To already have a foretaste of the fullness of the message of Chapter 1, we offer here an advanced forward look into Chapter Fifteen, the Final Chapter: Onward for the Parousia, Toward Her Final Maturation in Grace, 

       Onward for the Parousia, Toward Her Final Maturation in Grace,  

The Full Blossoming of the Church as a People of God, and As the Mystical Body of Christ 

(Christ’s Promises Eventually Showing Their Flourishing) 

Preparatory Apologetic Statements: 

    Before we start discussion on this last topic, I want to make it very clear this statement: I am not in this chapter directly talking about the End-Times, that moment of existence when finally Christ returns the second time around to judge all of mankind and the world. I will not focally be discussing here on this chapter of the predicted elements or characteristic events that will supposedly mark per God’s time-tabled decision the end of the world. That is just not the focus here of our deliberating and presentation on the all-around target capped chapter of this Mission Series on the Good News of the Coming of Christ: The Good News of Salvation. But just like throughout the chapters on our Mission Series, we aim in this last chapter to specially mark the high points how we say according as God promised the salvation of mankind is undeniably come, is here. We aim to present irrevocable happenings and events in the world and upon men and women through generations unraveling supernatural transformations in and among human beings which only, but supernatural powers could have and continually could make happen. We, unashamed and unafraid, are as a matter of fact claiming God’s direct intervening for his glory and for the good of man in or within countless human beings who have finally been elected by God to have become so blessed with the life of Christ’s grace. It is such that these men and women undeniably manifest lives necessarily empowered by forces or strength beyond their human abilities, whether internally or externally. Our discussion will not be exactly just a repeat of words in the previous chapters. But we aim to make the presentation of how awesomely is taking place real spiritual or grace conversions of individual men and women of different ages. We also aim to make the presentation of how incomprehensibly marvelous the kind of spiritually heroic deeds these "saints" of God demonstrate, exemplify, and actually or realistically live amidst the world of unbelievers, and amidst life circumstances strongly and menacingly preventing or stopping them from doing so. 

Presentation of the Mission Series' Epilogue Chapter 

We begin thus by declaring that soon enough for all the children of God, whether from the ages past or even in the future, the moment has come about here on earth when Christ’s pilgrim followers, like Jesus has been glorified for his total subjecting of his human life to the Father, likewise have become sharers of his glory for their same total submitting of their human lives to the will of God. Whereupon they find themselves experiencing such undeniable shades of Jesus’ glory right here on what has become ushered in as real foreshadowing of the predicted "New Earth/New Heaven, a sort of eschatological ambiance where there abides a truly manifesting all-around spiritual blossoming in the graces of God by the holies/saints of God. (To this end, we are to refresh (previous highlights from Chapters 12 & 8, Living the Life of Grace and What is the Life of Grace) as we describe of the destined perfections realizable even right here on earth, and in this life, whereas Saint Augustine had disclosed, the believers’ human hearts have remained restless.. but now have finally found their rest in God! Beyond time, but within time men and women have, are, or will have reached their destined summit of human existence, of their created living: the possession of the Godhead within them, the Emmanuel in and among true men and women of God. This stage of the real practical living of grace is the high point of their fullness of grace. And this is that level so beautifully summarized in the Lord's Beatitudes. This is that level when individuals have achieved the virtue of purity whereas promised they see God in everything around them, not metaphorically but kingdom-wise. This is that level when individuals have then become truly meek, they have come to possess very clear visions of how so much of the predicted new earth they are being given bounty of presently. This is that level when individuals that have really been through incessant tearful life misfortunes have finally becomes overwhelmed by nothing else but by overpowering spiritual consolations. (If there were indeed such things as becoming "high" on drugs,) ... this is as it were that real "high" experiencing of God. This is that level when individuals who have perseveringly sought for knowledge, understanding, and wisdom then experience foretaste of the mystic visions of God's justice and goodness. When those that have lived martyrdom of life's oppression and persecutions then forget all their life's tortures and torments as they assuredly then contemplate the far more elevating and secure a spiritual contemplation almost already the equivalent future "face-to-face" contemplation of God and God's Kingdom even right here on earth, as it now prefigures that New Earth/New Heaven. 

Hence, these are, then, the constant scenarios for pious individuals who have become finally rewarded for their believing and following of God as pilgrims on earth; these are then the scenarios whereupon they have become allowed by God such heavenly privileges of great spiritual heights and delights. This, within but beyond time, is the moment when all the saints/holies of God experience in some degrees what the Church teaches to be inexplicable marvels gifted only to the "Saints" of God. Thus, such following scenarios that have begun and has been continuing to take place according as promised by the Lord Jesus Christ, – and according as going to be commonplace occurrences or events on earth only previously and exceptionally permitted on occasions by God. Witness them in the forms like "talking-in-tongues" (hearing them sound out foreign languages as they preach), "slaying-by-the-Spirit" (physical collapsing over a complete taking over by the Spirit, good Spirit, along with consequent disappearance of some ailments), "bi-location" (pious individuals being seen in two or more places at almost the same time), "locution" (speaking past or future events or information related to the Saint), "apparitions" (like the countless appearances of the Blessed Virgin Mary all over the world throughout these last centuries), actual physical levitation in space while in deep prayer, (Father Pio’s rising to elevation while in prayers a few times), Saint Stephen’s actually seeing ".... heaven open and the Son of Man standing at the right side of God" during his ecstatic dying and uniting with the Saints of Heaven, the Blessed Mother’s being assumed to the Heaven, body and soul, Jesus’ – Him self’s, supernatural human feats like "walking in water", "penetrating through closed doors", "multiplying loaves of bread and fishes", and healing of many sick even dead people, his promised ability to move mountains by true believers, the apostles’ receiving of the Holy Spirit & their consequential speaking in tongues, and henceforth their powerful preaching, healing of many sick individuals, and performing of other miracles, (for indeed it has been given to the Saints such privilege of performing miracle once they have been really united with God: the ultimate criterion by which the Church officially confers the title of a "Saint" of God upon a pious believer and follower of Christ, proof positive that the saint performed a miraculous antirecessionary healing for someone very ill), AND the most glorious human experiencing on earth by the three Apostles of the splendor of the Divine per their witnessing of the "transfigured Jesus", – with Moses, and Elias – in a state of glory, i.e. their seeing the three men, specially Jesus, in the most humanly unimaginable state of heavenly blessedness, (not as visualizations by their human eyes or senses, or mental faculties but by some spiritual enlightening upon Simon, James, & John). All these are truly grace fruits of God’s new men and women in Christ, which fulfill the final epiphany of Christ’s Mystery of Salvation. These transformed within-time-and-space eventualities featuring the born-again children of God, are pre-eschatological Covenant fulfillment of God’s eternally promised restoring of the fullness of the grace of God within mankind and within creation. In this juncture, as such prefiguring or foreshadowing of the New Earth/New Heaven in the lives of the true believers are taking place the world over, and despite the world, it demonstrates the prevailing power of Christ’s grace upon the believers new found ability and strength to cease being bothered by a supposed bleak world. No more do supposed specters of doom and gloom have disheartening effect upon believers. In contrast with their newfound internal and even external life blessedness, these pilgrim citizens of the world are now taken by a more prevailing spirit of hope and true peace in their midst no matter the worldly surrounding. Gone more and more in the hearts and minds of the "faithful" of God are previously overwhelming influences of life’s ugly cynicism, despair, and sadness from their experiences of persecution or suffering. Like St. Paul stated the sting of death, which are imaged by above referred-to-negatives of life, has been overcome by Christ, specifically by Christ’s resurrection from the dead. For whereas indeed the sacrificial holocaust of the Lamb, Jesus Christ is completely consummated to an end; likewise, indeed, are the equally sacrificial lamb-like holocausts of each oppressed believer/follower more and more being completely consummated in uniting with Christ’s sacrifice. 

And so, like we have professed in the earlier Chapter regarding the Mystical Body of Christ; we recall what we state then. For this moment, individual followers of Christ would have had their full journey of Christian conversion with all the requisite faith life experiencing, understanding, learning, and accepting via self-denial & cross bearing and dying into birth of a new life of Christ’s grace by faith. More and more of each one of them would have had by then a living understanding of grace as signifying abundant life, and the consequential actual abundant living of the spirituality by the power of grace. These would have realized what manner of life verifies or conforms to the truth of Jesus' words about living his life of grace and therefore of virtue. These individuals would have understood what he meant when Jesus says: "He who .... Loses his life will save it." They would have accepted the Cross significance when speaking of this life of spirituality. They would have embraced their exemplifying lifestyle that spells out true commitment and dedication to the faith, such that as individual believers/followers they manifest themselves delivered or freed by the power of grace from any semblance of attachment to the goods of this world. Also because such was what they have attained to be the level of worldly detachment that it would horrify them to even conceive of ever betraying their total love for God with even a momentary turncoat affection and desiring for worldly pleasure, honor, power, or wealth in any manner which contradicts their fidelity to God. By the grace of their new-found mental lucidity, they have become once and for all convinced of the inadequacy of the worldly goods which works against the laws of God. By the grace of faith, they have become infused with the spiritual vision and ardor to lovingly cherish and safeguard the privileged and gratuitous experience through grace of the divine indwelling within them. Again, their resolve is such   that they never ever would want to relinquish it in favor of the seductive promises of the worldly goods. 

