Chapter 13: The Church Established by Christ and Turned Over to Peter by Christ, Also Our Mother & Teacher Church, -- (Mater et Magistra) --

The Kingdom of God, a Kingdom under Peter, Under the Church's Magisterium

"Thou Art PETRUS, and Upon this Rock I Will Build My Church,

And the Gates of Hell Shall Not Prevail Against It!"

Our Lord Jesus Christ made sure who is to be in-charge of His Church. In His mission to save mankind, Christ did not just reveal the divine truth of God's desire to save man, did not just become a man Himself to bring in his new humanity, and did not just incorporate within Himself each believing man to this new humanity. He made sure he founded both a kingdom and an institution by which the economy of Christian salvation is forever set up, equipped, and enabled to assure mankind's continuing embracing of their new covenant with God. Christ began and secured a new people's kingdom under God. In other words, Christ established a Church. And in establishing one Church He put in place definitive one authority over it to ascertain it will be identified as His Church, and to ascertain the people will not mistake false copycat leaderships & assemblies of followers in lieu of His real Church. Christ, and His Church is the only way to salvation, and only His Church definitively bears the marks of His founding.

By The Will of Jesus, and by the Holy Spirit's Anointment, the Church is necessarily Magisterial: The Necessary & Absolute Teacher of the Truth of God. In this Chapter 13 and Chapter 4 we make it clear how the Body of Christ or the Church is essentially and primordially characterized and defined as largely pertaining to the altogether visible and invisible but predominantly united memberships of the people of God with Christ, who is the Head of this Mystical Body, the Church, and with one another between and among members-people of God, who are in the state of grace. And this element of the living in grace by the members is supposedly vitalized per the graces that both spring and flow through the Divine Sacraments of God. However, among the primary sacraments of God establishes and insures succession of authority and power within the Church through the sacrament of the Holy Order or the sacrament of the laying of hands. And the number one and original or first "laying of hand"/anointing act of empowerment was the calling and choosing of Peter by our Lord Jesus Christ. It was only after this initial sacramental act of and by our Lord Jesus upon Peter, and upon his college of Apostles that this way, consequentially, later and historical vocation ordination and election have become validated and perpetuated under the "unction" working of the Holy Spirit.

Thus, right off the start of the Lord's ministry, he chose a bunch of followers, from among which Christ immediately made known whom He favors for the leadership of the Church He was establishing. And so he chose Peter upon whom His Church was to be founded. Hence, the following verses from Saint Matthew, 16:15-18. "Then Jesus asked them, 'but who do you say I am?' Simon Peter spoke up, 'You are the Messiah, the Son of the living God.' Jesus told him: Simon, son of John, you are blessed! You didn't discover this on your own. It was shown to you by my Father in heaven. So I will call you Peter, which means 'a rock'. On this rock I will build my church, and death itself will not have any power over it.' " The statement of Christ above points to Peter as a rock, meaning a strong foundational stone to symbolize a steady man made steady by God, whose steadiness will steer the Church's steadfast going so much so that Christ predicted "...death itself will not have any power over it". Some will argue the above statements do not justify Christ's designating of Peter as the foundational rock of the Church. Rightfully they attribute to Christ Himself this quality of being the Church's foundational stone; and so they say Christ was not making reference to Peter when He pointed to the Church's stone foundation but to Himself. Indeed, there is no disputing the fact of our salvation. Christ alone has the power that saves mankind from its sinfulness, and Christ alone did liberate mankind from human sinfulness. Yet Christ can not violate the truthfulness of ordinary language syntax and signification. When He uses human language to mean what the human language expresses, He must mean what the language expresses. Divine wisdom is not contradictory with language truthfulness. And Christ's use of human language here cannot unmistakably be understood anything less than His categorical gifting of Simon with the quality of a steadfast character necessary in a leader, specifically in the leadership of His Church. So the phrase "You are Peter and on this rock" means exactly what the words mean. That is to say Jesus was saying as it were: " You, Simon, are a rock (a firm something), and upon this firm something - you, I will build My Church". Now let us further analyze the structure of the sentence: "And I also say to you that YOU ARE PETER, AND ON THIS ROCK I will build my church, and the gates of hell shall not prevail against it." We thus break down the sentence, "You are Peter": "You" is the subject. "Peter" is the predicate. Then let us also break the other sub-sentence part of the whole sentence. ... And on this "(predicate: Peter) ROCK" I will build my church.... Since Peter is the predicate, the word rock or the phrase - “AND ON THIS ROCK" is an ablative or a prepositional complement of the predicate "Peter". It means the subordinate clause or the next dependent sentence "...and on this rock I will build my church!" necessarily refers to the predicate "Peter". Thus, the concept of "upon whom Jesus will build His Church" is dependent upon the meaning of the word Peter, which is another word for rock. What Jesus was saying was that as regards His building a church he was going to use a man, whom He has conferred to be a man of rock, or of steely character, which He thus named Peter. Besides, why did he introduce the sentence with I SAY TO YOU THAT YOU ARE PETER if that was not the point of reference of the beginning topic sentence? If all Jesus was saying was about him he could have pointed to Himself as though saying:"... I say to you that on this rock, which I am, I will build my church." Why introduce the sentence with "THAT YOU ARE PETER?" Didn't the Lord indeed intend his wanting to call Peter, Peter (a rock)? It is very illogical for the Lord to speak ungrammatically and without sense. But surely those three clauses making up the long sentence exactly meant as the Lord said them. To make them sound and mean any other way is not being faithful to the words used in these verses of the Scriptures.

Moreover, by divine pedagogy, within the Father's plan of Incarnation, Redemption, and Eschatology, God's economy of salvation has been designed and ordained that between Christ's inauguration of the Church and Christ's awaiting of the Church or of the People of God is a foretelling of its final union with the Trinitarian God-head. Hence, the People of God is to be continuously renovated, changed, and transformed, initially per the Old Covenant and finally per the New Covenant. But under this New Covenant, the same divine pedagogy has placed upon Peter, and thus, upon Peter the leadership over the Church, and with the Church. Hence, believers, through the Church, are to abide by and comply with Christ's mandate upon His ascension & return to the Father to persevere and reach their final eschatological union with God in the New Heaven and the New Earth under the vicareal "Shepherd ship" by Peter.

Hence, Peter was given the authority over the Church, and over fundamental matters of the Church, let us go back to the 16th chapter of Matthew where Christ designated Peter, or rock of the Church, its foundation stone. Jesus continued to promise Peter that authority over the Church, which Jesus was building, with the following verses: "I will give you the keys to the kingdom of heaven, and God in heaven will allow whatever you allow on earth. But he will not allow anything that you don't allow." Matthew 16:19 Whereas the Lord will later repeat this act of empowerment to all the apostles in a general way, namely His giving all the apostles the power to absolve or not to absolve men of their sins, nonetheless the above verses have particular import as regards Jesus' higher empowerment of Peter above the other apostles. For one thing, it was first to Peter and to Peter alone that Jesus addressed the above words. Then there's a big difference between the above verses and the later verses about Jesus' empowerment of the apostles in general. John 20:21-23 narrates, "... After Jesus had greeted them again, he said, 'I am sending you, just as the Father has sent me.' Then he breathed on them and said, 'Receive the Holy Spirit. If you forgive anyone's sins, they will be forgiven. But if you don't forgive their sins, they will not be forgiven.' “From these verses in John's Jesus gave all the apostles the specific power to absolve sins of confessions. All the Priests, not just bishops are given this power upon ordination. But the above Matthew verses were much more specific. In the first place, Jesus introduced the words of pardon or reprieve with the emphatic preliminary exclusionary empowerment by Jesus of Peter with the words: "... I will give you the keys to the kingdom of heaven ...." Not only did Jesus empower Peter the same remmissionary power to absolve sins which Jesus shall give all of the apostles, Jesus for a fact gave Peter the key to resolve whatever needs to be resolved in human affairs. Earthly affairs, and even some heavenly affair, e.g. the canonization of saints per confirmed miracle taking place, and is therefore, a sign of God's absolute backing. The empowerment, thus, exclusively given to Peter was to cover all matters where the Church will be necessitated to render judgments that affect all heavenly validation. Peter's heavenly power to give authoritative go-signal or no go-signal was absolute. Jesus only knew full well that humans being humans as they are, except Himself, will be bound to be beset by human imperfections; and so there was need that He equip His chief steward of His Church with the special grace power of protection from making error in Peter's capacity of resolving fundamental matters of the Church. It is this capacity of Peter and of his successors to be able to define which the doctrines of the Church are, and to be able to teach with certainty that they are what Jesus Christ has taught to the apostles. This body of the sacred teachings of Christ is also called Church's deposit of faith, to which the Church is bound to adhere, and be faithful to as it continues to be passed on through generations until the second coming of Christ. Peter and his successors have been making sure the Church does adhere and stay faithful to every single kernel of truthfulness of this sacred deposit of the faith. Via the magisterial authority of the Church, but formally under the authority of Christ's Supreme Vicar, Peter in unity with the apostles/bishops throughout the ages, the defining and teaching of the faith: of the Deposit of Faith, whether as written in the Scriptures or as passed on by Sacred Tradition of the Church is one chief concern of the Church. Believers do not just rely upon the Bible, or the Sacred Tradition for understanding the revealed Truth of Jesus Christ. They need both the revealed Word of God as found in the Bible, as well as divine revelations and practices of the faith as originally passed on by the apostles and the first communities of believers of the early Church. It cannot be just one or the other. Divine revelation cannot be merely identified with the Bible or the written revelation in so far as there was already the practice of the Christian faith as proclaimed and taught by Jesus Christ, and passed on through His disciple’s way before the inspired Scriptures were indeed put on record. On the other hand, tradition cannot ignore the substantial and the divinely inspired words of the Scriptures precisely for the reason that the words of Scriptures were product of the direct promptings of the Holy Spirit. In short, the Sacred Scriptures are irrefutable immediate revelations of God. We have stated the reason for having a successor to Peter, the Pope. On the one end we need the Pope to proclaim, and keep in absolute certainty, and through all generations the one and the same body of faith Jesus proclaimed, taught, and passed on by His Apostles under the leadership of Peter. On the other end, the negatives must be prevented by the Church, i.e. it will not allow, and therefore the "... heavens" too will not allow whatever manner of denial, or cutting down, or modifying of the "one message" of Christ. That is why there is only one Church against which "all gates of hell" and any "power of death" will not prevail. With respect to the truth, and with the Church as its stewardship, there will not be any denying, changing, reducing or essential increasing of the total teachings Jesus Christ has taught the Church that He has established. With the power of the Holy Spirit, all the time the Pope, as Peter's Successor, confronts any dangerous growing opposition to a doctrine of the Church, defends a standing Church teaching, and defines a less understood statement of the faith, the Pope does so ex-cathedra and with power of infallibility. Ex-cathedra means papal declarations are being pronounced from his seat of succession to Peter and leadership over the Church. Infallibility means that the Pope's declarations at that moment carry the magisterial authority of belief, obedience & compliance by the faithful, and the weight of being without error. This is the security of the Church. And by this is how the Church of Christ is identified, namely one that has withstood time and historical hurdles, attacks, or plots from people or from any supra human powers on earth, over the earth, and under the earth. And so it behooves and it belongs to the Church Magisterium as the principal teaching authority mandated by Christ to watch over and ascertain that both the Bible and Sacred Tradition be adhered to as the chief sources and bases of revelation and all other divine truths. But all explanation and interpretation of this Deposit of Faith, handed on from the Apostles to the present cannot carry independent total validity without the superseding magisterial declaration and dispensation, i.e., judgment, and approval, with the power of the Holy Spirit, by the Vicar of Christ, or each succeeding Head apostle and Pastor of the Church. Presently, this person is the Santo Papa, or the Pope, or the Bishop over all bishops. Pope John Paul II was this belated Vicar of Christ, who has recently been succeeded by Pope Benedict the XVI, who in turn has resigned lately, and has now ceded papacy presently to Pope Francis. The Pope is also the Bishop of Rome, which is where the Seat of the Holy Father of the Church is.

The Church, As Jesus Wants It, and By the Church's Fundamental Nature Nourishes & Nurtures Its Members While Most Zealously Watched Over By ‘Peter", Like A Mother to its Members.

