler.
Si Maria, kung gayon, isang simpleng batang babae na nanggilalas sa buong mundo sa mga salitang ito ng karunungan na nagmula sa kanyang mapalad na puso at kaluluwa. Ano ang sakramento tungkol dito ay ang kamangha-mangha mula sa kanyang katahimikan, na kinilala niya, na ipahayag at ipahayag ang tunay na maliwanag na katotohanan ng langit at sa itaas. Na dapat niyang ipakita ang kadakilaan mula sa kanyang katahimikan ay pinaka-sakramenteng itinatag na ang Banal na pagkakaugnay-tao na pinahintulutan siya ng Diyos na magpakita.
Sa wakas, bumalik sa aming sipi sa Kabanata 12, ng mga sinabi ni Jesus, "Babae, masdan ang iyong anak; anak, tingnan ang iyong Ina!" Si Jesus, Diyos, ay tinukoy si Maria na may nagbibigay-buhay na katangian na may kaugnayan kay Juan, na kumakatawan sa lahat ng lahi ng tao. Doon sa Krus ay sinabi ni Cristo kay Maria tungkol sa kanyang kapangyarihan sa sangkatauhan na "ina", tulad ng kanyang ina. At samantalang ang ina ni Maria ay ang kanyang Anak, na ang Buhay mismo; sa ganyang pagtukoy ni Jesus, kinailangan ni Maria sa ina ang buong sangkatauhan na nagbabago sa kanila, na tatanggap sa kanya bilang Ina, kasama ang parehong Buhay na nabuhay ang kanyang Anak, ang buhay ng biyaya. Si Maria ay naging Ina ng Diyos, (at potensyal na nagdadala ng mga kasunod na Graces ni Jesus,) sa sandaling ito ng Pagpapahayag, nang ang Diyos sa pamamagitan ng Anghel na si Gabriel ay pinanganak siya ng Banal na Espiritu ni Jesus. Ipinaliwanag lamang ng kanyang Anak ang papel ng kaligtasan ni Maria sa paanan ng Krus; tumpak sa sandaling siya ay tinubos ang sangkatauhan. Sa gayon, nararapat lamang na naabutan ni Jesus ang kanyang Ina ng kanyang co-redemptrix na papel: ang kanyang tungkulin / tungkuling pang-sakramento na kanyang sariling Ina. Sa gayon ay ipinakita natin dito kung paano ang Maria sa pamamagitan ng mga salita ni Jesus ay naging taglay ng banal na buhay para sa lahat ng kanyang mga bagong anak; sa gayon kami ay katulad na nagpapakita dito kung bakit tiyak na si Maria ay itinalaga din na Mediatrix of All Graces. Ang banal na buhay ni Cristo ay ang kakanyahan ng buhay ng biyaya. Ito ay ang parehong buhay, natanggap ng mga bagong lalaki at kababaihan sa binyag, at nagpapanatili sa pamamagitan ng iba pang mga sakramento sa pananampalataya.
Samakatuwid, si Maria, sa ngayon ay siya ang punong channel ng buhay na banal, at sa gayon ng banal na biyaya ay ang sakramento na pinaka-mabisa sa lahat ng mga sakramento, maliban sa Eukaristiya. Sapagkat si Kristo, ang parehong Eukaristiya, ay bumubuo ng banal na buhay at banal na biyaya; Sinakop ng Mary ang pagpapaandar bilang pangunahing saligan ng banal na buhay / banal na biyaya sa pamamagitan ng natitirang mga channel ng mga graces, parehong mga sakramento at mga sakramento.
At sa ngayon gaya ng nakikita si Maria dito bilang pinaka naaangkop na tinatawag na channel ng biyaya ay ginagawang kanya ang tipikal na sakramento ng lahat ng mga sakramento.
Epilogo. Pangwakas na Saklaw na Transisyonal na Katuparan sa pamamagitan ng Sakramento BAgo ng Pagtatapos.
Matapos bumalik ang Panginoong Jesus sa oras ng paghuhukom, kung gayon ang sakramento at pananampalataya na buhay na patotoo ng mga mananampalataya ni Cristo ay sa wakas ay mababago sa aktwal at ipinahayag na unyon sa pagka-Diyos sa pamamagitan ng panghuli na unyon sa nagbalik na Tagapagligtas, kasama ang ating Panginoong JesusChrist.
Pahayag 22: 12-17, AThen may nagsabi sa akin:> Huwag tatakan ang mga makahulang salita ng aklat na ito, sapagkat ang takdang oras ay malapit na! Patuloy na ang mga masasama sa kanilang masasamang lakad, ang masiraan ng loob sa kanilang kahinaan! Ang mabubuti ay dapat mamuhay sa kanilang kabutihan at ang mga banal sa kanilang kabanalan!
Tandaan, paparating na ako! Dinadala ko sa akin ang gantimpala na ibibigay sa bawat tao na nararapat sa pag-uugali niya. Ako ang Alpha at ang Omega, ang una at ang Huling, ang Simula at ang Katapusan! Masaya ang mga naghuhugas ng kanilang mga damit upang magkaroon ng libreng pag-access sa puno ng buhay at pumapasok sa lungsod sa pamamagitan ng mga pintuan nito! Sa labas ay ang mga aso at mangkukulam, ang mga makikiapid at pumatay, ang mga idolo-mananamba at lahat na nagmamahal ng kasinungalingan.
Ako si Jesus ang nagpadala ng aking anghel upang ibigay sa iyo ang patotoo na ito tungkol sa mga simbahan. Ako ang Root at Offspring ni David, ang Umagang Bituin na lumiliwanag.
Ang Espiritu at ang Nobya ay nagsabi,> Halika! = Hayaan ang nakakarinig ng sagot,> Halika! = Hayaan ang nauuhaw na lumapit; hayaan ang lahat ng nagnanais nito na tanggapin ang regalo ng tubig na nagbibigay buhay. @
Kung tungkol sa pagpunta at pagbabago ng dating lupa, (Pahayag 21: 1-8), nakita ko ang mga bagong langit at isang bagong lupa. Ang dating langit at ang dating lupa ay lumipas, at ang dagat ay wala na. Nakita ko rin ang isang bagong Jerusalem, ang banal na lungsod, na bumababa mula sa langit mula sa Diyos, maganda bilang isang babaing bagong kasal na nakahanda upang makilala ang kanyang asawa. Narinig ko ang isang malakas na tinig mula sa trono na sumisigaw:> Ito ang Diyos = nakatira sa gitna ng mga tao. Siya ay tatahan sa kanila at sila ay magiging kanyang bayan at siya ay magiging kanilang Diyos na laging kasama nila. Pahiran niya ang bawat luha sa kanilang mga mata, at wala nang kamatayan o pagdadalamhati, cryi8ng out o sakit, sapagkat ang dating mundo ay lumipas. =
Ang Isa na nakaupo sa trono ay sinabi sa akin,> Kita n'yo, pinapabago ko ang lahat ng mga bagay! = Pagkatapos ay sinabi niya,> Isulat ang mga bagay na ito, sapagkat ang mga salita ay mapagkakatiwalaan at totoo! = Sinabi niya: natutupad na! Ako ang Alpha at ang Omega, ang Simula at Wakas. Sa sinumang uhaw ay bibigyan ko ng maiinom nang walang gastos mula sa bukal ng tubig na nagbibigay buhay. Ang nagwagi sa tagumpay ay magmamana ng mga regalong ito; Ako ay magiging Diyos niya at siya ang magiging anak ko. Tulad ng para sa mga duwag at traydor sa pananampalataya, ang mga nasiraan ng loob at mga mamamatay-tao, ang mga nakikiapid at mga mangkukulam, ang mga idolo-mananamba at mga manlilinlang ng bawat uri - ang kanilang kapalaran ay ang nagniningas na pool ng nagniningas na asupre, ang pangalawang kamatayan! @
Pagkatapos tungkol sa Bagong Jerusalem, (Pahayag 21: 9-27 hanggang 22: 1-5), si AOne ng pitong anghel na humawak ng pitong mangkok na puno ng pitong huling salot at dumating sa akin,> Halika, ako ipapakita sa iyo ang babae na ikakasal ng Kordero. = Dinala niya ako sa espiritu hanggang sa tuktok ng isang napakataas na bundok at ipinakita sa akin ang banal na lungsod ng Jerusalem na bumababa mula sa langit mula sa Diyos. Ito ay gleamed sa kaluwalhatian ng Diyos. Ang lungsod ay nagkaroon ng ningning ng isang mahalagang hiyas na sparkled tulad ng isang brilyante. Ang pader nito, napakalaki at mataas, ay may labing dalawang pintuan kung saan nakapatong ang labing dalawang anghel. Labindalawang pangalan ang isinulat sa mga pintuang-daan, ang mga pangalan ng labindalawang lipi ng Israel. May tatlong pintuan na nakaharap sa silangan, tatlong hilaga, tatlong timog, at tatlong kanluran. Ang pader ng lungsod ay may labindalawang kurso ng mga bato bilang pundasyon nito, kung saan nakasulat ang mga pangalan ng labindalawang apostol ng Kordero.
Ang nagsalita sa akin ay may hawak na baras na ginto para masukat ang lungsod, ang mga pintuan nito, at ang pader nito. Ang lungsod ay perpektong parisukat, ang haba at ang lapad nito ay pareho. Sinukat niya ang lungsod gamit ang baras at natagpuan ito labing dalawang libong mga balahibo ang haba, lapad, at taas. Ang pader nito ay sumukat ng isang daan at apatnapu't apat na siko ang taas sa yunit ng pagsukat na ginamit ng anghel. Ang pader ay itinayo ng jasper; ang lungsod ay purong ginto, malinaw na kristal. Ang pundasyon ng pader ng lungsod ay may dekorasyon na may mahalagang mga bato sa bawat uri: ang unang kurso ng mga bato ay jaspe, ang pangalawang sapiro, pangatlong chalcedony, pang-apat na esmeralda, ang ikalimang sardonyx, ang ikaanim na carnelian, ang ikapitong chrysolite, ang walong beryl . Ang labindalawang pintuan ay labindalawang perlas, bawat isa ay gawa sa isang solong perlas; at ang mga lansangan ng lungsod ay purong ginto, malinaw tulad ng baso.
Wala akong makitang templo sa lungsod. Ang Panginoong Diyos na Makapangyarihan sa lahat, ay ang templo nito - siya at ang kordero. Ang lungsod ay hindi nangangailangan ng araw o buwan, sapagkat ang kaluwalhatian ng Diyos ang nagbibigay ng ilaw nito, at ang lampara nito ay ang Kordero. Ang mga bansa ay lalalakad ng ilaw nito; dito dadalhin ng mga hari sa mundo ang kanilang mga kayamanan. Sa araw na ang mga pintuang-bayan nito ay hindi kailanman magsasara, at walang gabi. Ang mga kayamanan at kayamanan ng mga bansa ay dadalhin doon, ngunit walang lalapastangan na makapasok dito, o sinumang sinungaling o gumawa ng isang kasuklam-suklam na gawa. Ang mga lamang ang papasok na ang mga pangalan ay nakasulat sa aklat ng buhay na iniingatan ng kordero.
(Kabanata 22: 1-5) ... Pagkatapos ay ipinakita sa akin ng anghel ang ilog ng nagbibigay-buhay na tubig, malinaw na parang kristal, na naglabas mula sa trono ng Diyos at ng kordero at dumadaloy sa gitna ng mga lansangan. Sa magkabilang panig ng ilog ay tumubo ang mga puno ng buhay na nagbubunga ng labing dalawang beses sa isang taon, isang beses bawat buwan; ang kanilang mga dahon ay nagsisilbing gamot para sa mga bansa. Walang makitang isang sumpa na matatagpuan doon. Ang trono ng Diyos at ng Kordero ay naroroon, at ang kanyang mga lingkod ay maglilingkod sa kanya nang matapat. Makita nila siya nang harapan at dinala ang kanyang pangalan sa kanilang mga noo. Ang gabi ay hindi na. Hindi nila kakailanganin ang ilaw mula sa mga lampara o araw, sapagkat ang Panginoong Diyos ay magbibigay sa kanila ng ilaw, at sila ay maghahari magpakailanman.
Chapter 12: Part A -- God's Covenant Promises to His People in the Past and in the Present
(Balik Sa Panginoon: Turn Our Ways Back to the Lord)
Balik Sa Panginoon (Back with God)
Luke 4:16-21
Jesus went back to Nazareth, where he had been brought up, and as usual he went to the meeting place on the Sabbath. When he stood up to read from the Scriptures, he was given the book of Isaiah the prophet. He opened it and read,
"The Lord's Spirit has come to me, because he has chosen me to tell the good news to the poor. The Lord has sent me to announce freedom for prisoners, to give sight to the blind, to free everyone who suffers, and to say, THIS IS THE YEAR THE LORD HAS CHOSEN."
Jesus closed the book, then handed it back to the man in charge and sat down. Everyone in the meeting place looked straight at Jesus. Then Jesus said to them, "What you have just heard me read has come true today."
Chapter 12, Part A: God's Covenant Promises to His People in the Past and in the Present
(Promise and Prediction of the Coming of Jesus, the Savior of Mankind)
It was not accidental that the Lord Jesus quoted Isaiah:"... "The Lord's Spirit has come to me, because he has chosen me to tell the good news to the poor. The Lord has sent me to announce freedom for prisoners, to give sight to the blind, to free everyone who suffers, and to say, THIS IS THE YEAR THE LORD HAS CHOSEN."
From the tragic day that our first parents, Adam and Eve had fallen away from God, and ever since then, because of and together with them, all of us human beings through all generations have inherited their original sins, and on our own have committed our own kind of horrible sins. Thus, on account of this fallen nature of all men and women since day one of the fall man has lost God's paradise, man has been banned from his former state of bliss and happiness with God, and man has fallen persistently under the great influence of the "serpent" the evil one. And so we have had a life and a world characterized by Godlessness, i.e. a life and world pested by the state of human disorientation, and disorderliness mainly consisting of selfishness. It has been like man has been banned from the Kingdom of God; and was cast onto a power-grab-survival of the fittest oriented Kingdom of this world. Each one is pitted against each other; and so it’s been a story of alternating winners and losers, predators and preys between and among men. Bottom-line, each one goes down, and goes down hapless and dead. Every one suffers because everyone in his/her time eventually becomes the prey, the victim, and the vanquished. Such is the story of human civilization, likewise, the story of man's fallen state of sinfulness.
Through it all God never completely turned away His face. God, aware of the disgrace that man has fallen into, has always desired man's return to His grace, to good will. And so God called his special elects from among men to deliver to them His message that He longs for the people to return to God. And so God called Noah, Abraham, Jacob, David, Moses, Joshua, the prophets especially Isaiah and others including John the Baptist to tell the people one underlying message: to acknowledge human sinfulness, and rebelliousness against God, and to repent of their sinfulness. The 10 commandments, i.e., the law, were the measuring stick by which men were to acknowledge the ways by which they offend God. The law pointed to man which sins they needed to accept guilt for and to repent of. Saint Paul explained that what the law did was only to guide men away from committing the specified grievous offenses against God, and to lay down guilt upon those who insisted upon committing them. But the law did not provide men strength to consistently avoid sins, and did not provide real relief (release from remorse) for those that tried to avoid offending God. Saint Paul said this is the imperfection of righteousness through the law. And so something or somebody (already predicted beforehand) was needed to come to really free men from the bondage of committing sins, and from the guilt of their sins.
The first prediction of God’s promise of relief of man from sins was the following. We have the implied coming of a new woman in contrast to the old woman, Eve. And whereas the Old Woman Eve has fallen prey and victim to the serpent, which personified evil, the new Woman, empowered through her Son, will crush the Devil as represented, indeed, by the serpent. This was referred to in Genesis 3:15; to the serpent God said, "I will put enmity between you and the woman, and between your offspring and hers; He will strike at your head, while you strike at his heel." This was accomplished with the new Woman’s, Mary’s, Son overcoming the Devil by his Redeeming Act on the Cross as evil people, in lieu of the serpent/Devil, nailed Mary’s Son’s feet to the cross. The following prelude discussion puts in perspective one repercussion from the first parents' sin against God with respect to man's becoming tied up to life suffering per the instrumentality of the evil one.
{A Parenthesis Sub Topic is being repeated and Incorporated here, a return digressing to the topic of sin, evil, and suffering as related to or as to be offset and radicalized into peace, joy, and some degree of earthly glory, for now, before the promised perfect glory upon the final victory of the Savior, Jesus Christ for the destined people of God.)
But first off, let us tie in together with this chapter on God's promise of redemption the two human predicaments of life discussed in two other chapters: the predicament of intrinsic human miserableness because of sin, and the all around internal and external aspects of the problems of living and the inescapable human suffering resulting from such problems of life, again on account of sin. So we make reference here to the treatment of human misery done in the separate Chapter Twelve as well as Chapter 13. Critique, therefore, the statements, which we posited separately in Chapter 12.
In Chapter 12, we, thus, described suffering as this "fundamental phenomenon of brokenness" either within the person or between persons. Through those examples we could decipher the individuals’ experiencing of being cut inside them – whether physically or emotionally, of being torn apart from someone or others, again spatially or emotionally or culturally, and/or of any other similar experience of the destroying of individuals and communities or inter-relations on account of, along with other human shortcomings, natural selfish oppositions or irreconcilable differences. We say an individual suffers when certain parts of his body breaks up, e.g. like bruises, and wounds, or like a broken heart as in hurt or injured feelings. Moreover, individuals suffer when between each other some separateness exists, or conflicts take place. Thus, we could generally denote suffering as human ‘conflicts’, i.e. conflicts within himself or conflicts with others. Within oneself man is always burdened by fears, worries, and uncertainties that always cloud and foreshadow man’s day to day living notwithstanding any amount of caution and diligent efforts about dealing with them. Then as regards his relations with others, every individual has no guarantee he won’t be betrayed by somebody no matter if he be his/her "best friend" or his/her closest blood relation. The individual selfish interest will always dictate an individual’s bottom-line behaving with respect to others. How sad it is to experience the moment when a promise is broken, or our trust betrayed!
Summarily, thus, evil or sin consists in judging or acting by exclusive natural standard and with the imperfect and flawed human faculties. This inescapably unravels into necessarily time and space constricted perceiving or achieving. Sans of the faith element accompanying and even actually elevating the "judging" or "acting" to their fullest dimension and capability, such restricted and faith disabled human activities are bound, surely, to reckon with mere temporal and visible or tangible dealing with reality. It can only be surmised how easily and falsely human existence would have become characterized. In other words, atheistic and agnostic attitude and behaving naturally follows under such existentially restricted dealing with reality, regarding with both facts and ideas.
Sans faith, or grace; or to be without God, it becomes an open city for evil and evil spirits to occupy that realm of human existing. Another way to look at it: evil and the Devil has been given a free hand over the lives of such unbelieving & non-believing people. And to their tragedy, they then have unraveled their lack of God in their lives by the consequential chaotic and troublesome living of their lives. The last paragraph above preceding this synthesizing outline illustrates this dire and tragic effect of a life cast into the power and dominion of the evil spirits.
Ultimately and again paradoxically for our own good, with respect to its holy dimension, there’s the necessary real act of suffering: the act, or the many, many acts of self-denial as the manifestation of the redeemed souls' availing of the newly infused law of God within each human being, which has been given to man right after Christ's work of salvation. This is the Christ now given upon mankind, and individually planted within each man and woman, who believes in the Christ, the Redeemer son of God made Incarnate, made man. But the redeemed human being must, indeed, believe in Christ; and in the process must repent of and for his/her guilt of his/her sins, and therefore must upon belief give up on sins. But the hardest thing for a man to accept and to do is to deny himself. And whereas this is the ultimate call of God to every human being; self-denial is the toughest suffering every human being is to bear. Christ spoke of self-denial along with man's carrying of his cross. Together, self-denial is initially where every man begins to carry his cross, and ultimately where he/she crucifies himself/herself. In actuality, self-denial will involve the act of self-denial in relation to other people that come along his/her way. But it is his decision to completely surrender of himself/herself to the will of God in relation to others that he gets to love God, and be in union with God. This sense of suffering thus is fundamentally the main task and work of every human being all through his/her life. And it is in this sense that the act of suffering is and will be a recurring activity in any human spiritual life. It is clearly an instrument of penance, cleansing, purification, and sanctification for a human being on his track to God and salvation.}
And now back to our regular "Salvation Promise" chapter discussion.
The above explanation defines for us the referred-to-above-Genesis verse re: the destined "... enmity between" the serpent and the woman/Eve, and the destined "... strike at" the serpents head by Mary's son, Savior Jesus, and the serpent's nailing Mary's son's feet to the cross, and the implied effect of the need to have to be nailed along with the Savior (the need to have to suffer) by all men who follow this Mary's Son -- human Savior.
Then, further on we have the following Scriptural referencing of the promised Savior from Jeremiah 33:15, (mark the closeness of the verses #s: Gen 3:15, and Jer. 33:15, possibly indicating the similarity of the message in different story forms), "...I will raise up for David a just shoot; he shall do what is right and just in the land." Whereas David did beget a son Solomon who did some right and just in the Land of Israel, nevertheless this verse foretells the coming down of God-become man, Jesus, who was the Son of Mary, (married to Joseph, who came from the ancestry of David). This makes Jesus, historically belonging to the lineage of David. And so this verse confirms the realization of the coming of the Savior via the lineage of David.
Then finally from Isaiah 7:14, we have the most familiar prophetic verse about the Savior, "Therefore, the Lord himself will give you this sign: the Virgin shall be with child, and bear a son, and shall name him Immanuel." This of course is realized in the Virgin Mary conceiving, and giving birth to Jesus. In Matthew 1:23 the evangelist writes about the prophecy being fulfilled in the following verses: "So God’s promise came true, just as the prophet had said, "A virgin will have a baby boy, and he will be called Immanuel," which means "God is with us." Another verse In Isaiah referred to the same birth of a child, the Son upon whose shoulder DOMINION (Lordship) rests, and who, it is also referred there, is called "...Wonder-Counselor, God-Hero, Father-Forever, and Prince of Peace". Isaiah 9:6 states, "...His dominion is vast and forever peaceful, from David’s throne, and over his kingdom, which he confirms and sustains by judgment and justice, both now and forever." These descriptions of Lord or King with such jurisdiction, acclaim, and power only fit the descriptions of the Savior Jesus Christ.
There are other prophecies pertaining to the promise of a Savior of man in other places of the Scriptures as in Micah and Amos, etc... And the Old Testament provides plenty of pre-figuring of the predicted Savior of men, e.g., the many Old Testament heroic characters who showed great sacrificial feats for the people of Israel according as Yahweh had prompted them to take care, protect, and deliver His chosen people. Chief pre-figuring was Moses delivering the people of Israel from their slavery to the Egyptians. That Yahweh initially willed to have a chosen people, the Jews; and that He willed the Jews to be delivered by Moses to His promised land to them were foreshadowing of the more universal will of God to have a "Deliverer" sent to the world to save mankind from the worst enslavement of men to sins. And further Old Testament records also provided accounts describing the manner of coming of the Savior, and the types of events, and the qualities of the personality of the predicted Savior. We have some accounts in Micah about the birth of the Messiah, and further in Isaiah confirming events pertaining to the Savior, including about his experiencing of suffering as part of the Savior’s destiny in the "delivering" of the people of God.
And so the greatest event of all times and history took place with the Incarnation of God in the person of Jesus Christ, and in Jesus' redeeming act of living, dying, and rising from death as atonement to the Father for the men's great offense against God. So the salvation of mankind is accomplished.
But some want to reduce the wondrous reality of salvation to a mere after-life event, a hereafter thing. And they talk about just saving "the souls".
But salvation isn't just an afterlife, isn't just a here-after promise to believers. If that were the case, then poor Christians! Because of their faith they are the lifetime outcasts all over the world and all over history of predators, victimizer, oppressors, and persecutors. What an unbearable life to live! 100 years, or even just for 65 years, for some, to have to live beat up, defeated, even in the end murdered for a promise without any manner of respite within their lifetime? Is God's promise of deliverance that so disconsolate and un-peaceable for every Christian? Is God so tough and so un-forbearing in withholding for every man's lifetime his promised human salvation? If this is what Jesus Christ teaches, I can only understand how Nietzsche could ridicule the Christian God to be dead.
But Nietzsche was wrong; and some among us are inadvertently misled for holding on to such a misconception. .