Thus, from a genuinely positive dimension this new vertical horizon of living in grace is spelled out in terms no higher than the actual fuller habitation within them by the Holy Spirit, and therefore by the Triune Divinity Itself. As Saint John wrote the very words of Jesus, "If anyone loves me (Jesus) he will obey me. Then my Father will love him, and we shall come to him, and live in him." John 14:23-24 how unimaginable the total scope of meaning of having God, the Divine Trinity within us! The plentiful days of the rest of our individual lives are not enough to unravel the divine unfolding of the Godhead within and around our lives. This is, within but beyond time, the incessant contemplation of the Infinite Being dwelling in us. This is, within but beyond time, the hosting accessibility of divine inspirations within our puny minds. In effect, this is, within but beyond time, some personal revelation from God how praying to the Almighty without ceasing, as prescribed to the believers by Saint Paul, become supernaturally do-able by humans notwithstanding their weak ‘flesh’. In the words of our brother fundamentalist evangelists, when the believers/followers of Christ have arrived at that moment when they have become born again; that is also the moment which they define to be the "security of salvation". Once saved, really saved from day to day! For indeed, Saint John writes, "God's children cannot keep on being sinful. His (Christ's) life-giving power lives in them and makes them his children; so that they cannot keep on sinning." 1John 3:9 this brings us to the conditionality whereby somebody has become a member of the Church of Christ. It is that conditionality of being committed in fidelity to Christ or to Christ's teachings and commandments. And as we have already discussed, the following of Christ's teachings and commandments coincide with what is called the life of holiness of the sanctified people of God, i.e. the multitude of elects of God securely anointed by the Spirit as they totally accept the will of God as they bear fruits of graces in their individual lives. And per the graces from the reception of the sacraments, their spirituality grows and develops enabling their progressing and maturation in holiness: the metanoia conversion of their hearts & minds absolutely turned on only for God. Hence, they are, in each era, the believing faithful who have become the children of God, or the special elects of God, as confirmed for us by Saint Peter. From the verses in 1Peter 2:4-5, and 2:9 Saint Peter right away moved from the imagery of a mere structure of stone or edificial church into the notion and defining of what is the chosen people of God. 1Peter 2:9-10 continues with the following verses: "But you are God's chosen and special PEOPLE. You are a group of royal priests and A HOLY NATION. God has brought you out of darkness into his marvelous light. Now you must tell all the wonderful things that he has done. The Scriptures say, 'Once you were nobody. Now you are God's PEOPLE. At one time no one had pity on you; indeed, now God has treated you with kindness." From the perspective of a church building Saint Peter immediately moved to the perspective of the people of God, a community of God. For this is what, within but beyond time, has become transformed as the Church of Christ which He founded, the united people of God which have completely identified with Christ on account of the Christ-like lives and personalities of these new born children of God via the grace from the Holy Spirit. In Chapter 6: The Kingdom of God, we refer to the Kingdom of God founded by Christ, which he initiated from among his first true converts and believers/followers. These individuals, each bunch within its own era in time, which we called the first saints of God, have become the first bunch of the faithful who have professed total faith and discipleship in Christ via both their testimony of absolute embracing of His teachings and commandments, and their remarkable offering up of their lives in complete obedience to the will of God. These, within but beyond time, are God’s new chosen people, who professedly love the One and Only God, and who unashamedly reach out in love for others. They are the true people of God on account that they reflect the loving image of God, which is the true essence of God. This thus is the Kingdom of God, namely the united people of God, united with God and with one another. In other words, as a people called by Christ to follow him, they are the Church of Christ. This Church is the same one Jesus called to belong to the Kingdom of God. Hence, this Kingdom of God is the Church of Christ, and vice-versa, the Church is the Kingdom of God. 

And within history, we see this continuous realizing of the Church when, for example, a Saint Francis of Assisi has duplicated his individual loving and serving of God in terms of the thousand true Franciscans who have followed him for Christ and have imitated their founding Master in the manner of following Christ. Then, we have come to witness this happening repeated over again in the persons of other "men of God" as we see the same thing happening to for instance, Ignatius of Loyola, who like St. Francis totally dedicated his life the service of God; but which total personal life dedication, likewise, has been copied continually, or has multiplied in terms of the many similarly service dedicated-to-God Jesuits of different eras that have piously lived their lives like their leader predecessor, St. Ignatius. Thus, we see this same duplication of a life lived for God in the witnesses of many other Religious Founders-Saints, who converted from their previous worldly living into sanctified living for God. Like in the above, we have seen this in a former great sinner turned great saint, St Augustine and his many true missionaries Friars of the Augustinian Order. We say, thus, this way the above have made the people of God multiply; and consequently, have made the Church grow. We see this continuing process of the recreating’ of the Church, or the recreating as a great people of God in the same duplicated missionary life & work of St. Francis de Sales, egg. Per the many true Salesian Brothers in different places of the world propagating St. Francis de Sales’ spirit of Christian education. Moving on, moreover we are to recall and realize them other Saints of the Church that have done the very same thing: the living of individual and community and missionary Gospel lives, i.e. actual deeds of Christian love zealously observed and given testimony for in the name of Jesus. In the process, therefore, they have continually been promoting, edifying, and prospering the One People of God founded by our Lord Jesus Christ. Recall, again, thus the same proliferation of the Church/People of God under the names of the St. Theresa’s, or of Mother Theresa into subsequent ‘Theresian’ communities of followers for Christ, of St. Claire into similar communities of women/nuns living their lives after the Francis-like example and Congregational leadership of St. Claire , of a St. Dominic into a community of Dominican followers for Christ, of St. Don Bosco into a community of Don Bosco followers for Christ, of St. Fr. Jose Maria Escriva into the community of Opus Dei workers for Christ, etc.. . 

Recall too and imagine the instant 3000 converts of the Apostles during the formal founding of the Church of Christ during the first Pentecost. But more so, realize and imagine the multiple communities of fellowship or of faith generated through the many devotions under the Patron ship of our very Mother Mary. Out of her many apparitional events realize the thousands of convert devotees under her for her Son, Jesus Christ through Fatima, Lourdes, etc... 

Then realize even more how many thousands of more and more devotees under her care come to Christ per the widespread Rosaries prayed all over the world, and throughout these present generations; such are the live devotions care of the Legion of Mary, the Blue Army of Mary, and other devotional organizations  in her name. 

So we have emphasized what we stated earlier how primarily the main ground and chief fellowship by which believers are banded and bonded together truly powerfully and universally and as a great multitude is per the repeated celebration of Christ commended Eucharistic Calvary Sacrifice of the Mass celebration daily by each Catholic Priest throughout the world, and throughout the Christian eras. For this is not only the fellowship and unity in the Lord gathering the local communities of each faith congregation from whichever place and at whichever time of the day or night. More magnificently and grandiosely this directly involves all the inhabitants of the heavens and of the purgatory, which includes the Angels and the Triune God. During every Mass especially right at the Consecration part of the Mass, when the Eucharist Jesus is adored as the Lord of All, along with local worshipers are adoring much more reverently all the Angels and Saints of Heaven. This is the Church, the People of God, and the Holy/Saints of God In-Unity before the Most Majestic Triune God. This is, Par Excellence, the assembly of the faithful of God. This is the Mystical Body of Christ.  

Accordingly, as commanded by the Lord Jesus Christ himself upon Sr. Faustina, on account of the great sins committed by the people of the present day, the Lord Jesus pitied the fate of the people – who are so ever in need of the forgiveness of God lest they go into perdition of hell. And so Jesus revealed to Sr. Faustina how infinitely vast the mercy of the Father is upon all sinners; if only they could be brought by grace and opportunities through an open heart into the overflowing mercy graces of God which is as vast as the ocean in un-limitedness for accessing and use by willing needy souls. And so as instituted and propagated by the late John Paul II, and as followed through by millions of volunteering praying devotees, the people of God are welcoming the return of many lukewarm souls or lost souls per the obediential praying of these millions of Divine Mercy Devotees. We could only surmise how this Divine mercy generosity of the Heavenly Father is replenishing the people of God with restored lost souls of the world. 

Most pro-actively, however, there is one invariable means which the Heavenly Father uses time and again throughout time up to before eternity per the merit of Christ’s redemptive sacrificial work. This is the willing and cooperative individual or group ACTS of personal suffering whether per sickness, poverty, or hardships of whatever form by souls chosen by God and agreeing with God in their offering up their sacrificial suffering united with Christ’s total human suffering. These are the simple souls throughout the world and throughout generations, who willingly accept of their many trials and tribulations whether physiological or mental, or as individuals or as a group. Christ’s obediential sacrificing was most pleasing to the Heavenly Father for which the Scriptures stated Christ was most gloriously rewarded. Similarly, the people’s obediential sacrificing, individually or as a group, is most pleasing to Almighty God; and thus, should be most effective at bringing back to God many, many souls all needing the merciful graces of the Lord Jesus Christ. And whereas it is easy to imagine bunches of individuals or people saddled by even unwanted hardships and sufferings, including poverty, sicknesses, and painful dying/deaths; hence, this implies the equally numerous chances of individuals accepting God’s will for each one of them to be offering up their individual crosses or personal suffering. Realize how many people of poor countries get invited by the Lord for this type of sacrificial calling. Realize as well how many people all over are suffering from one sickness or another: i.e. another target group God invites to suffer up for Christ. Then, circumstantially, imagine all the more the endless situations when every individual human being is putting up with some ordeal or negative predicament of one type or another: i.e. some type of no-fault personal hardship and another. Again, a most well spread target area of endlessly enumerable individuals, who have become invited by Christ to offer up their individual suffering sacrificing united with Christ for Christ’s salvation intentions of needy souls or sinful souls. 

This satisfaction of the universal needs of souls, everywhere and always wherever especially souls are in need, is essentially accounted for by the divine events and realities of God’s Incarnation and Salvation of the world through Jesus Christ. Specifically, this is understood and realized via the Mystery of the Communion of Saints within Christ’s Mystical Body, the Church or the People of God/the Holy of God. It is in this context how the Church applies and makes it understood the teaching of the use and beneficence of Church promulgated system of "indulgences". I.e. according to the intent, conditions, and formats that the Church has formulated, sacramentally certain acts of prayers have been and are taught and ordained by the full authority of the Church as tools or aids upon the believers’ use and convenience for purposes of some degree of Divine cancellation of souls’ requisite ‘punishments’ in Purgatory because other pious souls prayed for them. One constant Church condition, among others, is that the person seeking for the "indulgence" to be granted is that he or she has to be in the state of grace during the time he/she petitions for the specific indulgence. There are even some "indulgences", called Plenary Indulgence, by which the prayed for souls, by the divine mercy of God, gain complete or total dispensation of their supposed purification/sanctification Purgatory suffering. (In the future, for the understanding of and about the Church’s teachings on Purgatory, we shall provide a special discussion on this matter. e.g. Sub-Chapter on Divine Mercy, the Purgatory). 

Regarding this Teaching and reality of the communion of all saints with God, here is where some evangelicals question the Catholics’ practice of praying to the saints, including to the Virgin Mother, Mary. The question, namely: how exactly do we, and can we ask prayer favors from this Saint or that Saint, or for that matter, from Mother Mary? They say they only pray to Jesus Christ because rightly so, Christ is God, who not only has the power to grant whatever needs or wishes addressed to him; but also, that he indeed as God is omnipresent and can see everything and everyone in the whole universe and the heavens. Whereas the saints, including Mary are human beings; and so, can they literally "see" any person here or there, now or yesterday, or in the future, who would be addressing them in particular prayers for souls in need? (We certainly readily accept with ease the phenomenon and the magic of the world’s satellites enabling of peoples all over the world to directly relate and interact between one another both by sight and by sound! How can we prevent God’s omnipotence, omniscience, and infinite love and mercifulness to grant similar ability for God’s "saints" to relate to God’s human creatures in the fashion of direct spiritual communing between them?) 