In continuation of the above point and argument, it is the fact that Jesus knew He needed one authority for His Church, which He placed on Peter. And nowhere else, and upon nobody else was there a mention of Jesus giving the Church authority over someone else! Despite the very special calling of Saint Paul by Jesus as a disciple and despite his pioneering great mileage of evangelizing during the very early age of the Church, he was not one of the first 12 personally recruited by Christ. And there are no words by Christ in Scripture that could be interpreted designating Saint Paul as the primary head of the Church. Meanwhile, we have plenty of verses and scriptural situations attributed to Saint Peter where the Lord clearly eyed him for the particular job of serving as the top shepherd of His Church. In Luke 22:31, we have the following revealing dialogue between Jesus and Peter. ".. Jesus said, 'Simon, listen to me! Satan has demanded the right to test each one of you, as a farmer does when he separates wheat from the husks. But Simon, I have prayed that your faith will be strong. And when you have come back to me, (implying and predicting here how Peter will fail Jesus, and then be sorry to continue to follow him,) help the others.' Peter said, 'Lord, I am ready to go with you to jail and even to die with you'. Jesus replied, 'Peter, I tell you that before a rooster crows tomorrow morning you will say three times that you don't know me." The salient points here are, one: that among the devoted apostles of Christ Peter was specially prayed for by Christ that he might be strong in his faith, and two: that Jesus singled him out to be the one to help out Christ's followers, including the other failing co- apostles. Christ expressly made it known that He wanted Peter to assuredly help Jesus' other disciples.

The Scripture account of John in 21:15-17, spelled this out. But more specifically, as well, the verses demonstrated one very clear other desire of the Lord: that, in all certainty, His followers must be cared for and nurtured in their living and growing as a Church, as Christ's followers, like the " children by their mother". Scripture, thus, states, "... When Jesus and his disciples had finished eating, he asked, 'Simon, son of John, do you love me more than the others do?' Simon Peter answered, 'Yes, Lord you know I do!' 'Then feed my lambs,' Jesus said. Jesus asked a second time, 'Simon son of John, do you love me?' Peter answered, 'Yes, Lord, you know I love you! 'Then take care of my sheep', Jesus told him. Jesus asked a third time, 'Simon son of John, do you love me?' Peter was hurt because Jesus had asked him three times if he loved him. So he told Jesus, 'Lord, you know everything. You know I love you.' Jesus replied, 'Feed my sheep....' " That the Lord explicitly assigned to Peter the duty of feeding and taking care of His Church flock even if each one of the apostles by virtue of apostleship is supposed to do the same thing as shepherds of the Church only indicates here Christ's singling out Peter for the overall pastoring over Christ's church. We could also add here the personal significance of the entire dialogue between the Lord and Peter. Certainly Jesus' telling Peter one time his assigning him the shepherding duties should be enough for Peter to understand. But the Lord, as intimated by Peter's feeling hurt, apparently dramatized here his communicating to Peter about what He wanted from Peter. Namely, Jesus wanted Peter to express his usual response of honest single- mindedness, which probably was one of the qualities of Peter that endeared him to the Lord. Moreover, the repetitiveness acted out here by Christ was to emphasize both the fundamental importance of the universal mission of Church pastoring, as well as precisely the unmistakable designating to Peter of this paramount pastoring duty of the Church.

Then at the foot of the Cross, symbolically per the concrete Mother figure of Mary, as testified by John the Disciple, when the Lord gave Mary to us, who were all represented by John -- as our Mother, Mary became the "type" for the Church. For as the Mother of God, Mary, was, thus, commanded by her Son to be and to serve as the "mother" of his followers; he was virtually also mandating His Church, whose type was Mary, to be and to serve as mother to all members of the Church. Mary, personally, and the Church, sacramentally, both perform the role and duty as mother of all the faithful in Christ's dispensation plan of his graces via the Holy Spirit. To reiterate, as Mary does this personally, the Church sacramentally equally performs the role per her functional nurturing, nourishing, and caring of the members of the Church. (To be continued)

Chapter Recapping On Peter's Pre-eminent Role in the Church of Christ

Now, let us try to understand why Peter was appropriately chosen by the Lord as its number one Pastor, and therefore the Vicar of Christ.

Matthew, in his tenth chapter, verse 2 writes, "... The first of the 12 apostles was Simon, better known as Peter..." When the Holy Spirit came down on earth and confirmed the faith of the apostles, along with Mary and others present during the Pentecost Sunday, it was Saint Peter who was recorded explaining the miraculous behavior of the apostles upon being confirmed by the Holy Spirit through tongues of fire. Critics dismissed the miraculous manner of speaking by the Spirit filled apostles preaching the Gospel in the different languages spoken by the different foreigners at Jerusalem then witnessing the apostles' speaking in tongues as nothing more than drunken behaving by the apostles. So, Peter was the first to come to their defense. He said, "... You are wrong to think that these people are drunk. After all it is only nine o'clock in the morning." Acts 2:15 Then he proceeded to a long discourse as to say that what happened and what these Jews and foreigners in Jerusalem witnessed was a corroboration of the prediction of the prophet Joel who spoke of Jewish sons and daughters, men and women, young and old who will prophesy, see visions, and have dreams because they shall have been given the Spirit. Acts 2:17-18 Then Saint Peter, after summarily making references to promises made by God to Jewish ancestors, particularly to David, climactically declared those promises were at that moment fulfilled. He said David was aware of someone from his family someday becoming a King and of a Christ that would be raised to life; and that at that moment of time God "did not leave the Christ in the grave", nor "let his body decay" for "... All of us can tell you that God has raised Jesus to life. Jesus was taken up to sit at the right side of God, and... That Jesus is the one who has given the Spirit to us and that is what you are now seeing and hearing." Act 2:30-33 and so here was the very first defense of the faith, and it was Peter who did it. Then asked by the moved crowd how they were supposed to respond to this marvelous proof about Jesus Christ and His teachings particularly on human sinfulness, Saint Peter taught them the necessary first act of conversion, saying: "Turn back to God! Be baptized in the name of Jesus Christ, so that your sins will be forgiven. Then you will be given the Holy Spirit. This promise is for you and your children. It is for everyone our Lord God will choose, no matter where they live." This was the first mission work of the apostles to fulfill Jesus' Great Commission; and it was started here by Saint Peter.

Then as was promised by Christ that His disciples were to work miracles as signs of their discipleship for Him, Saint Peter together with the company of Saint John performed the first miracle as a disciple of Christ. Thus in Acts 3:2-13 we have the account about "... a man who had been born lame, being carried to the temple door. Each day he was placed beside this door, known as the Beautiful Gate. He sat there and begged from the people who were going in. The man saw Peter and John entering the temple, and he asked them for money. But they looked straight at him and said, 'Look up at us!' The man stared at them and thought he was going to get something. But Peter said, 'I don't have any silver or gold! But I will give you what I do have. In the name of Jesus Christ from Nazareth, get up and start walking.' Peter then took him by the right hand and helped him up. At once the man's feet and ankles became strong, and he jumped up and started walking. He went with Peter and John into the temple, walking and jumping and praising God. Everyone saw him walking around and praising God. They knew that he was the beggar who had been lying beside the Beautiful Gate, and they were completely surprised. They could not imagine what had happened to the man. While the man kept holding on to Peter and John, the whole crowd ran to them in amazement at the place known as Solomon's Porch. Peter saw that a crowd had gathered, and he said. 'Friends, why are you surprised at what has happened? Why are you staring at us? Do you think we have some power of our own? Do you think we were able to make this man walk because we are so religious?' “Peter then preached to them how these people had rejected Jesus, whom they killed, and betrayed in favor of a murderer Barabbas. He repeated what he had told the people during Pentecost that Jesus, who was honored by the God of Abraham, Isaac, and Jacob was raised by God from death, and has done things that the apostles could testify to. Then he pointed to the man healed of lameness. He said because the previously lame man "... put his faith in the name of Jesus he was made strong...", and was made "... completely well while everyone was watching." Later in the accounts from The Acts of the Apostles, we see at least two more occasions of miraculous healing by Saint Peter. From Acts 9:32-34 we learn of Peter healing Aeneas "... who for eight years had been sick in bed and could not move". Peter told him, "... Jesus Christ has healed you! Get up and make up your bed." And right away he stood up. Then in Acts 9:36-41 we also learn about Dorcas, a good woman who actually already died but whom Peter asked to "... get up!" And Peter "... took her by the hand and helped her to her feet." After each of these miracles by Saint Peter it was said "...many of them" that had seen what had happened "...put their faith in the Lord."

Peter was empowered not only to show testimony through miracles of healing, among other things, he was evidently empowered to also teach the fear of the Lord to people who would dare test the Spirit of the Lord by lying to Peter. The couple Ananias and Sapphira, who supposedly were to turn in their pledged donations from sold properties but "... agreed to cheat and keep some of the money for themselves" met their instant fate of death upon being confronted by Peter for their cheating.

Then for Peter's own benefit or safety, God allowed further miracles to take place in his behalf. We have the accounts of Peter's escape from prison, and from physical harm in Acts 12:6-17 "The night before Peter was to be put on trial, he was asleep and bound by two chains. A soldier was guarding him on each side, and two other soldiers were guarding the entrance to the jail. Suddenly an angel from the Lord appeared, and light flashed around in the cell. The angel poked Peter in the side and woke him up. The he said, 'Quick! Get up!' The chains fell off his hand and the angel said, 'Get dressed and put on your sandals.' Peter did what he was told. Then the angel said, 'Now put on your coat and follow me.' Peter left with the angel, but he thought everything was only a dream. They went past the two groups of soldiers, and when they came to the Iron Gate to the city, it opened by itself. They went out and were going along the street, when all at once the angel disappeared. Peter now realized what had happened, and he said, 'I am certain that the Lord sent his angel to rescue me from Herod and from everything the Jewish leaders planned to do to me.' Then Peter went to the house of Mary the mother of John who’s other name was Mark. Many of the Lord's followers had come together there and were praying. Peter knocked on the gate, and a servant named Rhoda came to the door. When she heard Peter's voice, she was too excited to open the gate. She ran back into the house and said that Peter was standing there. Everyone told her, 'You are crazy!' But she kept saying it was Peter. They said, 'It must be his angel.' But Peter kept on knocking, until finally they opened the gate. They saw him and were completely amazed. Peter motioned for them to keep quiet. Then he told how the Lord had led him out of jail..."

In the end, however, the Lord did not spare Peter his life, or His other apostles'. Like the rest of the apostles, except Saint John, everyone was martyred to death. And as with Peter, early on Jesus already predicted to him the manner of his martyrdom: that he like the Lord was to be crucified. We are told that he was even crucified upside down according to his wishes. He wanted a more abject manner of crucifixion as he did not want equality with Jesus who was crucified upside up. In John 21:18-19 Jesus told Peter "... how Peter would die and bring honor to God."

Like a true Pastor of the universal church, Saint Peter's recorded admonitions, fore warning, and irrevocably strong detesting of sinfulness are most appropriately reflective of his obvious pastoral concerns over the Church flock as Christ-appointed number one Shepherd of souls.

Let us begin to listen to his hatred of sins. In 2 Peter 2:10-14, and 2:17-19 Saint Peter said: "The Lord is especially hard on people who disobey him and don't think of anything except their own filthy desires. They are reckless and proud and are not afraid of cursing the glorious beings in heaven. Although angels are more powerful than these evil beings, even the angels don't dare to accuse them to the Lord. These people are no better than senseless animals that live by their feelings and are born to be caught and killed. They speak evil of things they don't know anything about. But their own corrupt deeds will destroy them. They have done evil, and they will be rewarded with evil. They think it is fun to have wild parties during the day. They are immoral, and the meals they eat with you are spoiled by the shameful and selfish way they carry on. All they think about is having sex with someone else's husband or wife. There is no end to their wicked deeds, and their minds are filled with greedy thoughts. But they are headed for trouble!" Then the next verses: "... These people are like dried up water holes and clouds blown by a windstorm. The darkest part of hell is waiting for them. They brag out loud about their stupid nonsense. And by being vulgar and crude, they trap people who have barely escaped from living the wrong kind of life. They promise freedom to everyone. But they are merely slaves of filthy living because people are slaves of whatever controls them ..."

Now Peter's many warnings.

1.) Peter's warnings about false prophets. 2 Peter 2:1

".. False teachers will also sneak in and speak harmful lies to you. But these teachers don't really belong to the Master, who paid a great price (even) for them, and THEY WILL QUICKLY DESTROY THEMSELVES. Many people will follow their evil ways and cause others to tell lies about the true way. They will be greedy and cheat you with a smooth talk. But long ago God decided to punish them; and God does not sleep."

2.) Peter's further warning words. 2 Peter 3:17

".. My dear friends, you have been warned ahead of time! So don't let the errors of evil people lead you down the wrong path and make you lose your balance....... Let the kindness and the understanding that come from our Lord and Savior Jesus Christ help you to keep on growing...”

3.) Saint Peter's warning about suffering.

A. 1 Peter 5:11 "...You will suffer for a while but God will make you complete, steady, strong, and firm. God will be in control forever...”