Salvation is neither thither nor yonder. It is here! I repeat Jesus' declaration:"...The Lord has sent me to …. free everyone who suffers; and to say to everyone, THIS IS THE DAY THE LORD HAS CHOSEN!"
Realize that with the Incarnation of God, God has become man. The God-head is now immanent. Behold, Jesus, the Emmanuel, the immanent God, the God of here and now. And so salvation is here now on earth. Glory is to God! So now God's peace is on earth. Hence, John the Baptist said, 'The Kingdom of God is at hand. Be glad and rejoice!’
Now I am not talking here about a Liberation Theology i.e. God's army is now here to guard and protect every Christian against all enemy armies. I am not talking here of a Prosperity Gospel, i.e. God is making all born-again wealthy and healthy. I am not talking here about a One-World Government with judges and executioners ready to avenge against persecutors of believers and followers of the gospel. Such are likely scenery during the end-times.
What we are talking about is the fact that Jesus Christ has come down to humanity. He has died and paid with his blood for our sins. And he has risen from the death as a testament that now the power of sin is overcome. Now a new life of man is begun. And He came that we may have that life, and have it abundantly. He said as we eat of his flesh, and drink of his blood and thus unite ourselves very intimately with Jesus we are receiving that new life, which is also everlasting. But that life is to satisfy us was implied by the Lord when He said when you drink of the water I give you will never thirst. I.e. when we receive this new life we shall not grow weary of it. It will permanently nourish, re-invigorate, and dynamite itself. Pope John Paul II, of recent memory, was a living testament to such happiness on account of the Gospel. He radiates this happiness in him through to all segments of the people the world over, (especially when he was with the youths from all over the world during the yearly World Youth Day festivity. For indeed the faith is really fun. There is the cross, and the demands of metanoia. But by the yoke of Christ or his grace, all of the Good News altogether is the experience of Joy and Hope, once and for all. It is the best kept secret to the people of the world. They have to be content with whatever temporary and delusionary satisfaction the world offers; but the Christians here and now can have the foretaste of heaven as they are given avail to true moments of joy and happiness even if only in small doses. But it is an experience very much unlike the worldly one; it goes deep within the person affording real moment of peace and rest. Whereas that ‘happiness/contentment’, as the worldly type of respite, is only is pretense like and superficial. And most times it has to be at the expense of others.
Now as we work forward for our finale part of This Good News Series, we are incorporating a recap of "the life of grace" (from Chapter 8), begun on earth and extends into the "the life in the New Earth/New Heaven" (mostly consisting of Chapter 4, Chapter 5, chapter 6, and Chapter 15), a process from the temporary journeying on this/lifetime into the eternal life ..... This recapping will serve as our denouement before we climax our presentation of This Good News Mission Series with repeat highlighting of the role and the very plan of the Triune God, along with the assisting participation of Mother Mary about her Son's Work of Salvation of Mankind.
Chapter 12 Part B: Onward for the Parousia, Toward Her Final Maturation in Grace,
The Full Blossoming of the Church as a People of God, and As the Mystical Body of Christ
(Christ’s Promises Eventually Showing Their Flourishing)
Preparatory Apologetic Statements:
Before we start discussion on this last topic, I want to make it very clear this statement: I am not in this chapter directly talking about the End-Times, that moment of existence when finally Christ returns the second time around to judge all of mankind and the world. I will not focally be discussing here on this chapter of the predicted elements or characteristic events that will supposedly mark per God’s time-tabled decision the end of the world. That is just not the focus here of our deliberating and presentation on the all around target capped chapter of this Mission Series on the Good News of the Coming of Christ: the Good News of Salvation. But just like throughout the chapters on our Mission Series, we aim in this last chapter to specially mark the high points of the God promised salvation of mankind that has already undeniably come and is here. We aim to present irrevocable happenings and events in the world and upon men and women through generations unraveling supernatural transformations in and among human beings which only, but supernatural powers could have made, and continually could make happen, i.e., the working of Divine Grace of Christ. We, unashamed and unafraid, are as a matter of fact claiming God’s direct intervening for his glory and for the good of man in or within countless human beings who have finally been elected by God to have become so blessed with the life of Christ’s grace. It is such that these men and women undeniably manifest lives necessarily empowered by forces or strength beyond their human abilities, whether internally or externally. Our discussion will not be exactly just a repeat of words in the previous chapters. But we aim to make the presentation of how awesomely is taking place real spiritual or grace conversions of individual men and women of different ages. We also aim to make the presentation of how incomprehensibly marvelous the kind of spiritually heroic deeds these "saints" of God demonstrate, exemplify, and actually or realistically live amidst the world of unbelievers, and amidst life circumstances strongly and menacingly preventing or stopping them from doing so.
A Presentation As our Mission Series' Epilogue Chapter
We begin thus by declaring that soon enough for all the children of God, whether from the ages past or even in the future, the moment has come about here on earth when Christ’s pilgrim followers, like Jesus has been glorified for his total subjecting of his human life to the Father, likewise have become sharers of his glory for their same total submitting of their human lives to the will of God. Whereupon they find themselves experiencing such undeniable shades of Jesus’ glory right here on what has become ushered in as real foreshadowing of the coming predicted "New Earth/New Heaven, a sort of eschatological ambiance where there abide a truly manifesting all-around spiritual blossoming in the graces of God by the holies/saints of God. (To this end, we are to refresh (previous highlights from Chapters 2 & 8, Living the Life of Grace and What is the Life of Grace) as we describe of the destined perfections realizable even right here on earth, and in this life, where as Saint Augustine had disclosed, the believers’ human hearts have remained restless.. but now have finally found their rest in God! Beyond time, but within time men and women have, are, or will have reached their destined summit of human existence on earth, of their renewed created living: the possession of the Godhead within them, the Emmanuel in and among them, who are transformed into true men and women of God. This stage of the real practical living of grace is the high point of their fullness of grace. And this is that level so beautifully summarized in the Lord's Beatitudes. This is that level when individuals have achieved the virtue of purity where as promised they see God in everything around them, not metaphorically but really kingdom-wise. This is that level when individuals have then become truly meek they have come to possess very clear visions of how so much of the predicted new earth they are being given bounty of presently. This is that level when individuals that have really been through incessant tearful life misfortunes have finally become overwhelmed by nothing else but by overpowering spiritual consolations. (If there were indeed such things as becoming "high" on drugs),... this is as it were that real "high" experiencing: the experiencing when one sees the intervention/presence of God in man's important areas of his life. This is that level when individuals who have perseveringly sought for knowledge, understanding, and wisdom then experience foretaste of the mystic visions of God's justice and goodness. When those that have lived martyrdom of life's oppression and persecutions then forget all their life's tortures and torments as they assuredly then contemplate the far more elevating and secure a spiritual contemplation almost already the equivalent of the future "face-to-face" contemplation of God: God's Kingdom even right here on earth, as it now prefigures that New Earth/New Heaven.
Hence, these are, then, the constant scenarios for pious individuals who have become finally rewarded for their believing and following of God as pilgrims on earth; these are then the scenarios whereupon they have become allowed by God such heavenly privileges of great spiritual heights and delights. This, within but beyond time, is the moment when all the saints/holies of God experience in some degrees what the Church teaches to be inexplicable marvels gifted only to the "Saints" of God. Thus, such following scenarios that have begun and has been continuing to take place according as promised by the Lord Jesus Christ, – and according as going to be commonplace occurrences or events on earth only previously and exceptionally permitted on occasions by God. Witness them in the forms like "talking-in-tongues" (hearing them sound out foreign languages as they preach), "slaying-by-the-Spirit" (physical collapsing over a complete taking over by the Spirit, good Spirit, along with consequent disappearance of some ailments), "bi-location" (pious individuals being seen in two or more places at almost the same time), "locution" (speaking past or future events or information related to the Saint), "apparitions" (like the countless appearances of the Blessed Virgin Mary all over the world throughout these last centuries), actual physical levitation in space while in deep prayer, (Father Pio’s rising to elevation while in prayers a few times), Saint Stephen’s actually seeing ".... heaven open and the Son of Man standing at the right side of God" during his ecstatic dying and uniting with the Saints of Heaven, the Blessed Mother’s being assumed to the Heaven, body and soul, Jesus’ – Him self’s, supernatural human feats like "walking in water", "penetrating through closed doors", "multiplying loaves of bread and fishes", and healing of many sick even dead people, his promised ability to move mountains by true believers, the apostles’ receiving of the Holy Spirit & their consequential speaking in tongues, and henceforth their powerful preaching, healing of many sick individuals, and performing of other miracles, (for indeed it has been given to the Saints such privilege of performing miracle once they have been really united with God: the ultimate criterion by which the Church officially confers the title of a "Saint" of God upon a pious believer and follower of Christ, proof positive that the saint performed a miraculous interceding healing for someone very ill), AND the most glorious human experiencing on earth by the three Apostles of the splendor of the Divine per their witnessing of the "transfigured Jesus", – with Moses, and Elias – in a state of glory, i.e. their seeing the three men, specially Jesus, in the most humanly unimaginable state of heavenly blessedness, (not as visualizations by their human eyes or senses, or mental faculties but by some spiritual enlightening upon Simon, James, & John). All these are truly grace fruits of God’s new men and women in Christ, which fulfill the final epiphany of Christ’s Mystery of Salvation. These transformed within-time-and-space eventualities featuring the born again children of God, are pre-eschatological Covenant fulfillment of God’s eternally promised restoring of the fullness of the grace of God within mankind and within creation. In this juncture, as such "pre-figuring" or foreshadowing of the New Earth/New Heaven in the lives of the true believers are taking place the world over, and despite the world, it demonstrates the prevailing power of Christ’s grace upon the believer's newfound ability and strength to cease being bothered by a supposed bleak world. No more do supposed specters of doom and gloom have disheartening effect upon believers. In contrast with their newfound internal and even external life blessedness, these pilgrim citizens of the world are now taken by a more prevailing spirit of hope and true peace in their midst no matter the worldly surrounding. Gone more and more in the hearts and minds of the "faithful" of God are previously overwhelming influences of life’s ugly cynicism, despair, and sadness from their experiences of persecution or suffering. Like St. Paul stated the sting of death, which are imaged by above referred-to-negatives of life, has been overcome by Christ, specifically by Christ’s resurrection from the dead. For whereas indeed the sacrificial holocaust of the Lamb, Jesus Christ is completely consummated to an end; likewise, indeed, are the equally sacrificial lamb-like holocausts of each oppressed believer/follower more and more being completely consummated in uniting with Christ’s sacrifice.
And so like we have professed in the earlier Chapter regarding the Mystical Body of Christ; we recall what we state then. For this moment, individual followers of Christ would have had their full journey of Christian conversion with all the requisite faith life experiencing, understanding, learning, and accepting via self denial & cross bearing and dying into birth of a new life of Christ’s grace by faith. More and more of each one of them would have had by then a living understanding of grace as signifying abundant life, and the consequential actual abundant living of the spirituality by the power of grace. These would have realized what manner of life verifies or conforms to the truth of Jesus' words about living his life of grace and therefore of virtue. These individuals would have understood what he meant when Jesus says: "He who .... Loses his life will save it." They would have accepted the Cross significance when speaking of this life of spirituality. They would have embraced their exemplifying lifestyle that spells out true commitment and dedication to the faith, such that as individual believers/followers they manifest themselves delivered or freed by the power of grace from any semblance of attachment to the goods of this world. Also because such was what they have attained to be the level of worldly detachment that it would horrify them to even conceive of ever betraying their total love for God with even a momentary turncoat affection and desiring for worldly pleasure, honor, power, or wealth in any manner which contradicts their fidelity to God. By the grace of their new-found mental lucidity they have become once and for all convinced of the inadequacy of the worldly goods which works against the laws of God. By the grace of faith they have become infused with the spiritual vision and ardor to lovingly cherish and safeguard the privileged and gratuitous experience through grace of the divine indwelling within them. Again, their resolve is such that they never ever would want relinquishing it in favor of the seductive promises of the worldly goods.
Thus, from a genuinely positive dimension this new vertical horizon of living in grace is spelled out in terms no higher than the actual fuller habitation within them by the Holy Spirit, and therefore by the Triune Divinity Itself. As Saint John wrote the very words of Jesus, "If anyone loves me (Jesus) he will obey me. Then my Father will love him, and we shall come to him, and live in him." John 14:23-24 how unimaginable the total scope of meaning of actually having God, the Divine Trinity within us! The plentiful days of the rest of our individual lives are not enough to unravel the divine unfolding of the Godhead within and around our lives. This is, within but beyond time, the incessant contemplation of the Infinite Being dwelling in us. This is, within but beyond time, the hosting accessibility of divine inspirations within our puny minds. In effect, this is, within but beyond time, some personal revelation from God how praying to the Almighty without ceasing, as prescribed to the believers by Saint Paul, become supernaturally do-able by humans notwithstanding their weak ‘flesh’. In the words of our brother fundamentalist evangelists, when the believers/followers of Christ have arrived at that moment when they have become born again; that is also the moment which they define to be the "security of salvation". Once saved, really saved from day to day! For indeed, Saint John writes, "God's children cannot keep on being sinful. His (Christ's) life-giving power lives in them and makes them his children; so that they cannot keep on sinning." 1John 3:9 this brings us to the "conditionality" whereby somebody has become, as it were, a full-pledged member of the Church of Christ. It is that conditionality of not failing anymore his/her fidelity to Christ or to Christ's teachings and commandments. And as we have already discussed, the following of Christ's teachings and commandments coincide with what is called the life of secured holiness of the sanctified people of God, i.e., the multitude of elects of God securely anointed by the Spirit as they totally accept the will of God while bearing fruits of graces in their individual lives. And per the graces from the reception of the sacraments, their spirituality grows and develops enabling their progressing and maturation in holiness: the metanoia conversion of their hearts & minds absolutely turned on only for God. Hence, they are, in each era, the believing faithful who have become the children of God, or the special elects of God, as confirmed for us by Saint Peter. From the verses in 1Peter 2:4-5, and 2:9 Saint Peter right away moved from the imagery of a mere structure of stone or edificial church into the notion and defining of what is the chosen people of God. 1Peter 2:9-10 continues with the following verses: "But you are God's chosen and special PEOPLE. You are a group of royal priests and A HOLY NATION. God has brought you out of darkness into his marvelous light. Now you must tell all the wonderful things that he has done. The Scriptures say, 'Once you were nobody. Now you are God's PEOPLE. At one time no one had pity on you; indeed, now God has treated you with kindness." From the perspective of a church building Saint Peter immediately moved to the perspective of the people of God, a community of God. For this is what, within but beyond time, has become transformed as the Church of Christ which He founded, the united people of God which have completely identified with Christ on account of the Christ-like lives and personalities of these new born children of God via the grace from the Holy Spirit. In Chapter 6: The Kingdom of God, we make reference to the Kingdom of God founded by Christ, which he initiated from among his first true converts and believers/followers. These individuals, each bunch within its own era in time, which we called the first saints of God, have become the first bunch of the faithful who have professed total faith and discipleship in Christ via both their testimony of absolute embracing of His teachings and commandments, and their remarkable offering up of their lives in complete obedience to the will of God.
These, within but beyond time, are God’s new chosen people, who professedly love the One and Only God, and who unashamedly reach out in love for others. They are the true people of God on account that they reflect the loving image of God, which is the true essence of God. This thus is the Kingdom of God, namely the united people of God, united with God and with one another. In other words, as a people called by Christ to follow Him, they are the Church of Christ. This Church is the same one Jesus called as the belonging to the Kingdom of God. Hence, this Kingdom of God is the Church of Christ, and vice-versa, the Church is the Kingdom of God.
And within history, we see this continuous realizing of the Church when, for example, a Saint Francis of Assisi has duplicated his individual loving and serving of God in terms of the thousand true Franciscans who have followed him for Christ, and have imitated their founding Master in the manner of following Christ. Then, we have come to witness this happening repeated over again in the persons of other "men of God" as we see the same thing happening to for instance, Ignatius of Loyola, who like St. Francis totally dedicated his life the service of God; but which total personal life dedication, likewise, has been copied continually, or has multiplied in terms of the many similarly service dedicated-to-God Jesuits of different eras that have piously lived their lives like their leader predecessor, St. Ignatius. Thus, we see this same duplication of a life lived for God in the witnesses of many other Religious Founders-Saints, who converted from their previous worldly living into sanctified living for God. Like in the above, we have seen this in a former great sinner turned great saint, St Augustine and his many true missionary Friars of the Augustinian Order. We say, thus, this way the above have made the people of God multiply; and consequently have made the Church grow. We see this continuing process of the re-‘creation’ of the Church, or the re-‘creation’ of the people of God in the same duplicated missionary life & work of St. Francis de Sales, e.g., the many true Salesian Brothers in different places of the world propagating St. Francis de Sales’ spirit of Christian education. Moving on, moreover we are to recall and realize them other Saints of the Church that have done the very same thing: the living of individual and community and missionary Gospel lives, i.e. actual deeds of Christian love zealously observed and given testimony for in the name of Jesus. In the process, therefore, they have continually been promoting, edifying, and prospering the One People of God founded by our Lord Jesus Christ. Recall, again, thus the same proliferation of the Church/People of God under the names of the St. Theresa’s, or of Mother Theresa into subsequent ‘Theresian’ communities of followers for Christ, of St. Claire into similar communities of women/nuns living their lives after the Francis-like example and Congregational leadership of St. Claire , of a St. Dominic into a community of Dominican followers for Christ, of St. Don Bosco into a community of Don Bosco followers for Christ, of St. Fr. Jose Maria Escriva into the community of Opus Dei workers for Christ, etc.. .
Recall too, and place on top of our list the instant 3000 converts of the Apostles during the formal founding of the Church of Christ during the first Pentecost. But more so, realize and imagine the multiple communities of fellowship or of faith generated through the many devotions under the Patron ship of our very Mother Mary. Out of her many apparitional events realize the thousands of convert devotees under her for her Son, Jesus Christ through Fatima, Lourdes, etc...
Then realize even more how many thousands of more and more devotees under her care come to Christ per the widespread Rosaries prayed all over the world, and throughout these present generations; such are the live devotions care of the Legion of Mary, the Blue Army of Mary, and other devotional organizations in her name.
So we have emphasized what we stated earlier how primarily the main ground and chief fellowship where believers are banded and bonded together as a truly powerful and universal multitude of God's people is per the repeated celebration of Christ commended Eucharistic Calvary Sacrifice of the Mass celebration by each Catholic Priest in this present era and throughout the entire Christian era in the world up to the end of time. For this is not only a fellowship and unity in the Lord of local communities of each faith congregation from whichever place and at whichever time of the day or night gathered together. More magnificently and grandiosely in this celebrating is present the Triune God and is directly participated and joined in also by the entire inhabitant Saints of heavens, including the Angels. Thus, during every Mass, especially right at the Consecration part of the Mass when the Eucharist Jesus is adored as the Lord of All, along with local worshipers are adoring much more reverently all the Angels and Saints of Heaven. This is the Church, the People of God, and the Holies/Saints of God in-unity before the Most Majestic Triune God. This is, Par Excellence, the assembly of the faithful of God. This is the Mystical Body of Christ. Accordingly as commanded by the Lord Jesus Christ himself upon Sr. Faustina, on account of the great sins committed by the people of the present day, the Lord Jesus pitied the fate of the people – who are so ever in need of the forgiveness of God lest they go into perdition of hell. And so Jesus revealed to Sr. Faustina how infinitely vast the mercy of the Father is upon all sinners; if only they could be brought by grace and opportunities through an open heart into the overflowing mercy graces of God which is as vast as the ocean in un-limitedness for accessing and use by willing needy souls. And so as instituted and propagated by the late John Paul II, and as followed through by millions of volunteering praying devotees, the people of God is welcoming the return of many lukewarm souls or lost souls per the obedient praying of these millions of Divine Mercy Devotees. We could only surmise how this Divine mercy generosity of the Heavenly Father is replenishing the people of God with restored lost souls of the world.
Most pro-actively, however, there is one invariable means which the Heavenly Father uses time and again throughout time up to before eternity per the merit of Christ’s redemptive sacrificial work. This is the willing and cooperative individual or group ACTS of personal suffering whether per sickness, poverty, or hardships of whatever form by souls chosen by God, and agreeing with God in their offering up their sacrificial suffering united with Christ’s total human suffering. These are the simple souls throughout the world and throughout generations, who willingly accept of their many trials and tribulations whether physiological or mental, or as individuals or as a group. Christ’s obedient sacrificing was most pleasing to the Heavenly Father for which the Scriptures stated Christ was most gloriously rewarded. Similarly, the people’s obedient sacrificing, individually or as a group, is most pleasing to Almighty God; and thus should be most effective at bringing back to God many, many souls all needing the merciful graces of the Lord Jesus Christ. And whereas it is easy to imagine bunches of individuals or people saddled by even unwanted hardships and sufferings, including poverty, sicknesses, and painful dying/deaths; nonetheless, this implies the equally numerous chances of individuals accepting God’s will by each one of them offering up their individual crosses or personal suffering. Realize how many among the people of poor countries get invited by the Lord for this type of sacrificial calling. Realize as well how many people all over among the suffering from one sickness or another: i.e., another target group God invited and accepting to suffer up for Christ. Then, circumstantially, include some of them under endless life hardship situations who truly put up with their ordeal or negative predicament of one type or another, like, some type of no-fault personal hardship and another. Then witness during the still going-on momentous event transpiring throughout the world for people bearing with the Pandemic called the Corona Virus calamity which has wildly affected people extensively around the world, like here in America, or in the Philippines, and elsewhere in the world. From the world's view this is a recent most devastating and unsettling human life trial, almost like how World War II hurt and damaged people all over the world. There is so much fear and inclination to panic, whether individually -- specifically those actually infected with the disease -- or collectively as a people, e.g. government's currently lacking effort and ability to withstand the epidemic all around the world. But so here is, too, where, as this is most testing of our faith and trust in God, we could witness manifestation of how God is in control among the believing people of God: examples of believing afflicted people patiently putting up with this calamity, as well certain examples of them dedicated individuals bravely and assuredly watching and caring for all His people. Christ was a healer of the sick; of course, He who could silence strong wind and stormy waters, or who in fact raised dead people to life, e.g., a dead Lazarus into a Lazarus brought back to life, can deliver His people from this evil of covid 19. And it is during this time when we are unashamedly praying, and really trusting in God, as we, by our living faith, do trust and look forward to God turning this evil thing around for the safety of the people of God, and for His glory.
To continue on, again, we would likely find and see instances of other of endlessly enumerable other individuals, who have become invited by Christ to be offering up of other painful types of life suffering, but whose willful accepting and sacrificing of such life crosses, in union with Christ, are only most beneficial for their own salvation, and as very effective meritorious additional grace assistance for most needy souls or sinful souls in accord with the overall Divine Providence through the Church of Christ.
This satisfaction of the universal needs of souls, everywhere and always wherever especially souls are in need, is essentially accounted for by the divine events and realities of God’s Incarnation and Salvation of the world through Jesus Christ. Specifically, this is understood and realized via the Mystery of the Communion of Saints within Christ’s Mystical Body, the Church or the People of God/the Holy of God. It is in this context how the Church applies and makes it understood the teaching of the use and beneficence of Church promulgated system of "indulgences". I.e. according to the intent, conditions, and formats that the Church has formulated, sacramentally certain acts of prayers have been and are taught and ordained by the full authority of the Church as tools or aids upon the believers’ use and convenience for purposes of some degree of Divine cancellation of souls’ requisite ‘punishments’ in Purgatory because other pious souls prayed for them. One constant Church condition, among others, is that the person seeking for the "indulgence" to be granted is that he or she has to be in the state of grace during the time he/she petitions for the specific indulgence. There are even some "indulgences", called Plenary Indulgence, by which the prayed for souls, by the divine mercy of God, gain complete or total dispensation of their supposed purification/sanctification Purgatory suffering. (In the future, for the understanding of and about the Church’s teachings on Purgatory, we hope to provide a special discussion on this matter. e.g., Sub-Chapter on Divine Mercy, the Purgatory).