And so at this point we wish to validate and re-confirm our message to all in the Balik Sa Panginoon site how that "grand and most glorious" living of grace to the full realistically begins N-O-W, and on this temporal life we live as we echo the Good News that our Lord Jesus Christ promised, the new life he said has already been given right now on earth. He has promised an abundant life; and it begins right now wherever we are, and in whatever shape and condition of circumstances we find ourselves. This abundant life is the Life of Grace, which characterizes the very life of Christ as a man, and which has been lived fruitfully by all saintly souls that have lived ahead of us or are living in our midst. This is the life of faith in and love of God, and of our neighbor. But this is the life characteristically marked by diligent compliance with the commandments of God, or with the will of God especially marked by Christ-like sacrificial offering up of their lives for God, and for others. We have described in what shapes and forms they are lived and manifested in Chapter 12 of the Mission Series; but they all come down to God realistically and unfailingly coming through for the believers as they genuinely live their distinct or unique lives spent in love for God and his people according to individual life trials and crosses by the fullness of God’s providential graces. These graces cover both the visible/tangible and invisible/intangible. According to what type of needs the individuals have does God pour out for them corresponding invisible/intangible or visible/tangible provisions. And we already discussed this issue in our article with reference to, and under the title phrase alluding to the "unseen Master" and the "unseen realities", which we had phrased so not without an important reason. The underlying essential reason or meaning consists in this referred-to desire of God that his believers get to authentically and totally live lives of true faith and reliance upon God, and upon God alone no matter how much God shows himself or hides his presence in man's life circumstances. Yet the proper time for God’s direct validation of himself, or of his glorious unending satisfying of man’s enjoyment of God, namely his face-to-face unveiling of his awesomeness to man will be here imminently in God’s own time. Nevertheless, by grace, both in each believer’s lifetime – during which man is already given periodic satisfaction of the goodness of God, and in God’s appointed Final Epiphany salvation has come nearer, and thither. It is here just waiting God’s final unfolding! Meanwhile, it is truly opportune and gratuitous by God’s grace that the believers among us are already given the privilege and the gift of in between moments of inspired union with God, (i.e. moments of being in the perfect state of grace, like after a very devout reception of the Eucharist or after a contrite sacramental confession, after a performed sincere work of mercy, etc..., notwithstanding those long and plenty moments of imperfect but human seeming distancing by God & likely actual doubting of and longing for God by man). Meanwhile, it characteristically will be the type of God-man interrelating, where – no matter how honestly and sincerely man wants to know, love and serve God in varying degrees and in different life circumstances – men of God invariably & consistently having to be tested through trials and ordeals a million times as they live through their individual lives throughout the world, and through all generations. After Jesus ascended for heaven, no man could ever see him ever while on earth until he comes again in Judgment times. So, I repeat Jesus’ words to Thomas, "More blessed are those who have not seen; but have believed." More blessed were Jesus’ other followers who, unlike Thomas and the other Apostles/disciples who saw Jesus, did not get to see Jesus, but believed in him per testimony of these privileged Apostles/disciples. And along with them are bunched all the rest of us, from then to now and later, who have not seen & will not see Jesus but who believe in him, anyway, as Christians. In this manner will consist always and through time immemorial, thus, every believer’s totally unconditional believing. It is with this type of faith that will characterize Christian persevering, and therefore, Christian holy living. 

Christian Readiness and Spiritual Ease Towards the Unseen Realities of Life 

To recap here our special article discussing the unseen realities of God, as regards the characteristic ways of believing the unseen Jesus, the unseen God, literally these are the manners of living up to his precepts and commands precisely in the midst of this God-denying and God-hating world. Believers so testify as true believers as they profess belief in Jesus alongside or amid non-believers who deny and hate Jesus. Amidst these situations, where non-believers loudly profess and exhibit their ways of unbelief, or their literally atheistic and agnostic lifestyles or sinful lifestyles, Christians survive and bear witness to a living God as they proclaim of him exactly in their lives, and within this sinning world. Being strong or steadfast in their testimony, believers demonstrate their consequential non-adherence to the worlds opposite cult of the seen or visible, & tangible goods in the world. Thus, whereas the ‘people of the world’ assiduously chase after every such visible &tangible good of the world every chance they could, the "people of God within the world" only seek after such good if it is truly beneficial to them and is glorifying to God. In concrete, whereas the people of the world shamelessly engage in tangible pleasures of gluttony, promiscuity & sexual depravities, physical violence & abuse, aggression & enslavements, murder & homicides, deceits & fraud, greed & monopoly, robbery & stealing, etc....; the people of God shy away from them and do away with them. The people of the world are slaves of sins; the people of God are repelled by sin. And so believers withstand the seductive allurements of sins, and they do not fall to the attractions of temptations because believers are wisely wary and detached from ‘the world’. They are scripturally reminded they are in the world but they, like their Master Jesus, are not of this world. Up front are Christians forewarned how as a matter of fact or as the predicament of the fallen creation, the world will not welcome ‘them’ who refuse to love the world. Like already stated, the people of God will be hated by the world like it hated God, Jesus. Aware thus, Christians, again up front, accept the dilemma of living in the world without necessarily embracing the world or all worldliness. And so as they learn and train themselves to deal prudently with the seductions and allurements of the world, they necessarily learn and train themselves to be above all the world’s obsession with the tangible, e.g. absolute materialism, consumerism, or sensuality. Early on as young Christians, they are warned to watch of roving eyes, of inappropriate touches, immodesty in dressing & physical-sexual manners, intemperance both with food & liquor, excesses in leisure, and the waste of time & money, etc... Summarily, the orientation for Christians is that to live in the world is not to seek after the world so seriously and so literally, as much as to obediently and generously offer up whatever of life according as God best sees it fit for men to spend their lives for what best serves God and the elect people of God. Beauty, health & physical well-being, comforts, conveniences, money, career & work, properties, & wealth, personality & skills, social stature & rank, honor & prestige, power & authority, and every other identifiable good in the world is not the be-all of life, i.e. neither one them can completely satisfy man and make man happy. In the first place nothing of this world is perfectly available or obtainable to all men; and in the second place nothing of this world can absolutely liberate man from boredom & angst. Ultimately, many a man specially elected by God are them completely devoid of worldly goods but whose hearts only pine for virtues, wisdom, and the mercy of God. This alone is their option for living. To deviate away from this, thus is for them a straying into an erred direction of living and is a straying away from the safe ways of God’s Fatherly protective guard and care. From whence spring this child-like faith assurance of these believers? How did they get to see and look up to a God they see and look up to as their heavenly Father? In all eternity for God’s predestined love of mankind, the Son of this heavenly Father, has by Divine Plan procured God’s beneficence and providence, and has procured guardianship and care of his beloved creatures, the humankind.  Then with an ultimately Christ-Shepherded gathered together & consolidated one flock of God, the Body of Christ, finally will this One People of God return to him their Maker and Lover. 

Last Word, an Exhortation: Re - Factual Assurance That Christ Has Definitely Enabled Believers the New Living by Grace 

Ex opere operato, is now the Church's battle-cry the words of Jesus, "Fear not; I have overcome the world, (Christ has now saved the world!)"  Ex opere operato", a doctrinal maxim phrase of the Church, assures the believers in Christ that because he is already ascended in heaven, i.e. Jesus has come down from heaven to earth, has lived & finished his earthly mission, and has died & risen from death & is back in heaven seated at the right hand of God the Father, and finally has sent the Holy Spirit down to mankind & thus has completed the mission with the establishment of the Church; thus God’s promised salvation of man is done and accomplished. Christ has conquered the world, i.e. Christ has become victorious over the sin of mankind. Therefore, every man born in the past, living in the present, and to be born & to live throughout the future until the judgment time is delivered from the power and en-slavery by sin. The fullness of supernatural believing and supernatural life by grace by man is now on active dispensation by the Spirit through Christ’s Church per all the sacraments and sacramental of God. Because man chooses God and his goodness, God will dispose his weak natural person – body & spirit – to receive and to be empowered with the graces of the new life in Christ, and man will have become the new man that God had willed him to be from since Adam’s fall-away from God. Thus, "ex opere operato", (literally – from the work already finished), man by this faith in and grace from Christ can now freely choose God & his goodness and can now do all the good the Lord Jesus has destined for man to receive, possess, and enjoy. Now, thus, by the grace of God, man could go straight to heaven or detour to heaven via purgatory. In addition, also by the grace of God, man could do all the individual good he will be inspired and asked to do if he chooses to completely use up all of God’s graces of living the abundant life Christ has promised for them who totally embrace the new life in him. It goes without saying this is true for each man in the world who is a victim of sin in one way or another, including in poverty and sickness. Yet precisely in so far as Christ’s believers/followers have become his true faithful by grace and in truth have such faithful become temples of the Holy Spirit sent down by Christ, and by grace and in truth have thus become gifted with faith in the Real Presence of Christ in his Eucharist, and in his presence in the Mystical Body, the People of God/the Holy of God. Meanwhile, thus, they already are witnessing the Kingdom of God, i.e. in Jesus’ Eucharistic nourishing of souls with his Bread of Life, and in Christ’s People of God’s indwelling already in time as it endures into the final times. And so it is now at this juncture when we could and shall have to focus our attention and preoccupation or primary concern upon the promised conclusion and reward for our journey of faith in the Triune God through our Lord Jesus Christ. For indeed, ultimately it will be this final End-Time scenario, alluded to up top, i.e. the future Eschatological event, which will define and fulfill the promised shared glory of the resurrected Christ along with then also resurrected believers/followers of Christ. For upon this returning of the Lord Jesus Christ, all his faithful believers-followers shall take back or ‘incorporate’ with their resurrected new bodies. An awesome scene! An un-imaginably truly glorious day! Indeed, that will be the day: the day of the “New Earth, and the New Heaven”. That will also be the day of final reckoning for all that have lived on earth, the Day of Judgment! A most tragic and irreversible fate for the condemned it shall be! They are condemned along with all the bad spirits into hell! But more importantly, it will begin the day of the blissful uniting with God by all the blessed of heaven, the saints and the angels, eternally and altogether resting in the embrace of God. 

This, thus, is the answer to our previous question about what or which will be our last earthly and physical gift right before that start of the everlasting glory of the heavenly face-to-face vision of and union with God in the New Heaven. It consists in the day when we shall get to experience something akin to the experience of our first parents, that we never knew, about living with an incorruptible body; and when once and for all our bodies shall no longer give us nuisances, irritation, dismay, disgust, pains, aches, and all types of unhappiness that have pest men of all ages and generations. And the most awesome of all: a permanent life without sickness and without death! An eternal life of glorious union with God! In the final situation Jesus refers to those fortunate people who really “... hear and welcome the message" of the truth. And so doing they produce a hundredfold out of the message they hear and accept. These are the sheep that know their "Shepherd “that they cannot but walk and follow His leading them to the true pasture of eternal life and living water. As members of the flock of God, by the grace of God, they live out and reflect the very WORD the "Master" who speaks to them, and nurtures them, i.e. Himself, the Word of God, teaching them the truth, and Himself, the Life come down from God, giving eternal life to them. 