B. 1 Peter 3:14 "... Even if you have to suffer for doing good things, God will bless you. Stop being afraid; and don't worry about what people might do...”

C. 1 Peter 3:17 "... You are better off to obey God and suffer for doing right than to suffer for doing wrong."

D. 1 Peter 4:14 "... Count it a blessing when you suffer being a Christian. This shows that God's glorious Spirit is with you."

E. 1 Peter 5:8 regarding awareness of Satan "... Be on your guard and stay awake. Your enemy the devil is like a roaring lion sneaking around to find someone to devour."

4.) Saint Peter's warning and encouragement concerning the last days.

2 Peter 3:10-15 "... The day of the Lord's return will surprise us like a thief. The heavens will disappear with a loud noise, and the heat will melt the whole universe. Then the earth and everything on it will be seen for what they are. Everything will be destroyed. So you should serve and honor God by the way you live. You should look forward to the day when God judges everyone, and you should try to make it to come soon. On that day the heavens will be destroyed by fire, and everything else will melt in the heat. But God has promised us a new heaven and a new earth, where justice will rule. We are really looking forward to that! My friends while you are waiting you should make certain that the Lord finds you pure, spotless, and living at peace. Don't forget that the Lord is patient because he wants people to be saved."

And now, Saint Peter's words of admonitions and assurances of God's help and provision of strength towards the living of a holy life.

1.) 1 Peter 1:5 "... Have faith in God whose power will protect you until the last day."

2.) 2 Peter 1:3-4 "... We have everything we need to live a life that pleases God. It was all given to us by God's own power when we learned he had invited us to share in his wonderful goodness. God made great and wonderful promises so that his nature would become part of us. Then we could escape our evil desires and the corrupt influences of this world."

3.) Regarding improving on faith: 2 Peter 1:5-9 "... You can do this by adding goodness, understanding, self control, patience, devotion to God, concern for others and love. If you keep growing in this way it will show that what you know about our Lord Jesus Christ has made your lives useful and meaningful. But if you don't grow you're like someone who is nearsighted (only seeing what is closeby, and not seeing the big picture), or blind and you have forgotten that your first sins are (have been) forgiven. (I.e. God let you go the first time He might not let you go the next time?)

Here are Saint Peter's words regarding our dutiful concern for people under our charge. 1 Peter 5:2 "... Just as shepherds watch over their sheep you must watch over everyone God has placed in your care."

Again, here’s Saint Peter's admonition for love of neighbors even for our own sake. 1 Peter 4:8 "... Most important of all you must sincerely love each other BECAUSE LOVE WIPES AWAY MANY SINS.

Finally, here also is Saint Peter's advice about personal defense of our faith. 1 Peter 3:15 "... Always be ready to give an answer when someone asks you about your hope." It is Saint Peter's teaching that a believer's witness to the faith belongs not exclusively to theologians or some with advanced knowledge of the faith but to every Christian professing the faith. This is the only way evangelization reaches out to as many, and the only way it is passed successfully, namely by each individual Christian’s lived and therefore understood faith.

We began this discussion about the Church of Christ with a big statement in Latin, namely NULLA SALUS EXTRA ECCLESIAM, translated "Outside the Church no salvation". Now the big question, what about our Protestant brothers and sisters? How about all of them called "the Evangelicals", or the Religious Fundamentalist, or the Baptists, and the Methodists, the Assembly of God, the Calvinists, the Lutherans, as well as the Presbyterians and the Episcopalians? Are they considered outside the Church?

Before we answer all these questions above, let us look at the verse 16 of chapter 10 in Luke. It says "... He, who hears you, hears me. He, who rejects you, rejects me. And he who rejects me rejects him who sent me." Furthermore let us analyze a similar statement, "Whatsoever you do to the least of my brother you do it to me!"Matthew 26:40 this also has its reverse form, namely: "Whatever you did not do to the least of my brother, you did not do it to me." Matthew 26:45 From the first set of quotations, with the conditional nature of meaning that if someone hears a Christian evangelist, this someone consequently hears Jesus too, and then ultimately God the Father, who sent Jesus to mankind. In reverse form, it is repeated that if some rejects a Christian evangelist, this someone consequently rejects Jesus too, and ultimately God the Father. The second type of verses In Matthew is kind of like the first two verses in Luke.

In our previous OUR MISSION chapter we have touched on these verses of Matthew 26. We have explained them in relation to individual judging by Jesus after each human death. We pointed out that the involved verses here state the criterion by which every human being accounts to God for his/her life after death. The measure of our love or lack of love for our neighbors, especially those that have needed us during our journeying on the earthly life will be the measuring stick by which the Lord Jesus Christ will judge each individual after death. In simplest terms, if we love or did not love the least of our neighbors determine if the Lord will reward us with eternal rest, or condemn us to eternal damnation. The heart of the matter of the verses is if we did or did not love our neighbor, i.e. if we loved or if we remained selfish. This is related to those other verses from Matthew and Luke pertaining to among others, alms giving and love for enemies. There Jesus warned us to examine and make sure what our motive for doing any good at all. The verse warned us that if it were all ulterior motives why we did some apparent good for our neighbor; then that's nothing doing. According to the Lord we already received our reward. Our seeming act of generosity cannot merit any heavenly reward. In Matthew 5:44-48 it is written, "My command to you is: love your enemies, pray for your persecutors. This will prove that you are sons of your heavenly Father, for his sun rises on the bad and the good, he rains on the just and the unjust. If you love those who love you, what merit is there in that? Do not tax collectors do as much? And if you greet only your brothers, what is so praiseworthy about that? Do not pagans do as much? In a word, you must be made perfect as your heavenly Father is perfect."

To begin with therefore, some generic application of the above verses tells us to be very careful about excluding who do not belong to the Church. Matthew 5:44-48 reminds us that charity commands we give our brothers and sisters whom we do not call Catholics the benefit of the doubt whether or not they are outside or inside the Church. In the first place, it is our duty to pray for them. After all we began the discussion about the meaning of the Church from Jesus' concern that His followers be one or united. We have to begin from this orientation to be on the look-out to reach out to our non-Catholic brothers and sisters if we are to be true to Christ's community concept of a Church. Even just for our own sakes we must be open about not excluding non-Catholics! The bottom-line question is: what is in our heart about non-Catholics? Is it charity or is it being judgmental? We better make sure we shall not be guilty of commission versus the non-Catholics. Let us remember Matthew 26:45 lest this verse get us in trouble come judgment time.

Besides, some people might seem to be outside the Church but who are not really against the Church. In Luke 9:49-50 Saint John said to Jesus, “‘... Master, we saw a man using your name to force demons out of people. But we told him to stop because he is not one of us.' 'Don't stop him!' Jesus said. 'Anyone who is not against you is for you.' "

The next step however is the command of fraternal correction. Within our deliberate capability to share and defend our faith we must reach out to our non-Catholic brethren. Saint James said, "... My friends, if any followers have wandered away from the truth, you should try to lead them back." James 5:19 Saint Peter said, which we have quoted above, 1 Peter 3:15 "... Always be ready to give an answer when someone asks you about your hope."

Having done all the above care and prudence on behalf of charity for neighbors, then now we're ready to honestly and zealously explain to them about the Catholic faith. And if they respond with equal honesty, diligence, and humility about the truth of the faith then it is up to the Holy Spirit to complete the job of evangelization. Between the two parties engaged in a "good faith" study and praying about the truth of the gospel we can rest assured the Holy Spirit will appropriately do its job of enlightenment and conversion to the true faith. And if met with persistent unbelief and stubbornness against the truth, we pray for real attention to these words of admonition: "If today you hear His words, harden not your heart!" Ultimately, we could cite back our initial quotation from Luke 10:16 "... He, who hears you, hears me. He, who rejects you, rejects me. And he who rejects me rejects him who sent me." For let us bear in mind evangelization is not pushing our selves, or our agenda; and not by our human efforts. Evangelization is the work of the Holy Spirit to finish the salvation mission of Christ through the Church. Yet we must not relent at preaching about a true and only one Church because Christ did not found many churches but only one true church. Christ is aware though how His followers would have a hard time becoming one or united as one Church. That is why He prayed to the Father that His followers be one. John 17:11 reminds us of this concern of Jesus about potential disunity in the Church. And so Jesus prayed, "... Holy Father, I am no longer in the world. I am coming to you but my followers are still in the world. So keep them safe by the power of the name that you have given me. Then THEY WILL BE ONE WITH EACH OTHER, just as you and I are one..." Together with Christ, the same prayer should be our prayer so the Church could reach unity among all Christian believers. But we must never be complacent about this work for unity within a one true church. We will not allow the temptation of "INDIFFERENTISM" with respect to all other disuniting Christian churches. All Christian churches are not all the same. They can be said to be all the same only when churches professing to be in unity are preaching and practicing one and the same faith. And so our last words of counsel to our brothers and sisters who seem to be yet outside the Church. John 12:35-36 "... The light will be with you for only a little longer. Walk in the light while you can. Then you won't be caught walking blindly in the dark. Have faith in the light while it is with you, and you will be children of the light."

Kabanata 13: Ang Kaharian ng Diyos, Isang Kaharian sa ilalim ni Pedro, Sa ilalim ng Mahisterio ng Simbahan

"Ikaw ay PEDRO, at Sa Bato na ito Itatayo Ko ang Aking Simbahan,

at Hindi Magagawang Saraduhan Ito ng Mga Tarangkahan ng Impiyerno! "

Tiniyak ng ating Panginoong Jesucristo kung sino ang magiging Tagapamahala ng Kanyang Simbahan. Sa Kanyang misyon upang mailigtas ang sangkatauhan ay hindi lamang ipinahayag ni Kristo ang banal na katotohanan ng hangarin ng Diyos na iligtas ang tao, hindi lamang naging isang tao Siya na Mismong nagdala ng kanyang bagong pagkatao para sa sangkatauhan, at hindi lamang isinama Niya sa Kaniyang Sarili ang bawat naniniwalang tao dito sa bagong sangkatauhan. Pakundanga’y tiniyak din niyang itatag niya ang isang kaharian at isang institusyon kung saan ang ekonomiya ng kaligtasan ng Kristiyano ay mapapanatili magpakailanman; isang instrumento o sakramento na ginagamit at pinapagana upang patuloy na yakapin ng sangkatauhan ang kanilang bagong tipan sa Diyos. Sinimulan at sinigurado ni Cristo ang isang kaharian ng Kaniyang Bagong Bayan sa ilalim ng Diyos. Sa madaling salita, itinatag ni Kristo ang isang Simbahan. At sa pagtaguyod ng isang Simbahan ay inilagay niya ang tiyak na isang awtoridad nito upang tiyak na makikilala ito bilang Kanyang Simbahan at upang maiseguro sa ang mga tao na hindi ito magkakamali sa kaniyang pamunuan at ng mga kapulungan ng mga tagasunod na magpapatuloy ng Kanyang tunay na Simbahan. Si Cristo, at ang Kanyang Simbahan ay ang tanging daan tungo sa kaligtasan; at tanging ang Kanyang Simbahan ang tunay na nagtataglay ng mga marka ng Kanyang pagtatatag.

Sa pamamagitan ng Permiso ni Hesus, at sa pamamagitan ng Pagkokonfirma ng Espiritu Santo, ang Simbahan ay Kinailangang laging Mahisterial:  ang Napakahalaga at Ganap na Tagapagturo ng Katotohanan ng Diyos dito sa lupa.

Dito nga sa Ika-Pitong Kabanata (7), at bilang dagdag, sa Ika-anim (6) at Panglabing-isang (11)  na mga Kabanata nilinaw natin kung paano ang Katawan ni Cristo o ang Iglesya ay nagtataglay ng mahalaga at pangunahing paglalarawan na tumutukoy bilang higit sa lahat na makapag-uugnay ng buong kaganapan sa parehong nakikita at hindi nakikita, ngunit nakararaming, mga kasapi sa nagkakaisang bayan ng Diyos, na dito’y kasama si Cristo, na Ulo nitong Kaniyang Katawang Mistiko, ng Simbahan, at ang bawa't isang tao na kaisa ng Diyos, na samakatuwid ay nasa estado ng biyaya. At ang sangkap na ito ng pamumuhay sa biyaya ng mga miyembro ay sinasabing napakahalaga upang ang bawat biyaya ay samasamang magsibol at dumaloy sa pamamagitan ng lahat na Banal na mga Sakramento ng Diyos. Gayunpaman, ang pangunahing sakramento ng Diyos ay ang sakramento ng Banal na Ordinasyon o sakramento ng pagpapatong ng kamay sa mga tatanggap ng bokasyon at orden bilang mga Saserdote at Obispo na bibigyan ng awtoridad at kapangyarihan. At ang numero uno at orihinal na unang "pagpatong ng kamay" o pagkokonpirma ng pagbibigay kakayanan/awtoridad ay ang mismong pagtawag at pagpili kay Pedro ng ating Panginoong Jesucristo. Ito ay pagkatapos na gawing paninulang sakramento ng ating Panginoong Jesus na iniukol Niya para kay Pedro, at sa Kanyang Kalipunan ng Kaniyang mga Apostol sa kalaunan sa pamamagitan ng ordenasyon at bokasyon ang pagpapatunay na ipagpatuloy sa ilalim ng "Pagkonpirmang Bendisyon/Ordenasyon" na ginagawa ng Banal na Espiritu sa oras nga ng bawat ordenasyon.