Regarding this Teaching and reality of the communion of all saints with God, here is where some evangelicals question the Catholics’ practice of praying to the saints, including to the Virgin Mother, Mary. The question, namely: how exactly do we, and can we ask prayer favors from this Saint or that Saint, or for that matter, from Mother Mary? They say they only pray to Jesus Christ because rightly so, Christ is God, who not only has the power to grant whatever needs or wishes addressed to him; but also that he indeed as God is omnipresent and can see everything and everyone in the whole universe and the heavens. Whereas the saints, including Mary are human beings; and so can they literally "see", i.e. be fully attending & understanding of, any particular person here or there, now or yesterday, or in the future, who would be addressing them in particular prayers for particular souls in need? (We certainly readily accept with ease the phenomenon and the magic of the world’s satellites enabling of peoples all over the world to directly relate and interact between one another both by sight and by sound! How can we prevent God’s omnipotence, omniscience, and infinite love and mercifulness to grant similar ability for God’s "saints" to relate to God’s human creatures in the fashion of direct spiritual communing between them?)
And so at this point wish to validate and re-confirm all our messages about our Lord Jesus Christ's "Good News", which we posted in our web site, Back to God (Balik Sa Panginoon), that man's "grand and most glorious" living by grace to the full promised by God during the End-Times but which realistically begins N-O-W on this temporal life and right here on earth like the Lord has promised, which He has given as a new life for mankind. He promised an abundant life; and it begins right now where ever we are, and in whatever shape and condition of circumstances He finds us. This is the abundant life, the Life of Grace or the human living in Christ, by which all saintly souls that have lived ahead of us or are living in our midst. have lived fruitfully. It consists in the life of faith in, and love of God and our neighbor. But this is the life characteristically marked by the believers' diligent compliance with the commandments of God, or with the will of God especially as marked by Christ-like sacrificial offering up of their lives for God, and for others. We have described the receiving and the renewed living by God's people in whatever shapes and forms they are in manifesting how of this abundant life of grace being manifested by God's realistically and unfailingly coming through for the believers being enabled to genuinely live their distinct or unique lives spent in love for God and his people according to their individual life trials and crosses. These all come down to God drawing for them manifold graces from the fullness of His providence. Channeled from God's infinite reservoir of His bounties, His graces come covering whatever the nature, or the shape and size that the divinely solicited aid might suit the need that is asked of God's generosity. In other words, according to what type of needs the individuals have does God pour out for them corresponding invisible/intangible or visible/tangible provisions. And we already unveiled about these explosions of God's providential bounties for men and women of God when we discussed this issue with reference to, (and under the title phrases alluding to) the "unseen Master" and the "unseen realities" of God's total and all around blessings, both spiritually and materially, for His people; hence, that was why we pointed out to the phrases not without an important reason. The underlying essential reason or meaning consists in this referred-to desire of God that his believers get to authentically and totally live lives of true faith and reliance upon Him, and upon Him alone, whether or not God shows himself or hides his presence during such difficult predicament of man's life circumstances. Yet the proper time for God’s direct validation of himself, or of his glorious unending satisfying of man’s enjoyment of God, namely his equivalent "heavenly face-to-face" on earth/New Earth's unveiling of his awesomeness to man will be here imminently in God’s own time. Nevertheless, by grace, both in each believer’s lifetime – during which man is already given periodic satisfaction of the goodness of God, and in God’s appointed Final Epiphany salvation has come nearer, and thither. It is here just waiting God’s final unfolding! Meanwhile, it is truly opportune and gratuitous by God’s grace that the believers among us are already given the privilege and the gift of in between moments of inspired union with God, (i.e. moments of being in the perfect state of grace, like after a very devout reception of the Eucharist or after a contrite sacramental confession, after a performed sincere work of mercy, etc..., notwithstanding those long and plenty moments of imperfect but human seeming distancing by God & likely actual doubting of and longing for God by man). Meanwhile, it characteristically will be the type of God-man interrelating, where – no matter how honestly and sincerely man wants to know, love and serve God in varying degrees and in different life circumstances – men of God invariably & consistently are being tested through trials and ordeals a million times as they live through their individual lives throughout the world, and through all generations as proof of enduring grace strength itself provided from the heavens. After Jesus ascended for heaven, no man could ever see him ever while on earth until he comes again in Judgment times. So I repeat Jesus’ words to Thomas, "More blessed are those who have not seen; but have believed." More blessed were Jesus’ other followers who, unlike Thomas and the other Apostles/disciples who saw Jesus, did not get to see Jesus, but believed in him per testimony of these privileged Apostles/disciples. And along with them are bunched all the rest of us, from then to now and later, who have not seen & will not see Jesus but who believe in him, anyway, as Christians. In this manner will consist always and through time immemorial, thus, every believer’s totally unconditional believing. It is with this type of faith that will characterize Christian persevering, and therefore, Christian holy living.
Christian Readiness and Spiritual Ease Towards the Unseen Realities of Life
To recap here our special article discussing the unseen realities of God, as regards the characteristic ways of believing the unseen Jesus, the unseen God, literally these are the manners of living up to his precepts and commands precisely in the midst of this God-denying and God-hating world. Believers so testify as true believers as they profess belief in Jesus along side or in the midst of non-believers who deny and hate Jesus. Amidst these situations, where non-believers loudly profess and exhibit their ways of unbelief, or their literally atheistic and agnostic lifestyles or sinful lifestyles, Christians survive and bear witness to a living God as they proclaim of him exactly in their lives, and within this sinning world. Being strong or steadfast in their testimony, believers demonstrate their consequential non-adherence to the worlds opposite cult of the seen or visible, & tangible goods in the world. Thus, whereas the ‘people of the world’ assiduously chase after every such visible &tangible good of the world every chance they could, the "people of God within the world" only seek after such good if it is truly beneficial to them and is glorifying to God. In concrete, whereas the people of the world shamelessly engage in tangible pleasures of gluttony, promiscuity & sexual depravities, physical violence & abuse, aggression & enslavement, murder & homicides, deceits & fraud, greed & monopoly, robbery & stealing, etc....; the people of God shy away from them and do away with them. The people of the world are slaves of sins; the people of God are repelled by sin. And so believers withstand the seductive allurements of sins, and they do not fall to the attractions of temptations because believers are wisely wary and detached from ‘the world’. They are reminded of the words from Scripture that they are in the world but they, like their Master Jesus, are not of this world. Up front are Christians forewarned how as a matter of fact or as the predicament of the fallen creation, the world will not welcome ‘them’ who refuse to love the world. Like already stated, the people of God will be hated by the world like it hated God, Jesus. Aware thus, Christians, again up front, accept the dilemma of living in the world without necessarily embracing the world or all worldliness. And so as they learn and train themselves to deal prudently with the seductions and allurements of the world, they necessarily learn and train themselves to be above all the world’s obsession with the tangible, e.g. absolute materialism, consumerism, or sensuality. Early on as young Christians, they are warned to watch of roving eyes, of inappropriate touches, immodesty in dressing & physical-sexual manners, intemperance both with food & liquor, excesses in leisure, and the waste of time & money, etc... Summarily, the orientation for Christians is that to live in the world is not to seek after the world so seriously and so literally, as much as to obediently and generously offer up whatever of life according as God best sees it fit for men to spend their lives for what best serves God and the elect people of God. Beauty, health & physical well-being, comforts, conveniences, money, career & work, properties, & wealth, personality & skills, social stature & rank, honor & prestige, power & authority, and every other identifiable good in the world is not the be-all of life, i.e. neither one them can completely satisfy man and make man happy. In the first place nothing of this world is perfectly available or obtainable to all men; and in the second place nothing of this world can absolutely liberate man from boredom & angst. Ultimately, many a man specially elected by God are them completely devoid of worldly goods but whose hearts only pine for virtues, wisdom, and the mercy of God. This alone is their option for living. To deviate away from this, thus is for them a straying into an erred direction of living, and is a straying away from the safe ways of God’s Fatherly protective guard and care. From whence spring this child-like faith assurance of these believers? How did they get to see and look up to a God they see and look up to as their heavenly Father? In all eternity for God’s predestined love of mankind, the Son of this heavenly Father, has by Divine Plan procured God’s beneficence and providence, and has procured guardianship and care of his beloved creatures, the human kind. Then with an ultimately Christ-Shepherded gathered together & consolidated one flock of God, the Body of Christ, finally will this One People of God return to him their Maker and Lover.
Last Word, an Exhortation: Re - Factual Assurance That Christ Has Definitely Enabled Believers the New Living by Grace
Ex opere operato, is now the Church's battle-cry the words of Jesus, "Fear not; I have overcome the world, (Christ has now saved the world!)" Ex opere operato", a doctrinal maxim phrase of the Church, assures the believers in Christ that because he is already ascended in heaven, i.e. Jesus has come down from heaven to earth, has lived & finished his earthly mission, and has died & risen from death & is back in heaven seated at the right hand of God the Father, and finally has sent the Holy Spirit down to mankind & thus has completed the mission with the establishment of the Church; thus God’s promised salvation of man is done and accomplished. Christ has conquered the world, i.e. Christ has become victorious over the sin of mankind. Therefore every man born in the past, living in the present, and to be born & to live throughout the future until the judgment time is delivered from the power and enslavement by sin. The fullness of supernatural believing and supernatural life by grace by man is now on active dispensation by the Spirit through Christ’s Church per all the sacraments and sacramental of God. Because man chooses God and his goodness, God will dispose his weak natural person – body & spirit – to receive and to be empowered with the graces of the new life in Christ, and man will have become the new man that God had willed him to be from since Adam’s fall-away from God. Thus, "ex opere operato", (literally – from the work already finished), man by this faith in and grace from Christ can now freely choose God & his goodness and can now do all the good the Lord Jesus has destined for man to receive, possess, and enjoy. Now, thus, by the grace of God, man could go straight to heaven or detour to heaven via purgatory. In addition, also by the grace of God, man could do all the individual good he will be inspired and asked to do if he chooses to completely use up all of God’s graces of living the abundant life Christ has promised for them who totally embrace the new life in him. It goes without saying this is true for each and every man in the world who is a victim of sin in one way or another, including in poverty and sickness. Yet precisely in so far as Christ’s believers/followers have become his true faithful by grace and in truth have, such faithful, become temples of the Holy Spirit sent down by Christ, and by grace and in truth have thus become gifted with faith in the Real Presence of Christ in his Eucharist, and in his presence in the Mystical Body, the People of God/the Holy of God. Meanwhile, thus, they already are witnessing the Kingdom of God, i.e. in Jesus’ Eucharistic nourishing of souls with his Bread of Life, and in Christ’s People of God’s indwelling already in time as it endures into the final times. And so it is now at this juncture when we could and shall have to focus our attention and preoccupation or primary concern upon the promised ultimate conclusion and reward for our journey of faith in the Triune God through our Lord Jesus Christ. For indeed, ultimately it will be this final End-Time scenario, alluded to up top, i.e. the future Eschatological event, which will define and fulfill the promised shared glory of the resurrected Christ along with then also resurrected believers/followers of Christ. For upon the return of the Lord Jesus Christ, all his faithful believers-followers shall take back or ‘incorporate’ with their resurrected new bodies. An awesome scene! An un-imaginably truly glorious day! Indeed, that will be the day: the day of the “New Earth, and the New Heaven”. That will also be the day of final reckoning for all that have lived on earth, the Day of Judgment! A most tragic and irreversible fate for the condemned it shall be! They are condemned along with all the bad spirits into hell! But more importantly, it will begin the day of the blissful uniting with God by all the blessed of heaven, the saints and the angels, eternally and altogether resting in the embrace of God.
For ultimately, like we have fundamentally presented and declared re God's work of creation & salvation as all from the bosom, of the Heavenly Father as worked in altogether with His Son, and the Holy Spirit, we recap our previous statement: "all this Divine Economy of man's salvation is an altogether united working of the Trinity. God does his creating of man via his three Persons. It was God the Father's role to generate man; it has been the Holy Spirit's role to sanctify man, both before the fall of man and after the post fall time, namely, during and after the Son's redemption of the fallen sinned man. Both Scriptures and the Church teachings declare this Trinitarian character and nature of the work of human creating and mankind's re-creation in Christ, the Son. (CCC, Par. 290-294, pp. 85-87) Now in particular, during this interval period from the time of Jesus until before his final return as Lord and King, the Holy Spirit is designated and made busy with the business of reminding the people of God, Adam's descendants, of the teachings of the Son, which actually is the realization in Christ by the redeemed people of God of all that the Father has conveyed as his message plan and mandate for his Son, as commanded by the Father to be delivered to and lived on by everyone who follows his Son in the order of salvation. In plain terms, he accomplished this redemption of man by his sending his Son to become man, to die, and to rise from death precisely so man can receive the new life: the Good News of the Gospel in the Son. Eventually, it has been through the Holy Spirit, upon Jesus' return to the right hand of the Father in heaven that God's work of conversion of the sinful man into holiness in Christ continues. Thus is God's work of absolute creation from the beginning of the universe unto eternity made manifest and celebrated by the new born Church for God's greater glory?"
This, thus, is the answer to our previous question about what or which will be our last earthly and physical gift right before that start of the everlasting glory of the promised heavenly face-to-face vision of and union with God in the New Heaven. It consists in the day when we shall get to experience something akin to the experience of our first parents, that we never knew, about living with an incorruptible body; and when once and for all our bodies shall no longer give us nuisances, irritation, dismay, disgust, pains, aches, and all types of unhappiness that have pest men of all ages and generations. And the most awesome of all: a permanent life without sickness and without death! An eternal life of glorious union with God! In the final situation Jesus makes reference to those fortunate people who really “... hear and welcome the message" of the truth. And so doing they produce a hundredfold out of the message they hear and accept. These are the sheep that know their "Shepherd “that they cannot but walk and follow His leading them to the true pasture of eternal life and living water. As members of the flock of God, by the grace of God, they live out and reflect the very WORD the "Master" who speaks to them, and nurtures them, i.e. Himself, the Word of God, teaching them the truth, and Himself, the Life come down from God, giving eternal life to them.
Moreover, along with the Son of the Father, who is also the Son of Mary, precisely on account of Divine Retribution and Justice to the aggrieved and sacrificed Lamb of God; and perhaps in some degree to the sacrificial mother of THE LAMB, these same most holy aggrieved victims of the redemptive "holocaust" shall be the one to powerfully and awesomely "unveil" the un-speake-able guilt and crime of each and every "perpetrator & participatory perpetrator" against THE LAMB and against ITS inseparable co-sufferer in the cross, the new Eve Mary. Yet she will be performing two roles, on the one hand she will be one who would play some devil- advocate's role to her Son on behalf of them that have tried to avoid any part in His "crucifying"; and on the other hand she will be one a-privy to every act of irreverence and blasphemy each guilty one shall have to account to the same sacrificial LAMB, her JUDGING SON! Their giving an account to the Lord of Lords, and King of Kings! Except for the apparition description of the woman clothed by the sun, the book of Revelations does not account for some sort of Mary's presence during the eschatological moments of judgment by THE REIGNING LAMB. Yet per her hierarchical level of fidelity to the LAMB, her own Son, Mary could not but be close at hand by the throne of the LAMB as will be His most faithful elects, which is implied in the Revelation scenes. Hence the likelihood she would play some very important assisting role in the dispensation of the Lord's justice upon them that culpably contributed to the "total sacrificial suffering" of her Son. The shame of every un-repented grievous sin against her Divine Son shall be divulged to and by the LAMB, and possibly to "the woman" of the new covenant, letting her- privy to all of men's offenses and guilt against the LAMB. Perhaps, this is why all men, except the blessed ones, cannot face up to her, she who is clothed with the sun? Men's sinfulness cannot but be repulsed also by her privileged brightness.
On the other hand, "what a sweet comforting presence she will be for them faithful ones to her Son! She will be there to assure all people under judgment not to fear the justice of her Son. She will be there to reassure them, rather, of their final rewarding by her Son for their faithful lives lived by His grace." After all she is the heavenly "Gebirah"!
And so to everyone, including my friends, my brothers and sisters in the flock of God, I commend to pray and make sure that they be like the last kind of seeds Jesus is making reference to. May they be the good ground upon which the seed of His Good News of salvation is cast on, and from which grow the hundredfold of harvest. May theirs’ be the increase in faith and the growth in the grace of God manifested by a lifestyle of love for neighbors? Let everyone rest assured that the seed of God's salvation has an eternal promise and security. Let everyone remember to truly "... hear" the words of God and "... welcome" them,
The Popes, including them of recent memories, have been proclaiming, and keeping in absolute certainty, and through all generations the one and the same body of faith, which Jesus proclaimed, taught, and were passed on by His Apostles under the leadership of Peter. Thus, per the element of time and space, by which the Gospel and the Gospel followers were bound and have complied with the commission of Jesus that his Gospel and his people reach out to all the people in all places of the world and for all time, the Kingdom of God established by Christ necessitated to be rooted upon historical ground. The Kingdom of God needed to be a Church identifiable with concrete and individual persons of faith whom the Lord Jesus has entrusted his Church and his mission of salvation. In the outset, thus, Christ himself intended that, as we have discussed previously, his Church be founded on the rock, Peter. Then also, part of this identifying of the Church of Christ with Peter includes identification with Peter’s fellow Apostles and co-disciples within the requisite structural Church and within the Church. As a matter of fact, the two terms for practical purposes are going to be semantically synonymous with each other. But ultimately, however, the understanding is that the Church is not to be reduced to the more historically bound conception and signification. Rather, surely the Church must identify with its un-circumscribed and Mystical scope of being the sanctified Body of Christ. To this end, therefore, negative deprecating, or detracting of the Church must be prevented by the Church, i.e. it will not allow, and therefore the "... heavens" too will not allow whatever manner of denial, or cutting down, or modifying of the "One Body" of Christ. That is why there is only one Church against which "all gates of hell" and any "power of death" will not prevail. With respect to the truth, and with respect to the Church’s stewardship, there will not by any denying, changing, reducing or essential increasing of the total teachings Jesus Christ has taught the Church that He has established. With the power of the Holy Spirit, all the time the Pope, as Peter's Successor, confronts and is to be on top of any dangerous opposition and renunciation of any doctrine of the Church, defends all Church teaching, and defines a less understood statement of the faith, as the Pope does so ex-cathedra and with power of infallibility. Ex-cathedra means papal declarations are being pronounced from his seat of succession to Peter and in leadership over the Church. Infallibility means that the Pope's declarations at that moment carries the magisterial authority of belief, obedience & compliance by the faithful, and the weight of being without error as in that seat he is under the influence of the Holy Spirit. This is the security of the Church. And by this is how the Church of Christ is inclusively identified in time and space, namely one that has withstood time and historical hurdles, attacks, or plots from people or from any supra human powers on earth, over the earth, and under the earth.
The Imminence of the Future Because of Christ's Immanence in the World
It is stated in Scriptures, with the Lord... a thousand years is a day, and a day is a thousand years. Just like St. Paul felt the End Times so imminent, we, thus, on this last Chapter of our Mission Series presentation of the Coming of Christ, the Good News of Salvation, similarly echo our own looking-forwardness for the Final Coming of Christ as we once and for all express our honest joy and confidence we are indeed very imminently most expecting of the fulfillment of all Christ’s promises as we testify to the nearness of God and of his Kingdom right now and right here in our present living.
Kabanata 12, Unang Parte: Mga Pangako Sa Tipan ng Diyos sa Kanyang mga Tao, Ngayon at sa Nakaraan
(Pangako at Paghula sa Pagdating ni Hesus, ang Tagapagligtas ng Tao)
Hindi pakunyaring sinipi ng Panginoong Jesus si Isaias: ".." Ang Espiritu ng Panginoon ay nasa sa akin, sapagkat pinili niya ako upang sabihin ang mabuting balita sa mahihirap. Ipinadala ako ng Panginoon upang ipahayag ang kalayaan para sa mga bilanggo, upang bigyan ng paningin ang mga bulag, upang palayain ang lahat na naghihirap, at sabihin, ITO ANG TAON NG PANGINOON, NG PAGPAPALA MULA SA PANGINOON. "
Mula sa kakila-kilabot na araw nang ang ating unang magulang, na sina Adan at Eba, ay napahiwalay sa Diyos, na mula pa noon dahil sa kanila ay nataglay tayong lahat ng tao ng buong mga henerasyon sa kanilang pagkakasala na tayo nga’y nakamana ng kanilang orihinal na kasalanan, at dahil na rin dito tayong mga tao sa ating sariling paggawi ay gumawa rin ng ating sariling iba’t-ibang uri ng atin din ng kakila-kilabot na mga pagkakasala. Sa gayon, dahilan sa sala ng ating unang mga magulang naipawala nila ang mga katangiang likas na regalo ng Diyos para sa lahat ng kalalakihan at kababaihan; nangyaring naputol nga at nawala itong mga “preternatural” na regalo ng Diyos ng napatalsik sina Adan at Eba sa paraiso ng Diyos; at ang tao ay napawalan ng kaniyang dating estado ng kaligayahan: nitong kaligayahan sa pagiging kaisa ng Diyos. Sa gayon, pamula dito at magpahanggan ngayon, ang tao ay patuloy na napasailalim sa malaking impluwensya ng "ahas", ng Demonyo ng kasamaan. At sa gayon, ang ating buhay sa mundo naging mistulang walang Diyos o bulag sa Umiiral na Diyos. Sa ibang salita, nangyaring napuno ang tao ng ibat-ibang uri ng pagkabagabag at kaguluhan na ipinapakita ng pagiging makasarili ng tao ng sobra at higit. Samakatuwid, nga ang tao ay napalayas mula sa Paraiso, mula sa Kaharian ng Diyos; at nabulid sa kamay ng isang kapangyarihang naglalayong ilayo ang tao sa kaligtasan at ang mabuyod sila nang walang pagpigil sa pagkahaling sa kaharian ng mundong ito. Sa ganitong kinasadlakan nilang kamalasang palad ay kung papaanong ang bawat isa ay naglalaban-laban sa bawat isa; at sa gayon ay nangyayari laging mayruong panalo at talo, mandaragit at biktima sa kapwa tao. Sa isa’t isa ay laging ibig lumihis sa tamang pakikitungo ng kapwa sa kapwa; bawat isa ay humahantung na mawalan ng pag-asa at sa ilang tao ang naisin na lang na sila’y mamatay. Kung gaton, lahat ay dumarating sa kaniya-kaniyang uri ng paghihirap. Dahilan na nga na bawat isa sa kaniya-kaniyang panapanahon ay nagiging biktima, kasama na nang pagkawala ng mga pagkakataon sa ikabubuhay. Ganito nga ang naging kuwento ng sibilisasyon ng tao: ang estado ng pagiging makasalanang tao.
Datapuwa’t sa kabila ng lahat ng ito ang Diyos ay hindi ganap na tumalikod sa tao. Ang Diyos na alam ang kahihiyan ng tao sa kaniyang pagkahulog: ang mapaalis sa segurong dating pagiging kaisa ng Diyos ay palaging nagnanais na ibalik ang tao sa Kanyang biyaya, sa Kaniyang magandang kalooban. At kaya nga tumawag ang Diyos ng Kanyang mga natatanging pinili mula sa mga tao, sa kung kanino ay inihatid NIya ang Kaniyang mensahe ng Kaniyang paghihintay na makabalik ang mga tao sa sa Kaniya, sa kanilang Diyos. At kaya tinawag ng Diyos si Noe, Abraham, Jacob, David, Moises, Joshua, ang mga propeta lalo na si Isaias at iba pa kasama na si Juan Bautista upang sabihin nila sa mga tao ang isang pangkalahatang mensahe: na kilalanin ng tao ang kanilang pagkakasala at paghihimagsik laban sa Diyos, at ang sila’y magsisi sa kanilang pagkakasala. . Ang 10 mga utos, ang batas, ay ang panukat na pamagat kung saan kikilalanin ng mga tao kung papaano at kung kailan sila lumalabag sa kalooban ng Diyos. Itinuturo ng batas sa tao kung anong mga kasalanan ang kailangan nilang amining kanilang pagkakasala at pagsisisihan. Ipinaliwanag ni Saint Paul na ang gawa ng batas ay bilang patnubay lamang sa mga tao kung ano-ano ang dapat nilang talikuran na mga maling gawi na laban sa Diyos, pero wala itong kapangyarihang upang malakas nilang mapigil ang kanilang mapilit sa paglulong sa kasalanan. Hindi ito nakapagbibigay ng lakas sa tao upang palagiang maiiwasan ang mga kasalanan, at ni hindi nagbibigay ng totoong ginhawa (kalayaan mula sa kirot ng sala) para sa mga nagsikap na maiwasan ang pagkakasala sa Diyos. Sinabi ni Saint Paul na ito ay ang di-sakdal na pangangatwiran sa pamamagitan ng batas. At sa gayon, ang isang bagay o ang Isang Tao ay kailangan upang makalaya silang mga tao mula sa pagkaalipin ng paggawa ng kasalanan, at mula sa kamalian at kasamaan na bunga ng kanilang mga kasalanan.