 And so to everyone, including my friends, my brothers and sisters in the flock of God, I commend to pray and make sure that they be like the last kind of seeds Jesus is making reference to. May they be the good ground upon which the seed of His Good News of salvation is cast on, and from which grow the hundredfold of harvest. May theirs’ be the increase in faith and the growth in the grace of God manifested by a lifestyle of love for neighbors? Let everyone rest assured that the seed of God's salvation has an eternal promise and security. Let everyone remember to truly "... hear" the words of God and "... welcome" them, 

The Popes, including them of recent memories, have been proclaiming, and keeping in absolute certainty, and through all generations the one and the same body of faith, which Jesus proclaimed, taught, and were passed on by His Apostles under the leadership of Peter. Thus, per the element of time and space, by which the Gospel and the Gospel followers were bound and have complied with the commission of Jesus that his Gospel and his people reach out to all the people in all places of the world and for all time, the Kingdom of God established by Christ necessitated to be rooted upon historical ground. The Kingdom of God needed to be a Church identifiable with concrete and individual persons of faith whom the Lord Jesus has entrusted his Church and his mission of salvation. In the outset, thus, Christ himself intended that, as we have discussed previously, his Church be founded on the rock, Peter. Then also, part of this identifying of the Church of Christ with Peter includes identification with Peter’s fellow Apostles and co-disciples within the requisite structural Church and within the Church. As a matter of fact, the two terms for practical purposes are going to be semantically synonymous with each other. But ultimately, however, the understanding is that the Church is not to be reduced to the more historically bound conception and signification. Rather, surely the Church must identify with its un-circumscribable and Mystical scope of being the sanctified Body of Christ. To this end, therefore, negative deprecating, or detracting of the Church must be prevented by the Church, i.e. it will not allow, and therefore the "... heavens" too will not allow whatever manner of denial, or cutting down, or modifying of the "One Body" of Christ. That is why there is only one Church against which "all gates of hell" and any "power of death" will not prevail. With respect to the truth, and with respect to the Church’s stewardship, there will not by any denying, changing, reducing or essential increasing of the total teachings Jesus Christ has taught the Church that He has established. With the power of the Holy Spirit, all the time the Pope, as Peter's Successor, confronts and is to be on top of any dangerous opposition and renunciation of any doctrine of the Church, defends all Church teaching, and defines a less understood statement of the faith, as the Pope does so ex-cathedra and with power of infallibility. Ex-cathedra means papal declarations are being pronounced from his seat of succession to Peter and in leadership over the Church. Infallibility means that the Pope's declarations at that moment carries the magisterial authority of belief, obedience & compliance by the faithful, and the weight of being without error as in that seat he is under the influence of the Holy Spirit. This is the security of the Church. And by this is how the Church of Christ is inclusively identified in time and space, namely one that has withstood time and historical hurdles, attacks, or plots from people or from any supra human powers on earth, over the earth, and under the earth. 

The Imminence of the Future Because of Christ's Immanence in the World  

It is stated in Scriptures, with the Lord... a thousand years is a day, and a day is a thousand years. Just like St. Paul felt the End Times so imminent, we, thus, on this last Chapter of our Mission Series presentation of the Coming of Christ, the Good News of Salvation, similarly echo our own looking-forwardness for the Final Coming of Christ as we once and for all express our honest joy and confidence we are indeed very imminently most expecting of the fulfillment of all Christ’s promises as we testify to the nearness of God and of his Kingdom right now and right here in our present living. 

(Sabayang pagpapasinaya ng Unang Kabanata tungkol nga sa Magandang Balita ng Pagdating ng Mananakop na si Hesus, at ng Pangwakas na Katuparan ng Mga Pangako Sa Tipan ng Diyos sa Kanyang mga Tao, Ngayon at sa Nakaraan)

(Pangako at Paghula sa Pagdating ni Hesus, ang Tagapagligtas ng Tao)

    Hindi pakunyaring sinipi ng Panginoong Jesus si Isaias: ".. Ang Espiritu ng Panginoon ay nasa sa akin, sapagkat pinili niya ako upang sabihin ang mabuting balita sa mahihirap. Ipinadala ako ng Panginoon upang ipahayag ang kalayaan para sa mga bilanggo, upang bigyan ng paningin ang mga bulag, upang palayain ang lahat na naghihirap, at sabihin, ITO ANG TAON NG PANGINOON, NG PAGPAPALA MULA SA PANGINOON. "

Mula sa kakila-kilabot na araw nang ang ating unang magulang, na sina Adan at Eba, ay napahiwalay sa Diyos, na mula pa noon dahil sa kanila ay nataglay tayong lahat ng tao ng buong mga henerasyon sa kanilang pagkakasala na tayo nga’y nakamana ng kanilang orihinal na kasalanan, at dahil na rin dito tayong mga tao sa ating sariling paggawi ay gumawa rin ng ating sariling iba’t-ibang uri ng atin din ng kakila-kilabot na mga pagkakasala. Sa gayon, dahilan sa sala ng ating unang mga magulang naipawala nila ang mga katangiang likas na regalo ng Diyos para sa lahat ng kalalakihan at kababaihan; nangyaring naputol nga at nawala itong mga “preternatural” na regalo ng Diyos ng napatalsik sina Adan at Eba sa paraiso ng Diyos; at ang tao ay napawalan ng kaniyang dating estado ng kaligayahan: nitong kaligayahan sa pagiging kaisa ng Diyos.  Sa gayon, pamula dito at magpahanggan ngayon, ang tao ay patuloy na napasailalim sa malaking impluwensya ng  "ahas", ng Demonyo ng kasamaan. At sa gayon, ang ating buhay sa mundo naging mistulang walang Diyos o bulag sa Umiiral na Diyos.  Sa ibang salita, nangyaring napuno ang tao ng ibat-ibang uri ng pagkabagabag at kaguluhan na ipinapakita ng pagiging makasarili ng tao ng sobra at higit.  Samakatuwid, nga ang tao ay napalayas mula sa Paraiso, mula sa Kaharian ng Diyos; at nabulid sa kamay ng isang kapangyarihang naglalayong ilayo ang tao sa kaligtasan at ang mabuyod sila nang walang pagpigil sa pagkahaling sa kaharian ng mundong ito.  Sa ganitong kinasadlakan nilang kamalasang palad ay kung papaanong ang bawat isa ay naglalaban-laban sa bawat isa; at sa gayon ay nangyayari laging mayruong panalo at talo, mandaragit at biktima sa kapwa tao. Sa isa’t isa ay laging ibig lumihis sa tamang pakikitungo ng kapwa sa kapwa; bawat isa ay humahantung na mawalan ng pag-asa at sa ilang tao ang naisin na lang na sila’y mamatay. Kung gaton, lahat ay dumarating sa kaniya-kaniyang uri ng paghihirap. Dahilan na nga na bawat isa sa kaniya-kaniyang panapanahon ay nagiging biktima, kasama na nang pagkawala ng mga pagkakataon sa ikabubuhay. Ganito nga ang naging kuwento ng sibilisasyon ng tao: ang estado ng pagiging makasalanang tao.

Datapuwa’t sa kabila ng lahat ng ito ang Diyos ay hindi ganap na tumalikod sa tao. Ang Diyos na alam ang kahihiyan ng tao sa kaniyang pagkahulog: ang mapaalis sa segurong dating pagiging kaisa ng Diyos ay palaging nagnanais na ibalik ang tao sa Kanyang biyaya, sa Kaniyang magandang kalooban. At kaya nga tumawag ang Diyos ng Kanyang mga natatanging pinili mula sa mga tao, sa kung kanino ay inihatid NIya ang Kaniyang mensahe ng Kaniyang paghihintay na makabalik ang mga tao sa sa Kaniya, sa kanilang Diyos. At kaya tinawag ng Diyos si Noe, Abraham, Jacob, David, Moises, Joshua, ang mga propeta lalo na si Isaias at iba pa kasama na si Juan Bautista upang sabihin nila sa mga tao ang isang pangkalahatang mensahe: na kilalanin ng tao ang kanilang pagkakasala at paghihimagsik laban sa Diyos, at ang sila’y magsisi sa kanilang pagkakasala. . Ang 10 mga utos, ang batas, ay ang panukat na pamagat kung saan kikilalanin ng mga tao kung papaano at kung kailan sila lumalabag sa kalooban ng Diyos. Itinuturo ng batas sa tao kung anong mga kasalanan ang kailangan nilang amining kanilang pagkakasala at pagsisisihan. Ipinaliwanag ni Saint Paul na ang gawa ng batas ay bilang patnubay lamang sa mga tao kung ano-ano ang dapat nilang talikuran na mga maling gawi na laban sa Diyos, pero wala itong kapangyarihang upang malakas nilang mapigil ang kanilang mapilit sa paglulong sa kasalanan. Hindi ito nakapagbibigay ng lakas sa tao upang palagiang maiiwasan ang mga kasalanan, at ni hindi nagbibigay ng totoong ginhawa (kalayaan mula sa kirot ng sala) para sa mga nagsikap na maiwasan ang pagkakasala sa Diyos. Sinabi ni Saint Paul na ito ay ang di-sakdal na pangangatwiran sa pamamagitan ng batas. At sa gayon, ang isang bagay o ang Isang Tao ay kailangan upang makalaya silang mga tao mula sa pagkaalipin ng paggawa ng kasalanan, at mula sa kamalian at kasamaan na bunga ng kanilang mga kasalanan.

Ang unang propesiyang pangako ng Diyos para sa kalayaan ng tao mula sa mga kasalanan ay ang mga sumusunod: mayroon sa ating ipinahiwatig na darating na isang bagong babae na malaking kaibahan sa lumang babae, kay Eva. At samantalang ang Lumang Babae, si Eva, ay nabiktima at naging biktima ng ahas na nagpakilala sa kasamaan, ang bagong Babae sa pamamagitan ng kanyang Anak ay bibigyan ng kapangyarihan upang durugin ang Diyablo na kinakatawan ng sagisag ahas. Tinukoy ito sa Genesis 3:15; sa ahas sinabi ng Diyos, "Maglalagay ako ng pagkapoot sa pagitan mo at ng babae, at sa pagitan ng iyong anak at sa kanya; sasaktan ka niya, habang sasaktan mo ang kanyang sakong." Natupad ito sa bagong Babaen, kay Maria, na kung Sinong Anak niya ay ginapi ang Diablo sa pamamagitan ng kanyang Pagbabayad ng Batas sa Krus para sa mga masasamang tao; at bilang kapalit, ang ahas o  si Satanas at mga alipores nitong mga Demonyo ay ipinako ang mga paa ng Anak ni Maria: si Hesus, sa krus.   Sa gayon dahilan sa paglaban ng ating unang magulang sa Diyos: patuloy na napatali ang lahat ng tao sa hirap ng buhay bilang kaakibat ng pagiging makasalanan ng tao.

Paunang Pagtalakay: si Maria bilang instrumentong principal laban sa malawakang pagsalansa ng mga mananampalataya, ang pagpapasakit at pagdurusa ng tao na ipinangako ng Diyos na gagawin ng diablo kung paanong ang mga tao, bilang iba pang mga anak ni Maria sa kaniyang pagiging Ina ng kanyang Anak at kasama ng Anak na si Hesus, sa pagpasan ng Krus.

KUNG PAPAANO ANG PAGBABALIK SA DIYOS MULA SA KASALANAN AT MGA KASAMAAN, NA NAGBIBIGAY NG SAKIT SA BUHAY NG TAO

Alamin natin ang mga sumusunod: ang kasamaan at kasalanan ay narito sa mundo; ang bawa’t tao ay madaling kapitan ng kasalanan sa pamamagitan ng kanyang pagiisip; at ang diyablo o masasamang espiritu ay patuloy sa pagi-impluwensya sa tao tungo sa higit pang mga kasalanan, at higit na kasamaan. Ang mga kinahihinatnan ng lahat ng ito ay kung saan sa Mundo ng mga tao, dito, ay katatagpuan ng alitan at salungatan: alinman sa gulo sa mismong kalooban ng tao o sa pagitan ng bawa’t tao. Ito ay sapagkat ang bawat isang tao ay napawalay sa Diyos, at samakatuwid ay nawalan ng dati niyang 'kabanalan' o buhay kabanalan; ibig sabihin, sa tao ay nawala yung dati niyang buhay espiritual at kasama nito pati ng natakdang pagpapawala ng kaniya-kaniyang buhay pisikal sa oras ng kamatayan.