Sa gayon, sa pagsisimula ng ministeryo ng Panginoon, pumili siya ng isang pangkat ng mga tagasunod, mula sa kung saan kaagad ipinakilala ni Cristo kung kanino Niya ipinabor ang pamumuno ng Simbahan na itinatag niya. Kaya't pinili niya si Pedro ng itinatag Niya ang Kanyang Simbahan. Samakatuwid, ang mga sumusunod na taludtod mula sa San Mateo, 16: 15-18. "Pagkatapos ay tinanong sila ni Jesus, 'Ngunit sino ang masasabi ninyo na ako?' Nagsalita si Simon Pedro, 'Ikaw ang Mesiyas, ang Anak ng Diyos na buhay.' Sinabi sa kanya ni Jesus: Simon, anak ni Juan, pinagpala ka! Hindi mo ito natuklasan, ipinakita sa iyo ng aking Ama sa langit, kaya tatawagin kitang Pedro, na nangangahulugang 'isang bato'; at sa batong ito ay itatayo ko ang aking simbahan, at ang kamatayan mismo ay walang anumang kapangyarihan dito. ' "Ang naunang pahayag ni Kristo ay tumuturo kay Pedro bilang isang bato, na nangangahulugang isang matibay na batayang bato na sumisimbolo sa isang matatag na tao na pinatatag ng Diyos, na sa kaniyang pagiging matatag ay makapagtataguyod ng katatagan ng Simbahan na labis at labis kung kaya't pinangunahang sinabi ni Kristo" ... kamatayan mismo ay hindi makakapangyari dito ". Mayruong ilan na ibig tanggihan ang mga nabanggit na pahayag at nagsasabi silang walang pagpapatunay ang pagtalaga ni Kristo kay Peter bilang pundasyong bato ng Simbahan. Sinasabi nilang nararapat lamang na ito’y ipagkaloob kay Cristo Mismo: ang kalidad na pagiging pundasyon ng Simbahan; at sa gayon sinasabi nila na hindi si Pedro ang tinutukoy ni Kristo nang itinuro niya ang bato ng Simbahan; sa halip ay ang Kaniyang Sarili. Sa katunayan, walang pagtatalo sa katotohanan ng ating kaligtasan. Si Kristo lamang ang may kapangyarihang magligtas sa sangkatauhan mula sa pagkakasala nito, at si Kristo lamang ang nagpapalaya sa sangkatauhan mula sa pagkakasala ng tao. Gayunpaman si Kristo ay hindi maaaring lumabag sa katotohanan ng ordinaryong “syntax” at panunuran ng wika. Sapagkat gumamit Siya ng wika ng tao kung papaano ipinapahayag nito ang Kaniyang tinuturang pakahulugan na mauunawaan o maiintindihan ng tao sang-ayon sa natural na pagpapakahulugan sa paggamit ng kanilang wika. Ang karunungan ng Diyos ay hindi salungat sa katotohanan ng wika. At ang paggamit ni Kristo ng wika ng tao dito ay hindi marapat intindihan na kulang o salunngat sa anumang iba pang marapat ipagkahulugan ng ginamit na wika.  Sa Kanyang ibinigay na bagong-anyo ni Simon: ang pagiging isang matatag na bato, ang katangian na kinakailangan sa isang pinuno, partikular sa pamumuno sa Kanyang Simbahan.  Kaya't ang pariralang "Ikaw si Pedro, at sa batong ito …" ay nangangahulugan ng eksaktong kahulugan ng salita. Iyon ay upang sabihin na sinabi ni Hesus na: "Ikaw, Simon, ay ‘Pedro’/isang bato (isang matatag na bagay), at sa matatag na bagay na ito –na ‘ikaw’, ay itatayo ko ang Aking Simbahan". Ngayon ay pag-aralan pa natin ang istraktura ng pangungusap: "At sinasabi ko rin sa iyo na IKAW AY PEDRO, AT SA BATONG ITO Itatayo ko ang aking simbahan, at ang mga pintuan ng impiyerno ay hindi masasaraduhan ito." Sa gayon ay pinaghiwalay natin ang pangungusap, "Ikaw si Peter": "Ikaw" - ang bahaging simuno/subject, "Si Pedro" -ang bahagi ng pangungusap na tinatawag na panaguri. Pagkatapos ay masusuri din natin ang iba pang bahagi ng buong pangungusap. ... at dito "(panag-uri: Peter) BATO" Itatatag ko ang aking simbahan .... Yamang “si Pedro” ang panaguri (predicate), ang salitang bato o ang parirala - "AT SA BATONG ITO" ay isang ablatibo o isang “prepositional” na komplemento ng panag-uri (predicate) na "Peter". Nangangahulugan ito na ang pang-ilalim na sugnay o ang susunod na nakasalalay na pangungusap "... at sa batong ito itatayo ko ang aking simbahan!" kinakailangang tumutukoy sa panag-uri (predicate) na "Pedro". Kaya, ang konsepto ng "kanino itatayo ni Jesus ang Kanyang Simbahan" ay nakasalalay sa kahulugan ng salitang “Pedro”, - salita na nangangahululugang “bato”.  Sa sinasabi ni Jesus tungkol sa Kanyang pagtatayo ng isang simbahan ay gagamitin niya ang isang tao, na niloob Niya na maging parang isang bato, o taong may matapang at matibay na karakter, na sa gayon nga ay pinangalanan niyang Pedro (bato). Bukod pa dito, bakit sinimulan niya ang Kaniyang pangungusap na “AKING SINASABI SA IYO NA IKAW AY PEDRO” kung hindi iyon ang sinangguniang punto ng pangungusap sa panimula ng pangungusap? Kung ang lahat ng sinabi ni Hesus ay patungkol sa Kanyang Sarili ay sana itinuro Niya mismo ang Kanyang Sarili na kung baga’y sasabihin Niyang: ".. Sinasabi Ko sa iyo na sa Batong Ito, na dili iba’t ang Aking Sarili, itatayo Ko ang Aking simbahan." Bakit pinangunahan Niya ang pangungusap sa "NA IKAW AY PEDRO?" Hindi ba talagang intensyon ng Panginoon na nais niyang tawagin si Pedro na “Pedro” (ibig sabihin isang bato)? Hindi makatwiran para sa Panginoon na magsalita ng hindi tamang pagsasalita at walang saysay. Ngunit tiyak na ang tatlong mga sugnay/bahaging bumubuo ng mahabang pangungusap ng Panginoon ay ang eksaktong katuturan nito tulad ng tunay na tunay na sinabi ng Panginoon sa kanila. Kung iibahin nga baga ang pagkakahulugan ng mga salitang ito sa anumang iba pang katuturan ito ay hindi magiging tapat sa mismong mga salitang ginamit ng Panginoon sa mga talatang ito ng Kasulatan.

Bukod dito, sa pamamagitan ng banal na pedagohia, sa loob ng plano ng Ama ng Pagkakatawang-tao, Katubusan, at Eschatology: ang ekonomiya ng Diyos ng kaligtasan, ay ipinagkatiwala at inorden na sa pagitan ng pagpapasinaya ni Kristo ng Simbahan at paghihintay ni Kristo sa Iglesya, o sa isang Bansa ng Diyos, ay ang predikasyon ng pinaka”tuktok” ng Pagkaka-isa ng Diyos na Trinidad.  Ito ang punong itinakda ng Diyos, silang Mga Tao ng Diyos ay dapat na patuloy na magbago, una sa Lumang Tipan at sa wakas sa Katuparan ng Bagong Tipan. Ngunit sa ilalim ng Bagong Tipan na ito, parehong ang banal na pedagohia ay inilagay kay Pedro, at sa gayon, kay Peter nga ang pamumuno ng Simbahan, at sa buong mismong Simbahan. Samakatuwid, ang mga mananampalataya ay dapat sumusunod Kay Kristo, at sa utos ni Kristo nang Siya’y umakyat sa Langit at bumalik sa Ama na sila’t magtiyaga at maka-abot sa kanilang pangwakas na unyong pakikipag-ugnay sa Diyos sa Bagong Langit at ng Bagong Daigdig sa ilalim ng katumbas na ibinigay ni Kristo na "pagiging Pastor" ni Peter.