Ang unang propesiyang pangako ng Diyos para sa kalayaan ng tao mula sa mga kasalanan ay ang mga sumusunod. Mayroon sa ating ipinahiwatig na darating na isang bagong babae na malaking kaibahan sa lumang babae, kay Eva. At samantalang ang Lumang Babae, si Eva, ay nabiktima at naging biktima ng ahas na nagpakilala sa kasamaan, ang bagong Babae sa pamamagitan ng kanyang Anak ay bibigyan ng kapangyarihan upang durugin ang Diyablo na kinakatawan ng sagisag ahas. Tinukoy ito sa Genesis 3:15; sa ahas sinabi ng Diyos, "Maglalagay ako ng pagkapoot sa pagitan mo at ng babae, at sa pagitan ng iyong anak at sa kanya; sasaktan ka niya, habang sasaktan mo ang kanyang sakong." Natupad ito sa bagong Babaen, kay Maria, na kung Sinong Anak niya ay ginapi ang Diablo sa pamamagitan ng kanyang Pagbabayad ng Batas sa Krus para sa mga masasamang tao; at bilang kapalit, ang ahas o si Satanas at mga alipores nitong mga Demonyo ay ipinako ang mga paa ng Anak ni Maria: si Hesus, sa krus. Sa gayon dahilan sa paglaban ng ating unang magulang sa Diyos: patuloy na napatali ang lahat ng tao sa hirap ng buhay bilang kaakibat ng pagiging makasalanan ng tao.
Paunang Pagtalakay
si Maria bilang instrumentong principal laban sa malawakang pagsalansa ng mga mananampalataya, ang pagpapasakit at pagdurusa ng tao na ipinangako ng Diyos na gagawin ng diablo kung paanong ang mga tao, bilang iba pang mga anak ni Maria sa kaniyang pagiging Ina ng kanyang Anak at kasama ng Anak na si Hesus, sa pagpasan ng Krus.
KUNG PAPAANO ANG PAGBABALIK SA DIYOS MULA SA KASALANAN AT MGA KASAMAAN, NA NAGBIBIGAY NG SAKIT SA BUHAY NG TAO
Alamin natin ang mga sumusunod: ang kasamaan at kasalanan ay narito sa mundo; ang bawa’t tao ay madaling kapitan ng kasalanan sa pamamagitan ng kanyang pagiisip; at ang diyablo o masasamang espiritu ay patuloy sa pagi-impluwensya sa tao tungo sa higit pang mga kasalanan, at higit na kasamaan. Ang mga kinahihinatnan ng lahat ng ito ay kung saan sa Mundo ng mga tao, dito, ay katatagpuan ng alitan at salungatan: alinman sa gulo sa mismong kalooban ng tao o sa pagitan ng bawa’t tao. Ito ay sapagkat ang bawat isang tao ay napawalay sa Diyos, at samakatuwid ay nawalan ng dati niyang 'kabanalan' o buhay kabanalan; ibig sabihin, sa tao ay nawala yung dati niyang buhay espiritual at kasama nito pati ng natakdang pagpapawala ng kaniya-kaniyang buhay pisikal sa oras ng kamatayan.
At ang tao ay magdadala ng dalawang uri ng sakit/dalamhati: sa purong tahasang negatibo siya’y maghihirap sa buhay dahil nga sa kanyang pinapanagutang mga sala maski na dito pa man sa lupa, at sa magandang positibong anyo, ang paghihirap niyang papasanin ay magiging kanyang marapat na kagamitan upang kaniyang magampanan ang kaniyang sariling kalbaryo bilang pakiki-isa sa kabuuang gawa ni Hesus na pag-aalay ng Kaniyang Sarili para sa kaligtasan ng tao.
Sa panimula, kung gayon, dahilan sa ang ating mga unang magulang ay nahila ng Diyablo sa gulo ng "orihinal na kasalanan"; ang Demonyo ay direktang nakaimpluwensya kina Adan at Eva na lumayo sa mabuting kalooban ng Diyos. Kung kaya dahilan na rin dito ang lahat ng mga inapo nina Adan at Eva ay nagmana ng "orihinal na kasalanan". At sa pagdaan ng panahon, sa gayon, ang Diyablo at ang lahat ng mga kasabwat niyang demonyo ay patuloy na lubhang nanggugulo sa bawat isang tao na inanak nina Adan at Eva. Tulad ng paulit-ulit nating pagtukoy o pagbanggit nito sa iba't ibang mga kabanata ng ating Misyon Serye na ang tao o ang buhay ng tao ay tigib ng mga kapintasan o mga gawing panira sa anumang pamumuhay ng tao, kapwa pisikal at sikolohikal, lalo’t higit sa mga diwang pang espiritwal. Ito ang karupukan sa kalikasan ng tao na madalas na tinutukoy ni San Pablo sa buhay ng tao. Ito na rin ang siyang mismong dahilan kung bakit siya mismo’y buong tanggap na ikinumpisal ang kanyang personal na kahinaan. Ganuoon nga kagrabe kung paano siya nakikipaglaban dito sa kamangha-manghang karupukan ng kalikasan ng tao na nagbibigay kahihiyan sa kanyang mismong sarili dahil hindi niya makayanang masupil ito; (maliban na nga kung hindi sa tulong ng biyaya ng Diyos). Ito, ang parehong paghihirap, karupukan o ang estado ng predikamento ng bawat tao na kasama ng pagkamatay ng tao: lahat ng mga hindi mabuti na naging dalahin ng tao sa bawat henerasyon hanggang sa pagpapatuloy ng henerasyon. Na hanggat hindi pa nabibinyagan ang sinumang ng tao, o sinuman sa mga inapo nina Adan at Eva sa buong mundo at sa buong buong kairalang temporal o panahon ng tao, sila’y nappapasalimukan ng ganiyang mga kapahamakan o di mangandang kalalagayan. Ang buong sangkatauhan mula sa simula ng kasaysayan ng tao hanggang sa Katapusan ng Panahon ay namatayan ng buhay espirituwal; subalit muling ipinapanganak sa Espiritu at sa tubig pagkaraang sila’y makatanggap ng binyag ng buhay Kay Kristo. Ito ang ipinangangaral ni San Pablo ng paulit-ulit sa kanyang maraming Sulat. Pinagsumikapan ni San Pablo na tunay na tunay na mailatag niya itong anti-tetiko o, maski pa tahasang sabihing, ang magkasalungat na ugnayan sa pagitan ng pamumuhay sa laman laban sa pamumuhay sa Espiritu, (na tinawag din niyang pagiging buhay sa biyaya. Lahat ng ating iba pang mga kabanata sa Serye ng Misyon na ito ay magkakaugnay na nagpapaliwanag tungkol sa buhay sa Espiritu o buhay sa biyaya ng Diyos.) Sa kabanatang ito, at lalo na sa bahaging ito ng kabanatang ito ay ipinagdidinan natin ng buong liwanag ang kahulugan at ang malungkot na na karanasan ng tao dahilan sa kaniyang buhay sa laman.
Sa mga hindi naniniwala o walang paniniwala, eksaktong ito at wala ng iba pa yang mabuhay sa pagkakasala o sa kasalanan, na siyang pangunahing paksa ng Ikalabintatlong Kabanata, sa pagtukoy sa Bayan ng Mundo, ibig sabihin, bayan ng mga makasalanan. Ating inu-ulit, ito ang katunayan na kung wala sa atin ang biyaya i.e, (hindi taglay ang pagpapala ng Diyos), o kung wala tayo sa estado ng biyayang nagpapabanal, at sa ganiyang kaatayuan ay nanatiling patay ang ating kaluluwa. Sa madaling salita, wala sa atin ang biyaya kung tayo ay nasa estado ng pagkakasala. Kaya, sa buhay natin, alinman sa tayo ay nabubuhay sa biyaya o patay sa kasalanan. Oo ngat, humihinga pa ang ating katawang tao, pero kung patay ang kaluluwa wala itong buhay o wala sa katatayuan ng kaluluwa upang matanggap ng Diyos sa Kalangitan. Ibig sabihin sa oras na namatay din itong katawan, sarado dito ang pintuan ng Kalangitan, o ang estado ng buhay na talagang walang kamatayan o ng buhay na magpawalang hanggan. (Ito ay ang kahina-hinatnang totohanang nakakatakot at kakila-kilabot: ang tayo nga’y mamatay sa ating katawan, pero lalot higit sa kaluluwa na dahil sa patay na kaluluwa ay kasama na rin nga ang patay na katawan na walang hanggang hiwalay sa Panginoon Diyos. Tunay ngang kahila-hilakbot yang sandali ng kamatayan na wala sa atin ang biyaya ng walang hanggang buhay!
(Dito sa kabanatang ito ay hindi nating ganap na pinag-uusapan o ipinapakita ang pananaw tungkol sa magka-ugnay na pagkamasalanan ng tao at ng epekto nitong mga kasamaan at pagdurusa ng tao sa Mundo, siyang pinakamalaking dahilan ng pagdating ni Kristo sa lupa upang maisakatuparan ang Kaniyang buong misyon at gawaing pangkaligtasan ng tao. Hiwalay na mga seksyon o mga kabanata ang pagtalakay sa mga isyung ito hinggil sa kasamaan at pagdurusa sa buong nilikha; bagaman, nagbibigay tayo ng isang pahapyaw na pagpapaliwanang nito pakundangan na nga na dito sa kabanatang ito hindi maiiwasang matisud natin yang hindi maikaka-ilang mga negatibong kulay ng buhay na tunay na napapaloob sa ating pinag-uusapan sa ngayon: ang ipinangako ng Diyos na Kaligtasan ng tao kay Kristo.)
Ngunit una, hayaan nating magkatali ang kabanatang ito ng pangako ng Diyos ng Pagtubos sa Tao at ang iba nating kabanata tungkol sa ang dalawang dinadala ng tao sa buhay ng tao na nagtatalakay nito: ang katayuat kalalagayan ng tao sa buhay bilang tigib ng kasawia’t dusa dahilan sa kasalanan ng tao, at gayun din sa dahop at mabigat na pagpapasan ng ganitong pamumuhay, mapasa panloob na pagpapasan o lahatang panglabas na pagdadala nito upang maiadya ang buhay sa Mundo. Kaya binabanggit natin dito kung papaano ang pagtalakay nitong dalawang tema sa pagdurusa ng tao na ipinaliwanag natin sa magkahiwalay ng mga Kabanata Panglabindalawa at Panglabintatlo. Masusi nating tinggnan, samakatuwid, iyang mga paliwanag na yan, na hiwalay nating isinulat duon, lalo na sa Panglabindalawang Kabanata.
Duon nga sa Panglabindalawang Kabanata, sa gayon, inilarawan natin ang hirap at mga kasawian sa buhay bilang "pangunahing kababalaghan ng pagkamarurupok o pagkasira", kapwa sa loobin ng tao at sa pakikipag-ugnayan ng bawat tao sa isat-isa. Mula sa ating mga halimbawa maaari nating mahinuha ang karanasan nilang particular na mga indibidwal kung papaanong dala nila sa kanilang mismong loobin ang ilang di naghihilom na sugat ng nakaraan - maging pisikal man o emosyonal na sugat, o ang marahas na pagkakalayo ng tao sa isat-isa, e.g. ang patapong pagkalipat mula sa dating maginhawang kapaligiran, o gayun ding emosyonal na puwersahang reaksyon o biglaang pakikitungo sa pani-panibagong kultura ng lipunan; at gayun pa rin ang ibat-ibang magkakatulad na karanasan kung saan ay nangyayari ang sinasadyang paninira o pagpapahamak na gawa ng kapwa indibidwal o/at ng mismong komunidad, o dati nang mga salungat na pakikipag-ugnayan ng isat-isa dahilan na nga, hindi lamang sapagkat kulang ang tao, kundi dahilan sa likas na sobrang makasariling pagtutol o pagsalansa ng iba o dahilan sa sa psupusang hindi mapag-ugnay na kaibhan. Sinasabi natin na sinuman ay nasasaktan kapag ang isa o ilang bahagi ng kanyang katawan ay nasugatan, hal. mga pasa, at sugat, o katulad na rin ng isang pagka-unsyami sa pag-ibig, o anu pa mang hindi sukat akalaing ipagkakasakit ng damdamin. Bukod dito, isa pa ring ipinagdurusa kung saan ang sinumang magkapwa ay tila walang alin pa mang pagkakasunduan (palagiang tila estranghero sa isat isa), o ang palagiang nakakabagot na tunggalian na lang sa lahat ng bagay. Samakatuwid, iyang di-maibsang 'salungatan' ng tao sa isat-isa o maging sa loobin ng kanyang sarili ay nagpapahiwatig ng ugat ng ipinagdaramdam sa buhay ng tao. Sa loobin mismo ng tao ay mayruon diyang nagyayaring palaging nasisiphayo ng takot, pagkabahala, at kawalang-katiyakan dahilan sa kadiliman at takipsilip ng kanilang buhay na tila palagiang kaakibat ng kanilang pang-araw-araw na pamumuhay sa kabila ng anumang sikap nila sa pag-iingat at matiyagang buong pakikitungo sa isat-isa. Tungkol sa pakikipag-ugnayan sa iba, idagdag na rin natin dito yang sa kabila ng kanilang pagiging "matalik na magkaibigan" o ng kanilang pinakamalapit na kaugnayan sa dugo, wala silang garantiya na di sila ipagkakanulo ng isat-isa. Ang indibidwal na makasariling interes ay siyang palagiang puno at dulong nagdidikta kung paanong ang isang indibidwal ay nakikitungo sa kapwa. Iyan ay nakalulungkot na karanasan sa sandaling nasira ang isang pangako, o ang pinagtaksilan ang pagtitiwala!
Kung gayon, sa kasamaang-palad, ang kasamaan o kasalanan ay kung saan ang tao ay naghuhusga o umaaksyon na may pamalaging eksklusibong likas na pansariling pamantayan lamang dahilan sa hindi sapat at lisyang mga paggawi ng tao. Hindi maiiwasang lumitaw sa bandang huli ang walang pakundangan at basyong pagtingin o pag-unawa sa mga bagay-bagay o gayundin sa mga paparaan ng pagkamit ng mga ito sa buhay. At sapagkat hindi nga ginagamit ang mga banal na elemento ng pananampalataya, sa ating aktwal na napakataas na "paghuhusga" o "pag-aksyon", sa kabuoang pagsukat at pagtantya ng kakayahan ng tao na walang pananampalatayang pamantayan kung saan duon ang tiyak na pgtrato sa mga bagay-bagay ay ayon lamang sa temporal at nakikita o nasasalat na batayan lamang. Sa ganitong pagtingin at pagsuri gaano na lang kadali ang kamali-maling pag-uri o paghusga sa kapwa tao. Sa madaling salita, ganyan ang ugali kung wala ang may pananampalatayang batayan sa gayong walang pigil na pagtrato ng marupok at makasalanang mga situwasyon ng kapwa tao, magiang tungkol sa tunay na mga pangyayari o sa kagyat na pagtingin/pagkilala sa kapwa.
Sa ganitong situwasyong sa pagitan ng magkapwa tao, kuna wala ang kahinahunan at pag-ibig sa kapwa na taglay nilang mananampalataya, o dala ng biyaya, o na inihahating ng mismong Espiritu ng Diyos, ito ay magiging isang bukaskasang situwasyon o pagtitirahan ng mga masasamang espiritu, at isang madali nilang pagsakop sa tao upang mapagharian silang tao. Minsan pang makikita dito kung paano ngang nagagawang pamamaraan ito ng kasamaan at ng Diyablo ang kanilang malayang kamay na manipulahin at pagsamantalahan silang hindi naniniwalang tao. At mangyayari pagkatapos ang kanilang trahedya na sa kawalan ng pagtitiwala sa Diyos ng kanilang buhay ay lalong magbubunga sa kanila ang lalong kaguluhan at higit na mga kahirapan sa buhay. Sa ating huling talata sa itaas sa ating paghahambing, dito nga ay nalalarawan ang kakila-kilabot at trahedyang epekto ng isang buhay na inihagis sa kapangyarihan at kapangyarihan ng mga masasamang espiritu.
Ngunit ang paghihirap ay tunay, ay bahagi at bahagi ng ating katotohanan sa buhay; maging si Jesus ay nagdusa.Ang katotohanan ay si Jesus ay nagdusa, at kailangang magdusa.
"Diyos ko, Diyos ko, bakit mo ako pinabayaan?" Ang mga salita ng taong-Diyos na si Hesus ay sumisigaw sa Diyos na Ama sa tuktok na oras ng Kaniyang pagkapako sa krus, pagdadalamhati, pananakit ng puso, at kaalaman ng nalalapit Niyang kamatayan. Si Jesus, bilang tao, ay tunay na nagdusa, at talagang alam kung ano mismo ang maghirap. Mga sandali bago nila sinimulan na galawin Siya, habang nalalaman niya ang Kanyang kapalaran na magdusa, sinabi din ni Jesus ang mga salita na nagpapahayag ng Kanyang hangaring harapin, sa kabila ng Kaniyang kawalan ng anumang malisya para maparusahan, ang sapilitang personal at pisikal na masakit na paghihirap at marahas na pagpataw ng kamatayan. Sinabi niya,: "Ama, mayroon kang kapangyarihan na gawin ang lahat ng mga bagay. Kunin mo ang tasa na ito, (Ama, itong sakripisyo ng kamatayan sa Kalbaryo para sa mga kasalanan ng mga tao) palayo sa Akin. Ngunit mangyari ito sa gusto Mo, hindi sa Aking kagustuhan. " Marcos 14:36
Sinasabi natin na ang ating Panginoon ay tunay na sumailalim sa pambihirang sakit ng Krus: ang karanasan ni Hesus sa paghihirap. Itong kamatayan Niya, bilang isang aspeto ng Kanyang Pag-ibig, ay isang pinakamahirap na karanasan ng tao kahit para sa ating Panginoon. Ngunit Niyakap niya ito sapagkat kasama ito ng Kanyang misyon ng Kaligtasan ng sangkatauhan kung saan nagsilbi Siya bilang Sakripisyo-Kordero sa Ama para sa pagkakasala ng tao. Tulad ng naipaliwanag na natin, ang pagdurusa ni Hesus ay isang pangunahing bahagi ng Kaniyang pagkakatawang-tao, kamatayan, at pagkabuhay na muli. At eksakto at ganap Niyang tinupad ang Kaniyang 'gawa' dito sa Mundo. Walang sinumang marapat na tawaging isa lamang simbolo ang kabuuan at pagkakasakit na dinanas ng Panginoon, kasama ng lahat lahatang pisikal, emosyonal, at mental na pagdurusa Niya sa Krus. Nagdusa siya! At Siya ay nagbulalas ng hapdi ng Kaniyang pagdurusa dahil sa kabuuang sakit at kalungkutan.
Bakit nagdusa si Jesus?
Mula sa pangunahing pangunahing aspeto ng Kasulatan ang pagdurusa ng tao ay isang kuwento tungkol sa "ahas": ang pag-angat ng demonyo ng sakong ni Jesus, at sa sakong na bawat mananampalataya bilang resulta ng pinsala na dulot ng kasamaan kay Jesus at sa kanyang mga tagasunod. Ito ang tinatawag nating ang kababalaghan at ang misteryo ng paghihirap ng tao at ng pagsasakripisyo-Kristiyano. Ito ang pangunahing bukol ng talakayan sa unang bahagi ng kabanatang ito. Sa nabanggit na iba pang mga kabanata, ilalagay natin sa konteksto kung paano nagsimula ang lahat: kapwa ang kasalanan at ang pagiging kasangkot ng diyablo sa buhay ng tao at sa daigdig. Tinukoy natin ito bilang karanasan ng kapalaran at pagkahulog nina Adan at Eba na nagdawit ng lahat ng kanilang mga inapo sa lahi ng tao. (Para sa mga layunin ng pananampalataya, gayunpaman, na alalahanin natin sa buong kabanatang talakayan ito tungkol sa mapagkaloob na awa ng Diyos, kung saan pinapayagan ito ng Banal na kapalaran kung paano ang ahas / demonyo ay nakagat si Kristo at ang lahat ng mga Kristiyano bilang "epekto ng kamatayan ni Cristo at ng mga Kristiyano. Subalit si Jesucristo at mga naniniwalang Kristiyano ay nakapagpakita ng tagumpay Niya at ng mga Kristiyano sa" kamatayang karanasan " nang muling mabuhay si Cristo, at sumilang ang mga Kristiyano sa bagong buhay kay Cristo, kasama na ang sa kanila’y ipinangakong muling pagkabuhay din sa Ikalawang Pagparito ni Jesus. Ngunit upang ilagay ang lahat ng mga ito sa konteksto, ang kagat ng ahas na ito ay binubuo ng, una, matagumpay na pagtukso kina Adan at Eba dahilan sa kanilang pagsang-ayon sa tukso na humantong sa pagkatalo nila at pagkawala ng kanilang unang buhay sa biyaya, buhay na banal, na ibinigay sa kanila sa Eden pagkatapos ng paglikha, at, ikalawa, sa kinahinatnan nilang pagkakatapon, kasama na ng kalikasan ng tao sa buong Daigdig na sadlak sa kasalanan. Ibig sabihin nito na ang kabuuang lupain ng tao nabulid sa lahat ng mga kasalungatan at pagdurusa. Sa pamamagitan ng temporal na orden ng pakikipag-ugnay nina Adan at Eba sa diyablo na unang naganap pero umabot na sa kawalang-hanggan ang mismong Panginoon ay "nakagat din ng ahas", ibig sabihin ay inorden kay Kristo na ma-atake Siya ng parehong pagkilos ng diyablo na pagtukso kina Adan at Eba at ang pagkilos ng ating mga magulang na sumang-ayon sa tukso ng diyablo, na nauna na nating binisita, na naorden, at naganap bilang paunang natukoy na paghahatid ng mapagpatawad na pag-ibig at awa ng Diyos. Alam ng Diyos sa buong kawalang-hanggan kung paano ang ilang mga masasamang Anghel ay maghihimagsik, at tutuksuhin sina Adan at Eba, at makikita sina Adan at Eba na susuko sa tukso ng diyablo. Sa gayon, sa pamamagitan ng hindi pangkaraniwang katangian ng Diyos, alam niya na kakailanganin niyang magpadala ng isang Tagapagligtas sa mundo upang mailigtas sina Adan at Eba at ang kanilang mga pagkatalo dahilan sa kanilang pagsuway sa Diyos sa panahon ng kanilang unang buhay ng pagpapala sa Paraiso, na kung saan tinaggal sa kanila ang kanyang Banal na Karunungan at Banal na Mapagmahal na Awa na ngayo’y inibig ng Ama na maibigay sa sangkatauhan sa loob ng isang bagong Banal na Plano para sa pakikipagkaisa sa Kaniya sa pamamagitan ng Diyos Anak na Magkakatawang-tao at Tutubos sa sangkatauhan. Samakatuwid, ang kwento tungkol sa Isang Tagapagligtas na kinailangang maghirap at gayundin ng paghihirap ng Kaniyang mga tagasunod bilang Kaniyang pangtubos at bilang kanila na ring ambag na pagbabayad sa kanilang mismong kasalanan.
Ano ang bumubuong nasasaklaw ng mga ipagdurusa ng tao? At bakit, nga, kung gayon, tayong mga tao, ay nagdurusa?