At ang tao ay magdadala ng dalawang uri ng sakit/dalamhati: sa purong tahasang negatibo siya’y maghihirap sa buhay dahil nga sa kanyang pinapanagutang mga sala maski na dito pa man sa lupa, at sa magandang positibong anyo, ang paghihirap niyang papasanin ay magiging kanyang marapat na kagamitan upang kaniyang magampanan ang kaniyang sariling kalbaryo bilang pakiki-isa sa kabuuang gawa ni Hesus na pag-aalay ng Kaniyang Sarili para sa kaligtasan ng tao.

Sa panimula, kung gayon, dahilan sa ang ating mga unang magulang ay nahila ng Diyablo sa gulo ng "orihinal na kasalanan"; ang Demonyo ay direktang nakaimpluwensya kina Adan at Eva na lumayo sa mabuting kalooban ng Diyos. Kung kaya dahilan na rin dito ang lahat ng mga inapo nina Adan at Eva ay nagmana ng "orihinal na kasalanan". At sa pagdaan ng panahon, sa gayon, ang Diyablo at ang lahat ng mga kasabwat niyang demonyo ay patuloy na lubhang nanggugulo sa bawat isang tao na inanak nina Adan at Eva. Tulad ng paulit-ulit nating pagtukoy o pagbanggit nito sa iba't ibang mga kabanata ng ating Misyon Serye na ang tao o ang buhay ng tao ay tigib ng mga kapintasan o mga gawing panira sa anumang pamumuhay ng tao, kapwa pisikal at sikolohikal, lalo’t higit sa mga diwang pang espiritwal. Ito ang karupukan sa kalikasan ng tao na madalas na tinutukoy ni San Pablo sa buhay ng tao. Ito na rin ang siyang mismong dahilan kung bakit siya mismo’y buong tanggap na ikinumpisal ang kanyang personal na kahinaan.  Ganuoon nga kagrabe kung paano siya nakikipaglaban dito sa kamangha-manghang karupukan ng kalikasan ng tao na nagbibigay kahihiyan sa kanyang mismong sarili dahil hindi niya makayanang masupil ito; (maliban na nga kung hindi sa tulong ng biyaya ng Diyos).  Ito, ang parehong paghihirap, karupukan o ang estado ng predikamento ng bawat tao na kasama ng pagkamatay ng tao: lahat ng mga hindi mabuti na naging dalahin ng tao sa bawat henerasyon hanggang sa pagpapatuloy ng henerasyon. Na hanggat hindi pa nabibinyagan ang sinumang ng tao, o sinuman sa mga inapo nina Adan at Eva sa buong mundo at sa buong buong kairalang temporal o panahon ng tao, sila’y nappapasalimukan ng ganiyang mga kapahamakan o di mangandang kalalagayan. Ang buong sangkatauhan mula sa simula ng kasaysayan ng tao hanggang sa Katapusan ng Panahon ay namatayan ng buhay espirituwal; subalit muling ipinapanganak sa Espiritu at sa tubig pagkaraang sila’y makatanggap ng binyag ng buhay Kay Kristo. Ito ang ipinangangaral ni San Pablo ng paulit-ulit sa kanyang maraming Sulat. Pinagsumikapan ni San Pablo na tunay na tunay na mailatag niya itong anti-tetiko o, maski pa tahasang sabihing, ang magkasalungat na ugnayan sa pagitan ng pamumuhay sa laman laban sa pamumuhay sa Espiritu, (na tinawag din niyang pagiging buhay sa biyaya. Lahat ng ating iba pang mga kabanata sa Serye ng Misyon na ito ay magkakaugnay na nagpapaliwanag tungkol sa buhay sa Espiritu o buhay sa biyaya ng Diyos.) Sa kabanatang ito, at lalo na sa bahaging ito ng kabanatang ito ay ipinagdidinan natin ng buong liwanag ang kahulugan at ang malungkot na na karanasan ng tao dahilan sa kaniyang buhay sa laman.

Sa mga hindi naniniwala o walang paniniwala, eksaktong ito at wala ng iba pa yang mabuhay sa pagkakasala o sa kasalanan, na siyang pangunahing paksa ng Ikalabintatlong Kabanata, sa pagtukoy sa Bayan ng Mundo, ibig sabihin, bayan ng mga makasalanan. Ating inu-ulit, ito ang katunayan na kung wala sa atin ang biyaya i.e, (hindi taglay ang pagpapala ng Diyos), o kung wala tayo sa estado ng biyayang nagpapabanal, at sa ganiyang kaatayuan ay nanatiling patay ang ating kaluluwa. Sa madaling salita, wala sa atin ang biyaya kung tayo ay nasa estado ng pagkakasala. Kaya, sa buhay natin, alinman sa tayo ay nabubuhay sa biyaya o patay sa kasalanan.  Oo ngat, humihinga pa ang ating katawang tao, pero kung patay ang kaluluwa wala itong buhay o wala sa katatayuan ng kaluluwa upang matanggap ng Diyos sa Kalangitan.  Ibig sabihin sa oras na namatay din itong katawan, sarado dito ang pintuan ng Kalangitan, o ang estado ng buhay na talagang walang kamatayan o ng buhay na magpawalang hanggan.  (Ito ay ang kahina-hinatnang totohanang nakakatakot at kakila-kilabot: ang tayo nga’y mamatay sa ating katawan, pero lalot higit sa kaluluwa na dahil sa patay na kaluluwa ay kasama na rin nga ang patay na katawan na walang hanggang hiwalay sa Panginoon Diyos.  Tunay ngang kahila-hilakbot yang sandali ng kamatayan na wala sa atin ang biyaya ng walang hanggang buhay!

(Dito sa kabanatang ito ay hindi nating ganap na pinag-uusapan o ipinapakita ang pananaw tungkol sa magka-ugnay na pagkamasalanan ng tao at ng epekto nitong mga kasamaan at pagdurusa ng tao sa Mundo, siyang pinakamalaking dahilan ng pagdating ni Kristo sa lupa upang maisakatuparan ang Kaniyang buong misyon at gawaing pangkaligtasan ng tao. Hiwalay na mga seksyon o mga kabanata ang pagtalakay sa mga isyung ito hinggil sa kasamaan at pagdurusa sa buong nilikha; bagaman, nagbibigay tayo ng isang pahapyaw na pagpapaliwanang nito pakundangan na nga na dito sa kabanatang ito hindi maiiwasang matisud natin yang hindi maikaka-ilang mga negatibong kulay ng buhay na tunay na napapaloob sa ating pinag-uusapan sa ngayon: ang ipinangako ng Diyos na Kaligtasan ng tao kay Kristo.)

Ngunit una, hayaan nating magkatali ang kabanatang ito ng pangako ng Diyos ng Pagtubos sa Tao at ang iba nating kabanata tungkol sa ang dalawang dinadala ng tao sa buhay ng tao na nagtatalakay nito: ang katayuat kalalagayan ng tao sa buhay bilang tigib ng kasawia’t dusa dahilan sa kasalanan ng tao, at gayun din sa dahop at mabigat na pagpapasan ng ganitong pamumuhay, mapasa panloob na pagpapasan o lahatang panglabas na pagdadala nito upang maiadya ang buhay sa Mundo. Kaya binabanggit natin dito kung papaano ang pagtalakay nitong dalawang tema sa pagdurusa ng tao na ipinaliwanag natin sa magkahiwalay ng mga Kabanata Panglabindalawa at Panglabintatlo.  Masusi nating tinggnan, samakatuwid, iyang mga paliwanag na yan, na hiwalay nating isinulat duon, lalo na sa Panglabindalawang Kabanata.

 Duon nga sa Panglabindalawang Kabanata, sa gayon, inilarawan natin ang hirap at mga kasawian sa buhay bilang "pangunahing kababalaghan ng pagkamarurupok o pagkasira", kapwa sa loobin ng tao at sa pakikipag-ugnayan ng bawat tao sa isat-isa. Mula sa ating mga halimbawa maaari nating mahinuha ang karanasan nilang particular na mga indibidwal kung papaanong dala nila sa kanilang mismong loobin ang ilang di naghihilom na sugat ng nakaraan - maging pisikal man o emosyonal na sugat, o ang marahas na pagkakalayo ng tao sa isat-isa, e.g. ang patapong pagkalipat mula sa dating maginhawang kapaligiran, o gayun ding emosyonal na puwersahang reaksyon o biglaang pakikitungo sa pani-panibagong kultura ng lipunan; at gayun pa rin ang ibat-ibang magkakatulad na karanasan kung saan ay nangyayari ang sinasadyang paninira o pagpapahamak na gawa ng kapwa indibidwal o/at ng mismong komunidad, o dati nang mga salungat na pakikipag-ugnayan ng isat-isa dahilan na nga, hindi lamang sapagkat kulang ang tao, kundi dahilan sa likas na sobrang makasariling pagtutol o pagsalansa ng iba o dahilan sa sa psupusang hindi mapag-ugnay na kaibhan. Sinasabi natin na sinuman ay nasasaktan kapag ang isa o ilang bahagi ng kanyang katawan ay nasugatan, hal. mga pasa, at sugat, o katulad na rin ng isang pagka-unsyami sa pag-ibig, o anu pa mang hindi sukat akalaing ipagkakasakit ng damdamin. Bukod dito, isa pa ring ipinagdurusa kung saan ang sinumang magkapwa ay tila walang alin pa mang pagkakasunduan (palagiang tila estranghero sa isat isa), o ang palagiang nakakabagot na tunggalian na lang sa lahat ng bagay. Samakatuwid, iyang di-maibsang 'salungatan' ng tao sa isat-isa o maging sa loobin ng kanyang sarili ay nagpapahiwatig ng ugat ng ipinagdaramdam sa buhay ng tao. Sa loobin mismo ng tao ay mayruon diyang nagyayaring palaging nasisiphayo ng takot, pagkabahala, at kawalang-katiyakan dahilan sa kadiliman at takipsilip ng kanilang buhay na tila palagiang kaakibat ng kanilang pang-araw-araw na pamumuhay sa kabila ng anumang sikap nila sa pag-iingat at matiyagang buong pakikitungo sa isat-isa. Tungkol sa pakikipag-ugnayan sa iba, idagdag na rin natin dito yang sa kabila ng kanilang pagiging "matalik na magkaibigan" o ng kanilang pinakamalapit na kaugnayan sa dugo, wala silang garantiya na di sila ipagkakanulo ng isat-isa.  Ang indibidwal na makasariling interes ay siyang palagiang puno at dulong nagdidikta kung paanong ang isang indibidwal ay nakikitungo sa kapwa. Iyan ay nakalulungkot na karanasan sa sandaling nasira ang isang pangako, o ang pinagtaksilan ang pagtitiwala!