Samakatuwid, binigyan si Peter ng awtoridad sa Simbahan, at pinagkatiwalaan sa mga pangunahing bagay ng Simbahan.  Balikan natin ang ika-16 na kabanata ng Mateo kung saan itinalaga ni Kristo si Peter, o ang bato ng Iglesya, ang batayan nito. Patuloy na ipinangako ni Jesus kay Peter na ang awtoridad sa Simbahan, na itinayo ni Jesus, sa pagpapatuloy ng sumusunod na taludtod: "Ibibigay ko sa iyo ang mga susi sa kaharian ng langit, at papayagan ng Diyos sa langit ang anumang pahihintulutan mo sa mundo. Ngunit hindi Niya gagawin payagan ang anumang hindi mo papayagan. " Mateo 16:19 Bagamat sa ibang pagkakataon ay uulitin ng Panginoon itong pagbibigay kapangyarihan sa lahat ng mga apostol sa pangkalahatang paraan, partikular na ito rin nga ibinigay sa lahat ng mga apostol ng kapangyarihan na patawarin o hindi patawarin ang mga tao sa kanilang mga kasalanan, i.e. yung kapangyarihang makapagpatawad sa oras ng bawat pagkumpisal ng bawat katoliko, gayunpaman ang mga talatang nasa itaas ay may partikular na katuturan at pagpapahalaga bilang patungkol sa mas mataas at natatanging ipinagkatiwala kay Pedro: ang kapangyarihang inibinigay ni Jesus kay Pedro kaysa sa mga apostol. Higit sa lahat, bukod sa malawak na pagtukoy sa mga Apostol na binanggit sa itaas, kay Pedro at kay Pedro lamang iniukol ni Jesus ang mga nabanggit na salita. Pagkatapos mayroong isang malaking pagkakaiba-iba sa pagitan ng mga talatang nasa itaas at sa mga susunod na mga talata tungkol sa pagpapalakas ni Jesus ng mga apostol sa pangkalahatan. Isinalaysay ng Juan 20: 21-23, ".. Matapos muling batiin sila ni Jesus, sinabi niya, 'Ipinapadala ko kayo, tulad ng sinugo Ako ng Ama.' Pagkatapos ay huminga siya sa kanila at sinabi, 'Tanggapin ninyo ang Banal na Espiritu. Kung mapatawad ninyo ang mga kasalanan ng sinuman, sila ay mapapatawad. Ngunit kung hindi ninyo patatawarin ang kanilang mga kasalanan, hindi sila patatawarin.' "Mula sa mga talatang ito sa Juan ni Jesus ay binigyan ang lahat ng mga apostol ng tiyak na kapangyarihan upang ngang makapagpatawad ang mga Apostol ng mga kasalanan ng mga nagkukumpisal. Ang lahat ng mga Pari, hindi lamang mga Obispo, ay binigyan ng kapangyarihang ito sa kanilang pagtanggap ng Orden bilang pari. Ngunit ang mga talata ni Mateo sa itaas ay mas tiyak. Una sa lahat, ipinakilala ni Jesus ang mga salita ng kapatawaran sa matibay na paunang bukod na pagpapahiwatig ni Hesus kay Peter ng mga salitang: ".. Ibibigay ko sa iyo ang mga susi sa kaharian ng langit ...." Hindi lamang  binigyan ni Jesus ng kapangyarihan si Peter ng parehong kapangyarihan para sa pagpapatawad ng mga kasalanan na ibibigay ni Jesus sa lahat ng mga apostol, si Jesus sa katunayan ay nagbigay kay Peter ng susi upang malutas ang anumang kailangang malutas sa mga gawain ng tao, mga bagay sa daigdig, at maging ang ilang makalangit na kaugnayan, hal. “canonization” ng mga banal, kung saan nagaganap ang direktang pagsuporta ng Diyos. Kung gayon, ang pagbibigay ng kapangyarihan kay Pedro ay sumasakup sa lahat ng mga bagay kung kailan kinakailangan ng Simbahan makapagsagawa ng mga paghatol na nakakaapekto ng makalangit na pagpapatunay. Ang makalangit na kapangyarihan ni Peter na magbigay ng makapangyayaring pagpapatupad o ng hindi pagpapatupad ay ganap. Alam na alam lamang ni Jesus na ang mga tao bilang tao, tulad ng Kaniyang mga Apostol, maliban sa Kaniyang Sarili, ay taglay ang kahinaan o kakulangan na sa harap ng mga bagay na hindi kayang liripin ng makataong kaisipan ay hindi makagawa ng tamang aksyon o pagkilos.  Kung gayon, sa ganitong makataong hindi malirip na kalalagayan ng isang bagay ay dito kakailanganin iyang kapangyarihang ipinatong Niya kay Pedro.  Kinakailangan Niyang punan ang Kanyang punong katiwala ng Kanyang Simbahan ng espesyal na biyaya ng proteksyon mula sa pagkakamali sa kakayahan ni Peter upang malutas iyang mga di malirip pero pangunahing bagay ng Simbahan. Ito ang kakayahan itinakda Niya kay Pedro, at sa kanyang mga kahalili, halimbawa, kung kailan o kung saan hinihingi sa pagpapala ng Espiritu ang makalangit na pagpaliwanag sa anumang doktrina ng Simbahan; at upang makapagturo nang may katiyakan na ito nga ang itinuro ni Jesucristo sa mga apostol. Ang katawang ito ng mga sagradong turo ni Cristo ay tinawag din na “Credo”/Pananalig ng Simbahan, na kung saan ang Simbahan ay sumusunod, at nagiging tapat dito sa Kredong patuloy na ipinapasa sa mga salinlahi hanggang sa ikalawang pagdating ni Cristo. Tinitiyak ni Peter at ng kanyang mga kahalili na ang Simbahan ay sumusunod at nananatiling tapat sa bawat solong “kernel” ng katotohanan ng sagradong deposito ng pananampalataya. Sa pamamagitan ng mapangyarihang awtoridad ng Simbahan, ngunit pormal na nasa ilalim ng awtoridad ng Kataas-taasang kumakatawan kay Cristo, at kay Pedro din, na may pagkakaisa sa mga apostol / obispo sa buong panahon ang pagtukoy at pagtuturo ng pananampalataya: ng Deposit ng Pananampalataya,i.e. kung itoy naaayon sa Kasulatan o katulad ng ipinasa ng Banal na Tradisyon ng Simbahan, ay ibinigay iyang isang pangunahing alalahanin ng Simbahan. Ang mga naniniwala ay hindi lamang umaasa sa Bibliya, ni sa Banal na Tradisyon para sa pag-unawa sa ipinahayag na Katotohanan ni Jesucristo. Kinakailangan nilang pareho ang ipinahayag na Salita ng Diyos na matatagpuan sa Bibliya at pati rin ang mga banal na paghahayag at kasanayan ng pananampalataya na orihinal na ipinasa ng mga apostol at ng unang mga komunidad ng mga mananampalataya ng unang Simbahan.  Hindi sila maaaring paghiwalayin. Ang banal na paghahayag ay hindi maaaring makilala lamang sa Bibliya o sa nakasulat na paghahayag lamang.  Panimulang pinaniwalaan at tinupad ang pananampalatayang Kristiyanong ipinahayag at itinuro ni Jesucristo, at naipasa sa pamamagitan ng Kanyang mga alagad bago pa naitala ang inspiradong Kasulatan. Sa kabilang banda, hindi maikakaila ng tradisyon ang malaki at banal na inspirasyon na itinuturo ng Banal na Kasulatan sa kadahilanang ang mga salita ng Kasulatan ay produkto ng tuwirang mga pag-uudyok ng Banal na Espiritu. Sa madaling sabi, ang Banal na Kasulatan ay hindi masasabi na unang pagpapahayag ng Diyos. Inilahad natin dito, samakatuwid, ang dahilan ng pagkakaroon ng isang kahalili kay Peter, ang Papa.  Kailangan nating ang pagpapahayag ng pananampalataya sa pamamagitan ng Santo Papa at ng Simbahan, na manatiling may lubos na katiyakan, at naipapasa sa lahat ng henerasyon ang iisa at parehong katawan ng pananampalataya na ipinahayag o itinuro ni Jesus at ipinasa ng Kanyang mga Apostol sa ilalim ng pamumuno ni Pedro. Sa kabilang dako, ay dapat mapigilan ng Simbahan, ibig sabihin, hindi nito papayagan, at samakatuwid ng ".. langit", ang anumang paraan ng pagtanggi, o pagputol, o pagbabago ng "alinmang mensahe" ni Kristo. Ito ang dahilan kung bakit iisang Simbahan lamang ang kung alin "lahat ng pintuan ng impyerno" at anumang "kapangyarihan ng kamatayan" ay hindi makakapanaig dito. Kaugnay ng katotohanan, at bilang katiyakan ng Simbahan, walang pagtanggi, pagbabago, pagbabawas o malaking pagdaragdag sa kabuuang turo na itinuro ni Jesucristo ang pahihintulutan sa Simbahan na itinatag Niya. Kung gayon, sa pamamagitan ng kapangyarihan ng Banal na Espiritu, sa lahat ng oras na ang Santo Papa, bilang Kahalili ni Peter, ay humaharap sa anumang mapanganib na pagsalungat sa isang doktrina ng Simbahan, nagtatanggol sa nakatayong pagtuturo ng Simbahan, at itinitindig ang isang hindi medaling maunawang pahayag ng pananampalataya, ay ginagawa ito ng Papa “ex-cathedra”, i.e. ibig sabihin: na may kapangyarihang malayo sa pagkakamali. Ang ibig sabihin ng Ex-cathedra ay ang mga pagpapahayag ng Papa na binibigkas mula sa kanyang Upuan bilang Kahalili kay Peter na kasama at kaisa ng pamunuan ng Simbahan. Nangangahulugan dito na ang mga pagdeklara ng Papa sa sandaling iyon ay nagdadala ng mahiwagang awtoridad na paniwalaan, at sundin ayon sa Karampatan at Bigat ng pagiging walang kamalian dito.  Ito ang “Seguridad ng Simbahan”. Kung gayon, ganito ipinapakilala ang Iglesia ni Cristo, lalo na sa mga oras na Siyay hinahadlangan sa kasaysayan, ina-atake o ipinagpakanulo ng mga tao o ng anumang may sobrang kapangyarihan sa mundo: sa ibabaw at sa ilalim ng lupa.  Kung kayat marapat lamang na ang Iglesya Mahisteryal ay maging punong awtoridad sa pagtuturo ng ipinag-utos ni Kristo na bantayan, alamin, at matapat na isulong ang kapwa Bibliya at Sagradong Tradisyon; at ang silay patuloy na maipasunod bilang pangunahing punong pinagkukunan at pinagbabatayan ng pananampalatayang pagpapahayag, at ng pagtataguyod ng lahat ng mga banal na katotohanan. Ngunit ang lahat ng paliwanag at pagpapakahulugan ng Deposit na Pananampalataya, na ipinagkaloob sa panimula ng mga Apostol at naipasa ng Simbahan hanggang sa kasalukuyan ay hindi maaaring mapanitili sa buong kabuuan nito ng walang pag-iingat, ng walang pahintulot sa pagpapahayag at dispensasyon nito, ibig sabihin, sa mga paghatol at pag-apruba tungkol dito, ng Vicar ni Cristo o bawat Hahaliling Punong Apostol at Pastor ng Simbahan sa ilalim ng pagpapala ng Banal na Espiritu,. Sa kasalukuyan, ang taong ito ay ang Santo Papa Francisco: ang Papa o ang Obispo ng lahat ng mga Obispo. Ang Papa ay siya ring Obispo ng Roma, kung saan naroon ang Upuan ng Banal na Ama ng Simbahan dito sa lupa.

Ang Simbahan, Tulad ng Ginusto Ni Jesus, at Sa Pamamagitan ng Pangunahing Kalikasan ng Iglesya na maging Malusog at Magganyak na mga Miyembro nito Habang Pinaka-Masigasig na Pinangangalagaan Ni 'Peter ", Tulad ng Isang Ina, sa mga Miyembro nito.

Sa pagpapatuloy ng nasa itaas na punto at argumento, ito ang katotohanan na alam ni Jesus na kailangan niya ng isang awtoridad para sa Kanyang Simbahan, na inilagay Niya kay Pedro. At kahit saan pa, at wala nang ibang tao na binanggit si Jesus na nabigyan ng awtoridad sa Simbahan na ibang tao! Sa kabila ng napaka espesyal na pagtawag kay Saint Paul ni Jesus bilang isang disipulo, at sa kabila ng kanyang malaking ginawang pag-eebanghelisasyon nang mismong maagang edad ng Simbahan, hindi siya isa sa unang 12 na personal na hinikayat ni Kristo. At walang mga salita ni Kristo sa Banal na Kasulatan na maaaring ipakahulugan ng pagtukoy kay Saint Paul upang piliing pinakapuno ng Simbahan. Samantala, marami tayong mga talata at mga sitwasyon sa banal na kasulatan na nauugnay kay Saint Peter kung saan malinaw na itinalaga siya ng Panginoon para sa partikular na trabaho ng paglilingkod bilang nangungunang pastol ng Kanyang Simbahan. Sa Lucas 22:31, mayroon tayong sumusunod na paghahayag ng diyalogo sa pagitan ni Hesus at ni Pedro. ".. Sinabi ni Jesus, 'Simon, makinig ka sa akin! Hiniling ni Satanas na magkaroon ng karapatan na subukan ang bawat isa sa inyo, tulad ng ginagawa ng isang magsasaka kapag pinaghiwalay niya ang trigo sa mga “husks”. Ngunit Simon, ipinagdasal ko na ang iyong pananampalataya ay maging matatag. At kapag bumalik ka sa akin, (ipinapahiwatig at hinuhulaan dito kung paano mabibigo si Pedro kay Jesus, at pagkatapos ay paumanhin na magpatuloy sa pagsunod sa kanya,) tulungan mo ang iba. ' Sinabi ni Pedro, 'Panginoon, handa akong sumama sa iyo upang makulong at kahit na mamatay ka kasama'. Sumagot si Jesus, 'Peter, sinasabi ko sa iyo na bago tumilaok ang isang manok bukas ng umaga ay sasabihin mong tatlong beses na hindi mo ako kilala. " Ang mga nakalulugod na punto dito ay, isa, na sa mga tapat na mga apostol ni Cristo si Pedro ang espesyal na ipinagdasal ni Kristo upang siya ay maging malakas sa kanyang pananampalataya, at dalawa, na siya ay hinilingan ni Jesus upang siyang  tumulong sa mga tagasunod ni Cristo, at ang iba pang mga hindi nakakatupad na mga alagad. Malinaw na ipinakilala ni Kristo na nais Ni Pedro na siguradong tulungan ang ibang mga alagad ni Jesus.

Isinasaad ito ng salaysay ng Banal na Kasulatan ni Juan sa 21: 15-17,. Ngunit lalo na ng mga talatang nagpapakita ng napakalinaw na iba pang ng pagnanais ng Panginoon: na sa lahat ng katiyakan, ang Kanyang mga tagasunod ay dapat alagaan at alagaan sa kanilang pamumuhay at paglaki bilang isang Simbahan, bilang mga tagasunod ni Cristo, tulad ng isang ", ina sa kanyang mga anak ”. Kung gayon, sinasabi ng Banal na Kasulatan, ".. Nang matapos si Jesus at ang kanyang mga alagad, tinanong niya, 'Simon, anak ni Juan, mas mahal mo ba ako kaysa sa iba?' Sumagot si Simon Peter, 'Oo, Panginoon alam mo ang ginagawa ko!' 'Pagkatapos ay pakainin mo ang aking mga kordero,' sabi ni Jesus. Sinabi ni Jesus sa ikalawang beses, 'Simon anak ni Juan, mahal mo ba ako?' Sumagot si Pedro, 'Oo, Panginoon, alam mo na mahal kita!;' Pagkatapos ay alagaan ang aking mga tupa ', sinabi sa kanya ni Jesus. Muli pang tanong ni Jesus,' Simon na anak ni Juan, mahal mo ba ako? '  Nasaktan si Pedro dahil tinanong siya ni Jesus ng tatlong beses kung mahal niya siya, kaya sinabi niya kay Jesus, 'Panginoon, alam mo ang lahat.  Alam mo na mahal kita.' Sumagot si Jesus, 'Pakainin ang aking mga tupa ....' "Na malinaw na itinalaga ng Panginoon kay Peter ang tungkulin sa pagpapakain at pag-aalaga ng kanyang kawan ng Simbahan bagamat ang bawat isa sa mga apostol, bilang mga mabuting apostol ay dapat gawin ang parehong bagay tulad ng ipinapahiwatig sa mga pastol ng Simbahan dito ng paghiling ni Kristo kay Peter para sa pangkalahatang pangangalaga sa simbahan ni Kristo. Maaari rin nating maidagdag dito ang pansariling kahalagahan ng buong pag-uusap sa pagitan ng Panginoon at ni Peter. Tiyak na sinabi ni Jesus kay Peter isang beses na ang pagtatalaga sa kanya ng mga tungkulin sa pangangalaga ay dapat sapat na maunawaan ni Pedro. Ngunit ganap na maliwananag ang Panginoon sa kanyang pakikipag-usap kay Peter tungkol sa kung ano ang nais Niya kay Pedro. Lalo na, nagustuhan  ni Jesus ang ipahiwatig ni Peter sa kanyang karaniwang pagtugon na matapat na pakikipag-isa sa Kaniya, na marahil ay isa sa mga katangian ni Pedro na kinikilala sa kanya ng Panginoon. Bukod dito, ang paulit-ulit na tanong na ginawa ni Kristo ay upang bigyang-diin ang parehong kahalagahan ng unibersal na misyon ng pangangalaga sa Simbahan, pati na rin ang tiyak na itinalaga Niya kay Peter na pinakamahalagang tungkulin ng pangangalaga ng Simbahan.