Tulad ng paulit-ulit nating sinasabi, sa itaas at sa iba pa, ito ang katotohanan, ang ating katotohanan tiyak bilang isang naligtas na bayan ng Diyos. Tulad ng nakaranas si Jesus ng tunay na pagdurusa, gayun din kay Jesus, sa bawat isang tao ay ang kapalarang marapat na pagyakap ng pagdurusa bilang pakikipagkaisa sa Tagapagligtas, kay Jesus. At samantalang si Jesus mismo ay sumubok na tanggihan ito kaya natural na gugustuhin din nating tumanggi na magdusa, kahit na natural lamang na magdusa tayo, sapagkat kailangan nating maghirap kahit na gusto natin ito o hindi. Ngunit para sa ating sariling kabutihan, ayon sa Kanya, kung tayo ay magiging Kanyang tunay na mga disipulo, gugustuhin nating dumaan sa ating mga krus, o sa ating sariling uri ng pagdurusa sa buhay. At habang sumigaw si Hesus nang Siya’y nagdusa, sisigaw din tayo sa pagdaan natin sa pagdurusa. Bilang mga tao alam na natin itong hindi maikakailang ganitong pangyayari. Kaya kung si Hesus, ang Diyos-tao ay kailangang magdusa, gaano nga angkop lamang para sa ating mga tao na magdusa. Bilang Diyos, si Jesus ay nakakapangibabaw sa dusa; samantalang tayo bilang mga nilalang lamang ay tuwirang laging kasangkot sa pagdurusa. Ito ay katotohanan ng buhay. Bilang pag-uulit, gusto man natin ito o hindi hindi natin maiiwasan ang hirap sa buhay! Umiyak tayo sa unang sandali nang bumuka sa atin ang liwanag ng araw nuong tayo’y sumilang. Nagdurusa tayo sa ating pagdaan sa mga pasakit ng paglaki. E.g. karamihan ay naghihirap dahil sa takot sa mga malalalim at malalawak na isipin at hangarin na walang dagling kasagutan o kung mayruon nga bagang kasagutan o kalutasan. Ang hindi pag-unawa sa iba't ibang mga aspeto ng buhay ay pinagpupumilitan nating harapin ng bawat isa sa bawat yugto ng pagkabata, o pagkababae, o sa pagkalalaki. Ito ay tila tulad ng silang mga nakatatandang lalaki o tao ay laging may kalamangan sa kanilang mga nakakabata. At nagreklamo tayo nang sinabihan tayo tuwina na kailangan pa natin ng higit at higit na karanasan o na kailangan nating ipasa ang lahat ng uri ng mga panimulang pagsubok, lalo na iyang mga nakakasindak na unang mga pagsubok, na tila bagang sobrang dali lamang para sa ibang nakaranas na nito. Gaano katakut-takot ang ating unang pagtalon sa malalim na tubig, ang ating unang araw na iniwang tayo ng ating mga magulang sa paaralan, nuong una nating tunay na at seryosong ligawan o maligawan ang o ng ating iniibig o ng umiibig sa atin, nuong unang kinailangan nating lumisan ng tahanan o bayan upang puntahan ang isang hindi pamilyar na lungsod o kapaligiran, nuong una tayong hinamon sa away maging ng kapwa batang lalake o kapwa batang babae, nuong una tayong naaksidente: maging sa pagkahulog, o pagbangga/pagkabangga ng/sa kotse o sasakyan -- kung kalian halos muntik-muntikanang napahamak ang ating buhay, nang mapaharap tayo sa naging bunga ng ating unang malaking pagkakamali sa buhay, nang sapilitan tayong pumailalim sa halos walang katapusang pagsukat sa atin sa ibat-ibang mga pamantayang pagsubok ng mga institusyong panlipunan, panghanap-buhay o pang-militar na kung saan naiisip natin magkaminsan ang ilan sa mga pagsubok na tila hindi tugma sa ating pinagdaanang pag-aaral at paghahanda upang makapasa sa lahat ng mahalagang mga kumpetisyon; na samantala’y tila angkop lamang sa kapwa nating mga kalaban sa kumpetisyon. Alalaon baga, bakit nga ba sa buhay ng tao ay magkakaiba ang tao sa buhay, at magkakaiba ang trato ng buhay sa ibat-ibang tao ng lipunan? Bakit nga ba ang iba ay ipinanganak na mayaman, ang iba ay mahirap; ang iba ay higit na pisikal na pinagkalooban ng kagandahan o lakas o kalakhan, samantalang ang iba ay walang ganyang kapalaran; ang iba ay ipinanganak na may mas magaling na IQ, ang iba ay hindi; ang iba ay pinalaki sa kapaligiran ng mas mahusay na paaralan at mga kapantay na estudiyante sa kaaralan, samantalang ang iba ay wala nitong kapaligiran; ang iba ay ipinanganak sa mapayapang pamilya o pamayanan, ang iba ay hindi; ang iba ay tila malapit at konektado sa mga kasampakan para makaulong sa lipunan, ang iba ay tila nag-iisa at walang anumang tulong, atbp .... At gayon pa rin, mayroon tayong mga pagdurusa sa ilalim ng kategorya ng mga kasawian: ang mga lumaking ulila, ang mga ipinanganak na may kapansanan sa iba-ibang mga ‘facultad’ ng katawan o isip, mayruong dyang mga biktima ng pang-aabuso sa pagkabata, kasama na ang pagka-abuso sa sexo, silang sobra sa kakulangan sa sarili dahil sa maraming kadahilanan, silang dumanas ng mga nakakagulong kaganapan ng lipunan o ng kalikasan tulad ng himagsikan, o ipo-ipo at bagyo, lindol, apoy, at salot, o kaya’y biglang pagbagsak ng ekonomiya, at iba pang pampulitikang mga kaganapan ng pamahalaan sa ating sariling bayan o sa buong mundo, atbp.
Direkta o hindi tuwirang mga halimbawa ito ng dusa ng tao sa Mundo na pawang resulta at katunayan ng kasamaan ng pagiging makasalanan ang tao. At kapag ang pagdurusa ay talagang direktang resulta ng isang makasalanang pagkilos o aksyon tulad ng Aids, gonorrhea, pagkakulong sa karsel at ano pa mang problema sa batas, karaniwang gawi ng mga nakababatang babaeng magpalaglag, kriminal na pagpepeke ng mga mahahalagang dokumento, pagnanakaw, panghoholdap at iba pang aksyong criminal ng tao sa kapwa, kung gayon ang kanilang magiging dusa ay mas masakit nilang daramdamin. Ang mga ito’y magdurusa na may karagdagang dagok ng kanilang konsyensya dahil sa kanilang higit na kirot ng pangita nilang sariling kusang pagkakamali o katarantaduhang paggipit sa sarili: ang kanilang pagsangkot ng sarili sa alam na alam nilang mali at magpapahamak sa sarili. Subalit sa katunayan, madalas nga, na ang ating naging dusa ay bunga ng ating sariling paggawa ng masama, maging mag-isang indibidwal o magkakasama-samang paglabag ng anumang batas. Sa ibang pangyayari ang dusa at hirap ay direktang sanhi ng ng ating kapwa tao kahit na wala tayong kinalaman o kasangkutan. Sa puno’t dulo ang karamihan sa ipinaghihirap at ipinagdurusa ng tao ay sanhi ng ating pagiging mga miyembro ng naging di-sakdal na Mundo, ng naging di-sakdal na kalikhaan: ang pangkalahatang kalalagayan ng pagkukulang ng tao. I.e. tayo ay mga naging di-sakdal na nilalang; at ang ating mundo ay isang di-sakdal na mundo. Tila walang bagay na magiging tama kailanman; at anumang bagay ay tila hindi magiging sapat kailan man. Hindi ninuman matatakasan ang kahirapan at pagtitiis na pawang bunga ng kadiliman ng Mundo.
Sa huli, at muli para sa ating sariling kabutihan, na may kinalaman sa banal na kaisipang ito, mayroong tunay na gawa ng pagdurusa na kinakailangan: ang pagkilos, o ang maraming gawi ng pagtanggi sa sarili. Ang pinakamahirap na bagay na tanggapin at gawin ng isang tao ay ang pagtanggi sa kanyang sarili. At samantalang ito ang isa sa pinakamahalagang tawag ng Diyos sa bawat tao, ito ring pagtanggi sa sarili ang isa sa pinakamahirap na dusa ng bawat tao. Nagsalita si Kristo tungkol sa pagtanggi sa sarili kasabay ng pagpasan ng tao ng kanyang krus. Sama-sama, una, ang pagtanggi sa sarili ay kung saan ang bawat tao ay nagsisimula na dalhin ang kanyang krus, at sa huli kung kailan tinatanggap niyang ipako ang sarili. Sa totoo, ang pagtanggi sa sarili ay isinasangkot ang hirap pagtanggi sa sarili kung kailan may kaugnayan ito sa ibang mga tao sa paligid natin. Ngunit ito ay desisyon na ganap nating isuko ang ating sarili sa kalooban ng Diyos ng dahil sa kapakanan ng iba nang sa gayon ay naisasagawa natin ang pagmamahal sa Diyos at pakiki-isa sa Diyos. Ang ganitong pagdurusa sa gayon ay, sa panimula, ang pangunahing gawain at gawain ng bawat tao sa buong buhay niya. At sa diwang ito ang pagdurusa ay magiging isang paulit-ulit na aktibidad sa bawat espirituwal na pamumuhay ng tao. Ito ay malinaw na isang instrumento ng pagsisisi, paglilinis, at pagpapabanal para sa isang tao tungo sa kanyang landas sa Diyos, at kaligtasan.
Pagkaraang talakayin natin ang kinabulirang mga hirap at pagdurusa ng tao dahilan sa orihinal na sala nina Adan at Eba, na sa pagkamana ng lahat nilang inanak ay ito ring naging palad ng lahat ng tao na mga anak nina Adan at Eba, ngayon ay lalong nakaka-asam na tahakin naman natin pamuli ang ipinangako ng Diyos na makaahon at makabalik ang tao mula sa ganiyan ngang kinasadlakang mga pagkakasala at pagdurusa ng tao sa Kaligtasan, Kapayapaan, at sa huli, Kaluwalhatian pagkatapos ng kaganapan ng Pangako ng Diyos na maibalik ang minamahal Niyang nilalang na tao sa Kaniyang sinapupunan at pakikipag-isang muli sa Kaniya ng mga naligtas at piniling maging mga inampon ng Diyos sa pamamagitan ng Kaniyang Anak na si Hesukristo: ang "Pangako ng Kaligtasan".
Ang paliwanag sa itaas ay tumutukoy sa atin ng tinukoy na-sa-itaas-Genesis talata re: ang nakatakdang "... pagkapoot sa pagitan ng" ang ahas at ng babae, Eba, at ang nakatakdang "paghampas sa" ulo ng ahas ng anak ni Maria: ng Tagapagligtas na si Jesus, at ng ipinako ng anak ng ahas ang mga paa ng Anak ni Maria sa krus, at ang ipinahiwatig na epekto na mailansang kasama ng Tagapagligtas ang kinakailangang maghirap ang lahat ng mga tao na sumusunod sa Anak na ito ni Maria.
Kung gayon, higit pa sa atin ang sumusunod na Banal naKasulatan na tinutukoy ang ipinangakong Tagapagligtas mula sa Jeremias 33:15, (markahan ang pagiging malapit ng mga talatang #s: Gen 3:15, at Jer. 33:15, marahil ay nagpapahiwatig ng pagkakapareho ng mensahe sa iba't ibang mga form ng kwento), ".. Ako ay magtataas para kay David ng isang makatarungang bunga; gagawin niya ang tama at makatarungan sa lupain." Samantalang si David ay nagkaanak ng isang anak na si Salomon na gumawa ng tama at makatarungan sa Lupa ng Israel, gayunpaman ang talatang ito ay inihula ang pagbaba ng Diyos-naging tao, ni Jesus, na Anak ni Maria, (na asawa ni Joseph, na nagmula sa ninuno ni David). Napangyari ito kay Jesus, na ayon sa kasaysayan ay napabilang sa angkan ni David. At sa gayon ang talatang ito ay nagpapatunay sa pagsasakatuparan ng pagdating ng Tagapagligtas sa pamamagitan ng lahi ni David.
Pagkatapos ay mula sa Isaias 7:14, mayroon tayong pinaka-pamilyar na mapanghulang taludtod tungkol sa Tagapagligtas, "Samakatuwid, ang Panginoon mismo ang magbibigay sa inyo ng tandang ito: ang Birhen ay manganganak, at manganganak ng isang anak na lalaki, at tatawagin siyang Immanuel." Dito ay natanto, samakatuwid, kay Birheng Maria na naglihi, at nagsilang kay Jesus. Sa Mateo 1:23 ang ebanghelista ay sumulat tungkol sa hula na natutupad sa mga sumusunod na taludtod: "Kaya natupad ang pangako ng Diyos, tulad ng sinabi ng propeta," Ang isang birhen ay magsisilang ng isang batang lalaki, at tatawagin siyang Immanuel, "na ay nangangahulugang "Ang Diyos ay sumasaatin." Ang isa pang taludtod Sa Isaias ay tumutukoy ng parehong kapanganakan ng isang bata, ng Anak na kung Kanino ang Pagkakamahalan/pagka-hari) ay mapapasaKaniya, at kung Sino itong tinukoy din doon ay tatawaging "..Kahanga-hangang Tagapayo, Ang Bayaning Diyos, Ang Amang Magpakailanman, at Prinsipe ng Kapayapaan. " Sinasabi ng Isaias 9: 6," .. Ang kanyang pamamahala ay malawak at magpakailanman mapayapa, mula sa trono ni David, at sa kanyang kaharian, na kinukumpirma at nagpapanatili sa pamamagitan ng paghatol at katarungan, kapwa ngayon at magpakailanman. " Ang mga paglalarawan na ito ng Panginoon o Hari na may nasasakupang batas, pag-amin sa kasaysayan, at kapangyarihan ay umaangkop lamang sa mga paglalarawan ng Tagapagligtas na si Jesucristo.
Mayroong iba pang mga hula tungkol sa pangako ng isang Tagapagligtas ng tao sa iba pang mga lugar ng Banal na Kasulatan tulad ng kay Micah at Amos, atbp. At ang Lumang Tipan ay nagbibigay ng maraming mga prefigurasyon ng hinulaang Tagapagligtas ng mga tao, hal. pagpapakita ng malaking sakripisyo para sa mga anak ng Israel sang-ayon sa paghikayat ng Yaweh na pangalagaan, protektahan, at iligtas ang Kanyang piniling bayan. Pangunahing prefigurement ang paghahatid ni Moises sa mga tao ng Israel mula sa kanilang pagka-alipin sa mga taga-Egypt. At dahilan paunang ninais sa Ni Yaweh na magkaroon ng isang piniling bayan: ang mga Hudyo, na hiningi Niyang maihatid ni Moises silang mga Hudyo sa Kanyang ipinangakong lupain sa kanila ay pagpapahayag ng higit na unibersal na kalooban ng Diyos na magkaroon ng isang "Tagapagligtas" na ipinadala sa mundo upang mailigtas ang sangkatauhan mula sa pinakamasamang pagkaalipin ng mga tao sa mga kasalanan. At karagdagang mga tala sa Lumang Tipan ay nagbigay din ng mga salaysay na naglalarawan ng paraan ng pagdating ng Tagapagligtas, at ang mga uri ng mga kaganapan, at mga katangian ng pagkatao sa hinulaang Tagapagligtas. Mayroon tayong ilang mga ulat sa Mikas tungkol sa pagsilang ng Mesiyas, at higit pa sa Isaias na nagpapatunay sa mga kaganapan na nauukol sa Tagapagligtas, kasama na ang tungkol sa kanyang karanasan sa pagdurusa bilang bahagi ng kapalaran ng Tagapagligtas sa "paghahatid" ng mga tao ng Diyos.
At sa gayon ang pinakadakilang kaganapan sa lahat ng oras at kasaysayan ay naganap kasama ang Pagkakatawang-tao ng Diyos sa pagkatao ni Jesucristo, at sa pagtubos ni Jesus sa Kaniyang pamumuhay, pagkamatay, at pagbangon mula sa kamatayan bilang pagbabayad-sala sa Ama para sa dakilang pagkakasala laban sa mga taong nilabanan amg Diyos. Kung kaya ang kaligtasan ng sangkatauhan ay nakamit.
Ngunit ang ilan ay nais na mabawasan ang kamangha-manghang katotohanan ng kaligtasan sa isa lamang na kaganapan sa buhay. Ito ay ang usapan na ang kaligtasan ay natutungkol lamang sa pagligtas ng "kaluluwa".
Ngunit ang kaligtasan ay hindi lamang natutungkol sa kabilang buhay, iyang buhay na ipinangako sa mga naniniwala pagkatapos ng buhay sa Mundo. Kung ganoon ang pangyayari, gaano na nga ang kahirapan at kaawa-awang palad ng mga Kristiyano! Dahil sa kanilang pananampalataya, habangbuhay sila, sa buong mundo at sa buong kasaysayan, na pababayaang naninila, biktima, ina-api, at inu-usig. Anong hindi mabatang uri ng buhay bilang tao! Halimbawa’y isangdaang taon, o kahit 65 na taon lamang ng buhay na tanggaping mamuhay na laging talo o talunan, at kung magka minsan ay biktima pa ng pagpatay para sa isang pangako kung papanong tanggap nilang alisin sa kanila ang alin mang kapahingahan mula sa walang katarungang pamumuhay? Ang pangako ba ng Diyos ng paglaya ay ganiyang walang kahabagan at walang katapusang pagiging hindi mapakali sa bawat Kristiyano? Ang Diyos ba ay sobrang tigas at hindi nagbibigay pag-asa upang pigilin ang kanyang ipinangakong kaligtasan ng tao sa kabuuang buhay ditto sa Mundo? Kung ito ang itinuturo ni Jesucristo, maiintindihan natin kung paanong nainis si Nietzsche sa patay na Diyos ng Kristiyano.
Ngunit si Nietzsche ay mali; at ang ilan sa atin ay hindi sinasadyang nalinlang sa pagtanggap sa gayong maling kuru-kuro.
Ang kaligtasan ay hindi doon o sa kabila. Narito na! Inuulit ko ang pahayag ni Jesus: "... Ipinadala ako ng Panginoon upang .......... palayain ang lahat na naghihirap; at sabihin sa lahat, ITO ANG TAON NG PANGINOON, NG PAGPAPALA MULA SA PANGINOON. "
Napagtanto na sa Pagkakatawang-tao ng Diyos, ang Diyos ay naging tao. Ang Diyos ngayon ay kasama nang narito. Masdan, si Jesus, Ang Emmanuel! (Diyos-Sa Atin, Ang Diyos dito at ngayon.) At kaya ang kaligtasan ay narito na ngayon sa mundo. Luwalhati sa Diyos, at ngayon ang (Diyos) kapayapaan ay narito sa mundo. Sinabi ni Juan Bautista, 'ang Kaharian ng Diyos ay malapit na'. Magalak nang magalak!
Ngayon hindi ako nagsasalita tungkol sa isang “Liberation Theology” i.e. Ang sabihin ba ang hukbo ng Diyos ay narito ngayon upang bantayan at protektahan ang bawat kristiyano laban sa lahat ng mga hukbo ng kaaway. Hindi rin nating pinag-uusapan dito ang isang “Prosperity Gospel”, i.e. Gagawin ng Diyos ang lahat ng ipinanganak-muli na mayaman at malusog. Hindi rin nating pinag-uusapan dito ang tungkol sa isang “One-World Government” kasama ang mga hukom at tagapagpatay na handa na maghiganti laban sa mga mang-uusig sa mga naniniwala at tagasunod ng ebanghelyo. Ang mga ito ay mga tanawin o isipin higit na nababagay sa huling panahon. Yang pagbanggit ng “hukbo ng Langit”, yang pagdatal ng pagpapawala ng pagkagutom at pagka-pobre, at yang Iisang Tagapamahala sa persona ng Diyos-Trinidad.
Subalit ang pinag-uusapan natin ay ang katotohanan na si Hesukristo ay bumaba sa sangkatauhan. Namatay siya at nagbayad ng kanyang dugo para sa ating mga kasalanan. At siya ay nabuhay mula sa kamatayan alang-alang sa isang tipan na ngayon ang kapangyarihan ng kasalanan ay napagtagumpayan. Ngayon magsisimula ang isang bagong buhay ng tao. At naparito Siya upang magkaroon tayo ng buhay na iyon, at na sagana para sa atin ditto pa man. Sinabi niya habang kumakain tayo ng kanyang laman, at uminom ng kanyang dugo, at sa gayon ay nakapag-iisa natin ang ating sarili nang lubos kay Jesus at natatanggap natin ang bagong buhay, at ng buhay na walang hanggan nga bagamat nag-uumpisa na sa ngayon. Ngunit ang buhay na ito upang maging kasiya-siya sa atin ay ipinahiwatig ng Panginoon nang sinabi Niya kapag uminom ka ng tubig na ibinibigay ko sa iyo ay hindi ka na mauuhaw. I.e. Kapag natanggap natin ang bagong buhay na ito ay hindi tayo mapapagod. Ito ay permanenteng nagbibigay ng sustansya, nakapagpapanibago, at mismong nagbibigay ng tunay na enerhiya. Ang ating Santo Papa Huwan Pablo II ay isa sa testigo sa buhay sa gayong katwaan niya dahil sa Ebanghelyo. Ipinakita niya ang kaligayahang ito niya sa maraming mga taong nakasalamuha niya sa maraming beses niyang pakikilahok sa mga tao sa buong mundo, (isang halimbawa ay ang pakikipagsaya niya sa mga kabataan sa tuwinang pagdiriwang ng “World Youth Day” taon-taon. Sapagkat tunay na masaya ang bawat mananampalataya. Nariyan ang krus, na humihingi ng kompletong: “metanoia” (buong pagtalikod sa sarili at pag-aalay ng puso’t kaluluwa sa Diyos). Ngunit sa pamamagitan ng pamatok ni Kristo o sa kanyang biyaya, ang lahat ng Mabuting Balita ay kabuuan ang karanasan ng Kaligayahan at Pag-asa, minsan at para sa lahat. Ito ang pinakamahusay na nakatagong lihim sa mga tao sa mundo. Ang tao sa Mundo ay sapilitang naghahanap na makuntento sa anumang pansamantala at maling haka-hakang kasiyahan ng mundo; ngunit ang mga Kristiyano dito at ngayon ay maaaring makatanggap ng inspirasyong galing sa Langit na nagbibigay sa kanila ng mga magagandang sandali ng kagalakan at kaligayahan kahit na sa maliit na dosis lamang. Ngunit ito ay isang karanasan na hindi katulad ng isang makamundong ligaya, ito ay tinatanggap sa loob ng tao na umaakma na may totoong sandali ng kapayapaan at pahinga. Samantalang ang makamundong uri ng pahinga ay pagkukunwari at mababaw. At ang karamihan sa mga katuwaang ito ay isinasagawa sa paggamit o pagkasangpakan ng kapwa tao.
Kabanata 14, Ikalawang Parte: Hanggang sa Parousia, pagtungo sa Kanyang Huling Kaganapan sa Buhay sa Biyaya
(Pangako ni Kristo na Kalaunan Maipakita
ang Paglago ng Bayan ng Diyos)
Mga Pahayag na Hinggil sa Paghahanda:
Bago natin simulan ang talakayan tungkol sa pangkatapusang paksang ito, nais natin ang isang malinaw na malinaw ang pagpapahayag nito: Wala sa kabanatang ito ang isang direkta at buong katiyakang pangungusap tungkol sa Katapusan na Panahon. Ang sandaling iyon ng pag-iral kung kalian sa wakas ay muling pagbalik ni Kristo sa makalawang pagkakataon upang hatulan ang buong sangkatauhan at ang mundo. Hindi natin bibigyan ng ganap na pagtatalakay sa kabanatang ito ng mga mga hinulaang elemento o katangian na magaganap bilang marka ng desisyon na itinakda ng Diyos sa katapusan ng mundo. Hindi ang mga iyan lamang ang marapat maging pinakatema tungo sa isang tunay na maayos na pagtatanghal ng lahat ng makapangyayari sa paligid ng buong katuturan ng ating tema na pinupukol natin sa kabanatang ito n gating Salvation Mission Series, o ng ating Serye tungkol sa Mabuting Balita ng Pagdating at Muling Pagbalik ni Kristo: ang Mabuting Balita ng Kaligtasan. Ngunit tulad ng kabuoang mga kabanata sa ating Mission Series, layunin natin dito sa pangwakas na tema sa ating Salvation Mission Series, bilang espesyal na pagpapahayag na kabanata na markahan natin ang mga mataas na puntos kung paano natin sinasabi ayon sa ipinangako ng Diyos na ang kaligtasan ng sangkatauhan ay hindi maikakailang dumating na sa atin: narito na at buong-buong mabubunyag na punong puno ng tagumpay at kaluwalhatian sa muling pagbalik ni Kristo sa katapusan ng panahon. Nilalayon natin ngayon ang lalong higit na maipakita ang datiy mga hindi pa nalalabas na mga pangyayari at mga kaganapan sa mundo at sa tanang kalalakihan at kababaihan ng patuloy na mga henerasyon ng sangkatauhan kung papaanong naihatid na sa ating buhay ang sobrenatural na pagbabagong-anyo ng loob ng tao at ng mga tao na tunay na tunay ngang pinapapangyaring nagiging mga sobrenatural na kapangyarihan, at patuloy na nangyayari. Tayo sa katotohanan ay hindi natatakot na inaangkin tayo ng direktang pakikialam ng Diyos para sa Kanyang kaluwalhatian at para sa ikabubuti ng hindi mabilang na mga tao na sa wakas ay napili ng Diyos upang maging napalad sa buhay ng biyaya ni Cristo. Ito ay tulad na ang mga kalalakihan at kababaihan na ito ay hindi maikakaila na nagpapakita ng buhay na kinakailangang bigyan ng lakas ng lakas o lakas na lampas sa kanilang kakayahan ng tao, maging sa loob man o panlabas. Ang aming talakayan ay hindi eksaktong eksaktong pag-uulit ng mga salita sa mga nakaraang kabanata. Ngunit nilalayon naming gawin ang pagtatanghal ng kung paano naganap ang tunay na kagila-gilalas na totoong mga pagbabagong espiritwal o biyaya ng mga indibidwal na kalalakihan at kababaihan na may iba't ibang edad. Nilalayon din naming gawin ang pagtatanghal kung paano kamangha-manghang kamangha-mangha ang uri ng mga gawaing pang-ispiritwal na gawaing ito "mga banal" ng Diyos ay nagpapakita nang tunay o buong realistiko na nakatira sa gitna ng mundo, at sa gitna ng mga pangyayari sa buhay na malakas at walang hiwagang pinipigilan o pinipigilan sila mula sa ginagawa ito.