Kung gayon, sa kasamaang-palad, ang kasamaan o kasalanan ay kung saan ang tao ay naghuhusga o umaaksyon na may pamalaging eksklusibong likas na pansariling pamantayan lamang dahilan sa hindi sapat at lisyang mga paggawi ng tao. Hindi maiiwasang lumitaw sa bandang huli ang walang pakundangan at basyong pagtingin o pag-unawa sa mga bagay-bagay o gayundin sa mga paparaan ng pagkamit ng mga ito sa buhay. At sapagkat hindi nga ginagamit ang mga banal na elemento ng pananampalataya, sa ating aktwal na napakataas na "paghuhusga" o "pag-aksyon", sa kabuoang pagsukat at pagtantya ng kakayahan ng tao na walang pananampalatayang pamantayan kung saan duon ang tiyak na pgtrato sa mga bagay-bagay ay ayon lamang sa temporal at nakikita o nasasalat na batayan lamang.  Sa ganitong pagtingin at pagsuri gaano na lang kadali ang kamali-maling pag-uri o paghusga sa kapwa tao. Sa madaling salita, ganyan ang ugali kung wala ang may pananampalatayang batayan sa gayong walang pigil na pagtrato ng marupok at makasalanang mga situwasyon ng kapwa tao, magiang tungkol sa tunay na mga pangyayari o sa kagyat na pagtingin/pagkilala sa kapwa.

Sa ganitong situwasyong sa pagitan ng magkapwa tao, kuna wala ang kahinahunan at pag-ibig sa kapwa na taglay nilang mananampalataya, o dala ng biyaya, o na inihahating ng mismong Espiritu ng Diyos, ito ay magiging isang bukaskasang situwasyon o pagtitirahan ng mga masasamang espiritu, at isang madali nilang pagsakop sa tao upang mapagharian silang tao.  Minsan pang makikita dito kung paano ngang nagagawang pamamaraan ito ng kasamaan at ng Diyablo ang kanilang malayang kamay na manipulahin at pagsamantalahan silang hindi naniniwalang tao.  At mangyayari pagkatapos ang kanilang trahedya na sa kawalan ng pagtitiwala sa Diyos ng kanilang buhay ay lalong magbubunga sa kanila ang lalong kaguluhan at higit na mga kahirapan sa buhay.  Sa ating huling talata sa itaas sa ating paghahambing,  dito nga ay nalalarawan ang kakila-kilabot at trahedyang epekto ng isang buhay na inihagis sa kapangyarihan at kapangyarihan ng mga masasamang espiritu.

Ngunit ang paghihirap ay tunay, ay bahagi at bahagi ng ating katotohanan sa buhay; maging si Jesus ay nagdusa.

Ang katotohanan ay si Jesus ay nagdusa, at kailangang magdusa.

"Diyos ko, Diyos ko, bakit mo ako pinabayaan?" Ang mga salita ng taong-Diyos na si Hesus ay sumisigaw sa Diyos na Ama sa tuktok na oras ng Kaniyang pagkapako sa krus, pagdadalamhati, pananakit ng puso, at kaalaman ng nalalapit Niyang kamatayan. Si Jesus, bilang tao, ay tunay na nagdusa, at talagang alam kung ano mismo ang maghirap. Mga sandali bago nila sinimulan na galawin Siya, habang nalalaman niya ang Kanyang kapalaran na magdusa, sinabi din ni Jesus ang mga salita na nagpapahayag ng Kanyang hangaring harapin, sa kabila ng Kaniyang kawalan ng anumang malisya para maparusahan, ang sapilitang personal at pisikal na masakit na paghihirap at marahas na pagpataw ng kamatayan. Sinabi niya,: "Ama, mayroon kang kapangyarihan na gawin ang lahat ng mga bagay. Kunin mo ang tasa na ito, (Ama, itong sakripisyo ng kamatayan sa Kalbaryo para sa mga kasalanan ng mga tao) palayo sa Akin. Ngunit mangyari ito sa gusto Mo, hindi sa Aking kagustuhan. " Marcos 14:36

Sinasabi natin na ang ating Panginoon ay tunay na sumailalim sa pambihirang sakit ng Krus: ang karanasan ni Hesus sa paghihirap. Itong kamatayan Niya, bilang isang aspeto ng Kanyang Pag-ibig, ay isang pinakamahirap na karanasan ng tao kahit para sa ating Panginoon. Ngunit Niyakap niya ito sapagkat kasama ito ng Kanyang misyon ng Kaligtasan ng sangkatauhan kung saan nagsilbi Siya bilang Sakripisyo-Kordero sa Ama para sa pagkakasala ng tao. Tulad ng naipaliwanag na natin, ang pagdurusa ni Hesus ay isang pangunahing bahagi ng Kaniyang pagkakatawang-tao, kamatayan, at pagkabuhay na muli.  At eksakto at ganap Niyang tinupad ang Kaniyang 'gawa' dito sa Mundo. Walang sinumang marapat na tawaging isa lamang simbolo ang kabuuan at pagkakasakit na dinanas ng Panginoon, kasama ng lahat lahatang pisikal, emosyonal, at mental na pagdurusa Niya sa Krus. Nagdusa siya!  At Siya ay nagbulalas ng hapdi ng Kaniyang pagdurusa dahil sa kabuuang sakit at kalungkutan.

Bakit nagdusa si Jesus?

Mula sa pangunahing pangunahing aspeto ng Kasulatan ang pagdurusa ng tao ay isang kuwento tungkol sa "ahas": ang pag-angat ng demonyo ng sakong ni Jesus, at sa sakong na bawat mananampalataya bilang resulta ng pinsala na dulot ng kasamaan kay Jesus at sa kanyang mga tagasunod. Ito ang tinatawag nating ang kababalaghan at ang misteryo ng paghihirap ng tao at ng pagsasakripisyo-Kristiyano. Ito ang pangunahing bukol ng talakayan sa unang bahagi ng kabanatang ito. Sa nabanggit na iba pang mga kabanata, ilalagay natin sa konteksto kung paano nagsimula ang lahat: kapwa ang kasalanan at ang pagiging kasangkot ng diyablo sa buhay ng tao at sa daigdig. Tinukoy natin ito bilang karanasan ng kapalaran at pagkahulog nina Adan at Eba na nagdawit ng lahat ng kanilang mga inapo sa lahi ng tao. (Para sa mga layunin ng pananampalataya, gayunpaman, na alalahanin natin sa buong kabanatang talakayan ito tungkol sa mapagkaloob na awa ng Diyos, kung saan pinapayagan ito ng Banal na kapalaran kung paano ang ahas / demonyo ay nakagat si Kristo at ang lahat ng mga Kristiyano bilang "epekto ng kamatayan ni Cristo at ng mga Kristiyano.  Subalit si Jesucristo at mga naniniwalang Kristiyano ay nakapagpakita ng tagumpay Niya at ng mga Kristiyano sa" kamatayang karanasan " nang muling mabuhay si Cristo, at sumilang ang mga Kristiyano sa bagong buhay kay Cristo, kasama na ang sa kanila’y ipinangakong muling pagkabuhay din sa Ikalawang Pagparito ni Jesus. Ngunit upang ilagay ang lahat ng mga ito sa konteksto, ang kagat ng ahas na ito ay binubuo ng, una, matagumpay na pagtukso kina Adan at Eba dahilan sa kanilang pagsang-ayon sa tukso na humantong sa pagkatalo nila at pagkawala ng kanilang unang buhay sa biyaya, buhay na banal, na ibinigay sa kanila sa Eden pagkatapos ng paglikha, at, ikalawa, sa kinahinatnan nilang pagkakatapon, kasama na ng kalikasan ng tao sa buong Daigdig na sadlak sa kasalanan.  Ibig sabihin nito na ang kabuuang lupain ng tao nabulid sa lahat ng mga kasalungatan at pagdurusa. Sa pamamagitan ng temporal na orden ng pakikipag-ugnay nina Adan at Eba sa diyablo na unang naganap pero umabot na sa kawalang-hanggan ang mismong Panginoon ay "nakagat din ng ahas", ibig sabihin ay inorden kay Kristo na ma-atake Siya ng parehong pagkilos ng diyablo na pagtukso kina Adan at Eba at ang pagkilos ng ating mga magulang na sumang-ayon sa tukso ng diyablo, na nauna na nating binisita, na naorden, at naganap bilang paunang natukoy na paghahatid ng mapagpatawad na pag-ibig at awa ng Diyos. Alam ng Diyos sa buong kawalang-hanggan kung paano ang ilang mga masasamang Anghel ay maghihimagsik, at tutuksuhin sina Adan at Eba, at makikita sina Adan at Eba na susuko sa tukso ng diyablo. Sa gayon, sa pamamagitan ng hindi pangkaraniwang katangian ng Diyos, alam niya na kakailanganin niyang magpadala ng isang Tagapagligtas sa mundo upang mailigtas sina Adan at Eba at ang kanilang mga pagkatalo dahilan sa kanilang pagsuway sa Diyos sa panahon ng kanilang unang buhay ng pagpapala sa Paraiso, na kung saan tinaggal sa kanila ang kanyang Banal na Karunungan at Banal na Mapagmahal na Awa na ngayo’y inibig ng Ama na maibigay sa sangkatauhan sa loob ng isang bagong Banal na Plano para sa pakikipagkaisa sa Kaniya sa pamamagitan ng Diyos Anak na Magkakatawang-tao at Tutubos sa sangkatauhan. Samakatuwid, ang kwento tungkol sa Isang Tagapagligtas na kinailangang maghirap at gayundin ng paghihirap ng Kaniyang mga tagasunod bilang Kaniyang pangtubos at bilang kanila na ring ambag na pagbabayad sa kanilang mismong kasalanan.  

Ano ang bumubuong nasasaklaw ng mga ipagdurusa ng tao?  At bakit, nga, kung gayon, tayong mga tao, ay nagdurusa?