Pagkatapos sa paanan ng Krus, isinasagisag sa bawat konkretong pigura ng Ina ni Maria, na pinatototohanan ni Juan na Disipulo, nang ibigay sa atin ng Panginoon si Maria, na lahat ay kinakatawan ni Juan - bilang ating Ina, si Maria ay naging "modelo" para sa Simbahan. Sapagkat bilang Ina ng Diyos, si Maria, ay, sa gayon, inutusan ng kanyang Anak na maging "ina" ng kanyang mga tagasunod; inutusan din Niya ang Kanyang Simbahan, sa modelo ni Maria, na maglingkod din bilang ina sa lahat ng mga miyembro ng Simbahan. Si Maria, bilang personal na Ina, at ang Simbahan bilang Inang sakramental, ay parehong magsasagawa ng tungkulin at tungkulin bilang Ina ng lahat ng matapat sa plano ng dispensasyon ni Kristo ng kanyang mga biyaya sa pamamagitan ng Banal na Espiritu. Upang matukoy, tulad ng ginagawa ito mismo ni Maria, ang sagradong Simbahan ay pantay na gumaganap ng papel sa bawat pagpapalusog at pag-aalaga sa mga miyembro ng Simbahan. 

Kabanata ng Pagsusuma ng Paunang Tungkulin ni Pedro sa Iglesia ni Cristo

Ngayon, subukan nating maunawaan kung bakit naaangkop si Pedro na pinili ng Panginoon bilang bilang pangunahing Pastor nito, at samakatuwid ay ang Vicar ni Cristo.

Si Mateo, sa kanyang ikasampung kabanata, sa taludtod 2 ay sumulat, ".. Ang una sa 12 mga apostol ay si Simon, na mas kilala bilang Pedro ..."  Nang bumaba ang Banal na Espiritu sa mundo at kinumpirma ang pananampalataya ng mga apostol, kasama si Maria at iba pa na naroroon noong Linggo ng Pentekostes, si Saint Peter ang na naitala na nagpaliwanag ng mahimalang pag-uugali ng mga apostol na pinapatunayan ng Banal na Espiritu sa pamamagitan ng mga dila ng apoy. Silang mga kritiko nuon ay tumatangging tanggapin ang mapaghimalang paraan ng pagsasalita sa Espiritu ng mga apostol na nangangaral ng Ebanghelyo sa iba't ibang mga wika na sinasalita ng iba't ibang mga dayuhan sa Jerusalem na nasaksihan ngang nagsasalita silang mga apostol sa kanilang ibat-ibang wika na umano’y walang ibang dahilan kundi sapagkat sila’y sobrang nangaka-inom at samakatuwid ay nangalasing na mga apostol. Kaya, si Peter ang unang tumindig na nagtanggol. Sinabi niya, ".. Mali kayo kung isipin ninyo na ang mga taong ito ay lasing. Bukod dito,  ngayon ay ika-siyam pa lamang ng umaga." Gawa 2:15 Pagkatapos ay nagpatuloy siya sa isang mahabang diskurso upang sabihin na ang nangyari at ang nasaksihan ng mga Hudyo at dayuhan na ito ay isang pagwawasto ng hula ng propetang si Joel na nagsalita tungkol sa mga anak na lalaki at babae ng mga Judio, kalalakihan at kababaihan, bata at matanda na makapanghuhula, makakakita ng mga pangitain, at magkakaroon ng mga panaginip sapagkat bibigyan sila ng Espiritu. Gawa 2: 17-18 Pagkatapos si Saint Peter, pagkatapos ng maramihang paggawa ng mga  magkakasundong pagpapaliwanag tungkol sa mga pangako ng Diyos sa mga ninuno ng mga Hudyo, lalo na kay David, buong-buo niyang ipinahayag na ang mga pangako ay natutupad nga sa sandaling iyon. Sinabi niya na alam ni David tungkol sa Isang tao mula sa kanyang pamilya na balang araw na maging isang Hari, at ng isang Cristo na bubuhayin mula sa kamatayan; at na sa sandaling iyon ng oras "ang Diyos ay hindi iiwan iang Cristo sa libingan", o "hayaan ang kanyang katawan na mabulok" at  na "... Lahat ng maaari naming sabihin sa inyo na binuhay ng Diyos si Hesus mula sa kamatayan, umupo sa kanang bahagi ng Diyos, at .. na si Jesus ang nagbigay ng Espiritu sa amin, at iyon ang iyong nakikita at naririnig ngayon. " Gawa 2: 30-33 At kaya narito ang unang pagtatanggol ng pananampalataya, at si Pedro ang gumawa nito. Pagkatapos ay nagtanong silang naantig na karamihan kung ano ang dapat nilang pagtugon sa kamangha-manghang patunay na ito tungkol kay Jesucristo at sa Kanyang mga turo partikular sa pagkakasala ng tao, itinuro sa kanila ni Saint Peter ang kinakailangang unang kilos ng pagbabalik-loob, na nagsasabing: "Bumalik kayo sa Diyos! Magpabinyag kayo sa pangalan ni Jesucristo, upang ang inyong mga kasalanan ay mapatawad. Pagkatapos ibibigay sa inyo ang Banal na Espiritu. Ang pangakong ito ay para sa inyo at sa inyong mga anak. Ito ay para sa lahat na pipiliin ang ating Panginoong Diyos, kahit taga saan man sila."   Ito ang unang gawaing misyon ng mga apostol bilang pagganap ng Dakilang Komisyon ni Jesus; at ito ay sinimulan dito ni Saint Peter. Pagkatapos ay ipinangako ni Kristo na ang Kanyang mga alagad ay gagawa ng mga himala bilang mga palatandaan ng kanilang pagiging disipulo Niya.  Si San Pedro, kasama ni Saint John ay nagsagawa ng unang himala bilang mga alagad ni Cristo. Kaya sa Mga Gawa 3: 2-13 mayroon tayong ulat tungkol sa ".. isang tao na ipinanganak na pilay, .... dinala sa pintuan ng templo. Sa bawat araw ay inilalagay siya sa tabi ng pintuang ito, na kilala bilang Magandang Gate. Nauupo siya roon at namamalimos sa mga taong pumapasok. Nakita ng lalaki si Pedro at Juan na pumasok sa templo, at humingi siya ng pera. Ngunit tiningnan nila siya nang diretso at sinabi, 'Tumingin ka sa amin!' Tinitigan sila ng lalaki at inisip na tatanggap siya ng isang bagay, ngunit sinabi ni Pedro, 'Wala akong pilak o ginto! Ngunit bibigyan kita ng mayroon ako. Sa pangalan ni Jesucristo na taga-Nazaret, bumangon ka at magsimulang maglakad. ' Pagkatapos ay hinawakan siya ni Pedro ng kanang kamay at tinulungan siya.Nang sandali ay naging matibay ang mga paa at bukung-bukong ng lalaki, at siya ay tumalon at nagsimulang maglakad.  Sumama siya sa tabi nina Peter at Juan sa templo, naglalakad at tumatalon at pinupuri ang Diyos. Nakita siyang naglalakad at pinupuri ang Diyos.Nalaman nila na siya ang pulubi na nakahiga sa tabi ng Magandang Gate, at buong gulat sila.Hindi nila maisip kung ano ang nangyari sa lalaki.Habang ang lalaki ay patuloy na kumakabit kina Peter at Juan, ang buong karamihan ay tumakbo sa kanila sa lugar na kilala bilang Solomons 'Porch na may pagkamangha.Nakita ni Pedro na ang isang pulutong ay nagtipon, at sinabi niya,' Mga kaibigan, bakit kayo nagulat sa nangyari? Bakit kayo nakatitig sa amin? Sa palagay ninyo ba ay may kapangyarihan kami sa aming sarili? Sa palagay ninyo nagawa naming palakarin ang taong ito dahil napaka relihiyoso namin? ' "  Ipinangaral sa kanila ni Peter kung paano tinanggihan ng mga taong ito si Jesus, na pinatay nila, at pinagkanulo habang kanilang piniling iligtas ang isang mamamatay-tao na Barabas. Inulit niya ang sinabi niya sa mga tao sa panahon ng Pentekostes na si Jesus, na pinarangalan ng Diyos ni Abraham, Isaac, Jacob ay binuhay ng Diyos mula sa kamatayan, at gumawa ng mga bagay na maaaring patunayan ng mga apostol. Pagkatapos ay itinuro niya sa lalaki na gumaling ng kalungkutan. Sinabi niya na dahil ang dating pilay na tao ay ".. naglagay ng kanyang pananampalataya sa pangalan ni Jesus siya ay pinalakas ...", at ginawa ".. ganap na napagaling sa kapansanan habang ang lahat ay nanonood." Nang maglaon sa mga ulat mula sa The Gawa ng mga Apostol, nakakakita kami ng hindi kulang  sa dalawang higit pang mga okasyon ng makahimalang pagpapagaling ni Saint Peter. Mula sa Mga Gawa 9: 32-34 natutunan natin ang tungkol kay Pedro na nagpapagaling kay Aeneas ".. na sa walong taon ay nagkasakit sa kama at hindi makagalaw". Sinabi sa kanya ni Peter, ".. Pinagaling ka ni Jesucristo! Bumangon ka at bumangon sa iyong kama."  At kaagad siyang tumayo. Pagkatapos sa Gawa 9: 36-41 natutunan din natin ang tungkol kay Dorcas, isang mabuting babae na talagang namatay ngunit hiniling ni Peter na "..bumangon ka!"  At si Peter ay ".hinawakan siya sa kamay at tinulungan siya sa kanyang mga paa." Matapos ang bawat isa sa mga himalang ito ni Saint Peter ay sinabi na ".marami sa kanila" na nakakita sa nangyari "..ay nanampalataya sa Panginoon."

Napalakas si Pedro hindi lamang ng pagpapakita ng patotoo sa pamamagitan ng mga himala ng pagpapagaling, bukod sa iba pang mga bagay, siya ay maliwanag na binigyan ng kapangyarihan upang turuan din ang pagkatakot sa Panginoon ang mga tao na naglakas-loob na subukan ang Espiritu ng Panginoon sa pamamagitan ng pagsisinungaling kay Pedro. Ang mag-asawang Ananias at Sapphira, na sa oras na yaon ay marapat na magsusuko ng kanilang ipinangakong donasyon mula sa mga nabenta na mga ari-arian ngunit ".. nagtiyapang mandaya at ibolsa ang ilang pera para sa kanilang sarili" ay natagpuan ang kanilang agarang kapalaran ng kamatayan sa pag-papaamin ni Pedro sa kanilang pagdaraya.