Pagtatanghal ng Kabanata ng Epilogue ng Serye
Magsisimula kami sa pamamagitan ng pagpapahayag na sa lalong madaling panahon sapat na para sa lahat ng mga anak ng Diyos, kung mula pa sa mga nakalipas na panahon o kahit na sa hinaharap, ang sandali ay naganap na sa mundo nang ang mga tagasunod ng mga tagasunod ni Cristo, tulad ni Jesus ay pinarangalan para sa kanyang kabuuang pagpapasakop sa kanyang buhay ng tao sa Ama, gayon din ay naging mga namamahagi ng kanyang kaluwalhatian para sa kanilang parehong kabuuang pagsumite ng kanilang buhay ng tao sa kalooban ng Diyos. Kung saan nasusumpungan nila ang kanilang sarili na nakakaranas ng mga hindi maikakaila na hindi maikakaila na lilim ng kaluwalhatian ni Jesus dito sa kung ano ang naging kaakibat ng tunay na pagtataya ng hinulaang "Bagong Daigdig / Bagong Langit, isang uri ng ambag ng eskolohiko kung saan nananatili ang isang tunay na pagpapakita ng lahat-sa paligid ng espirituwal na pamumulaklak sa ang mga biyaya ng Diyos sa pamamagitan ng mga banal / banal ng Diyos. (Hanggang dito, dapat nating i-refresh (naunang mga highlight mula sa Kabanata 2 & 8, Nabubuhay ang Buhay ng Biyaya at Ano ang Buhay ng biyaya) habang inilalarawan natin ang nakatakdang pagiging perpekto napagtanto kahit dito mismo sa mundo, at sa buhay na ito, kung saan isinisiwalat ni Saint Augustine, ang mga puso ng mga mananampalataya ay nanatiling hindi mapakali .. ngunit ngayon ay natagpuan na rin ang kanilang kapahingahan sa Diyos! Higit pa sa oras, ngunit sa loob ng oras, mayroon ang mga kalalakihan at kababaihan. ay, o marating ang kanilang nakatakdang rurok ng pagkakaroon ng tao, ng kanilang nilikha na buhay: ang pag-aari ng Diyos na nasa loob nila, ang Emmanuel at kasama ng mga tunay na kalalakihan at kababaihan ng Diyos.Ang yugtong ito ng tunay na praktikal na pamumuhay ng biyaya s ang mataas na punto ng kanilang kapunuan ng biyaya. At ito ang antas na napakagandang buod sa Beatitudes ng Panginoon. Ito ang antas kung nakamit ng mga indibidwal ang birtud ng kadalisayan kung saan bilang ipinangako na makikita nila ang Diyos sa lahat ng bagay sa kanilang paligid, hindi metaphorically ngunit tunay na matalino sa kaharian. Ito ang antas na kapag ang mga indibidwal ay naging tunay na maamo ay nakakuha sila ng napakalinaw na mga pangitain kung gaano kalaki ang hinulaang bagong lupa na binibigyan sila ng maraming halaga. Ito ang antas na kung ang mga indibidwal na talagang dumaan sa walang tigil na malulungkot na kasawian sa buhay ay sa wakas ay nasobrahan ng walang iba kundi sa pamamagitan ng labis na lakas na espirituwal na pag-aliw. (Kung mayroon talagang mga bagay na nagiging "mataas" sa mga gamot,) .. ito ay tulad ng tunay na "mataas" na karanasan ng Diyos. Ito ang antas kung ang mga indibidwal na patuloy na naghahanap ng kaalaman, pang-unawa, at karunungan pagkatapos ay makaranas ng paghuhula sa mystic visions ng hustisya at kabutihan ng Diyos. Kapag ang mga nabuhay na martyrdom ng mga pang-aapi at pag-uusig sa buhay ay kalimutan ang lahat ng mga pahirap at paghihirap sa kanilang buhay habang siniguro nila pagnilayan ang higit na higit na nakakataas at masigurado ang isang espiritwal na pagmumuni-muni na halos na ang katumbas na hinaharap na "mukha-sa-mukha" na pagmumuni-muni ng Diyos at ng Kaharian ng Diyos kahit dito mismo sa mundo, dahil ito ay pre-figure na New Earth / Bagong Langit.
Samakatuwid, ito ay, kung gayon, ang patuloy na mga sitwasyon para sa mga taong banal na naging gantimpala sa wakas sa kanilang paniniwala at pagsunod sa Diyos bilang mga peregrino sa mundo; ito ang mga sitwasyong kung saan sila ay pinahintulutan ng Diyos ng gayong makalangit na mga pribilehiyo ng mahusay na espirituwal na taas at kasiyahan. Ito, sa loob ngunit sa paglipas ng panahon, ay ang sandali na ang lahat ng mga banal / banal ng Diyos ay nakakaranas ng ilang antas kung ano ang itinuturo ng Simbahan na hindi maipaliwanag na mga himala na ibinibigay lamang sa mga "Banal" ng Diyos. Sa gayon, ang mga sumusunod na mga senaryo na nagsimula at patuloy na nagaganap ayon sa ipinangako ng Panginoong Jesucristo, - at ayon sa pagpunta sa karaniwang mga pangyayari o mga kaganapan sa mundo lamang dati at pambihirang pinapayagan sa mga okasyon ng Diyos. Saksihan ang mga ito sa mga form tulad ng "pakikipag-usap-sa-tonque" (pakikinig sa kanila ay tunog ng mga banyagang wika habang nangangaral sila), "pumapatay-sa-Espiritu" (pisikal na pagbagsak sa isang kumpletong pagkuha ng Espiritu, mabuting Espiritu, kasama na may kahihinatnan na paglaho ng ilang mga karamdaman), "bi-location" (mga taong banal na nakikita sa dalawa o higit pang mga lugar nang halos parehong oras), "lokusyon" (pagsasalita ng nakaraan o hinaharap na mga kaganapan o impormasyong nauugnay sa Santo), "mga pagkakita" (tulad ng hindi mabilang na paglitaw ng Mapalad na Birheng Maria sa buong mundo sa mga huling siglo), ang aktwal na pisikal na pagbawas sa kalawakan habang sa malalim na panalangin, (ang pagtaas ni Padre Pio sa taas habang sa mga panalangin ng ilang beses), talagang nakikita ni Saint Stephen ". ... Bukas ang langit at ang Anak ng Tao na nakatayo sa kanang bahagi ng Diyos "sa panahon ng kanyang lubos na pagkamatay at pag-iisa sa mga Banal ng Langit, ang Mapalad na Ina na ipinapalagay sa Langit, katawan at kaluluwa, si Jesus '- Mismo, supernatural na tao feats tulad ng "paglalakad sa wa ter "," tumagos sa mga saradong pintuan "," pagpaparami ng tinapay at isda ", at paggaling ng maraming mga may sakit kahit na mga patay na tao, ang kanyang ipinangakong kakayahang ilipat ang mga bundok ng mga tunay na mananampalataya, ang pagtanggap ng mga apostol ng Banal na Espiritu at ang kanilang bunga nagsasalita sa toniki, at mula ngayon ang kanilang makapangyarihang pangangaral, pagpapagaling ng maraming mga may sakit, at paggawa ng iba pang mga himala, (sapagkat sa katunayan ay nabigyan ito ng mga Banal ng gayong pribilehiyo na magsagawa ng himala kapag sila ay talagang nagkakaisa sa Diyos: ang panghuli criterion ni na ang Iglesya ay opisyal na kinukumpirma ang pamagat ng isang "Banal" ng Diyos sa isang taimtim na mananampalataya at tagasunod ni Cristo, patunay na positibo na ang santo ay nagsagawa ng isang mapaghimalang tagapamagitan na pagpapagaling para sa isang taong may sakit), AT ang pinaka-maluwalhating tao na nakakaranas sa mundo ng tatlong Apostol ng kaluwalhatian ng Banal sa bawat pagsaksi nila sa "nagbabagong Jesus", - kasama sina Moises, at Elias - sa isang estado ng kaluwalhatian, ibig sabihin. kanilang nakikita ang tatlong lalaki, lalo na si Jesus, sa pinaka-hindi maisip na kalagayan ng makalangit na pagpapalangit, (hindi bilang mga paggunita ng kanilang mga mata o pandama, o mental na mga kasanayan ngunit sa pamamagitan ng ilang espirituwal na paliwanag kay Simon, James, at Juan). Ang lahat ng ito bilang tunay na mga bunga ng biyaya ng mga bagong kalalakihan at kababaihan ng Diyos kay Cristo kaya natutupad ang pangwakas na epalya ng Triune ng Diyos ng Misteryo ng Kaligtasan. Ang mga pagbabagong ito sa loob-oras-at-puwang na mga kaganapan na nagtatampok ng ipinanganak na mga anak ng Diyos, ay pre-eschatological Tipan na katuparan ng walang hanggang ipinangako ng Diyos na ibabalik ang kabuuan ng biyaya ng Diyos sa loob ng sangkatauhan at sa loob ng paglikha. Sa sandaling ito, tulad ng mga pre-figurement o foreshadowings ng New Earth / New Heaven sa buhay ng mga tunay na mananampalataya ay nagaganap sa buong mundo, at sa kabila ng mundo, ipinapakita nito ang nananatili na kapangyarihan ng biyaya ni Cristo sa mga naniniwala na bagong natagpuan. kakayahan at lakas upang itigil ang pag-abala sa isang dapat na madugong mundo. Hindi na dapat na ang mga manonood ng tadhana at kadiliman ay nakakaapekto sa mga naniniwala. Sa kaibahan ng kanilang bagong natagpuan panloob at kahit na panlabas na pagpapala ng buhay, ang mga mamamayang ito na nagpapanaw sa mundo ay kinukuha ngayon ng isang higit na nananatiling diwa ng pag-asa at tunay na kapayapaan sa kanilang kalagayan kahit anuman ang makamundong nakapalibot. Marami nang parami sa mga puso at isipan ang "matapat" ng Diyos ay dati nang labis na impluwensya ng pangit na pangungutya sa buhay, kawalan ng pag-asa, at kalungkutan mula sa kanilang mga karanasan sa pag-uusig o pagdurusa. Tulad ng sinabi ni San Pablo ang tibo ng kamatayan, na tinutularan ng itaas na mga refer-to-negativities ng buhay, ay napagtagumpayan ni Kristo, partikular sa muling pagkabuhay ni Kristo mula sa mga patay. Sapagka't samantalang ang haing hain ng hain ng Kordero, si Jesucristo ay ganap na natapos hanggang sa wakas; gayon din, ang pantay na pagsasakripisyo ng tulad ng kordero ng bawat pinahihikayat na mananampalataya / tagasunod at higit na natatapos sa pag-iisa sa sakripisyo ni Kristo
At ganoon din ang nag-amin sa naunang Kabanata 10 tungkol sa Mystical Body ni Cristo; naaalala namin kung ano ang sinasabi namin noon. Sa sandaling ito, ang mga indibidwal na tagasunod ni Cristo ay magkakaroon ng kanilang buong paglalakbay ng Kristiyanong pagbabalik-loob kasama ang lahat ng kinakailangang karanasan sa pananampalataya na nararanasan, pag-unawa, pag-aaral, at pagtanggap sa pamamagitan ng pagtanggi sa sarili at pagdala ng krus at namamatay sa isang bagong buhay ng biyaya ni Cristo sa pamamagitan ng pananampalataya . Marami nang parami ng bawat isa sa kanila ang magkakaroon sa pamamagitan ng isang buhay na pag-unawa ng biyaya bilang tanda ng masaganang buhay, at ang kinahinatnan na talagang masaganang pamumuhay ng ispiritwalidad sa pamamagitan ng kapangyarihan ng biyaya. Ito ay natanto kung anong uri ng buhay ang nagpapatunay o sumasangayon sa katotohanan ng mga sinabi ni Jesus tungkol sa pamumuhay ng kanyang buhay na biyaya at samakatuwid ay may kabutihan. Maiintindihan ng mga taong ito ang ibig niyang sabihin nang sabihin ni Jesus: "Siya na .... nawawala ang kanyang buhay ay ililigtas ito." Tatanggapin na sana nila ang kahulugan ng Krus kapag pinag-uusapan ang buhay na ispiritwalidad. Isinama nila ang kanilang katangi-tanging pamumuhay na nagsasabing ang tunay na pangako at pagtatalaga sa pananampalataya, tulad ng mga indibidwal na mananampalataya / tagasunod ay ipinakikita nila ang kanilang sarili na naihatid o pinalaya sa pamamagitan ng kapangyarihan ng biyaya mula sa anumang pagkakapareho sa pagkakadikit sa mga kalakal sa mundong ito. Dahil din sa tulad nito ay nakamit nila ang antas ng makamundong detatsment na ikinagalit nila ang mga ito kahit na isipin na kailanman ipagkanulo ang kanilang buong pag-ibig sa Diyos na may kahit isang sandali na pag-ibig na pag-ibig at pagnanais para sa makamundong kasiyahan, karangalan, kapangyarihan, o kayamanan sa anumang paraan na sumasalungat sa kanilang katapatan sa Diyos. Sa pamamagitan ng biyaya ng kanilang mga bagong natagpuan na kamalayan sa kaisipan ay naging isang beses at para sa lahat na kumbinsido sa kakulangan ng makamundong kabutihan na gumagana laban sa mga batas ng Diyos. Sa pamamagitan ng biyaya ng pananampalataya sila ay na-infuse sa espirituwal na pangitain at masigasig na mahalin at mapangalagaan ang pribilehiyo at mapagbigay na karanasan sa pamamagitan ng biyaya ng banal na indwelling sa loob nila. Muli, tulad na hindi nila kailanman nais na iwanan ito sa pabor ng mga mapanghamak na mga pangako ng mga makamundong kalakal.
Kaya, mula sa isang tunay na positibong sukat na ito ng bagong patayong abot-tanaw ng pamumuhay sa biyaya ay naisulat sa mga tuntunin na hindi mas mataas kaysa sa aktwal na mas buong tirahan sa loob ng mga ito ng Banal na Espiritu, at samakatuwid ay sa pamamagitan ng Triune Divinity Itself. Tulad ng isinulat ni Saint John ang mismong mga salita ni Jesus, "Kung may nagmamahal sa akin (Jesus) ay susundin niya ako. Mamahalin siya ng aking Ama, at Kami ay paroroon sa kanya, at maninirahan sa kanya." Juan 14: 23-24 Talagang hindi maiisip ang kabuuang saklaw ng kahulugan ng pagkakaroon ng Diyos, ang Banal na Trinidad sa loob natin! Ang napakaraming mga araw ng natitirang bahagi ng ating indibidwal na buhay ay hindi sapat upang malutas ang banal na pagpapahayag ng Diyos na nasa loob at sa paligid ng ating buhay. Ito ay, sa loob ngunit sa paglipas ng panahon, ang walang tigil na pagmumuni-muni ng Walang-hanggan na pagiging tirahan sa amin. Ito ay, sa loob ngunit sa paglipas ng panahon, ang pag-access sa pag-access ng mga banal na inspirasyon sa loob ng aming mga masasamang isip. Sa bisa nito, ito ay, sa loob ngunit sa paglipas ng panahon, ang ilang personal na paghahayag mula sa Diyos kung paano nananalangin sa Makapangyarihan sa lahat nang hindi tumitigil, tulad ng inireseta sa mga mananampalataya ni Saint Paul, ay nakakagawa ng mga tao sa kabila ng kanilang mahina na 'laman'. Sa mga salita ng ating kapatid na pundamentalista na ebanghelista, nang ang mga naniniwala / tagasunod ni Cristo ay dumating sa sandaling iyon nang sila ay muling ipanganak; iyon din ang sandali na tinukoy nila na "seguridad ng kaligtasan". Kapag nai-save, talagang nai-save mula sa araw-araw! Sa katunayan, isinulat ni Saint John, "Ang mga anak ng Diyos ay hindi maaaring magpatuloy sa pagiging makasalanan. Ang kanyang (Cristo) kapangyarihan na nagbibigay-buhay ay naninirahan sa kanila at ginagawang kanilang mga anak; upang hindi sila magpatuloy na magkasala." 1Juan 3: 9 Dinadala tayo nito sa kalagayan kung saan ang isang tao ay naging miyembro ng Simbahan ni Cristo. Ito ang kundisyon ng pagiging tapat sa pagtatapat kay Cristo o sa mga turo at utos ni Kristo. At tulad ng napag-usapan na natin, ang sumusunod sa mga turo at utos ni Cristo ay magkatugma sa tinatawag na buhay ng kabanalan ng mga banal na bayan ng Diyos, ie. ang maramihang mga pinili ng Diyos na ligtas na hinirang ng Espiritu habang ganap nilang tinatanggap ang kalooban ng Diyos habang nagbubunga sila ng mga biyaya sa kanilang indibidwal na buhay. At sa bawat biyaya mula sa pagtanggap ng mga sakramento, ang kanilang pagka-espiritwal ay lumalaki at bubuo ng pagpapagana ng kanilang pag-unlad at pagkahinog sa kabanalan: ang pagbabagong-loob ng metanoia ng kanilang mga puso at isipan na ganap na nakabukas lamang para sa Diyos. Samakatuwid, sila, sa bawat panahon, ang naniniwala na tapat na naging mga anak ng Diyos, o ang mga espesyal na pinili ng Diyos, bilang kumpirmado para sa amin ni Saint Peter. Mula sa mga taludtod sa 1Peter 2: 4-5, at 2: 9 kaagad na lumipat mula sa imahinasyon ng isang istraktura lamang ng bato o edipormeng simbahan sa ideya at pagtukoy kung ano ang napiling mga tao ng Diyos. Ang 1Peter 2: 9-10 ay nagpapatuloy sa mga sumusunod na taludtod: "Ngunit ikaw ang pinili at natatanging TAO ng Diyos. Ikaw ay isang pangkat ng mga maharlikang saserdote at isang HOLY NATION. Inilabas ka ng Diyos mula sa kadiliman sa kanyang kamangha-manghang ilaw. Ngayon ay dapat mong sabihin sa lahat ng mga kamangha-manghang bagay na nagawa niya. Sinasabi ng Banal na Kasulatan, 'Noong ikaw ay walang tao. Ngayon ikaw ay TAO ng Diyos. Sa isang oras walang sinuman sa iyo. Ngayon ang Diyos ay tratuhin ka ng kabaitan. "Mula sa pananaw ng isang gusali ng simbahan si Saint Peter ay agad na lumipat sa pananaw ng mga tao ng Diyos, isang pamayanan ng Diyos. Sapagkat ito ang kung ano, sa loob ngunit sa paglipas ng panahon, ay nabago bilang Simbahan ni Cristo na itinatag Niya, ang nagkakaisang mga tao ng Diyos na lubos na nakilala kay Kristo dahil sa mga buhay na tulad ni Cristo at mga personalidad ng mga bagong ipinanganak na anak ng Diyos sa pamamagitan ng biyaya mula sa Banal na Espiritu.Kapitulo 6: Ang Kaharian ng Diyos , ginagawa namin ang sanggunian sa Kaharian ng Diyos na itinatag ni Kristo, na sinimulan niya mula sa kanyang mga unang tunay na nagbagong loob at mga mananampalataya / tagasunod. Ang mga indibidwal na ito, ang bawat grupo sa kanyang sariling panahon sa oras, na tinawag nating mga unang banal ng Diyos, ay naging ang unang bungkos ng mga tapat na nagpahayag ng kabuuang pananampalataya at pagiging alagad kay Cristo sa pamamagitan ng kanilang patotoo ng ganap na pagyakap sa Kanyang mga turo at mga utos, at ang kanilang kamangha-manghang pag-alay ng kanilang buhay sa kumpletong pagsunod o kalooban ng Diyos. Ang mga ito, sa loob ngunit sa paglipas ng panahon, ay mga bagong piniling mga tao ng Diyos, na sinasabing nagmamahal sa Isa at Nag-iisang Diyos, at hindi sinasadya na maabot ang pagmamahal sa iba. Sila ang totoong mga tao ng Diyos dahil naipakita nila ang mapagmahal na imahen ng Diyos, na siyang tunay na kakanyahan ng Diyos. Ganito ang Kaharian ng Diyos, lalo na ang nagkakaisang mga tao ng Diyos, na nagkakaisa sa Diyos at sa isa't isa. Sa madaling salita, bilang isang tao na tinawag ni Kristo na sumunod sa kanya sila ang Simbahan ni Cristo. Ang Simbahang ito ay ang parehong tinawag ni Jesus na mapabilang sa Kaharian ng Diyos. Samakatuwid, ang Kaharian na ito ng Diyos ay ang Simbahan ni Cristo, at kabaliktaran, ang Simbahan ay ang Kaharian ng Diyos.
At sa loob ng kasaysayan, nakikita natin ang patuloy na pagsasakatuparan ng Simbahan kung kailan, halimbawa, isang Saint Francis ng Assisi ang nag-duplicate ng kanyang indibidwal na mapagmahal at paglilingkod sa Diyos sa mga tuntunin ng libong tunay na mga Franciscans na sumunod sa kanya para kay Cristo, at tinulad ang kanilang pagkakatatag. Master sa paraan ng pagsunod kay Cristo. Pagkatapos, nasaksihan namin muli ang nangyari sa paulit-ulit na mga tao ng iba pang "mga kalalakihan ng Diyos" habang nakikita natin ang parehong bagay na nangyayari sa halimbawa, si Ignatius ni Loyola, na tulad ni St Francis ay lubos na nakatuon sa kanyang buhay sa paglilingkod sa Diyos ; ngunit kung saan ang kabuuang personal na dedikasyon sa buhay, gayunpaman, ay kinopya ng patuloy, o pinarami sa mga tuntunin ng maraming magkatulad na serbisyo na nakatuon sa Diyos na mga Heswita ng iba't ibang mga erya na naging relihiyoso na nabuhay ang kanilang buhay tulad ng kanilang pinuno na nauna, si St. Ignatius. Sa gayon, nakikita natin ang parehong pagkopya ng isang buhay na nabuhay para sa Diyos sa mga testigo ng maraming iba pang Religious Founders-Saints, na nagbalik-loob mula sa kanilang nakaraang makamundong pamumuhay sa nabubuhay na buhay para sa Diyos. Tulad ng nasa itaas, nakita natin ito sa isang dating dakilang makasalanan na naging dakilang santo, si St Augustine at ang kanyang maraming tunay na misyonaryong mga Friars ng Augustinian Order. Sinasabi namin, sa gayon, sa ganitong paraan ay pinadami ng mga tao ang Diyos; at dahil dito pinalaki ang Simbahan. Nakikita natin ang patuloy na proseso ng muling'creation 'ng Simbahan, o ang muling' pag-urong 'ng bayan ng Diyos sa parehong dobleng buhay ng misyonero at gawain ng St. Francis de Sales, hal. sa bawat maraming totoong Salesian Brothers sa iba't ibang mga lugar ng mundo na nagpapalaganap ng diwa ng Kristiyanong edukasyon ng St Francis de Sales. Ang paglipat sa, bukod dito ay dapat nating alalahanin at kilalanin silang iba pang mga Banal ng Simbahan na nagawa ang parehong bagay: ang pamumuhay ng indibidwal at pamayanan at misyonerong Ebanghelyo, samakatuwid nga. ang tunay na mga gawa ng Kristiyanong pag-ibig ay masigasig na naobserbahan at binigyan ng patotoo para sa pangalan ni Jesus. Sa proseso, samakatuwid, patuloy silang nagtataguyod, nagpapatatag, at umunlad ang Isang Tao ng Diyos na itinatag ng ating Panginoong Jesucristo. Alalahanin muli, sa gayon ang parehong paglaganap ng Simbahan / Mga Tao ng Diyos sa ilalim ng mga pangalan ng St. Theresas, o ni Mother Theresa sa kasunod na 'Theresian' na mga pamayanan ng mga tagasunod para kay Cristo, ni St Claire sa mga katulad na pamayanan ng kababaihan / madre nabubuhay ang kanilang buhay pagkatapos ng halimbawa na tulad ng Francis at pamumuno ng Congregational ni San Claire, ng isang St Dominic sa isang pamayanan ng mga tagasunod ng Dominican para kay Cristo, ni San Don Bosco sa isang pamayanan ng mga tagasunod ng Don Bosco para kay Cristo, ni St. . Jose Maria Escriva sa pamayanan ng mga manggagawa sa Opus Dei para kay Cristo, atbp.