Tulad ng paulit-ulit nating sinasabi, sa itaas at sa iba pa, ito ang katotohanan, ang ating katotohanan tiyak bilang isang naligtas na bayan ng Diyos. Tulad ng nakaranas si Jesus ng tunay na pagdurusa, gayun din kay Jesus, sa bawat isang tao ay ang kapalarang marapat na pagyakap ng pagdurusa bilang pakikipagkaisa sa Tagapagligtas, kay Jesus. At samantalang si Jesus mismo ay sumubok na tanggihan ito kaya natural na gugustuhin din nating tumanggi na magdusa, kahit na natural lamang na magdusa tayo, sapagkat kailangan nating maghirap kahit na gusto natin ito o hindi. Ngunit para sa ating sariling kabutihan, ayon sa Kanya, kung tayo ay magiging Kanyang tunay na mga disipulo, gugustuhin nating dumaan sa ating mga krus, o sa ating sariling uri ng pagdurusa sa buhay. At habang sumigaw si Hesus nang Siya’y nagdusa, sisigaw din tayo sa pagdaan natin sa pagdurusa. Bilang mga tao alam na natin itong hindi maikakailang ganitong pangyayari. Kaya kung si Hesus, ang Diyos-tao ay kailangang magdusa, gaano nga angkop lamang para sa ating mga tao na magdusa. Bilang Diyos, si Jesus ay nakakapangibabaw sa dusa; samantalang tayo bilang mga nilalang lamang ay tuwirang laging kasangkot sa pagdurusa. Ito ay katotohanan ng buhay. Bilang pag-uulit, gusto man natin ito o hindi hindi natin maiiwasan ang hirap sa buhay! Umiyak tayo sa unang sandali nang bumuka sa atin ang liwanag ng araw nuong tayo’y sumilang. Nagdurusa tayo sa ating pagdaan sa mga pasakit ng paglaki. E.g. karamihan ay naghihirap dahil sa takot sa mga malalalim at malalawak na isipin at hangarin na walang dagling kasagutan o kung mayruon nga bagang kasagutan o kalutasan. Ang hindi pag-unawa sa iba't ibang mga aspeto ng buhay ay pinagpupumilitan nating harapin ng bawat isa sa bawat yugto ng pagkabata, o pagkababae, o sa pagkalalaki. Ito ay tila tulad ng silang mga nakatatandang lalaki o tao ay laging may kalamangan sa kanilang mga nakakabata. At nagreklamo tayo nang sinabihan tayo tuwina na kailangan pa natin ng higit at higit na karanasan o na kailangan nating ipasa ang lahat ng uri ng mga panimulang pagsubok, lalo na iyang mga nakakasindak na unang mga pagsubok, na tila bagang sobrang dali lamang para sa ibang nakaranas na nito. Gaano katakut-takot ang ating unang pagtalon sa malalim na tubig, ang ating unang araw na iniwang tayo ng ating mga magulang sa paaralan, nuong una nating tunay na at seryosong ligawan o maligawan ang o ng ating iniibig o ng umiibig sa atin, nuong unang kinailangan nating lumisan ng tahanan o bayan upang puntahan ang isang hindi pamilyar na lungsod o kapaligiran, nuong una tayong hinamon sa away maging ng kapwa batang lalake o kapwa batang babae, nuong una tayong  naaksidente: maging sa pagkahulog, o pagbangga/pagkabangga ng/sa kotse o sasakyan  -- kung kalian halos muntik-muntikanang napahamak ang ating buhay, nang mapaharap tayo sa naging bunga ng ating unang malaking pagkakamali sa buhay, nang sapilitan tayong pumailalim sa halos walang katapusang pagsukat sa atin sa ibat-ibang mga pamantayang pagsubok ng mga institusyong panlipunan, panghanap-buhay o pang-militar na kung saan naiisip natin magkaminsan ang ilan sa mga pagsubok na tila hindi tugma sa ating pinagdaanang pag-aaral at paghahanda upang makapasa sa lahat ng mahalagang mga kumpetisyon; na samantala’y tila angkop lamang sa kapwa nating mga kalaban sa kumpetisyon.  Alalaon baga, bakit nga ba sa buhay ng tao ay magkakaiba ang tao sa buhay, at magkakaiba ang trato ng buhay sa ibat-ibang tao ng lipunan?  Bakit nga ba ang iba ay ipinanganak na mayaman, ang iba ay mahirap; ang iba ay higit na pisikal na pinagkalooban ng kagandahan o lakas o kalakhan, samantalang ang iba ay walang ganyang kapalaran; ang iba ay ipinanganak na may mas magaling na IQ, ang iba ay hindi; ang iba ay pinalaki sa kapaligiran ng mas mahusay na paaralan at mga kapantay na estudiyante sa kaaralan, samantalang ang iba ay wala nitong kapaligiran; ang iba ay ipinanganak sa mapayapang pamilya o pamayanan, ang iba ay hindi; ang iba ay tila malapit at konektado sa mga kasampakan para makaulong sa lipunan, ang iba ay tila nag-iisa at walang anumang tulong, atbp .... At gayon pa rin, mayroon tayong mga pagdurusa sa ilalim ng kategorya ng mga kasawian: ang mga lumaking ulila, ang mga ipinanganak na may kapansanan sa iba-ibang mga ‘facultad’ ng katawan o isip, mayruong dyang mga biktima ng pang-aabuso sa pagkabata, kasama na ang pagka-abuso sa sexo, silang sobra sa kakulangan sa sarili dahil sa maraming kadahilanan, silang dumanas ng mga nakakagulong kaganapan ng lipunan o ng kalikasan tulad ng himagsikan, o ipo-ipo at bagyo, lindol, apoy, at salot, o kaya’y biglang pagbagsak ng ekonomiya, at iba pang pampulitikang mga kaganapan ng pamahalaan sa ating sariling bayan o sa buong mundo, atbp.

Direkta o hindi tuwirang mga halimbawa ito ng dusa ng tao sa Mundo na pawang resulta at katunayan ng kasamaan ng pagiging makasalanan ang tao. At kapag ang pagdurusa ay talagang direktang resulta ng isang makasalanang pagkilos o aksyon tulad ng Aids, gonorrhea, pagkakulong sa karsel at ano pa mang problema sa batas, karaniwang gawi ng mga nakababatang babaeng magpalaglag, kriminal na pagpepeke ng mga mahahalagang dokumento, pagnanakaw, panghoholdap at iba pang aksyong criminal ng tao sa kapwa, kung gayon ang kanilang magiging dusa ay mas masakit nilang daramdamin. Ang mga ito’y magdurusa na may karagdagang dagok ng kanilang konsyensya dahil sa kanilang higit na kirot ng pangita nilang sariling kusang pagkakamali o katarantaduhang paggipit sa sarili: ang kanilang pagsangkot ng sarili sa alam na alam nilang mali at magpapahamak sa sarili.  Subalit sa katunayan, madalas nga, na ang ating naging dusa ay bunga ng ating sariling paggawa ng masama, maging mag-isang indibidwal o magkakasama-samang paglabag ng anumang batas. Sa ibang pangyayari ang dusa at hirap ay direktang sanhi ng ng ating kapwa tao kahit na wala tayong kinalaman o kasangkutan.  Sa puno’t dulo ang karamihan sa ipinaghihirap at ipinagdurusa ng tao ay sanhi ng ating pagiging mga miyembro ng naging di-sakdal na Mundo, ng naging di-sakdal na kalikhaan: ang pangkalahatang kalalagayan ng pagkukulang ng tao. I.e. tayo ay mga naging di-sakdal na nilalang; at ang ating mundo ay isang di-sakdal na mundo. Tila walang bagay na magiging tama kailanman; at anumang bagay ay tila hindi magiging sapat kailan man. Hindi ninuman matatakasan ang kahirapan at pagtitiis na pawang bunga ng kadiliman ng Mundo. 

Sa huli, at muli para sa ating sariling kabutihan, na may kinalaman sa banal na kaisipang ito, mayroong tunay na gawa ng pagdurusa na kinakailangan: ang pagkilos, o ang maraming gawi ng pagtanggi sa sarili. Ang pinakamahirap na bagay na tanggapin at gawin ng isang tao ay ang pagtanggi sa kanyang sarili. At samantalang ito ang isa sa pinakamahalagang tawag ng Diyos sa bawat tao, ito ring pagtanggi sa sarili ang isa sa pinakamahirap na dusa ng bawat tao. Nagsalita si Kristo tungkol sa pagtanggi sa sarili kasabay ng pagpasan ng tao ng kanyang krus. Sama-sama, una, ang pagtanggi sa sarili ay kung saan ang bawat tao ay nagsisimula na dalhin ang kanyang krus, at sa huli kung kailan tinatanggap niyang ipako ang sarili. Sa totoo, ang pagtanggi sa sarili ay isinasangkot ang hirap pagtanggi sa sarili kung kailan may kaugnayan ito sa ibang mga tao sa paligid natin. Ngunit ito ay desisyon na ganap nating isuko ang ating sarili sa kalooban ng Diyos ng dahil sa kapakanan ng iba nang sa gayon ay naisasagawa natin ang pagmamahal sa Diyos at pakiki-isa sa Diyos. Ang ganitong pagdurusa sa gayon ay, sa panimula, ang pangunahing gawain at gawain ng bawat tao sa buong buhay niya. At sa diwang ito ang pagdurusa ay magiging isang paulit-ulit na aktibidad sa bawat espirituwal na pamumuhay ng tao. Ito ay malinaw na isang instrumento ng pagsisisi, paglilinis,  at pagpapabanal para sa isang tao tungo sa kanyang landas sa Diyos, at kaligtasan.

Pagkaraang talakayin natin ang kinabulirang mga hirap at pagdurusa ng tao dahilan sa orihinal na sala nina Adan at Eba, na sa pagkamana ng lahat nilang inanak ay ito ring naging palad ng lahat ng tao na mga anak nina Adan at Eba, ngayon ay lalong nakaka-asam na tahakin naman natin pamuli ang ipinangako ng Diyos na makaahon at makabalik ang tao mula sa ganiyan ngang kinasadlakang mga pagkakasala at pagdurusa ng tao sa Kaligtasan, Kapayapaan, at sa huli, Kaluwalhatian pagkatapos ng kaganapan ng Pangako ng Diyos na maibalik ang minamahal Niyang nilalang na tao sa Kaniyang sinapupunan at pakikipag-isang muli sa Kaniya ng mga naligtas at piniling maging mga inampon ng Diyos sa pamamagitan ng Kaniyang Anak na si Hesukristo: ang "Pangako ng Kaligtasan".

Ang paliwanag sa itaas ay tumutukoy sa atin ng tinukoy na-sa-itaas-Genesis talata re: ang nakatakdang "... pagkapoot sa pagitan ng" ang ahas at ng babae, Eba, at ang nakatakdang "paghampas sa" ulo ng ahas ng anak ni Maria: ng Tagapagligtas na si Jesus, at ng ipinako ng anak ng ahas ang mga paa ng Anak ni Maria sa krus, at ang ipinahiwatig na epekto na mailansang kasama ng Tagapagligtas ang kinakailangang maghirap ang lahat ng mga tao na sumusunod sa Anak na ito ni Maria.

Kung gayon, higit pa sa atin ang sumusunod na Banal na Kasulatan na tinutukoy ang ipinangakong Tagapagligtas mula sa Jeremias 33:15, (markahan ang pagiging malapit ng mga talatang #s: Gen 3:15, at Jer. 33:15, marahil ay nagpapahiwatig ng pagkakapareho ng mensahe sa iba't ibang mga form ng kwento), ".. Ako ay magtataas para kay David ng isang makatarungang bunga; gagawin niya ang tama at makatarungan sa lupain." Samantalang si David ay nagkaanak ng isang anak na si Salomon na gumawa ng tama at makatarungan sa Lupa ng Israel, gayunpaman ang talatang ito ay inihula ang pagbaba ng Diyos-naging tao, ni Jesus, na Anak ni Maria, (na asawa ni Joseph, na nagmula sa ninuno ni David). Napangyari ito kay Jesus, na ayon sa kasaysayan ay napabilang sa angkan ni David. At sa gayon ang talatang ito ay nagpapatunay sa pagsasakatuparan ng pagdating ng Tagapagligtas sa pamamagitan ng lahi ni David.