Pagkatapos para sa sariling kapakinabangan o kaligtasan ni Peter, pinahintulutan ng Diyos ang karagdagang mga himala na maganap sa kanya. Mayroon tayong mga ulat tungkol sa pagtakas ni Peter mula sa bilangguan, at pagkaligtas sa pisikal na pinsala sa Gawa 12: 6-17 "Ng gabi bago si Peter ay iharap sa paglilitis, siya ay natutulog at ginapos sa dalawang tanikala. Isang sundalo ang nagbabantay sa kanya sa bawat panig, at ang dalawang iba pang mga sundalo ay nagbabantay sa pasukan sa kulungan.  Biglang biglang may isang anghel mula sa Panginoon na may ilaw ang lumibot sa cell.  Sinundot ng anghel si Pedro sa tagiliran at ginising siya.  Sinabi niya, 'Mabilis! Bangon ka!'  Ang mga tanikala ay bumagsak sa kanyang kamay at sinabi ng anghel, 'Magbihis ka at isusuot mo ang iyong sandalyas.' Ginawa ni Pedro ang sinabi sa kanya, at sinabi ng anghel, 'Isuot mo ang iyong balabal at sumunod ka sa akin.' Umalis si Pedro kasama ang anghel, ngunit ini-isip niya na ang lahat ay panaginip lamang. Pinagdaanan nila ang dalawang pangkat ng mga sundalo, at nang dumating sila sa gate ng bakal sa lunsod, bumukas ito sa sarili. Nagsilabas sila; at lumabas sa kalye , nang biglang nawala ang anghel. Ngayon na natanto ni Pedro ang nangyari, at sinabi niya, 'Sigurado ako na ipinadala ng Panginoon ang kanyang anghel upang iligtas ako mula kay Herodes at mula sa lahat ng plano ng mga pinuno ng mga Judio na gagawin sa akin.' Pagkatapos ay pumunta si Pedro sa bahay ni Maria na ina ni Juan na ang iba pang pangalan ay si Marcos.  Marami sa mga tagasunod ng Panginoon ang nagtipon roon at nananalangin.  Kumatok si Pedro sa pintuan, at isang lingkod na nagngangalang Rhoda ang dumating sa pintuan.  Sa pagkarinig sa boses ni Peter, tuwang-tuwa siya upang buksan ang pintuan, subalit tumakbo siyang pabalik sa bahay at sinabing nakatayo si Peter sa pintuan. Sinabi ng lahat sa kanya, 'Baliw ka!' Ngunit ipinagpatuloy niya ang sinabi na ito ay si Pedro, at sinabi nila, Dapat itong anghel niya. Ngunit si Pedro ay patuloy na kumatok, hanggang sa wakas ay binuksan nila ang pintuan, nakita nila siya at lubos na namangha. Sinenyasan sila ni Pedro na tumahimik. Pagkatapos ay sinabi niya kung paano siya pinalayas ng Panginoon sa bilangguan ... "

Sa huli, gayunpaman, hindi pinatawad ng Panginoon si Pedro sa kanyang buhay, o ang Kanyang iba pang mga apostol '. Tulad ng iba pang mga apostol, maliban kay San Juan, lahat ay martir na namatay. At ni Peter, nang maaga nang inihula sa kanya ni Jesus ang paraan ng kanyang pagkamartir: na gusto niya tulad ng Panginoon ay mapako din nga sa krus. Sinabi sa atin na siya ay ipinakong pabaligtad ayon sa kanyang kagustuhan. Gusto niya ng isang mas grabeng paraan ng pagpapako sa krus dahil ayaw niyang makapantay kay Hesus na ipinakong nakatindig sa krus. Sa Juan 21: 18-19 Sinabi ni Jesus kay Peter "... kung paano sa kamatayan ni Pedro ay magdadala ito ng karangalan sa Diyos."

Tulad ng isang tunay na Pastor ng unibersal na simbahan, naitala ang kaniyang mga pagpapayo at pagbababala ni Saint Peter na  tunay na kamuhian ang pagagawa ng kasalanan ay ang nararapat na pagsasalamin ng kanyang di-maitatagong pastoral na mga alalahanin sa kawan ng Simbahan bilang isang pastol ng mga kaluluwa na itininalaga ni Cristo.

Simulan nating makinig sa kanyang pagkapoot sa mga kasalanan. Sa 2 Pedro 2: 10-14, at 2: 17-19 sinabi ni Saint Peter: "Ang Panginoon ay lalong mahigpit sa mga taong sumuway sa Kanya at hindi nag-iisip ng anuman maliban sa kanilang sariling mga maruming hangarin. Sila ay walang ingat at mapagmataas at hindi natatakot na sumpain ang mga maluwalhating nilalang sa langit, bagaman ang mga anghel, na mas malakas na mga masasamang nilalang, bagamat mga anghel, ay hindi nangahas na akusahan nila sa Panginoon. Ang mga taong ito ay walang kuwentapa kaysa sa mga walang malay na hayop na nabubuhay lamang sa kanilang pangkatawang pandamdam subalit ipinanganak upang mahuli at mapatay.  Nagsasalita sila ng masasamang bagay na hindi nila alam, ngunit ang ganiyang kanilang sariling mga masasamang gawa ang sisira sa kanila; sa ginawa nilang kasamaan gagantimpalaan sila ng kasamaan.  Sa araw sila ay napaka-imoral, at ang mga pagkain nila ay nabubulok sa kahiya-hiya at puro pangmakasariling mga pinaggagawa nila.  Ang iniisip nila ay ang pakikipagtalik sa asawa ng ibang tao at ang kanilang isip ay puno ng mga sakim na kaisipan.Ngunit sila ay patungo sa kapahamakan! "  Pagkatapos ay ang iba pang mga susunod na mga taludtod: ".. Ang mga taong ito ay tulad ng natuyong mga balon ng tubig at mga ulap na tinatangay ng bagyo. Ang madilim na bahagi ng impiyerno ay naghihintay sa kanila. Ipinagmamalaki nila nang malakas ang kanilang hangal na kalokohan. At sa pamamagitan ng pagiging bulgar at krudo, binibitag nila silang halos y babahagyang nakatakas mula sa pamumuhay ng maling uri ng buhay. Ipinangako nila ang kalayaan sa lahat. Ngunit sila ay alipin lamang ng maruming pamumuhay dahil kung ano ang kumokontrol sa kanila sila ay mga taong alipin... "

Ngayon maraming mga babala ni Peter. 1.) Mga babala ni Pedro tungkol sa mga huwad na propeta. 2 Pedro 2: 1

".. Ang mga maling guro ay magpapalusot at magsasalita ng mga nakakapinsalang kasinungalingan sa iyo. Ngunit ang mga gurong ito ay hindi talaga ka-isa ng Guro, na nagbabayad ng malaking halaga (kahit na) para sa kanila, at dahil dito maibilis NILANG IBABAGSAK ANG KANILANG SARILI. Maraming tao ang susundin ang kanilang mga masasamang paraan at MAGTUTURO sa iba ng kanilang kaamaan. Sila ay magiging sakim at manloloko sa inyo sa madulas na mga pangusap. Ngunit matagal na ang Diyos ay nagpasya na parusahan sila; at ang Diyos ay hindi makatulog. "

2.) Ang karagdagang mga salita sa babala ni Peter. 2 Peer 3:17

".. Mahal kong mga kaibigan, binalaan ka nang mas maaga! Kaya huwag hayaan ang mga pagkakamali ng mga masasamang tao na ihantong kayo sa maling landas at maipawala kayo ng inyong control sa sarili....... Hayaan ang kabaitan at pag-unawa na nagmumula sa ating Panginoon at Tagapagligtas na si Jesucristo na makakatulong sa iyo upang magpatuloy sa paglago .. "

3.) Babala ni Saint Peter tungkol sa pagdurusa.

A. 1 Pedro 5:11 "..Magdurusa kang pansamantala ngunit gagawing kumpleto ka, matatag, matatag, at matatag ang Diyos."

B. 1 Pedro 3:14 ".. Kahit na kailangan mong magdusa para sa paggawa ng mabubuting bagay, pagpapalain ka ng Diyos. Huwag kang matakot; at huwag mag-alala tungkol sa maaaring gawin ng mga tao .."

C. 1 Pedro 3:17 ".. Mas mabuti kang sumunod sa Diyos at magdusa dahil sa paggawa ng tama kaysa magdusa dahil sa paggawa ng mali."

D. 1 Pedro 4:14 ".. Ibilang mo itong isang pagpapala kapag nagdurusa ka bilang isang Kristiyano.  Ipinapakita nito na ang maluwalhating Espiritu ng Diyos ay sumasa iyo."

E. 1 Pedro 5: 8 Tungkol sa kamalayan ni Satanas ".. Maging maingat at manatiling gising; ang iyong kalaban na diyablo ay tulad ng isang umuungal na leon na nagpapalibot-libot sa paligid upang makahanap ng isang tao na malalamon."

4.) Babala at paghihikayat ni Saint Peter tungkol sa mga huling araw.

2 Pedro 3: 10-15 ".. Ang araw ng pagbabalik ng Panginoon ay biglang darating sa atin tulad ng isang magnanakaw. Ang langit ay mawawala sa isang malakas na ingay, at ang init ay tutunawin ang buong uniberso. Kung gayon ang lupa at ang lahat nito ay makikita kung ano lamang sila.Ang lahat ay masisira.Kaya dapat kang maglingkod at parangalan ang Diyos sa pamamagitan ng pamumuhay, dapat mong asahan ang araw na hahatulan ng Diyos ang lahat, at dapat mong paghandaan ito sa lalong madaling panahon. ang langit ay masisira ng apoy, at lahat ng iba pa ay matunaw sa init.Pero ipinangako sa atin ng Diyos ang isang bagong langit at isang bagong lupa, kung saan mamamahala ang hustisya. Inaasahan natin talaga iyan! Mga kaibigan ko habang naghihintay kayo dapat siguraduhin na matagpuan kayo ng Panginoon na dalisay, walang dungis, at naninirahan sa kapayapaan. Huwag kalimutan na ang Panginoon ay mapagpasensya dahil nais niyang maligtas ang mga tao. "

At ngayon, ang mga salita ng mga payong at garantiya ni Saint Peter na tulong ng Diyos at pagkakaloob ng lakas patungo sa pamumuhay ng isang banal na buhay.

1.) 1 Pedro 1: 5 ".. Magkaroon ng pananalig sa Diyos na ang kapangyarihan ay protektahan ka hanggang sa huling araw."

2.) 2 Pedro 1: 3-4 ".. Mayroon tayong lahat na kailangan upang mabuhay ng isang buhay na nakalulugod sa Diyos. Lahat ito ay ibinigay sa atin ng sariling kapangyarihan ng Diyos nang malaman natin na inanyayahan Niya tayo na makibahagi sa kanyang kamangha-manghang kabutihan. Gumawa ang Diyos ng mga dakila at kamangha-manghang mga pangako upang ang kanyang kalikasan ay magiging bahagi natin. Makakaligtas tayo sa ating masasamang hangarin at ang masamang impluwensya ng mundong ito. "

3.) Tungkol sa pagpapakabuti sa pananampalataya: 2 Pedro 1: 5-9 ".. Magagawa mo ito sa pamamagitan ng pagdaragdag ng kabutihan, pag-unawa, pagpipigil sa sarili, pasensya, debosyon sa Diyos, pagmamalasakit sa iba at pag-ibig. Kung patuloy kang lumalaki sa ganitong paraan ipapakita nito na ang nalalaman mo tungkol sa ating Panginoong Jesucristo ay magiging kapaki-pakinabang at makabuluhan sa iyong buhay. Ngunit kung hindi ka natuto sa iyong jpaglaki ikaw ay tulad ng isang taong nakikita lamang ang malapit (nakikita lamang kung ano ang nasa harap, at hindi nakikita ang kalakhang tingin), o bulag ka at nakalimutan mo na ang iyong mga unang kasalanan ay (pinatawad). (ibig sabihin sapagkat pinagbigyan ka ng Diyos sa unang pagkakataon, baka hindi ka Niya patawarin sa susunod?)

Ang pagmamalasakit ni Saint Peter para sa mga taong nasa ilalim ng ating pananagutan. 1 Pedro 5: 2 ".. Kung paanong binabantayan ng mga pastol ang kanilang mga tupa, dapat mong bantayan ang lahat na inilagay ng Diyos sa iyong pangangalaga."

Ang payo ni Saint Peter para sa pagmamahal ng mga kapitbahay kahit para sa ating sariling kapakanan. 1 Pedro 4: 8 ".. Pinakamahalaga sa lahat na dapat kang tapat sa pag-ibig sa bawat isa DAHIL NILILINIS NG PAG-IBIG ANG MARAMING MARAMING MGA KASALANAN.

Sa wakas, ang payo ni Saint Peter tungkol sa personal na pagtatanggol sa ating pananampalataya. 1 Pedro 3:15 ".. Laging maging handa na magbigay ng sagot kapag may nagtanong sa iyo tungkol sa iyong pag-asa." Itinuturo ni Saint Peter na ang patotoo ng isang mananampalataya sa pananampalataya ay pagmamay-ari NG hindi lamang ng mga teologo o ilang na may mahigit na kaalaman sa pananampalataya ngunit ng bawat Kristiyanong nananampalataya. Ito ang nag-iisang paraan ng pag-ebanghelisasyon umaabot sa marami, at ang tanging paraan upang ito ay matagumpay na maipasa, lalo na sa bawat pananampalatayang isinabubuhay at  naiintindihan nilang indibidwal na mga Kristiyano.