Alalahanin din at isipin ang agarang 3000 na mga nagkakabago ng mga Apostol sa panahon ng pormal na pagtatatag ng Simbahan ni Cristo sa unang Pentekostes. Ngunit higit pa rito, alalahanin at isipin ang maraming mga pamayanan ng pakikisama o ng pananampalataya na nabuo sa pamamagitan ng maraming mga debosyon sa ilalim ng Patronship ng ating napaka Ina Maria. Sa kanyang maraming mga pangyayaring kaakibat na natanto ang libu-libong mga nag-convert na deboto sa ilalim niya para sa kanyang Anak na si Jesus Christ sa pamamagitan ni Fatima, Lourdes, atbp.
Pagkatapos ay mapagtanto kung gaano karami ang libu-libo ng higit pa at higit pang mga deboto sa ilalim ng kanyang pag-aalaga ang lumalapit kay Kristo sa bawat malawak na pagdarasal ng Rosaries sa buong mundo, at sa mga kasalukuyang henerasyong ito. C / o ang Legion ni Maria, ang Blue Army ni Maria, at iba pang mga organisasyong debosyonal sa kanyang pangalan.
Kaya binibigyang diin namin kung ano ang sinabi namin nang mas maaga kung paano pangunahing ang pangunahing ground at punong pakikipag-ugnayan na kung saan ang mga naniniwala ay nakatali at nakikipag-ugnay na talagang tunay na makapangyarihang at unibersal at multitudinally ay bawat paulit-ulit na pagdiriwang ni Cristo ay pinuri ang Eucharistic Calvary Sacrifice ng Mass celebration araw-araw ng bawat paring Katoliko sa buong ang mundo, at sa buong mga panahong Kristiano. Sapagkat hindi lamang ito ang pakikisama at pagkakaisa sa Panginoong nagtitipon ng mga lokal na pamayanan ng bawat pananampalataya ng kongregasyon mula sa alinmang lugar at sa alinmang oras ng araw o gabi. Ang higit na kagandahang-loob at kagandahang-loob na ito ay direktang nagsasangkot sa lahat ng mga naninirahan sa kalangitan at ng purgatoryo, na kasama ang mga Anghel at ang Diyos na Triune. Sa tuwing Misa lalo na sa bahagi ng Pagpapabanal ng Misa, kapag ang Eukaristiya na si Jesus ay sambahin bilang Panginoon ng Lahat, kasabay ng mga lokal na mananamba ay sambahin ang higit na paggalang sa lahat ng mga Anghel at mga Banal ng Langit. Ito ang Iglesya, ang Tao ng Diyos, ang mga Banal / Banal ng Diyos In-Unity bago ang Labing Mahusay na Triune na Diyos. Ito ay, Par Excellence, ang pagpupulong ng mga tapat ng Diyos. Ito ang Mystical Katawan ni Cristo.Pero kung saan ang mga hindi naniniwala na miyembro ay hindi maaaring lumahok sa Calvary Sacrifice / Mass mayroong isang debosyon na malapit sa pinakamataas na debosyonal na katangian ng Misa, kung saan si Cristo Mismo ang layunin ng debosyon, ng pagsamba. At ito ang kamakailan na naitatag at nagpalaganap ng pagsamba sa kanyang sarili, ang Diyos Ama sa bawat pagdidasal ng debosyonal ng Banal na debosyon. C / o ang dating Pope John Paul II, ang may-akda ng Divine Mercy Devotion.
Alinsunod sa iniutos ng Panginoong Jesucristo mismo kay Sr. Faustina, dahil sa mga malaking kasalanan na nagawa ng mga tao sa kasalukuyang panahon, naawa ang Panginoong Jesus sa kapalaran ng mga tao - na sa gayon ay nangangailangan ng kapatawaran ng Diyos baka hindi sila mapunta sa pagkawasak ng impiyerno. At sa gayo'y ipinahayag ni Jesus kay Sr Faustina kung gaano kalawak ang awa ng Ama sa lahat ng mga makasalanan; kung maaari lamang silang madala ng biyaya at oportunidad sa pamamagitan ng isang bukas na puso sa umaapaw na awa ng Diyos na kasinglawak ng karagatan sa walang hanggan para sa pag-access at paggamit ng mga handang nangangailangan ng mga kaluluwa. At sa gayon ay naitatag at ipinalaganap ng yumaong Juan Paul II, at kasunod ng milyun-milyong mga deboto na nagdarasal, tinatanggap ng bayan ng Diyos ang pagbabalik ng maraming mga maligamgam na kaluluwa o nawala na mga kaluluwa sa masunuring pagdarasal ng mga milyun-milyong mga Banal na Banal na deboto . Maari lamang nating malasin kung paano ang Banal na kagandahang-loob ng kagandahang-loob ng Ama sa Langit ay muling pagdadalaga sa mga tao ng Diyos na naibalik ang mga nawawalang kaluluwa ng mundo.
Karamihan sa mga pro-aktibo, gayunpaman, mayroong isang hindi maipaliwanag na paraan na ginagamit ng Ama sa Langit sa paulit-ulit hanggang sa walang hanggan sa bawat panahon ng merito ng gawaing muling pagsasakripisyo ni Kristo. Ito ang kusang at matulungin na indibidwal o pangkat na mga ACTS ng personal na pagdurusa kung bawat sakit, kahirapan, o kahirapan ng anumang anyo ng mga kaluluwa na pinili ng Diyos, at sumasang-ayon sa Diyos sa kanilang pag-alay ng kanilang sakripisyo na paghihirap na pinagsama sa kabuuang pagdurusa ni Kristo. Ang mga simpleng kaluluwa sa buong mundo at sa buong henerasyon na kusang tinatanggap ang kanilang maraming mga pagsubok at paghihirap kung pisyolohikal o kaisipan, o bilang mga indibidwal o bilang isang grupo. Ang masunuring pagsasakripisyo ni Kristo ay pinaka-nakalulugod sa Ama sa Langit na kung saan sinabi ng Banal na Kasulatan na si Cristo ay pinarangalan ng pinakamarangal. Sa katulad na paraan, ang masunuring pagsasakripisyo ng mga tao, nang paisa-isa o bilang isang grupo, ay pinaka-nakalulugod sa Makapangyarihang Diyos; at sa gayon dapat maging epektibo sa pagbabalik sa Diyos ng maraming, maraming mga kaluluwa na lahat ay nangangailangan ng maawain na biyaya ng Panginoong Jesucristo. At samantalang madaling isipin ang mga bunches ng mga indibidwal o tao na nalulungkot kahit sa mga hindi ginustong mga paghihirap at pagdurusa, kasama na ang kahirapan, sakit, at masakit na namamatay / pagkamatay; samakatuwid, ipinapahiwatig nito ang pantay na maraming mga tao na tumatanggap sa kalooban ng Diyos para sa bawat isa sa kanila na mag-alay ng kanilang mga indibidwal na krus o personal na pagdurusa. Napagtanto kung gaano karaming mga tao ng mahihirap na bansa ang inanyayahan ng Panginoon para sa ganitong uri ng haing pagtawag. Kilalanin din kung gaano karaming mga tao sa buong pagdurusa ang isang sakit o isa pa: ie. isa pang target na grupo ang inanyayahan ng Diyos na magdusa para kay Kristo. Pagkatapos, sa isipan, isipin ang lahat ng higit na walang katapusang mga sitwasyon kapag ang bawat indibidwal na tao ay naghihirap sa ilang mahihirap o negatibong kahihinatnan ng isang uri o iba pa. ilang uri ng walang kasalanan na personal na paghihirap at isa pa. Muli, isang napakahusay na kumakalat na target na lugar ng mga walang katapusang mga indibidwal, na inanyayahan ni Kristo na mag-alay ng kanilang indibidwal na pagdurusa na naghahandog na kasama ni Kristo para sa kaligtasan ni Kristo na hangarin ng nangangailangan ng mga kaluluwa o makasalanang kaluluwa.
Ang kasiyahan ng mga pangkalahatang pangangailangan ng mga kaluluwa, saanman at palaging kung saan lalo na ang mga kaluluwa ay nangangailangan, mahalagang isinasaalang-alang ng mga banal na kaganapan at katotohanan ng pagkakatawang-tao ng Diyos at Kaligtasan ng mundo sa pamamagitan ni Jesucristo. Partikular na ito ay nauunawaan at natanto sa pamamagitan ng Misteryo ng Komunyon ng mga Banal sa loob ng Mystical Body ni Cristo, ang Simbahan o ang Bayan ng Diyos / ang mga Banal ng Diyos. Ito ay sa konteksto na ito kung paano nalalapat ang Simbahan at naiintindihan nito ang turo ng paggamit at kapakinabangan ng ipinangakong sistema ng Simbahan na "indulgences". Ie. alinsunod sa hangarin, mga kondisyon, at mga format na binuo ng Simbahan, ang mga sakristal na mga gawa ng mga panalangin ay at itinuro at inorden ng buong awtoridad ng Simbahan bilang mga kasangkapan o tulong sa mga naniniwala at gamit para sa mga layunin ng ilang degree ng Banal na pagkansela ng mga kaluluwang ‘kinakailangang 'parusa' sa Purgatoryo dahil ang ibang mga diyos na kaluluwa ay nanalangin para sa kanila. Ang isang palagiang kalagayan ng Simbahan, bukod sa iba pa, ay ang taong naghahanap ng "indulgence" na ibigay ay na siya ay dapat na nasa estado ng biyaya sa panahon na siya ay humihingi ng tiyak na indulgence. Mayroong kahit na ilang "indulgences", na tinatawag na Plenary Indulgence, kung saan ipinagdasal ang mga kaluluwa, sa pamamagitan ng banal na awa ng Diyos, makakuha ng kumpleto o kabuuang dispensasyon ng kanilang dapat na pagdalisay / pagpapabanal na pagdurusa ng Purgatoryo. (Sa hinaharap, para sa pag-unawa at tungkol sa mga turo ng Simbahan tungkol sa Purgatoryo, dapat tayong magbigay ng isang espesyal na talakayan tungkol sa bagay na ito hal. Kabanata ng Kabanata ng Awa, ang Purgatoryo).
Tungkol sa Pagtuturo at katotohanan ng pakikipag-ugnayan ng lahat ng mga banal sa Diyos, narito kung saan pinag-uusapan ng ilang mga ebanghelista ang pagsasagawa ng mga Katoliko sa pagdarasal sa mga banal, kasama na ang Birheng Ina, si Maria. Ang tanong, lalo na: kung gaano tayo eksaktong, at maaari nating hilingin sa mga handang pang-panalangin mula sa Santo o sa Santo na iyon, o para sa bagay na iyon, mula kay Inay Maria? Sinabi nila na nananalangin lamang sila kay Jesucristo sapagkat nararapat, si Cristo ay Diyos, na hindi lamang may kapangyarihan na magbigay ng anumang mga pangangailangan o kagustuhan na hinarap sa kanya; kundi pati na rin siya bilang Diyos ay hindi makapangyarihan-sa-lahat at nakikita ang lahat at lahat ng tao sa buong uniberso at kalangitan. Sapagkat ang mga banal, kabilang si Maria ay mga tao; at sa gayon maaari nilang literal na "makita" ang anumang partikular na tao dito o doon, ngayon o kahapon, o sa hinaharap, sino ang makikipag-usap sa kanila sa partikular na mga panalangin para sa mga partikular na kaluluwa na nangangailangan? (Tiyak na tatanggapin namin nang madali ang kababalaghan at mahika ng mga satellite ng mundo na nagpapahintulot sa mga tao sa buong mundo na direktang magkakaugnay at makipag-ugnay sa pagitan ng isa't isa kapwa sa pamamagitan ng paningin at ng tunog! Paano natin maiiwasan ang kamangmangan ng Diyos, walang kaalaman, at walang hanggan na pag-ibig at pagkahabag na magbigay ng katulad na kakayahan para sa "mga banal" ng Diyos na nauugnay sa mga nilalang ng Diyos sa paraan ng direktang espirituwal na pakikipag-usap sa pagitan nila?)
(Start here the ending…..)
At kaya sa puntong ito nais naming patunayan at muling kumpirmahin ang aming mensahe sa lahat sa site ng Balik Sa Panginoon kung paano ang "grand at pinaka maluwalhati" na pamumuhay ng biyaya hanggang sa buong realistiko ay nagsisimula NGAYON, at sa temporal na buhay na ito ay nabubuhay tayo tulad ng boses ang Mabuting Balita na ipinangako ng ating Panginoong Jesucristo, ang bagong buhay na sinabi niya ay naibigay na ngayon sa mundo. Nangako siya ng masaganang buhay; at nagsisimula ito ngayon kung saan man tayo naroroon, at sa anumang hugis at kalagayan ng mga kalagayan ay matatagpuan natin ang ating sarili. Ang masaganang buhay na ito ay ang Buhay ng Grasya, na nagpapakilala sa mismong buhay ni Cristo bilang isang tao, at kung saan ay nabuhay nang mabunga ng lahat ng mga banal na kaluluwa na nabuhay una sa atin, o silang kasama pa nating nabubuhay hanggang sa ngayon sa biyaya ng Diyos. Ito ang buhay ng pananalig sa at pag-ibig sa Diyos, at sa ating kapwa. Ngunit ito ang buhay na katangian na minarkahan ng masigasig na pagsunod sa mga utos ng Diyos, o sa kalooban ng Diyos lalo na na silang ang buhay ay namamarkahan ng tulad-haing pag-aalay ni Cristo ng kanilang buhay para sa Diyos, at para sa iba. Inilarawan namin sa kung ano ang mga hugis at anyo ng kanilang pamumuhay; ngunit silang lahat ay kumakasama na sa Diyos ng tunay na tunay at na wala ng pasubali. Silay nabubuhay na na may pananampalataya at nabubuhay ng buhay na ginugugol nila sa pag-ibig sa Diyos at sa kanyang bayan ayon sa mga indibidwal na pagsubok sa buhay at tumatawid sa pamamagitan ng kabuuan ng mga nakikilalang grasya ng Diyos. Ang mga biyayang ito ay sumasakop sa parehong nakikita / nasasalat at hindi nakikita / hindi nasasalat sa kanilang buong buhay. Ayon sa kung anong uri ng mga pangangailangan ng mga indibidwal ay ibinubuhos ng Diyos para sa kanila maging ito ay nakikita o hindi nakikitang mga probisyon sa buhay. At tinalakay na natin ang isyung ito sa aming artikulo na may sanggunian, at sa ilalim ng pamagat na parirala na tumutukoy sa tinatawag nating "hindi nakikitang Guro" at ang "hindi nakikitang mga katotohanan", na binibigkas natin na hindi walang mahalagang dahilan. Ang pinagbabatayan ng mahahalagang dahilan o kahulugan ay binubuo sa tinukoy na ito-ang pagnanais ng Diyos na ang kanyang mga naniniwala ay makakuha ng tunay at ganap na mabuhay ng tunay na pananampalataya at pag-asa sa Diyos, at sa Diyos lamang kahit gaano pa man ipinakita ang Diyos sa sarili o itinatago ang kanyang pagbisita sa tao sa iba-ibang kalalagayan o mga pangyayari sa buhay. Gayunpaman, ang tamang oras para sa tuwirang pagpapatunay ng kanyang sarili, o ng kanyang maluwalhating walang katapusang kasiya-siya sa kasiyahan ng tao ng Diyos, lalo na ang kanyang mukha-sa-harapan na nagpapakita ng kanyang kamangha-mangha sa tao ay narito nang malapit sa sariling oras ng Diyos. Gayunpaman, sa pamamagitan ng biyaya, kapwa sa buhay ng bawat mananampalataya - kung saan ang tao ay nabigyan ng pana-panahong kasiyahan ng kabutihan ng Diyos, at sa hinirang na Huling Epiphany ng kaligtasan ay malapit na, at doon. Narito, naghihintay lamang ito ng pangwakas na paglalahad ng Diyos! Samantala, ito ay tunay na pagkakataon at nagbibigay ng biyaya ng biyaya ng Diyos na ang mga mananampalataya sa atin ay nabigyan ng pribilehiyo at regalo ng sa pagitan ng mga sandali ng inspirasyong unyon sa Diyos, (ibig sabihin, sandali ng pagiging nasa ang perpektong estado ng biyaya, tulad ng pagkatapos ng isang napaka-debit na pagtanggap ng Eukaristiya o pagkatapos ng isang pagsisisi na pagkumpisal sa sakramento, pagkatapos ng isang isinagawa na taimtim na gawain ng awa, atbp ..., sa kabila ng mga mahaba at maraming sandali ng di-sakdal ngunit ang tao ay tila nalilito ng Diyos at malamang na aktwal na pagdududa at pagnanais ng tao sa Diyos). Samantala, ito ay katangian na magiging tipo ng Diyos na tao na magkakaugnay, kung saan - kahit gaano pa kagusto at matapat na nais ng tao na malaman, mahalin at maglingkod sa Diyos sa iba't ibang antas at sa magkakaibang mga kalagayan sa buhay - ang mga tao ng Diyos na palagi at patuloy na kinakailangang masuri sa pamamagitan ng mga pagsubok at ordenang isang milyong beses habang nabubuhay sila sa kanilang mga indibidwal na buhay sa buong mundo, at sa lahat ng mga henerasyon. Matapos na umakyat si Hesus para sa langit, walang sinumang nakakakita sa kanya kailanman habang nasa lupa hanggang sa siya ay muling dumating sa mga oras ng Paghuhukom. Kaya't inuulit ko ang mga sinabi ni Jesus kay Tomas, "Mas mapalad ang mga hindi nakakita; ngunit naniwala." Ang higit na pinagpala ay ang iba pang mga tagasunod ni Jesus na, hindi tulad ni Tomas at iba pang mga Apostol / alagad na mga tagasunod din ni Jesus, subalit sa kung kanino ay hindi napakita si Jesus, ngunit naniniwala sa kanya dahlia sa bawat patotoo ng mga pribilehiyong Apostol / alagad. At kasama dito ay silang lahat ng nabubuhay na kasama natin, mula ngayon at sa ibang pagkakataon, na hindi pa nakikita at hindi makikita si Jesus ngunit ang naniniwala sa kanya, pa rin, bilang mga Kristiyano. Sa paraang ito ay palaging palagi at sa pamamagitan ng oras na walang katapusan, sa gayon, ang bawat mananampalataya ay ganap na walang pasubaling paniniwala. Kasama sa ganitong uri ng pananampalataya na makikilala ang Kristiyanong tiyaga, at samakatuwid, ang banal na pamumuhay na Kristiyano.
Ang Kakayahang Kristuhan at Espiritwal na patungo sa Hindi Nakikitang mga Katotohanan ng Buhay
Bilang pagbabalik sa ating pagtalakay ng hindi nakikitang mga katotohanan ng Diyos, tungkol sa mga katangian na paraan ng paniniwala bagamat hindi nakitang si Jesus pagkamatay Niya, at ng mga mananampalataya kung paanong sa kabila ng kanilang pananampalataya ay wala silang gaanong mga tanda o senales ng pakikipag-ugnay sa kanila ng Panginoon sa maraming mga sandali ng kanilang buhay kung kalian sila ay makikitang tila hindi nadidinig ng Diyos, o hindi dumarating ang maliwanag na sagot ng Panginoon sa kanilang mga hinaing sa buhay; subalit kung sino sa kanilang kalooban ay matibay ang pananalig at pagtingin sa hindi nagbabagong pag-ibig sa kanila ng Panginoon. Sila yang kumikilala ng bawat utos ng Diyos, at tapat at tumpak na sumusunod sa Kaniyang mga utos sa gitna ng mistulang pagtanggi ng Diyos, lalo na sa mga panahon at kalalagayan kung paanong sila ay napapaligiran ng mga tao ng mundo na matinding napopoot sa Diyos. Ang mga naniniwala ay nagpapatotoo bilang mga tunay na mananampalataya habang ipinapahayag sa salita at gawa ang kanilang paniniwala kay. Sa gitna ng mga sitwasyong ito, kung saan ang mga di-naniniwala ay hayagang namumuhay na di kumikilala sa Diyos at namumuhay sa tila walang takot sa Diyos sa mga iba-ibang mga makasalanang gawi at gawa. Sa kabila ng ganitong kalalagayan taglay nilang mga Kristiyano ang payapang kalooban na tumanggap sila ng kaligtasan kay Kristo, at sila’y nagpapatotoo sa buhay na Diyos, sa Diyos na pinaniniwalaan at inaasahan nilang sa tamang oras at sandal ay kapiling nila ang Diyos sa kung anumang tunay na pangangailangan ng kanilang kaluluwa at ng katawan maging dito pa man sa mundong ito. Sa pagiging matatag o matatag sa kanilang patotoo, ipinapakita ng mga naniniwala ang kanilang mga hindi pagsang-ayon sa kabaligtaran ng mundo kaugnay ng lahat ng pagkagumon sa bawat hilig at gustohing nakikita o nasasalat na bagay o kalakal ng mundo. Sa gayon, habang sila’y walang habas sa paghahabol nitong bawat kasisiyahang ibinibigay ng mundo bawat pagkakataon nilang magagawa, ang "mga tao ng Diyos sa loob ng mundo" ay naghahanap lamang ng gayong kabutihan kung ito ay tunay na kapaki-pakinabang sa kanila at nakakaluwalhati sa Diyos. Sa kongkreto, samantalang ang mga tao sa mundo ay walang kahihiyan sa pagkagumon sa walang tanang pagkain, sa walang pigil na pangangalunya, sa pisikal na karahasan at pang-aabuso bilang panganglandakan ng kanilang lakas o tapang, sa mga gawing pagaatake sa kapwa at maging pang-aalipin sa kasambahay o estrangero, sa pagpatay o pagpapakamatay, sa pagdaraya at pandaraya, kasakiman at karamutan, pagnanakaw at panghaharang ng biktima, atbp. ..; ang mga tao ng Diyos ay nahihiya na lumayo sa kanila at lumayo sa kanila. Ang mga tao sa mundo ay alipin ng mga kasalanan; ang mga tao ng Diyos ay pinatalsik ng kasalanan.At ang mga mananampalataya ay makatiis sa mapang-akit na mga pang-akit ng mga kasalanan, at hindi sila nahuhuli sa mga atraksyon ng mga tukso sapagkat ang mga mananampalataya ay matalino na nag-iingat at nagtanggal mula sa 'mundo'. Naaalaala sa Kasulatan na sila ay nasa mundo ngunit sila, tulad ng kanilang Panginoong Jesus, ay hindi sa mundong ito. Nauna sa unahan ang mga Kristiyano na paunang natukoy kung paano bilang isang bagay o katotohanan ng pagkahulog na nilikha, hindi tatanggapin ng sanlibutan ang mga ito na tumanggi sa pag-ibig sa mundo. Tulad nang nakasaad, ang mga tao ng Diyos ay mapopoot sa mundo tulad ng napopoot sa Diyos, si Jesus. Sa gayon, alam ng mga Kristiyano, muli, tinatanggap ang problema ng pamumuhay sa mundo nang hindi kinakailangang yumakap sa mundo o sa lahat ng pagiging makamundo. At sa kanilang pag-aaral at pagsasanay sa kanilang mga sarili upang makitungo nang maingat sa mga pang-aakit at pang-akit ng mundo, kinakailangan nilang matutunan at sanayin ang kanilang mga sarili na higit sa lahat ng pagkahumaling sa mundo sa nasasalat, hal. ganap na materyalismo, consumerism, o sensualismo. Maaga bilang mga kabataang Kristiyano, binalaan sila na panoorin ang mga malalakas na mata, ng hindi naaangkop na paghipo, im-modyente sa pananamit at pisikal-sekswal na kaugalian, intemperance kapwa sa pagkain at alak, labis na pag-agaw, at pag-aaksaya ng oras at pera, atbp. .. Sa buong buhay, ang oryentasyon para sa mga Kristiyano ay ang mabuhay sa mundo ay hindi hinahangad ang buong mundo at napaka literal, tulad ng masunurin at mapagbigay na pag-alok ng anuman sa buhay ayon sa pinakamahusay na nakikita ng Diyos na nararapat para sa mga tao ginugol ang kanilang buhay para sa kung ano ang pinakamahusay na naglilingkod sa Diyos at sa mga hinirang na tao ng Diyos. Kagandahan, kalusugan at pisikal na kagalingan, ginhawa, kaginhawaan, pera, karera at trabaho, pag-aari, at yaman, pagkatao at kasanayan, panlipunang katayuan at ranggo, karangalan at prestihiyo, kapangyarihan at awtoridad, at bawat iba pang nakikilala na kabutihan sa mundo ay hindi ang lahat ng buhay, ibig sabihin. alinman sa kanila ay hindi maaaring ganap na masiyahan ang tao at mapasaya ang tao. Sa unang lugar wala sa mundong ito ay perpektong magagamit o makakamit sa lahat ng mga kalalakihan; at sa pangalawang lugar wala sa mundong ito ang maaaring ganap na palayain ang tao mula sa inip at angst. Sa huli, maraming tao na espesyal na hinirang ng Diyos ang mga ito ay ganap na wala sa mga makamundong kalakal ngunit ang mga puso lamang ang namumutla sa mga birtud, karunungan, at awa ng Diyos. Ito lamang ang kanilang pagpipilian para sa pamumuhay. Upang lumayo mula rito, sa ganito ay para sa kanila ang naliligaw sa isang maling landas ng pamumuhay, at nalalayo sa ligtas na mga paraan ng pangangalaga at pangangalaga ng Ama ng Diyos. Mula saan nagmumula ang kasiguruhan ng pananampalataya na tulad ng bata ng mga naniniwala na ito? Paano nila nakita at tumingin sa isang Diyos na kanilang nakikita at tumitingin bilang kanilang makalangit na Ama? Sa lahat ng kawalang-hanggan para sa paunang natukoy na pag-ibig ng Diyos sa sangkatauhan, ang Anak ng makalangit na Ama, ay sa pamamagitan ng Banal na Plano ay nakakuha ng kapakinabangan at pasensya ng Diyos, at nakakuha ng pangangalaga at pangangalaga sa kanyang minamahal na nilalang, ang uri ng tao. Pagkatapos sa isang panghuli-Pastol na nagtipon at pinagsama ang isang kawan ng Diyos, ang Katawan ni Cristo, sa wakas ay babalik sa kanya ang Isang Tao ng Diyos na kanilang Tagapaglikha at Mahalin.