Pagkatapos ay mula sa Isaias 7:14, mayroon tayong pinaka-pamilyar na mapanghulang taludtod tungkol sa Tagapagligtas, "Samakatuwid, ang Panginoon mismo ang magbibigay sa inyo ng tandang ito: ang Birhen ay manganganak, at manganganak ng isang anak na lalaki, at tatawagin siyang Immanuel."  Dito ay natanto, samakatuwid, kay Birheng Maria na naglihi, at nagsilang kay Jesus. Sa Mateo 1:23 ang ebanghelista ay sumulat tungkol sa hula na natutupad sa mga sumusunod na taludtod: "Kaya natupad ang pangako ng Diyos, tulad ng sinabi ng propeta," Ang isang birhen ay magsisilang ng isang batang lalaki, at tatawagin siyang Immanuel, "na ay nangangahulugang "Ang Diyos ay sumasaatin." Ang isa pang taludtod Sa Isaias ay tumutukoy ng parehong kapanganakan ng isang bata, ng Anak na kung Kanino ang Pagkakamahalan/pagka-hari) ay mapapasaKaniya, at kung Sino itong tinukoy din doon ay tatawaging  "..Kahanga-hangang Tagapayo, Ang Bayaning Diyos, Ang Amang Magpakailanman, at Prinsipe ng Kapayapaan. "  Sinasabi ng Isaias 9: 6," .. Ang kanyang pamamahala ay malawak at magpakailanman mapayapa, mula sa trono ni David, at sa kanyang kaharian, na kinukumpirma at nagpapanatili sa pamamagitan ng paghatol at katarungan, kapwa ngayon at magpakailanman. "  Ang mga paglalarawan na ito ng Panginoon o Hari na may nasasakupang batas, pag-amin sa kasaysayan, at kapangyarihan ay umaangkop lamang sa mga paglalarawan ng Tagapagligtas na si Jesucristo.

Mayroong iba pang mga hula tungkol sa pangako ng isang Tagapagligtas ng tao sa iba pang mga lugar ng Banal na Kasulatan tulad ng kay Micah at Amos, atbp.  At ang Lumang Tipan ay nagbibigay ng maraming mga prefigurasyon ng hinulaang Tagapagligtas ng mga tao, hal. pagpapakita ng malaking sakripisyo para sa mga anak ng Israel sang-ayon sa paghikayat ng Yaweh na pangalagaan, protektahan, at iligtas ang Kanyang piniling bayan. Pangunahing prefigurement ang paghahatid ni Moises sa mga tao ng Israel mula sa kanilang pagka-alipin sa mga taga-Egypt. At dahilan paunang ninais sa Ni Yaweh na magkaroon ng isang piniling bayan: ang mga Hudyo, na hiningi Niyang maihatid ni Moises silang mga Hudyo sa Kanyang ipinangakong lupain sa kanila ay pagpapahayag ng higit na unibersal na kalooban ng Diyos na magkaroon ng isang "Tagapagligtas" na ipinadala sa mundo upang mailigtas ang sangkatauhan mula sa pinakamasamang pagkaalipin ng mga tao sa mga kasalanan. At karagdagang mga tala sa Lumang Tipan ay nagbigay din ng mga salaysay na naglalarawan ng paraan ng pagdating ng Tagapagligtas, at ang mga uri ng mga kaganapan, at mga katangian ng pagkatao sa hinulaang Tagapagligtas. Mayroon tayong ilang mga ulat sa Mikas tungkol sa pagsilang ng Mesiyas, at higit pa sa Isaias na nagpapatunay sa mga kaganapan na nauukol sa Tagapagligtas, kasama na ang tungkol sa kanyang karanasan sa pagdurusa bilang bahagi ng kapalaran ng Tagapagligtas sa "paghahatid" ng mga tao ng Diyos.

At sa gayon ang pinakadakilang kaganapan sa lahat ng oras at kasaysayan ay naganap kasama ang Pagkakatawang-tao ng Diyos sa pagkatao ni Jesucristo, at sa pagtubos ni Jesus sa Kaniyang pamumuhay, pagkamatay, at pagbangon mula sa kamatayan bilang pagbabayad-sala sa Ama para sa dakilang pagkakasala laban sa mga taong nilabanan amg Diyos.  Kung kaya ang kaligtasan ng sangkatauhan ay nakamit.

Ngunit ang ilan ay nais na mabawasan ang kamangha-manghang katotohanan ng kaligtasan sa isa lamang na kaganapan sa buhay.  Ito ay ang usapan na ang kaligtasan ay natutungkol lamang sa pagligtas ng "kaluluwa".

Ngunit ang kaligtasan ay hindi lamang natutungkol sa kabilang buhay, iyang buhay na ipinangako sa mga naniniwala pagkatapos ng buhay sa Mundo. Kung ganoon ang pangyayari, gaano na nga ang kahirapan at kaawa-awang palad ng mga Kristiyano! Dahil sa kanilang pananampalataya, habangbuhay sila, sa buong mundo at sa buong kasaysayan, na pababayaang naninila, biktima, ina-api, at inu-usig. Anong hindi mabatang uri ng buhay bilang tao!  Halimbawa’y isangdaang taon, o kahit 65 na taon lamang ng buhay na tanggaping mamuhay na laging talo o talunan, at kung magka minsan ay biktima pa ng pagpatay para sa isang pangako kung papanong tanggap nilang alisin sa kanila ang alin mang kapahingahan mula sa walang katarungang pamumuhay? Ang pangako ba ng Diyos ng paglaya ay ganiyang walang kahabagan at walang katapusang pagiging hindi mapakali sa bawat Kristiyano? Ang Diyos ba ay sobrang tigas at hindi nagbibigay pag-asa upang pigilin ang kanyang ipinangakong kaligtasan ng tao sa kabuuang buhay ditto sa Mundo? Kung ito ang itinuturo ni Jesucristo, maiintindihan natin kung paanong nainis si Nietzsche sa patay na Diyos ng Kristiyano.

Ngunit si Nietzsche ay mali; at ang ilan sa atin ay hindi sinasadyang nalinlang sa pagtanggap sa gayong maling kuru-kuro.

Ang kaligtasan ay hindi doon o sa kabila. Narito na! Inuulit ko ang pahayag ni Jesus: "... Ipinadala ako ng Panginoon upang  .......... palayain ang lahat na naghihirap; at sabihin sa lahat, ITO ANG TAON NG PANGINOON, NG PAGPAPALA MULA SA PANGINOON. "

Napagtanto na sa Pagkakatawang-tao ng Diyos, ang Diyos ay naging tao. Ang Diyos ngayon ay kasama nang narito. Masdan, si Jesus, Ang Emmanuel! (Diyos-Sa Atin, Ang Diyos dito at ngayon.) At kaya ang kaligtasan ay narito na ngayon sa mundo. Luwalhati sa Diyos, at ngayon ang (Diyos) kapayapaan ay narito sa mundo. Sinabi ni Juan Bautista, 'ang Kaharian ng Diyos ay malapit na'. Magalak nang magalak!

Ngayon hindi ako nagsasalita tungkol sa isang “Liberation Theology” i.e. Ang sabihin ba ang hukbo ng Diyos ay narito ngayon upang bantayan at protektahan ang bawat kristiyano laban sa lahat ng mga hukbo ng kaaway. Hindi rin nating pinag-uusapan dito ang isang “Prosperity Gospel”, i.e. Gagawin ng Diyos ang lahat ng ipinanganak-muli na mayaman at malusog. Hindi rin nating pinag-uusapan dito ang tungkol sa isang “One-World Government” kasama ang mga hukom at tagapagpatay na handa na maghiganti laban sa mga mang-uusig sa mga naniniwala at tagasunod ng ebanghelyo. Ang mga ito ay mga tanawin o isipin higit na nababagay sa huling panahon.  Yang pagbanggit ng “hukbo ng Langit”, yang pagdatal ng pagpapawala ng pagkagutom at pagka-pobre, at yang Iisang Tagapamahala sa persona ng Diyos-Trinidad.

Subalit ang pinag-uusapan natin ay ang katotohanan na si Hesukristo ay bumaba sa sangkatauhan. Namatay siya at nagbayad ng kanyang dugo para sa ating mga kasalanan. At siya ay nabuhay mula sa kamatayan alang-alang sa isang tipan na ngayon ang kapangyarihan ng kasalanan ay napagtagumpayan.   Ngayon magsisimula ang isang bagong buhay ng tao. At naparito Siya upang magkaroon tayo ng buhay na iyon, at na sagana para sa atin ditto pa man. Sinabi niya habang kumakain tayo ng kanyang laman, at uminom ng kanyang dugo, at sa gayon ay nakapag-iisa natin ang ating sarili nang lubos kay Jesus at  natatanggap natin ang bagong buhay, at ng buhay na walang hanggan nga bagamat nag-uumpisa na sa ngayon. Ngunit ang buhay na ito upang maging kasiya-siya sa atin ay ipinahiwatig ng Panginoon nang sinabi Niya kapag uminom ka ng tubig na ibinibigay ko sa iyo ay hindi ka na mauuhaw. I.e. Kapag natanggap natin ang bagong buhay na ito ay hindi tayo mapapagod.  Ito ay permanenteng nagbibigay ng sustansya, nakapagpapanibago, at mismong nagbibigay ng tunay na enerhiya. Ang ating Santo Papa Huwan Pablo II ay isa sa testigo sa buhay sa gayong katwaan niya dahil sa Ebanghelyo. Ipinakita niya ang kaligayahang ito niya sa maraming mga taong nakasalamuha niya sa maraming beses niyang pakikilahok sa mga tao sa buong mundo, (isang halimbawa ay ang pakikipagsaya niya sa mga kabataan sa tuwinang pagdiriwang ng “World Youth Day” taon-taon. Sapagkat tunay na masaya ang bawat mananampalataya. Nariyan ang krus, na humihingi ng kompletong: “metanoia” (buong pagtalikod sa sarili at pag-aalay ng puso’t kaluluwa sa Diyos).  Ngunit sa pamamagitan ng pamatok ni Kristo o sa kanyang biyaya, ang lahat ng Mabuting Balita ay kabuuan ang karanasan ng Kaligayahan at Pag-asa, minsan at para sa lahat. Ito ang pinakamahusay na nakatagong lihim sa mga tao sa mundo. Ang tao sa Mundo ay sapilitang naghahanap na makuntento sa anumang pansamantala at maling haka-hakang kasiyahan ng mundo; ngunit ang mga Kristiyano dito at ngayon ay maaaring makatanggap ng inspirasyong galing sa Langit na nagbibigay sa kanila ng mga magagandang sandali ng kagalakan at kaligayahan kahit na sa maliit na dosis lamang. Ngunit ito ay isang karanasan na hindi katulad ng isang makamundong ligaya, ito ay tinatanggap sa loob ng tao na umaakma na may totoong sandali ng kapayapaan at pahinga.  Samantalang ang makamundong uri ng pahinga ay pagkukunwari at mababaw. At ang karamihan sa mga katuwaang ito ay isinasagawa sa paggamit o pagkasangpakan ng kapwa tao.