Sinimulan namin ang talakayan tungkol sa Iglesia ni Cristo na may malaking pahayag sa latin: (NULLA SALUS EXTRA ECCLESIAM), na ang SILANG NASA LABAS NG IGLESYA AY WALANG KALIGTASAN".   Ngayon ang malaking katanungan, ano ang tungkol sa ating mga kapatid na Protestante? Paano ang tungkol sa kanilang lahat na tinawag na "mga Ebanghelista", o ang Relihiyosong Fundmentalista, o ang mga Baptist, at ang mga Methodist, ang Assembly of God, ang mga Calvinist, ang mga Lutheran, pati ang mga Presbyterian at ang mga Episcopalians? Itinuturing ba sila sa labas ng Simbahan?

Bago natin sagutin ang lahat ng mga katanungang ito sa itaas, tingnan natin ang talatang 16 ng kabanata 10 sa Lucas. Sinasabi nito ".. Ang nakikinig sa iyo, ay nakikinig sa akin. Siya na tumanggi sa iyo, ay tinanggihan ako. At ang tumanggi sa akin ay tinanggihan ang nagsugo sa akin." Bukod dito, pag-inanalize natin ang isang katulad na pahayag, "Kung ano ang ginawa mo sa a aking pinakamaliit na mga kapatid, ginagawa mo ito sa Akin!" Mateo 26:40 Mayroon din itong reverse form, namely: "Anumang hindi mo ginawa sa pinakamaliit kong kapatid, hindi mo ito ginawa sa akin."  Mateo 26:45 Mula sa unang hanay ng mga sipi, na may kondisyon na kahulugan na kung ang isang tao ay nakakarinig sa isang nangangailangan siya ay naririnig si Hesus, at sa huli ay naririnig ang Diyos na Ama, na nagpadala kay Jesus sa sangkatauhan. Sa baligtad na anyo, paulit-ulit na kung sino ang tumanggi sa isang nangangailangan ay tumatanggi din kay Hesus at sa bandang huli, sa Diyos Ama.   Ang pangalawang uri ng mga taludtod sa Mateo ay ka-uri ng mga unang dalawang taludtod sa Lucas.

Sa aming nakaraang kabanata ng ATING MISSION ay naantig tayo ng mga talatang ito ng Mateo 26. Ipinaliwanag natin ang mga ito na may kaugnayan sa indibidwal na paghusga ni Jesus pagkatapos ng bawat pagkamatay ng tao. Tinukoy namin na ang mga kasangkot na mga talata dito ay nagsasaad ng kriterya kung saan ang bawat tao ay mananagot sa Diyos para sa kanyang buhay pagkatapos ng kamatayan. Ang sukatan ng ating pag-ibig o kakulangan ng pagmamahal sa ating kapwa, lalo na sa mga nangangailangan sa atin sa ating paglalakbay sa mundong buhay ay ang panukat na panukala kung saan hahatulan ng Panginoong Jesucristo ang bawat indibidwal pagkatapos ng kamatayan. Sa pinakasimpleng mga termino, kung mahal natin o hindi natin minamahal ang pinakamaliit sa ating mga kapitbahay ay magpapasiya kung bibigyan tayo ng Panginoon ng walang hanggang pahinga, o hahatulan tayo hanggang sa walang hanggang kaparusahan. Ang puso ng bagay ng mga taludtod ay kung ginawa natin o hindi natin mahal ang ating kapwa, i.e. kung tayo ay mapagmahal o kung tayo ay nanatiling makasarili. Ito ay nauugnay sa iba pang mga taludtod mula sa Mateo at Lucas na nauukol sa iba pa, pag-alay at pagmamahal sa mga kaaway. Doon ay binalaan tayo ni Jesus na suriin at tiyakin kung ano ang motibo natin sa paggawa ng anumang mabuti. Binalaan tayo ng taludtod na kung ito ay lahat ng maling na motibo kung bakit natin ginagawa ang ilang mali para sa ating kapwa, at kung walatayong ginagawang mabuti sa kapwa. Ayon sa Panginoon natanggap na natin ang ating gantimpala. Ang ating lamang ay tila/pakunwaring kilos ng pagkabukas-palad ay hindi maaaring mabigyan ng anumang gantimpalang langit. Sa Mateo 5: 44-48 nakasulat na, "Ang utos ko sa iyo ay: ibigin mo ang iyong mga kaaway, manalangin para sa iyong mga mang-uusig. Patunayan nito na ikaw ay mga anak ng iyong makalangit na Ama, sapagkat ang kanyang araw ay sumikat sa masama at mabuti.  Pinauulanan Niya ang kapwa makatarungan at hindi makatarungan.  Kung mahal mo ang mga nagmamahal sa iyo, anong merito ang mayroon doon?   Hindi ba ganyan nga lamang ang ginagawa ng mga maniningil ng buwis?  At kung binabati mo lamang ang iyong mga kapatid, ano ang kapuri-puri tungkol dito?  Hindi ba ganyan nga lamang ang ginagawa ng mga pagano?  Sa isang salita, dapat kang maging perpekto dahil perpekto ang iyong makalangit na Ama. "

Upang magsimula sa gayon, ang ilang pangkaraniwang aplikasyon ng mga talatang nasa itaas ay nagsasabi sa atin na maging maingat sa pagbubukod sa kung sino ang hindi kabilang sa Simbahan. Ipinapaalala sa atin ng Mateo 5: 44-48 na ang mga utos ng charity ay ibinibigay natin sa ating mga kapatid na hindi natin tinawag na mga Katoliko ang pakinabang ng pag-aalinlangan man o wala man sila o sa loob ng Simbahan.  Una, tungkulin nating ipagdasal ang mga ito. Matapos ang lahat sinimulan natin ang talakayan tungkol sa kahulugan ng Simbahan mula sa pag-aalala ni Jesus na ang Kanyang mga tagasunod ay maging isa o magkaisa. Kailangan nating simulan mula sa pananaw na ito na maging mapagmasid upang maabot ang ating mga kapatid na hindi Katoliko kung magiging totoo tayo sa konsepto ng pamayanan ni Kristo ng isang Simbahan. Kahit para lamang sa ating sariling kapakanan dapat tayong maging bukas tungkol sa hindi pagbubukod sa mga hindi Katoliko! Ang tanong sa ibaba ay: ano ang nasa puso natin tungkol sa mga hindi Katoliko?  Ito ba ay kawanggawa o ito ay paghuhusga? Mas mahusay nating tiyakin na hindi tayo dapat magkasala sa kawalan ng pagkalinga sa mga di Katliko. Alalahanin natin ang Mateo 26:45 baka ang talatang ito ay makapagdadala sa atin sa problema ay darating ang oras ng paghuhukom.

Bukod sa, ang ilang mga tao ay waring nasa labas ng Simbahan ngunit hindi talaga laban sa Simbahan. Sa Lucas 9: 49-50 sinabi ni Saint John kay Jesus, "'.. Guro, nakita namin ang isang tao na gumagamit ng iyong pangalan upang mapilit ang mga demonyo sa mga tao. Ngunit sinabi namin sa kanya na tumigil dahil hindi siya isa sa atin.' 'Huwag mo siyang pahintuin!' Sinabi ni Jesus, 'Ang sinumang hindi laban sa iyo ay para sa iyo.' "

Ang susunod na hakbang gayunpaman ay ang utos ng pagwawasto bilang kapatid.  Sa loob ng ating sinasadyang kakayahang ibahagi at ipagtanggol ang ating pananampalataya ay dapat nating maabot ang ating mga kapatid na hindi Katoliko. Sinabi ni Saint James,  ".Aking mga kaibigan, kung ang anumang mga tagasunod ay lumihis sa katotohanan, dapat mong subukang pabalikin sila." James 5:19  Sinabi ni Saint Peter, na binanggit namin sa itaas, 1 Peter 3:15 ".. Laging maging handa na magbigay ng sagot kapag may nagtanong sa iyo tungkol sa iyong pag-asa."

Kung ating magawa ang lahat ng nasa itaas na pangangalaga at pag-iingat sa ngalan ng kawanggawa para sa mga kapitbahay, pagkatapos, ngayon handa na tayong maging matapat at masigasig na ipaliwanag sa kanila ang tungkol sa pananampalatayang Katoliko.  At kung sila ay tumugon nang may pantay na katapatan, kasipagan, at pagpapakumbaba tungkol sa katotohanan ng pananampalataya, sila, pagkatapos, ay tatanggap ng Banal na Espiritu upang makumpleto ang trabaho ng pag-eebanghelyo. Sa pagitan ng dalawang partido na nakatuon sa isang "mabuting pananampalataya" na nag-aaral at nagdarasal para sa katotohanan ng ebanghelyo maaari nating matiyak na ang Banal na Espiritu ay angkop na gagawin ang trabaho Nito na magbigay ng Kaniyang liwanag at pag-anyaya’t paggabay tungo sa totoong pananampalataya. Subalit kung matagpuan nating patuloy sa kawalan ng paniniwala at sa di-pagdindinig sa katotohanan, ipagdasal nating silang tunay na bigyan pansin ang payo at babala: "Kung ngayon naririnig mo ang Kanyang mga salita, huwag patigasin ang iyong puso!" Sa huli, maaari nating ibalik ang ating paunang sipi mula sa Lucas 10:16 ".. Siya na nakikinig sa iyo, ay nakikinig sa akin. Siya na tumanggi sa iyo, ay tinanggihan ako. At ang tumanggi sa akin ay tinanggihan ang nagsugo sa akin." Tandaan natin na ang ebanghelisasyon ay hindi nagtutulak sa ating sarili, o sa ating pakay; at hindi sa pamamagitan ng ating pagsisikap nbilang tao. Ang ebanghelisasyon ay gawain ng Banal na Espiritu upang tapusin ang misyon ng kaligtasan ni Cristo sa pamamagitan ng Simbahan. Gayunpaman hindi tayo dapat sumuko sa pangangaral tungkol sa isang tunay at iisang Simbahan dahil hindi nagtatag si Kristo ng maraming simbahan bagkus ay ng iisa lamang na tunay na simbahan. Batid ni Kristo kung gaano nahihirapan ang Kanyang mga tagasunod na maging isa o magkaisa bilang isang Simbahan. Iyon ang dahilan kung bakit ipinagdasal Niya sa Ama na ang Kanyang mga tagasunod ay maging isa. Ipinapaalala sa atin ng Juan 17:11 ang tungkol sa pag-aalala na ito tungkol kay Jesus tungkol sa potensyal na di-pagkakaisa tungkol sa Simbahan. At kaya nagdasal si Jesus, ".. Banal na Ama, wala na Ako sa sanlibutan. Lumapit na Ako sa Iyo ngunit ang Aking mga tagasunod ay nasa mundo pa rin. Kaya't panatilihing ligtas sila sa pamamagitan ng kapangyarihan ng pangalang ibinigay mo sa Akin. GUSTOHIN SANA NILA NA SILA AY MAGING KAISA NG BAWAT ISA, katulad NANG AKO AT IKAW AY ISA ... "  Kasama ni Cristo, ang parehong panalangin ay dapat na ating panalangin upang ang Simbahan ay maabot ang pagkakaisa NG lahat ng mga Kristiyanong mananampalataya. Ngunit hindi tayo dapat maging kampante sa gawaing ito para sa pagkakaisa sa loob ng isang tunay na simbahan. Hindi namin pahihintulutan ang tukso ng "INDIPERENTISMO"/”Walang pagkakaiba ang lahat ng maraming Iglesya sa Iglesya ni Kristo/Pare-pareho lamang ang lahat na tinatawag na mga Iglesya.”    Subalit hindi lahat ng natagauriang Kristiyanong mga Simbahan ay kaugnay at kaisa ng Iisang Simbahan ni Kristo.  Masasabi nilang magkapareho o kabahagi sila ng Iisang tunay na Iglesya ni Kristo kung sila’y nagpapahayag ng pakikipag-isa, una sa Binyag ng Iglesya ni Kristo at ikalawa kung bukas silang alamin at tanggapin ang iisang turo ni Kristo sa pananampalataya.  At kaya ang ating huling mga salita o payo sa ating mga kapatid na tila wala pa sa loob ng Simbahan. Juan 12: 35-36 "... Ang ilaw ay mapapa sa iyo nang kaunti lamang. Maglakad sa liwanag habang magagawa mo. Kung gayon hindi ka mahuhuling lumalakad nang bulag sa kadiliman. Magkaroon ng pananalig sa liwanag habang na sa iyo ito, at ikaw ay magiging mga anak ng liwanag."