Huling Salita, Isang Exhortation: Re - Factual Assurance Na Si Cristo ay Tiyak na Pinapagana ng Mga Naniniwala ang Bagong Buhay Ni Grace
Ex opere operato, na ngayon ay labanan ng Simbahan-sigaw ang mga salita ni Jesus, "Huwag kang matakot; natalo ko ang mundo, (nai-save na ngayon ni Kristo ang mundo!)" Ex opere operato ", isang doktrinal na pinakamataas na parirala ng Simbahan, tinitiyak ang mga naniniwala kay Cristo na dahil siya ay umakyat na sa langit, ibig sabihin, si Jesus ay bumaba mula sa langit patungo sa lupa, nabuhay at natapos ang kanyang misyon sa lupa, at namatay at nabuhay mula sa kamatayan at bumalik sa langit na nakaupo sa kanang kamay ng Ang Diyos na Ama, at sa wakas ay isinugo ang Banal na Espiritu sa sangkatauhan at sa gayon ay nakumpleto ang misyon sa pagtatatag ng Simbahan, sa gayo'y ipinangako ng Diyos ang kaligtasan ng tao ay tapos na at nagawa. Sinakop ni Kristo ang mundo, ibig sabihin, si Cristo ay naging matagumpay. sa kasalanan ng sangkatauhan.Kaya't ang bawat tao na ipinanganak sa nakaraan, nabubuhay sa kasalukuyan, at ipinanganak at mabuhay sa buong hinaharap hanggang sa oras ng paghuhukom ay naihatid mula sa kapangyarihan at pagkaalipin sa pamamagitan ng kasalanan.Ang kabuuan ng supernatural na paniniwala at supernatural buhay sa pamamagitan ng biyaya ni ma ngayon ay nasa aktibong dispensasyon ng Espiritu sa pamamagitan ng Simbahan ni Cristo sa bawat sakramento at sakramento ng Diyos. Sapagkat pinili ng tao ang Diyos at ang kanyang kabutihan, itatapon ng Diyos ang kanyang mahina na likas na tao - katawan at espiritu - upang makatanggap at mabigyan ng kapangyarihan ng bagong buhay kay Cristo, at ang tao ay magiging bagong tao na nais ng Diyos sa kanya maging mula nang bumagsak si Adan-malayo sa Diyos. Kaya, "ex opere operato", (literal - mula sa gawa na tapos na), ang tao sa pamamagitan ng pananalig na ito at biyaya mula kay Cristo ay maaari na ngayong malayang pumili ng Diyos at kanyang kabutihan, at maaari na ngayong gawin ang lahat ng kabutihan na tinukoy ng Panginoong Jesus para sa tao upang makatanggap, magtamo, at magsaya. Ngayon, sa gayon, sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos, ang tao ay maaaring dumiretso sa langit o makarating sa langit sa pamamagitan ng purgatoryo. Bilang karagdagan, din sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos, ang tao ay magagawa ang lahat ng indibidwal na mabuti na siya ay maging inspirasyon at hihilingin na gawin kung pipiliin niyang ganap na gamitin ang lahat ng mga biyaya ng Diyos na mabuhay ang masaganang buhay na ipinangako ni Cristo para sa kanila na lubos na yakapin bagong buhay sa kanya. Nagpupunta ito nang hindi sinasabi na ito ay totoo para sa bawat isa sa mundo na biktima ng kasalanan sa isang paraan o sa iba pa, kasama na sa kahirapan at sakit.Yung tiyak sa ngayon hanggang sa mga mananampalataya / tagasunod ni Cristo ay naging kanyang tunay na tapat sa pamamagitan ng biyaya at sa katotohanan ay ang gayong matapat ay naging mga templo ng Banal na Espiritu na ipinadala ni Kristo, at sa pamamagitan ng biyaya at sa katotohanan ay ginawaran ng pananampalataya na may Tunay na Presensya ni Cristo sa kanyang Eukaristiya, at sa kanyang presensya sa Mystical Body, ang Tao ng Diyos / ang mga banal ng Diyos. Samantala, sa gayon, nasasaksihan na nila ang Kaharian ng Diyos, ibig sabihin. sa Eucharistic na pag-aalaga ni Jesus ng mga kaluluwa kasama ang kanyang Tinapay na Buhay, at sa Mga Tao ni Cristo ng Diyos ay nasa loob ng oras habang tumatagal ito sa mga huling panahon. At sa ngayon ay nasa oras na ito kung kailan maaari at dapat nating ituon ang ating atensyon at pre-okupasyon o pangunahing pag-aalala sa ipinangakong pangwakas na konklusyon at gantimpala para sa ating paglalakbay ng pananampalataya sa Diyos ng Triune sa pamamagitan ng ating Panginoong Jesucristo. Sa katunayan, sa huli ito ang panghuling senaryo ng Huling-Oras, na tinukoy hanggang sa itaas, ibig sabihin. ang hinaharap na Eschatological na kaganapan, na kung saan ay tukuyin at matutupad ang ipinangakong ibinahaging kaluwalhatian ng nabuhay na si Cristo kasama ang muling binuhay na mga mananampalataya / tagasunod ni Cristo. Para sa pagbabalik ng Panginoong Jesucristo, ang lahat ng kanyang mga tapat na mananampalataya-tagasunod ay aatras o 'isama' sa kanilang nabuhay na mga bagong katawan. Isang kahanga-hangang tanawin! Isang di-maisip na tunay na maluwalhating araw! Sa katunayan, iyon ang magiging araw! Ang araw ng "ang" Bagong Daigdig, at ang Bagong Langit. Ang araw ng panghuling pagbilang para sa lahat na nabuhay sa mundo. Ang araw ng paghuhukom! Ang isang pinaka-trahedya at hindi maibabalik na kapalaran para sa nahatulan! Kinondena sila kasama ang lahat ng masasamang espiritu sa impyerno! Ngunit higit sa lahat, ang araw ng maligayang pagsasama sa Diyos ng lahat ng pinagpala ng langit, ang mga banal at mga anghel, magpakailanman at ganap na nagpapahinga sa yakap ng Diyos.
Ito, kung gayon, ay ang sagot sa ating naunang katanungan tungkol sa kung ano o alin ang magiging huling huling regalo sa mundo at pisikal bago pa man magsimula ang walang hanggang kaluwalhatian ng makalangit na pangitnang pang-mukha at pagsasama sa Diyos sa Bagong Langit. Ito ay binubuo sa araw na dapat nating maranasan ang isang bagay na katulad sa karanasan ng ating mga unang magulang, na hindi natin alam, tungkol sa pamumuhay na may isang hindi mabubuhay na katawan; at kung minsan at para sa lahat ng ating mga katawan ay hindi na tayo bibigyan ng mga kaguluhan, pangangati, pagkabighati, kasuklam-suklam, pananakit, pananakit, at lahat ng uri ng kalungkutan na sumubok ng mga lalaki sa lahat ng edad at henerasyon. At ang pinaka-kahanga-hanga sa lahat: isang permanenteng buhay na walang sakit at walang kamatayan! Isang buhay na walang hanggan ng maluwalhating pagkakaisa sa Diyos! Sa pangwakas na sitwasyon ay tinutukoy ni Jesus ang mga masuwerteng tao na talagang ".. nakikinig at tinatanggap ang mensahe" ng katotohanan. At sa gayon ginagawa nila gumawa ng isang daang-daan sa labas ng mensahe na kanilang naririnig at tinatanggap. Ito ang mga tupa na nakakaalam ng kanilang "Pastol" na hindi nila maaaring maglakad at sundin ang Kanyang pag-aakay sa kanila sa totoong pastulan ng buhay na walang hanggan at buhay na tubig. Bilang mga miyembro ng kawan ng Diyos, sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos, nabubuhay sila at sumasalamin sa mismong SALITA ang "Guro" na nagsasalita sa kanila, at pinangangalagaan sila, ibig sabihin. Siya mismo, ang Salita ng Diyos, na nagtuturo sa kanila ng katotohanan, at sa Mismo, ang Buhay ay bumaba mula sa Diyos, na nagbibigay ng buhay na walang hanggan.
Si Kristo ang pumapel na Tagapagligtas ng Tao na ipinadala ng Diyos Ama, kaisa ng aksyon ng Espiritu Santo; bagaman ang buong Santa Trinidad ang pinagmulan at nagsakatuparan ng pangako ng Diyos Ama na iligtas ang tao; kung kaya ating uulitin ang sinabi natin sa ibang parte nitong Serye Ng Mabuting Balita kay Kristo, samakatuwid, "Ang matapat na pagtanggap ng tao ng pangkalahatang mga lalang ng Diyos, kabilang na, at lalo;t higit ang paglikha sa kanila ng Tanging Manlilikha ng lahat, sa pamamagitan ng kaliwanagan mula sa Banal na Espiritu, hindi maiiwasan ng tao na humantong sa tao na maniwala ng buong damdamin at katuturan ng isip sa hindi kayang isiping kahanga-hanga na walang hanggang mapagbigay na Maykapal at Ama ng sangkatauhan at ng sansinukob. Ang sumusunod na pangwakas na sipi mula sa Katesismo na pinaka-angkop na pagtatapos ng ating pagtatanghal sa Paglikha: "Ang paglikha ay ang pundasyon ng lahat ng mga naliligtas sa plano ng Diyos, ang simula ng kasaysayan ng kaligtasan na nagtatapos kay Cristo. Sa kabaligtaran, ang misteryo ni Cristo ay nagtataglay ng konklusyon na nagsisilbing liwanag sa misteryo ng paglikha at pagpapahayag ng kadahilanan kung bakit sa simula ay nilikha ng Diyos ang mga langit at ang lupa: na mula sa pasimula, inilarawan ng Diyos ang kaluwalhatian ng bagong nilikha kay Kristo. ”(Ray Helgeson Class Lecture 6, CCC Par. 280)
Ang matapat na pagtanggap ng tao ng pangkalahatang mga lalang ng Diyos, kabilang na, at lalo;t higit ang paglikha sa kanila ng Tanging Manlilikha ng lahat, sa pamamagitan ng kaliwanagan mula sa Banal na Espiritu
Hindi maiiwasan ng tao na humantong sa tao na maniwala ng buong damdamin at katuturan ng isip sa hindi kayang isiping kahanga-hanga na walang hanggang mapagbigay na Maykapal at Ama ng sangkatauhan at ng sansinukob. Ang sumusunod na pangwakas na sipi mula sa Katesismo na pinaka-angkop na pagtatapos ng ating pagtatanghal sa Paglikha: "Ang paglikha ay ang pundasyon ng lahat ng mga naliligtas sa plano ng Diyos, ang simula ng kasaysayan ng kaligtasan na nagtatapos kay Cristo. Sa kabaligtaran, ang misteryo ni Cristo ay nagtataglay ng konklusyon na nagsisilbing liwanag sa misteryo ng paglikha at pagpapahayag ng kadahilanan kung bakit sa simula ay nilikha ng Diyos ang mga langit at ang lupa: na mula sa pasimula, inilarawan ng Diyos ang kaluwalhatian ng bagong nilikha kay Kristo. ”(Ray Helgeson Class Lecture 6, CCC Par. 280)
At gayon din sa lahat, kasama na ang aking mga kaibigan, mga kapatid, sa kawan ng Diyos, ipinagpagdasal kong manalangin at tiyaking ang mga ito ay tulad ng huling uri ng mga binhi na tinutukoy ni Jesus. Nawa sila ay maging mabuting lupa kung saan ipinagpapatuloy ang mga binhi ng Kanyang Mabuting Balita ng kaligtasan, at mula sa kung saan lumago ang daang-daan ng ani. Nawa’y ang kanilang pagdaragdag ng pananampalataya at paglago sa biyaya ng Diyos na ipinakita ng isang pamumuhay ng pag-ibig sa mga kapitbahay. Tiyaking tiniyak ng bawat isa na ang binhi ng kaligtasan ng Diyos ay may walang hanggang pangako at katiwasayan. Alalahanin ng lahat na tunay na ".. pakinggan" ang mga salita ng Diyos at ".. maligayang pagdating" sa kanila,
Bukod Dito, tiyak sa account ng banal na pagbabayad at hustisya sa mga malubhang at isinakripisyo na Kordero ng Diyos; At marahil sa ilang antas sa sakripisyo ng ina ng kordero, ang parehong pinaka-banal na mga biktima ng muling pag-urong ng muling pagtubos na "holocaust" ay magiging isa sa makapangyarihan at awesomely na "unveil" ang hindi natukoy na pagkakasala at krimen ng bawat isa at bawat "nagkasala at Ang participatory na nagkasala "laban sa kordero at laban sa hindi mapaghihiwalay na co-sufferer sa krus, ang bagong Eve Mary. Ang pagsasagawa ng dalawang tungkulin, sa isang banda siya ay magiging isa na gagampanan ng papel ng Devil-Advocate sa kanyang anak para sa kanila na sinubukan upang maiwasan ang anumang bahagi sa kanyang "pagpapako"; At sa kabilang banda siya ay magiging isang pribado sa bawat kilos ng pag-iingat at kalapastangan bawat isa ay nagkasala ay dapat isaalang-alang sa parehong sakripisyo na tupa, ang kanyang anak na hinuhusgahan! Ang kanilang pagbibigay ng isang account sa Lord of Lords, at Hari ng mga Hari! Maliban sa paglalarawan ng paglalarawan ng babaeng nakasuot ng araw, ang aklat ng mga paghahayag ay hindi account para sa ilang uri ng pagkakaroon ni Maria sa panahon ng eschatological sandali ng paghuhusga sa pamamagitan ng naghaharing tupa. Ngunit sa bawat hierarchical level ng katapatan sa kordero, ang kanyang sariling anak na si Maria ay hindi maaaring maging malapit sa pamamagitan ng trono ng kordero tulad ng magiging kanyang pinaka -tapat na mga piling tao, na ipinahiwatig sa mga eksena sa paghahayag. Samakatuwid ang posibilidad ay gagampanan niya ang ilang napakahalagang pagtulong sa pagtulong sa dispensasyon ng hustisya ng Panginoon sa kanila na naiambag na nag -ambag sa "kabuuang paghihirap na sakripisyo" ng kanyang anak. Ang kahihiyan ng bawat hindi naiulat na malubhang kasalanan laban sa kanyang banal na anak ay ibabahagi at sa pamamagitan ng kordero, at marahil sa "babae" ng bagong tipan, na pinapayagan ang kanyang pagiging pribado sa lahat ng mga pagkakasala ng tao at pagkakasala laban sa kordero. Marahil, ito ang dahilan kung bakit ang lahat ng mga tao, maliban sa mga pinagpala, ay hindi maaaring harapin sa kanya, siya na nakasuot ng araw? Ang pagkakasala ng mga tao ay hindi maaaring itakwil din ng kanyang pribilehiyong ningning.
Sa kabilang banda, kung ano ang isang matamis na nakakaaliw na presensya ay magiging para sa kanila ang mga tapat sa kanyang anak! Pupunta siya roon upang matiyak ang lahat ng mga tao sa ilalim ng paghuhusga na huwag matakot sa hustisya ng kanyang anak. Darating siya upang matiyak ang mga ito, sa halip, sa kanilang pangwakas na paggantimpala ng kanyang anak para sa kanilang tapat na buhay na nabuhay ng kanyang biyaya. Pagkatapos ng lahat siya ay ang makalangit na "Gebirah"!
Ang mga Papa, kasama na ang mga ito ng mga kamakailan-lamang na alaala, ay nagpapahayag, at pinapanatili ang ganap na katiyakan, at sa lahat ng henerasyon ang isa at parehong katawan ng pananampalataya, na inihayag, itinuro ni Jesus, at ipinasa sa pamamagitan ng Kanyang mga Apostol sa ilalim ng pamumuno ni Pedro . Sa gayon, bawat elemento ng oras at puwang, kung saan ang mga tagasunod ng Ebanghelyo at mga Ebanghelyo ay nakasalalay at sumunod sa utos ni Jesus na ang kanyang Ebanghelyo at ang kanyang mga tao ay umaabot sa lahat ng mga tao sa lahat ng mga lugar ng mundo at sa lahat ng oras , ang Kaharian ng Diyos na itinatag ni Kristo ay kinakailangang mag-ugat sa makasaysayang saligan. Ang Kaharian ng Diyos ay kailangang maging isang Simbahan na makikilala sa kongkreto at indibidwal na mga taong naniniwala na ipinagkatiwala ni Panginoong Jesus sa kanyang Simbahan at sa kanyang misyon ng kaligtasan. Sa simula, kung gayon, inisip ni Kristo mismo na, tulad ng napag-usapan natin dati, ang kanyang Simbahan ay itinatag sa bato, si Peter. Gayundin, ang bahagi ng pagkakakilanlan na ito ng Simbahan ni Cristo kasama ni Pedro ay may kasamang pagkilala sa mga kapwa Apostol ni Pedro at mga kasamang alagad sa loob ng kinakailangang istrukturang Iglesya at sa loob ng Simbahan. Sa katunayan, ang dalawang termino para sa praktikal na mga layunin ay magiging semantically magkasingkahulugan sa bawat isa. Ngunit sa huli, gayunpaman, ang pag-unawa ay ang Simbahan ay hindi dapat bawasan sa mas makasaysayang paghawak ng konsepto at paglagda. Sa halip, tiyak na dapat kilalanin ng Iglesya ang hindi nasulat at Saklaw na saklaw ng pagiging banal na Katawan ni Cristo. Dahil dito, kung gayon, ang negatibong pag-alis, o pag-alis ng Simbahan ay dapat mapigilan ng Simbahan, ibig sabihin, hindi ito papayagan, at samakatuwid ang ".. langit" ay hindi magpapahintulot sa anumang paraan ng pagtanggi, o pagputol, o pagbabago. ng "Isang Katawan" ni Cristo. Iyon ang dahilan kung bakit may isang Simbahan lamang na kung saan "lahat ng pintuan ng impyerno" at anumang "kapangyarihan ng kamatayan" ay hindi mananaig. Kaugnay ng katotohanan, at may paggalang sa pamamahala ng Simbahan, hindi tatanggi sa anumang pagtanggi, pagbabago, pagbabawas o mahalagang pagdaragdag ng kabuuang mga turo na itinuro ni Jesucristo sa Simbahan na itinatag Niya. Sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Banal na Espiritu, sa lahat ng oras, ang Papa, bilang Tagumpay ni Peter, ay kumokonekta at dapat na nasa tuktok ng anumang mapanganib na pagsalansang at pagtalikod sa anumang doktrina ng Simbahan, ipinagtatanggol ang lahat ng pagtuturo sa Simbahan, at tinukoy ang hindi gaanong naintindihan na pahayag ng ang pananampalataya, tulad ng ginagawa ng Papa ng ex-cathedra at may kapangyarihan ng pagkakamali. Ang ibig sabihin ng Ex-cathedra ay ang mga pagpapahayag ng papa ay binibigkas mula sa kanyang upuan ng kahalili kay Peter, at sa pamumuno sa Simbahan. Ang kawalan ng kahulugan ay nangangahulugan na ang mga pagdeklara ng Papa sa sandaling iyon ay nagdadala ng mahiwagang awtoridad ng paniniwala, pagsunod at pagsunod sa mga tapat, at ang bigat ng pagiging walang kamali-mali tulad ng nasa upuang iyon siya ay nasa ilalim ng impluwensya ng Banal na Espiritu. Ito ang seguridad ng Simbahan. At sa pamamagitan nito ay kung paano ang Iglesya ni Cristo ay hindi lubos na nakilala sa oras at kalawakan, lalo na ang isa na hindi nakatiis ng oras at makasaysayang mga hadlang, pag-atake, o mga plot mula sa mga tao o mula sa anumang supra na kapangyarihan ng tao sa mundo, sa ibabaw ng lupa, at sa ilalim ng lupa .
Ang Kahalagahan ng Hinaharap Dahil sa Katangian ni Kristo Sa Mundo
Nakasaad sa Kasulatan, kasama ang Panginoon .. isang libong taon ay isang araw, at ang isang araw ay isang libong taon. Tulad ng naramdaman ni San Pablo na ang Katapusan ng Panahon ay malapit na, sa gayon, sa huling Kabanatang ito ng paglalahad ng Serye ng Misyon sa Pagdating ni Cristo, ang Mabuting Balita ng Kaligtasan, na katulad din ng ating sariling pag-asa para sa Huling Pagdating ni Cristo bilang namin minsan at para sa lahat ay nagpapahayag ng aming matapat na kagalakan at kumpiyansa na talagang inaasahan namin ang katuparan ng lahat ng mga pangako ni Kristo habang pinatototohanan natin ang pagiging malapit ng Diyos at ng kanyang Kaharian ngayon at narito mismo sa ating kasalukuyang pamumuhay.